Η παράγκα του ψηφοφόρου και η κοινή δημοκρατική του στέγη με την ακροδεξιά

Μετά την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ιταλία τα δράματα των ψηφοφόρων και των κομματόσκυλων είναι το «ψηφίστε για να μην ανέβει η ακροδεξιά» και το «η αποχή φταίει για την άνοδο της ακροδεξιάς». Μέχρι και ανώνυμα μηνύματα σε social media γράφτηκαν από στέλεχος του Μερα 25, ότι η ψήφος θα πρέπει να είναι υποχρεωτική με  πρόστιμο στο taxis εάν κάποιος δεν ψηφίσει. Είναι οι ίδιοι «προοδευτικοί» δημοκράτες που πέρυσι εκλιπαρούσαν τον Πλεύρη για πρόστιμα σε όσους δεν εμβολιάζονται. Τα καημένα τα κομματόσκυλα και οι ψηφοφόροι τους έχουν πάθει σοβαρή βλάβη.

Ψηφοφόρε, το κράτος σου έχει μέλημα να σβήνει τις κοινωνικές αντιδράσεις και όχι τις φωτιές στα δάση

Για άλλη μια χρονιά, ο ελλαδικός χώρος κατακαίγεται από ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που φανερώνουν την ελαχιστότητα του ανθρώπου, μπροστά σε φυσικές, ή κάποιες φορές με την βοήθεια του ανθρώπου, καταστροφές. Πέραν του ανθρώπινου επιπέδου, τα κράτη δεν μπορούν και δεν είναι φτιαγμένα για να αντιμετωπίζουν τέτοιες πυρκαγιές. Το βλέπουμε στο ελλαδικό κράτος τα τελευταία 40 χρόνια με τόσες κυβερνήσεις διαφορετικού πολιτικού χρώματος, το βλέπουμε και σε άλλα κράτη, όπου ο εδαφικός τους χώρος κατακαίγεται συνεχώς.

Οι φαντασιώσεις ενός ψηφοφόρου

[…] Ω καλὲ ψηφοφόρε, ἀνεκδιήγητε ἠλίθιε, δύστυχε καὶ ἐξαθλιωμένε, ἄν, ἀντὶ νὰ ἀφήνεσαι καὶ νὰ ὑποκύπτεις στὶς παράλογες ἐπωδοὺς πού, κάθε πρωί, γιὰ μιὰ δεκάρα, σοῦ ψέλνουν οἱ ἐφημερίδες, μικρὲς ἢ μεγάλες, γαλάζιες ἢ μαῦρες, λευκὲς ἢ κόκκινες, οἱ ὁποῖες χρυσώνονται γιὰ νὰ σὲ ἐξοντώσουν, ἄν, ἀντὶ νὰ πιστεύεις στὶς χιμαιρικὲς κολακεῖες μὲ τὶς ὁποῖες χαϊδεύουν τὴ ματαιοδοξία σου, μὲ τὶς ὁποῖες περιβάλλουν τὴν ἀξιοθρήνητη καὶ καταρρακωμένη κυριαρχία σου, ἄν, ἀντὶ νὰ στέκεσαι, αἰώνιε ἀργόσχολε, μπροστὰ στὶς βαρύγδουπες κοροϊδίες τῶν ἐκλογικῶν ἀφισῶν, διάβαζες κάποτε-κάποτε, στὴ γωνιὰ τοῦ τζακιοῦ σου, Σοπενχάουερ ἢ Μαξ Νορντάου, δύο φιλοσόφους ποὺ γνωρίζουν πολλὰ γιὰ τοὺς ἐξουσιαστὲς καὶ γιὰ σένα, θὰ μάθαινες ἴσως πράγματα ἐκπληκτικὰ καὶ χρήσιμα […]. Ἡ Ἀπεργία τῶν Ψηφοφόρων τοῦ Ὀκτάβ Μιρμπώ

Αν κάποιος επιθυμεί να έχει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την ηλιθιότητα που διακατέχει έναν ψηφοφόρο, μπορεί να ανατρέξει στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Στο παράδειγμα μπορεί κάποιος να παρατηρήσει την μετατροπή του ανθρώπου από σκεπτόμενο και αυτόβουλο ον σε χρήσιμο εργαλείο των κυριαρχικών επιδιώξεων.

Στο δημοψήφισμα του 2015 το φαντασιακό των ψηφοφόρων έφτασε στα μέγιστα επίπεδα. Οι ψηφοφόροι χόρεψαν κυκλωτικούς «απελευθερωτικούς» χορούς, ενώ στην πραγματικότητα ο κύκλος της καταπίεσης στένευε με δική τους συγκατάθεση. Το  όχι ή το ναι μιας συγκεκριμένης πρότασης, για το είδος των δεσμών που θα φορούσαν στον πληθυσμό αυτού του τόπου, μετατράπηκαν φαντασιακά σε επανάσταση ή συνέχιση της καταπίεσης αντίστοιχα. Κανείς ψηφοφόρος δεν είδε ότι και το όχι αλλά και το ναι είναι πλευρές του ίδιου καταπιεστικού μηχανισμού. Δεν το είδε γιατί η ιδιότητα του ψηφοφόρου δεν είναι να βλέπει και να προχωράει με ελευθερία κινήσεων, αλλά να κατευθύνεται από την εξουσία, ως αναπόσπαστο κομμάτι και συνδιαχειριστής της καταπίεσής του.

Ως πότε πια;

Το να σκλαβωθείς δεν είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να σου συμβεί. Το χειρότερο είναι, ενώ παραμένεις στις συνθήκες σκλαβιάς, που σου έχουν επιβληθεί, να διαπομπεύεσαι από τους τυράννους και τα τσιράκια τους, να έχεις διαλυθεί ψυχολογικά και σωματικά και οι σεσηπότες πολιτικοί υπηρέτες του εξουσιαστικού συστήματος να συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό τους έργο, πραγματοποιώντας μία διάβρωση του πνεύματος με καταστροφικές προεκτάσεις· που επέρχεται μέσα από μια διαρκή επίθεση στο υλικό σώμα, με τον περιορισμό των αναγκαίων προς επιβίωση.

Σ’ αυτόν τον εκλογικό μπερντέ, οι αριστεροί και δεξιοί («ακραίοι» και μοιραίοι –δι’ εαυτούς και αλλήλους–) υποστηρικτές και στυλοβάτες του συστήματος συνεχίζουν να ψεύδονται ασυστόλως και να είναι βέβαιοι πως θα συνεχίζουν να ποδοπατούν ακόμα και αυτά τα λίγα υπολείμματα αξιοπρέπειας, που έχουν απομείνει στους νεοραγιάδες. Το σύστημα επιβολής έχει φτάσει στον ύψιστο βαθμό αναξιοπιστίας, γι’ αυτό και στη μάχη για την «επικράτηση» (προκειμένου να επιβληθεί η τάδε γραμμή πλεύσης της κυριαρχίας απέναντι στην άλλη) ο ένας ξεγυμνώνει, ασύδοτα, την πολιτική τεχνική του άλλου κι έτσι απογυμνώνονται όλοι.

Ξεδιάντροποι όλοι τους και αγχωμένοι στο να υπηρετήσουν τους εντολείς τους, οι καλοπληρωμένοι εγκάθετοι της βουλής, των υπουργείων, των τοπικών «αυτοδιοικήσεων», των ΜΜΕ και όλων αυτών των μηχανισμών που συντηρούν τις απεχθέστερες και αντιανθρώπινες σχέσεις, έχουν αποδυθεί σε ένα άγριο συναγωνισμό, προκειμένου να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους. Μια πρωτοκαθεδρία για την προβολή τους και την συνδρομή τους στην ολοκλήρωση τού μετασχηματισμού των συνθηκών εξανδραποδισμού.

Όλοι τους γνωρίζουν πως δεν έχει σημασία ποιος θα εκλεγεί πρώτος, δεύτερος ή τρίτος σ’ αυτό τον καταγέλαστο θίασο. Επειδή το σχέδιο τούς καλύπτει όλους και όλοι μπορούν να το εφαρμόσουν, ο καθένας με την δική του σκηνοθεσία.

Ποιές δημοκρατικές διαδικασίες, ποιές κοινοβουλευτικές λειτουργίες, ποιά ήθη και ποιοί κανόνες; Αυτά είναι λόγια φτηνά και για αφελείς (όσοι εξακολουθούν να υπάρχουν, ακόμη, απ’ αυτήν την πάστα). Οι μάσκες έχουν πέσει. Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να ξεπλύνουν τον βούρκο μέσα στον οποίοι κυλούσαν τους εαυτούς τους, ιδιαίτερα τα τελευταία 5 χρόνια, φτιάχνοντας κόμματα, πολιτικές κινήσεις, τσαρδάκια κι άλλες αηδιαστικές κατασκευές, αυτούς που μπορούν να προσελκύσουν είναι ίσως κάποια χαμερπή υποκείμενα (πάντα θα υπάρχει και αυτή η αξιοθρήνητη κάστα) που συνηθίζουν να σύρονται και να γλύφουν, προκειμένου να γευθούν κάποιο κόκκαλο ή να πάρουν κάποια ψίχουλα από το τραπέζι των εξουσιαστών.

Δεν απουσιάζουν, βέβαια, και εκείνοι που βρίσκονται σε ένα ιδεοληπτικό εγκλωβισμό. Αυτοί, όμως, αποτελούν την έσχατη όψη εκείνου του κακότυχου που, έχοντας στοιβάξει πολυάριθμα ογκώδη αντικείμενα στο δωμάτιο του, μένει να τα αποθαυμάζει χωρίς να έχει, πλέον, την δυνατότητα να τα παραμερίσει και να βγει από αυτό, να πάει έξω στον κόσμο της αλήθειας

Άθλια φυράματα, αηδή, στον βούρκο βουτηγμένα!

Το τέχνασμα της δημοκρατίας, που έχουν εφεύρει οι εξουσίες για να διατηρούνται και να κάνουν ακόμα πιο σκλαβωμένους τους σκλάβους, καλά κρατεί!

Ο δε ανεκδιήγητος ψηφοφόρος θα συρθεί για μιαν ακόμη φορά εξαντλημένος και ικέτης μπροστά από τα στασίδια των υπαλλήλων των αρχόντων.

Με τον καιρό θα αγανακτήσει, θα θυμώσει, θα οργιστεί, θα νοιώσει πως άδικα ψήφισε το εκλεκτό του κόμμα ή πρόσωπο, θα στραφεί αλλού για να αναπληρώσει αυτά που δεν πήρε από τους προηγούμενους ή για να πάρει περισσότερα, θα ελπίσει σε ένα καλύτερο μέλλον, θα συρθεί πίσω από την ελπίδα (που θα του την παρουσιάσουν σαν μια μαγική σκιά), θα ζητήσει την τιμωρία των διεφθαρμένων (που δεν θα έρθει), θα ζητήσει να εκδικηθεί, ψηφίζοντας τους «άλλους» (όποιος σκάβει λάκκους για άλλους τελικά πέφτει ο ίδιος μέσα σ’ αυτούς).

Κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται…

Ως πότε, άραγε;

Ρομφαίος

Τα ίδια ψηφοφόρε μου, τα ίδια ψηφοπωλητή μου!

Σ’ αυτές τις εκλογές, ίσως να είναι περιττή κάθε αντί-εκλογική εκδήλωση. Οι ίδιοι οι πολιτικοί κι οι διαφημίσεις τους λειτουργούν από μόνες τους αντί-εκλογικά. Μάλιστα, θα λέγαμε ότι κατορθώνουν να αποδείξουν αυτό που τόσες φορές οι αναρχικοί το φανερώνουν κατάμουτρα, αλλά λίγοι τους πιστεύουν· τη γελοιότητα και την σήψη της πολιτικής. Ο ένας μιλάει σε αλβανόπουλα που παίζουν μπάλα, ο άλλος φτιάχνει «ντοκυμαντέρ»-οπερέττες για την ανεργία, ο τρίτος, βάζει τον κάθε πικραμένο Λουδοβίκο να δηλώνει Το ποτάμι είναι εγώ.

Άντε και καλή ψυχή…

 

Επιτέλους! Πόσο κουτός μπορεί να είσαι ώστε να δεχτείς το καφτάνι του ψηφοφόρου;

Ποτάμια και χείμαρροι, «πατριώτες» και απάτριδες, εθνικιστές και αντιεθνικιστές, αριστεροί και δεξιοί, νεόκοποι και παλαιομοδίτες πολιτικοί, «σωτήρες» και καταστροφείς, κάνουν και πάλι την καθιερωμένη παρέλαση εξαπάτησης.

Καλούν τους πειθήνιους και υποταγμένους να δεχτούν την ιδιότητα του ψηφοφόρου, να κρυφτούν πίσω από τα παραβάν και να δώσουν την δήθεν μυστική τους ψήφο. Μια ψήφος που παραμένει αναποτελεσματική, αφού αυτά που υπόσχονται είναι άσχετα με αυτά που θα κάνουν, όταν πάρουν στα χέρια τους την διαχείριση της εξουσίας. Μία ψήφος που δεν έχει κανένα νόημα, αφού λίγο ως πολύ όλα είναι προκατασκευασμένα και προμελετημένα, ακόμα και αυτό που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα.

Όσοι θα πάνε να ψηφίσουν –με εξαίρεση τους κουταλοφόρους και τους λίγους αφελείς που έχουν απομείνει– είναι βέβαιο πως ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων που δεν θέλουν να αποδεχθούν την αλήθεια, επειδή έτσι θα καταστραφούν οι ψευδαισθήσεις τους. Μήπως, όμως, είναι καιρός να ζήσουν στην πραγματικότητα κι όχι μέσα στο ψέμμα που σκορπά απλόχερα η εξουσία;

Οι εξουσιαστές λένε στους αριστερόφρονες: «Να πάτε να ψηφίσετε γιατί αλλοιώς θα βγουν ενισχυμένοι και θα κυβερνήσουν οι δεξιοί, οι ακροδεξιοί και οι φασίστες».

Στους δε υπόλοιπους, υπόσχονται καλύτερη διαχείριση του κράτους, τιμωρίες των καταχραστών, των κλεφτών, αποκατάσταση της καλής λειτουργίας του συστήματος και ότι δεν θα ξεπουληθεί ο υπόγειος, επίγειος και υπόλοιπος πλούτος.

Εμείς σας λέμε: «Αυτοί που κυβερνούν είναι οι χειρότεροι και το έχουν αποδείξει. Ο φασισμός είναι μια μορφή διαχείρισης του κράτους, όπως και η δημοκρατία. Αυτό το σύστημα που έσυρε στην ανεργία ενάμισυ εκατομμύριο ανθρώπους (το 1/3 των εργαζομένων), που έστειλε στην αυτοκτονία άλλες πέντε χιλιάδες ανθρώπους, που σέρνει στην εξαθλίωση εκατομμύρια άλλους με ισχνά μεροκάματα και συντάξεις, που έχει ανοίξει το δρόμο στους αλλοδαπούς εξουσιαστές για να λεηλατήσουν ανθρώπινες ζωές, το έδαφος και το υπέδαφος του ελλαδικού χώρου, καταστρέφοντας την χλωρίδα και την πανίδα, μήπως αποτελείται από ανθρωπιστές και δεν το ξέρουμε; Ποιά είναι η διαφορά τους από αυτούς που αποκαλούν φασίστες; Ποιοί αριστεροί, ποιοί δεξιοί και ποιοί φασίστες; Μήπως το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αριστερό; Ή μήπως πιστεύει έστω και ένας πως αν ανέβει στη διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων η αριστερά θα πράξει διαφορετικά; Ούτε οι μισθοί και οι συντάξεις θα επανέλθουν στα προ του 2009 επίπεδα, ούτε θα σταματήσει το πρόγραμμα των κρατούντων. Άλλωστε, με τις ασυναρτησίες των οικονομολόγων τους και των κομματαρχών προσπαθούν να συγκαλύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις.

Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας στο ότι δεν θα συνεχισθεί το πρόγραμμα που έχει καθορισθεί από τις κυρίαρχες Ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές δυνάμεις. Απλά κάθε μερίδα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας προσπαθεί να αποκτήσει μία καλύτερη θέση στο σύστημα εν όψει της νέας περιόδου δουλείας που έχει ανοιχτεί μέσα από τα μνημόνια. Ο ελλαδικός χώρος και οι κάτοικοί του θα γίνουν περισσότερο εξαρτημένοι αφού ο σχεδιασμός είναι να αναπτυχθεί κι άλλο ο τουρισμός. Κι αυτό απλά σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση και δουλεία. Οι εθνικιστές, που διαμαρτύρονται για το «ξεπούλημα», δηλώνουν πως θα ακολουθήσουν την ίδια ρότα, αλλά «με καλύτερους όρους». Το αποτέλεσμα; Ίδιο! Γι’ αυτούς και χιλιάδες ακόμη λόγους οφείλετε να ξεφύγετε από αυτό τον φαύλο κύκλο».

Τόσα και τόσα χρόνια το ίδιο παραμύθι. Σκορπώντας ψεύτικες ελπίδες οι εξουσιαστές κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Όμως αυτή η περίοδος είναι από αυτές που επαναλαμβάνονται μετά από τη μεσολάβηση μεγάλων χρονικών αποστάσεων. Για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται με τον πλέον ωμό τρόπο, όχι μόνον το κοινοβουλευτικό σύστημα, αλλά και η εγκληματική υπόσταση των εξουσιαστών κάθε είδους και ονόματος. Τώρα είναι που δίνεται μία ακόμη ευκαιρία. Τώρα είναι που δεν χωρούν άλλες αυταπάτες για την πολυδιαφημιζόμενη σημασία της ψήφου. Τα χειρότερα που βλέπουμε σήμερα, υπήρχαν εδώ και τουλάχιστον διακόσια χρόνια στον ελλαδικό χώρο, αλλά και ευρύτερα. Απλά τώρα έφυγαν τα φτιασιδώματα και αποκαλύφτηκε, ακόμα μία φορά, το αληθινό πρόσωπο της κάθε εξουσίας.

Τα ψίχουλα που μοιράζουν, από το υποτιθέμενο πλεόνασμα, το κάνουν για καθαρά προεκλογικούς σκοπούς. Μετά τις εκλογές θα πάρουν πίσω πολλαπλάσια, μέσω φόρων και περικοπών. Η ρήση από την Αινειάδα «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», είναι πέρα για πέρα αληθινή και επίκαιρη. Οι εδώ πολιτικοί υπάλληλοι της ευρωπαϊκής και ευρύτερης κυριαρχίας πριμοδοτούνται με δήθεν «πλεονάσματα» και «εξόδους στις αγορές».

Τί θα πει έξοδος στις αγορές; Θα πει περισσότερα δάνεια, μεγαλύτερα χρέη και επομένως μεγαλύτερη λεηλασία του περιβάλλοντος. Γιατί μετά από τέτοιας έκτασης εξαθλίωση και ανεργία ποιός θα κάτσει να υπολογίσει τις συνέπειες του «έργου» στο οποίο θα κληθεί να δουλέψει; Ελάχιστοι, οι οποίοι θα θεωρηθούν και ο κακός δαίμονας για τους υπόλοιπους. Αλλά και αυτά τα δάνεια ξέρουμε ήδη με ποιο τρόπο θα αποπληρωθούν.

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, πώς οι κυρίαρχες κλίκες, ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές, πριμοδοτούν αυτούς που αδίστακτα υπηρέτησαν τα πλέον καταστροφικά για τους ανθρώπους του ελλαδικού χώρου μέτρα.

Όλα τα κόμματα και αποκόμματα λένε ψέμματα, όταν ισχυρίζονται ότι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν τα μνημόνια. Κάλλιστα μπορούσαν να προχωρήσουν σε ομαδικές παραιτήσεις από τα βουλευτικά αξιώματα προκαλώντας εκλογές και εμποδίζοντας την ψήφισή τους. Οι καραγκιόζηδες, που δήθεν διαφωνούσαν και δεν ψήφιζαν, ήταν οι μαϊντανοί στην όλη σαλάτα από απάτες και ψέμματα, με τα οποία ταΐζουν τους ανθρώπους. Επειδή, ό,τι έκαναν ήταν μέσα στο πλαίσιο του να μην διαταραχτεί η πορεία προς την νομιμοποίηση –μέσω των κοινοβουλευτικών ψηφοφοριών– των μέτρων, που είχε προαποφασιστεί ότι θα εφαρμόζονταν. Όταν τα κουκιά δεν «έβγαιναν», έτρεχαν αμέσως να ψηφίσουν. Αφού η ψήφος, που θα έδιναν, υποτίθεται πως ήταν μυστική και κατά συνείδηση γιατί έσπευδαν να δηλώσουν αυτό που υποτίθεται πως θα έκαναν και στην συνέχεια τα γύριζαν; Τί είδους οφέλη προσωπικά ή πελατειακά προσδοκούσε ή αποκόμιζε το κάθε τομάρι από αυτούς, άραγε; Από την άλλη, δεν είναι άξιο απορίας το ότι ζητούνταν να γίνονται φανερές ψηφοφορίες. Ο λόγος δεν ήταν η δήθεν διαπόμπευση αυτών που θα ψήφιζαν υπέρ των μνημονίων. Επρόκειτο για έναν ξεκάθαρο και ωμό εκβιασμό, ώστε να μην έχει την δυνατότητα να ξεφύγει κάποιος ή κάποιοι από την γραμμή. Υπάρχει κάποια αμφιβολία πως έχουμε να κάνουμε με ένα συρφετό καθαρμάτων και εκβιαστών;

Μέσα από την κατάσταση που προέκυψε τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια γίνεται φανερό πως οι εξουσιαστές σκοπεύουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο σε ένα τόπο που πριν από μισό αιώνα, τουλάχιστον, ήταν ένας πραγματικός παράδεισος. Να τιθασεύσουν και να αλλοτριώσουν κάθε έκφραση ανυποταξίας σ’ αυτόν τον πληθυσμό.

Μπορούμε να τους αποτρέψουμε να το κάνουν.

Ας σηκώσουμε ψηλά τα χέρια μας, όχι σαν μια δουλική αίτηση, αλλά σαν μια ανάταση ψυχής, σώματος και πνεύματος, αντλώντας ενέργεια και δύναμη, πεποίθηση και δημιουργική οργή. Ας αποδεχτούμε την δύναμή μας κι ας την κρατήσουμε για δημιουργικά, ανεξούσια έργα. Μπορούμε, επί τέλους, να κατανοήσουμε ότι: «Είμαστε δυνατοί δεν έχουμε ανάγκη καμμία εξουσία και τις κάθε είδους μορφές κρατισμού. Μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν άλλο κόσμο».

Ας συμφωνήσουμε, λοιπόν, στο πρώτο και απλό: Δεν ψηφίζουμε ούτε τώρα, ούτε μετά, δεν ψηφίζουμε ποτέ! Άλλωστε, η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ δεν είναι μία στιγμιαία απόσπαση, μια ΑΠΟΧΗ, από το εκλογικό καραγκιοζιλίκι, που έχει στήσει η εξουσία. Είναι μια μόνιμη στάση που ξεκόβει μια και καλή, που αναζητά απελευθερωτικές διεργασίες μαζί με άλλους έξω από εξουσιαστικές κλίκες και αντιλήψεις.

Είναι καιρός να τιναχτεί ως μια τεράστια λευκή φλόγα η τρομερή μας η οργή.

Ως πότε η υπομονή, η αυταπάτη και η εφήμερη απολαβή θα θρέφει το τέρας της εξουσίας;

Ως πότε τα ανακυκλωμένα πολιτικά σκουπίδια της εξουσίας θα προσκαλούν τον κόσμο να τα ξαναγευτεί και οι ψηφοφόροι θα κάθονται πειθήνια στο τεράστιο εκλογικό τραπέζι, που τους στήνουν οι κρατούντες;

Ας χαιρετίσουμε εγκάρδια αυτούς που ήδη βαδίζουν με απελευθερωτική συνείδηση στο δρόμο της ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ και ας καλωσορίσουμε όσους πρόκειται να τον ακολουθήσουν για πρώτη φορά.

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Επειδή, Ψηφίζω σημαίνει:

Παραδίνομαι στην εκμετάλλευση, ενισχύω την Εξουσία

Συσπείρωση Αναρχικών

ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΝΤΙΕΚΛΟΓΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ

Πέμπτη 15 Μαΐου, ώρα 6 μμ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

του Πανεπιστημίου της Αθήνας

 Παρασκευή 16 Μαΐου, ώρα 6:30 μμ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ της Αθήνας (κτίριο Γκίνη)

Με θέμα: «Κρίση», Εκλογές και ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ;