ΤΑ ΣΦΥΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΨΕΜΜΑΤΟΣ…

Αφίσα του Πασοκ για τις ευρωεκλογές του 1999. Ο ίδιος ο Σημίτης δήλωνε τον Σεπτέμβρη στην ΔΕΘ: «Ο τζίρος του Χρηματιστηρίου θα είναι υψηλός και θα αποδώσει αυτά τα οποία έχουμε σχεδιάσει». Το μεγάλο κόλπο είχε μπει στην τελική ευθεία…

«Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: η δήθεν “επιτυχημένη” στρατηγική του Ελσίνκι οδηγούσε την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, την ελληνική κυριαρχία νησιών και βραχονησίδων, στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης! Από τα Ίμια μέχρι το Ελσίνκι, η κυβέρνηση Σημίτη ζητούσε ουσιαστικά από ΗΠΑ και Ευρωπαίους εταίρους να ωθήσουν την Τουρκία να προσφύγει στη Χάγη εναντίον μας για τα Ίμια και τις λεγόμενες “γκρίζες ζώνες”. Φρόντιζε να συμπεριληφθούν αντίστοιχες προβλέψεις στα επίσημα ευρωπαϊκά κείμενα. Δεν έχει ξανασυμβεί κράτος, και μάλιστα ευρωπαϊκό, να ζητά από όλον τον κόσμο να θέσει τρίτο κράτος σε δικαστική αμφισβήτηση την εδαφική του ακεραιότητα! Με τη συμφωνία της Μαδρίτης τον Ιούλιο του 1997 έγινε και ένα ακόμα σοβαρό ολίσθημα: Αναγνώρισε ότι η Τουρκία έχει νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική της κυριαρχία και ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να ασκήσει μονομερώς κανένα δικαίωμά της! Προφανώς ούτε το μονομερές δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, όπως ρητά προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο για όλες τις χώρες». Κώστας Καραμανλής, 8-4-2021

«Το πρόβλημα στην περίπτωση της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ με τη συνδρομή της Goldman Sachs και τη στάση της κυβερνήσεως Σημίτη είναι πολύ δύσκολο να διερευνηθεί επειδή σύμφωνα με όσα μου είπαν οι άνθρωποι της Goldman Sachs, το θέμα των swaps αφορούσε τη χρονική περίοδο που ακολούθησε την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι ποιος ήταν ο ρόλος της Goldman Sachs κατά την περίοδο της εισόδου της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Ο Σημίτης λέει ότι η Goldman Sachs δεν βοήθησε την Ελλάδα να μπει στην ΟΝΕ. Ακόμη κι αν είναι έτσι, που δεν μπορώ να το αποδείξω, το γεγονός είναι ότι, έναν χρόνο μετά την είσοδό της, η Ελλάδα εξαπάτησε με τη βοήθεια της Goldman Sachs την Ευρώπη σχετικά με τους λογαριασμούς της, εκμεταλλευόμενη τη δυσλειτουργία της Eurostat. Ο Σημίτης μιλά για τις ημερομηνίες. Αλλά σε όλη της την έκταση η στάση του είναι λανθασμένη και θα πρέπει να υπάρξει στην Ελλάδα, όπως υπήρξε στη Νότια Αφρική, μια επιτροπή αλήθειας που να ανακαλύψει το τι ακριβώς συνέβη». Μαρκ Ρος, Βέλγος δημοσιογράφος, συγγραφέας του βιβλίου «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο», απόσπασμα συνέντευξης Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 27-11-2011

Η δυναμική ενός καλαίσθητου ψέμματος

Πάντα και σε όλα μπροστά βαδίζει η Ψευτιά ελκύοντας τους ανόητους με τη χυδαία κραυγή της. Τελευταία και πάντα αργά έρχεται και η Αλήθεια, σέρνοντας πίσω από τον κουτσό Χρόνο. Μπαλτάσαρ Γκρασιάν 

Οι περισσότεροι άνθρωποι, ως επί τω πλείστον, διαθέτουν μόνον τα εκ φύσεως προερχόμενα, οφθαλμούς και ώτα και σχεδόν τίποτε άλλο. Αυτό που κυρίως τούς διακρίνει είναι η έλλειψη κριτικού πνεύματος και επίσης η βραχεία μνήμη. Η πλειονότητα των ανθρώπων στοχάζεται ελάχιστα, γιατί τους λείπει ο χρόνος και η άσκηση. Αυτός είναι και ο λόγος που διατηρούν τις πλάνες τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς όμως να είναι, όπως η πλειονότητα του χώρου των διανοούμενων, σαν τον ανεμοδείχτη που κάθε φορά προσαρμόζεται στους ανέμους της μόδας.

Το ψέμμα μέσα στο οποίο ζούμε

Στο μικρό ντοκυμαντέρ που ακολουθεί ο σκηνοθέτης Spencer Cathcart, που το δημιούργησε, επισημαίνει, με κριτικό μάτι, τα συμβάντα του κόσμου στον οποίο βρισκόμαστε και εκφράζει τις σκέψεις του για τα όσα συμβαίνουν στις κοινωνίες όπου ζούμε.

Μούσαις χάρισι θύε

«Ο κόσμος να γίνει εικόνα. Αυτή θα είναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων να τους σκεπάσει μια εικόνα […] Αλλού οι τοίχοι εξογκώνονταν και εξείχαν σα να γεννούσαν αγάλματα κι άμορφα ακόμα που μόλις σχηματίζονταν, εκρέμονταν από τους τοίχους […]».

Γιώργος Χειμωνάς, «Οι χτίστες»

Τι είναι τελικά ένα μουσείο; Είναι τα αγάλματα και οι πίνακες, τα μικρά και μεγάλα εκθέματα που γεμίζουν τις γυάλινες προθήκες; Μήπως είναι οι κρύες αίθουσες με τα ψηλά ταβάνια και τις περίτεχνες ροζέτες; Μάλλον όχι. Κάθε μουσείο, είναι ένα μνημείο της μούσας∙ της αθάνατης κόρης που ο πολιτισμός τής φόρτωσε το έλλειμμα χάριτος που έφερε απ’ τα γεννοφάσκια του. Η κόρη όμως γέρασε. Αβάσταχτο το φορτίο του πολιτισμού, βλέπεις. Πολύς ο πόνος, μεγάλη η απάτη.

Πες μου (ακόμη) ένα ψέμμα, ν’ αποκοιμηθώ

Δεν είμαστε σε θέση να απαντήσουμε για το εάν οι λέξεις μπορούν να εκφράσουν μόνες τους το νόημα του κόσμου. Σίγουρα, όμως, αγγίζουν με τον εγγύτερο τρόπο το ανθρώπινο πνεύμα, προσφέροντάς του την δυνατότητα να συλλάβει, να σχηματοποιήσει και να εκφράσει συναισθήματα και λογική. «Ό,τι μπορεί να ειπωθεί, μπορεί να ειπωθεί με σαφήνεια. 

Για τα υπόλοιπα, είναι προτιμότερο να σιωπούμε», έγραψε ο Βιτγκενστάιν και δεν έχουμε κανέναν λόγο να διαφωνήσουμε. Έτσι και αλλιώς, η σιωπή είναι η κραυγή του άρρητου μες στο κουφάρι του χρόνου. Η πραγματική σιωπή συμβαίνει, όταν ακόμη και η ποίηση γίνεται απλώς μια βροχή από λέξεις. Η σημασία της βρίσκεται στις παύσεις που προσφέρει ανάμεσα σε διαστήματα ειλικρινούς λόγου. Επειδή, από τη στιγμή που ο λόγος μετατρέπεται σ’ ένα σωρό από ψέματα, οι λέξεις γίνονται παγίδες. Όταν μάλιστα ο δόλος είναι πολιτικοποιημένος, τότε και το δόκανο γίνεται εξουσιαστικό.