Άλλαξε ο φόβος μα έμεινε ίδιος

«Βυθίστηκε το μεθυσμένο κορίτσι στο νερό. Για πάντα χάθηκε. Τι απόμεινε στους παγωμένους δρόμους; Μονάχα ο φόβος. Τώρα που το κορίτσι δεν κυκλοφορεί πήραν κουράγιο οι λογικοί και κυβερνούν αυτούς που έχουν το θάρρος να ονειρεύονται. Τώρα που το κορίτσι χάθηκε απ’ τους δρόμους, κυκλοφορεί πανίσχυρος στην πολιτεία ο Φόβος».

Μάνος Χατζιδάκις (από το τραγούδι Ο Φόβος)

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, έλεγε ο Ρασούλης δια στόματος Παπάζογλου. Η ιστορία της εξουσίας θα μπορούσε να συνοψιστεί στον παραπάνω στίχο. Ειδικότερα τα τρία τελευταία χρόνια όλα φαίνονται πως αλλάζουν, αλλά απλώς κάνουν έναν ατέρμονο κύκλο. Από τον φόβο της αρρώστιας, στον φόβο του πολέμου.

Η ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ

«Ο κορωναϊός θερίζει», «η πανδημία του κορωναϊού είναι η πιο θανατηφόρα που γνώρισε η ανθρωπότητα», «σκότωσε ανήλικη ο κορωναϊός», «δεν χωράνε τα ψυγεία τους νεκρούς από κορωναϊό», «μαζικοί τάφοι για κορωναϊό», «γέμισαν τα νεκροταφεία από θύματα του κορωναϊού».

Αυτοί είναι μόνο κάποιοι ενδεικτικοί τίτλοι ειδήσεων, με τους οποίους βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τα Μ.Μ.Ε., συνοδευόμενοι με κατάλληλες εικόνες και με την απαραίτητη μουσική επένδυση, ώστε να κατακλύζεται το μυαλό μας και οι αισθήσεις μας από μια διαρκή οσμή θανάτου, από άγχος, φόβο κι αγωνία. Η αύξηση των λεγόμενων ψυχικών νοσημάτων την εποχή του κορωναϊού είναι ραγδαία. Η αγωνία και η ανασφάλεια μάς καθηλώνει μπροστά στους δέκτες για να «ενημερωθούμε» για ακόμη μια μέρα για την επέλαση του θανάτουž στον ήχο και μόνο της έναρξης των δελτίων ειδήσεων κάποιοι άνθρωποι ιδρώνουν και καταβάλλονται από φόβο και άγχος, άλλοι στέκουν παθητικοί και άλλοι κλείνουν τους δέκτες γιατί δεν μπορούν να ακούν και να βλέπουν. Οι τελευταίοι προφανώς και κάνουν το καλύτερο δεδομένης της κατάστασης στην οποία περιέρχονται.

Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται τη γλώσσα η εξουσία, οι μεθοδεύσεις που κρύβονται πίσω από την κάθε λέξη και πρόταση που μεταδίδεται, έχει σημαντική επίδραση στον εγκέφαλο κάθε ανθρώπου. Με την πάροδο του χρόνου και την αμέριστη βοήθεια επιστημόνων της ψυχολογίας, της βιολογίας, της γλωσσολογίας, της νευροφυσιολογίας κ.ά., η μελέτη του ανθρώπινου εγκεφάλου αποκαλύπτει νέες πτυχές, παρέχοντας ταυτόχρονα στην εξουσία τη δυνατότητα να διαμορφώνει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για τη χειραγώγηση του νου. Ο συγγραφέας Φίλιπ Ντικ έλεγε πως για όλους μας υπάρχει μια πρόταση, για όλους μας υπάρχουν οι λέξεις, που αν μπουν στη σωστή διάταξη είναι ικανές να μας καταστρέψουν.

Εξ άλλου, που στηρίχθηκαν και στηρίζονται οι εξουσίες για την επιβολή και την εδραίωση τους στον κοινωνικό χώρο; Μόνο στη δύναμη των όπλων; Μάλλον όχι. Η χειραγώγηση του νου τούς διατηρεί κυρίως στην εξουσία.

Φοβάμαι, άρα υπάρχω

Η ασθένεια της ευυπόληπτης καρμανιόλας προς τέρψη της οφθαλμοφανούς εξαπάτησης συναντάται σε κάθε εποχή (για να μην πούμε πως προηγείται της εποχής της). Πρόκειται για ασθένεια μακροχρόνια και υποτροπιάζουσα. Μερικά από τα συμπτώματα που έχουν αναφερθεί στα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης είναι μούδιασμα, αδιαφορία, αστάθεια, έλλειψη επικοινωνίας με το φυσικό περιβάλλον, αίσθηση εγκατάλειψης, δυσφορία, ακράτεια, εγωκεντρισμός, τάσεις αυτοκαταστροφής και διαφυγής από την πραγματικότητα.

Τα άτομα που πάσχουν από την παραπάνω νόσο συνήθως ζούνε σύμφωνα με όσα τους έχουν πει κι όχι με όσα τους ταιριάζουν. Για την ακρίβεια δεν μπήκαν καν στον κόπο να αναζητήσουν τι είναι αυτό που τους ταιριάζει και κυρίως ποιοι είναι. Συμπεριφέρονται στη ζωή όπως σε ένα ρούχο που το φοράνε καθημερινά μέχρι τη στιγμή που θα το βαρεθούνε και θα το πετάξουν ενώ θα μπορούσαν να το χαρίσουν.

Οι άνθρωποι στις μοντέρνες κοινωνίες έχουν την τάση να βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο της καταναλωτικής συνήθειας πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο θα καταφέρουν να γεμίζουν τα κενά που χάσκουν σαν κρατήρες μέσα στην ψυχή τους. Μέσα από την άρνηση αντιμετώπισης των προβλημάτων τους διακόπτουν τη φυσική εξέλιξη του είναι τους κατακερματίζοντας την όποια ευνοϊκή αντιπαράθεση με τον εαυτό τους. Αρέσκονται να τους ακούν κι όχι να ακούνε, μεταφέροντας το βάρος της υπόστασής τους στην πιο εύκολη λύση των πάντων: ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ζωής αντί να τις γράψουν. Είναι κάτι σαν νοητική ανεπάρκεια. Είναι τόσο θλιβερό κι επικίνδυνο να αντιλαμβάνεσαι τις δυνατότητες που κρύβει ένας άνθρωπος και να μην επιθυμεί να συντελέσει στην ολοκλήρωση της εσωτερικής του αναζήτησης.

ΣΥΝΗΘΙΣΑΝ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ: ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΒΡΗΚΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…

«Κανένα πάθος δεν στερεί τόσο αποτελεσματικά από το μυαλό όλες του τις δυνάμεις της δράσης και της λογικής όσο ο φόβος» Edmund Burke

«Ο φόβος συσσωρεύεται και ξεπλένει τις ακτές των εμπειριών μας, ο φόβος περιορίζει τη ζωή μας και μας κάνει ευάλωτους σε τυράννους, που θέλουν να μας σώσουν» David Altheide

Το κράτος και κάθε μορφής εξουσία διαχρονικά επιθυμεί να ορίζει τα αντικείμενα του φόβου των υπηκόων του, τις «δόσεις» φόβου που ζυγίζει ως απαραίτητες για κατανάλωση, αλλά και τον χρόνο χορήγησής τους. Οι ψυχολόγοι ορίζουν ως φοβία τον υπερβολικό φόβο για κάτι, που στην πραγματικότητα είναι λίγο έως και καθόλου επικίνδυνο, ενώ επίσης υποστηρίζουν ότι το πρώτο βήμα για να ξεπεράσει κάποιος τις φοβίες του είναι η κατανόησή τους.

Ένας άνθρωπος τρομοκρατημένος, όπως είναι γνωστό, δεν μπορεί να σκεφθεί, άρα δεν μπορεί και να πράξει, ή όταν ενεργεί αυτό γίνεται σπασμωδικά και με καθυστέρηση. Ο πανικός, άλλωστε, είναι ο χειρότερος σύμβουλος.

Φόβος, πειθαρχία και «ατομική εύθύνη»

Δεν μπορούμε παρά να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό με την προσαρμοστικότητα όλων των κοινωνιών –μηδέ εξαιρουμένης και της ελληνικής– στη νέα αναγκαστική συνθήκη. Ο θρύλος του «χαλαρού και απείθαρχου» Έλληνα μπροστά στην εξουσία δεν επαληθεύτηκε γι’ ακόμα μια φορά. Ποιά απειθαρχία; Μπροστά στο Φόβο, ακόμα και οι παραδόπιστοι μαγαζάτορες, που θέλουν να βγάλουν από το λύκο δύο τομάρια, σαν ένας άνθρωπος, έκλεισαν μονομιάς τις επιχειρήσεις τους επ’ αόριστον, δεν περίμεναν καν το κρατικό φιρμάνι.

Ποιοί; Αυτοί που διαμαρτύρονταν ότι τους έκανε «ζημιά» μια σκόρπια διαδήλωση το εξάμηνο. Κλειδαμπαρώθηκαν οι πάντες στα σπίτια τους, προμηθεύτηκαν αντισηπτικά, γάντια και μάσκες, τρόφιμα και κωλόχαρτα. Με σχετικά, όμως, πολιτισμένο τρόπο: ακόμα και τις πρώτες μέρες η κίνηση στα σουπερμάρκετ αν και πολύ αυξημένη δεν θύμιζε κάτι από σκηνές αλλοφροσύνης άλλων εποχών.

Το κατοχικό σύνδρομο, ο άλλος θρύλος δεν επαληθεύτηκε, επίσης. Η ευλάβεια στην συμμόρφωση στα κρατικά μέτρα απαγόρευσης παραμένει σταθερή αξία και η πλειοδοσία δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη. Η ατομική ευθύνη, το «μάντραμ» της κυβέρνησης, όπως και όλων των κυβερνήσεων παγκοσμίως μπροστά στην πανδημία έγινε το προσωπικό φυλακτό του καθενός. Οι ελάχιστοι, οι οποίοι «παραβίασαν» τις αρχικές απαγορεύσεις και τόλμησαν, λόγου χάρη, να πάνε σε μια ερημική παραλία να λιαστούν –κανείς δεν κολυμπά τέτοια εποχή– αντιμετώπισαν την χλεύη των οικείων τους.

Στο όνομα της Ζωής

Σε ορισμένες ιθαγενείς φυλές της Κεντρικής Καλιφόρνια, ο πόνος αντιμετωπιζόταν ως φορέας δύναμης των σαμάνων- θεραπευτών. Η οδύνη διέθετε δική της προσωπικότητα κι εκδηλωνόταν με διάφορες μορφές, χωρίς ωστόσο να προσωποποιείται ως άνθρωπος. Οι πόνοι φέρουν ψυχή και είναι σεβαστοί γι’ αυτό. Γίνονται, κατά μία έννοια, ευπρόσδεκτοι.

Ένα σοβαρό κομμάτι της μυητικής διαδικασίας του σαμάνου-θεραπευτή είναι η αντιμετώπιση του τρόμου, που καταλαμβάνει τον μυούμενο. Ο τρόμος έρχεται πάντα με πολλές μορφές. Για να καταφέρει, όμως, ο θεραπευτής να περάσει σε ένα επόμενο στάδιο και να ολοκληρώσει τη μύησή του, χρειάζεται να μην καταβληθεί από τον τρόμο, αλλά να τον βλέπει να τον κυριεύει, δίχως να προσπαθεί να τον αποφύγει. Ενέχει, δηλαδή, ένα είδος ομοιοπαθητικής. Με τον ίδιο τρόπο συχνά σώζονται τα δάση σε περιπτώσεις πυρκαγιάς: καίγεται επί τούτου μια περιοχή, ώστε όταν συναντηθεί με τη φωτιά να είναι ήδη καμένη. Έτσι δίχως καύσιμη «τροφή» παύει.

Ο φόβος έχει πολλά ονόματα. Το ίδιο και ο τρόμος. Είναι όσα και τα ονόματα των ανθρώπων κι ακόμη περισσότερα. Ο τρόμος τρέφεται με τρόμο και επεκτείνεται. Χρειάζεται να φτιάξει κανείς μια αντί-φοβική ζώνη, για να καταφέρει να τον νικήσει.

H ρητορική του φόβου και τα εργαλεία του κράτους

Η διαρκής ανασυγκρότηση της κυριαρχίας και η συντήρηση των εξουσιαστικών δομών της, ήταν ανέκαθεν το σημαντικό συστατικό για τη διαιώνισή της. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια από τότε που αρκούνταν απλά στην καταστολή της ελεύθερης βούλησης των ανθρώπων. Κατασκεύασε μηχανισμούς όπως ο στρατός και η αστυνομία, κατασκεύασε την οικονομία, την δημοκρατία και κατ’ επέκταση την πολιτική. Η διαρκής αυτή ανασυγκρότηση τής δίνει τη δυνατότητα να γίνεται περισσότερο αποτελεσματική, στον έλεγχο και την καταστολή, χρησιμοποιώντας ανά περιόδους, εργαλεία που εξελίσσονται ταυτόχρονα με την «πρόοδο» της ανθρωπότητας. Αυτά τα εργαλεία μπορεί να είναι η επιστήμη, η τεχνολογία καθώς και η προσεκτική μελέτη της κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων στα αστικά κέντρα που κατασκεύασε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έννοιες όπως η «ψυχολογία του λαού» ή κοινωνική ψυχολογία, εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με την δημιουργία των εθνών-κρατών, και τη συσσώρευση των ανθρώπων στα μεγάλα αστικά κέντρα, κατά την βιομηχανοποίηση της παραγωγής στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο ερευνητικός τομέας της κοινωνικής ψυχολογίας, είναι σχετικός με το φαινόμενο που υποδηλώνεται με την έννοια της «μάζας» και την «νοητική ενότητα» της. Οι πρώτες έρευνες σχετικά με την «συμπεριφορά των μαζών» σχετίζονται με τις πρώτες πολυάριθμες αυθόρμητες εμφανίσεις και διεκδικήσεις των εργατών στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες του τέλους του 19ου αιώνα και αποτέλεσαν ένα ιδιαίτερο κοινωνικό φαινόμενο της εποχής. «Η συνάθροιση ανθρώπων αποκτά, κάτω από ορισμένες περιστάσεις, τελείως διαφορετικές ιδιότητες από αυτές που έχει το κάθε άτομο: σχηματίζεται αυτό που ονομάζεται ψυχολογικό πλήθος, το οποίο αποτελεί ένα και μόνον ον, με μια συλλογική ψυχή και το οποίο υπόκειται στον ψυχολογικό νόμο της νοητικής ενότητας των μαζών.» [1]

Το άγχος, η αβεβαιότητα και ο φόβος στη σύγχρονη μητρόπολη

Οι κοι­νω­νί­ες των σύγ­χρο­νων με­γα­λου­πό­λε­ων, ε­δραιω­μέ­νες και ορ­γα­νω­μέ­νες σύμ­φω­να με την πα­γκό­σμια χάρ­τα της οι­κο­νο­μι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, α­σφυ­κτιού­σες κά­τω α­πό τη διαρ­κώς αυ­ξα­νό­με­νη πί­ε­ση του κρα­τι­κού ζυ­γού, πα­ρου­σιά­ζουν δε­κα­ε­τί­ες τώ­ρα –απ’ ά­κρη σ’ ά­κρη της γης– κά­ποια κοι­νά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στην έκ­φρα­ση και τη δρα­στη­ριο­ποί­η­σή τους. Το άγ­χος λοι­πόν, η α­πο­μό­νω­ση, ο φό­βος και η α­βε­βαιό­τη­τα α­πο­τε­λούν α­να­πό­σπα­στα στοι­χεί­α της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας των κα­τα­πιε­σμέ­νων, οι ο­ποί­οι αιώ­νες τώ­ρα υ­φί­στα­νται στο σώ­μα και την ψυ­χή τους τα θε­σμο­θε­τη­μέ­να βα­σα­νι­στή­ρια του κρά­τους και της κάθε μορφής ε­ξου­σί­ας.

Ποιοί εί­ναι ό­μως οι πα­ρά­γο­ντες ε­κεί­νοι και ποιά τα ι­διαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της λει­τουρ­γί­ας και της μορ­φής των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νιών, που ευ­θύ­νο­νται γι’ αυ­τή την κα­τά­στα­ση; Εί­ναι α­να­ντίρ­ρη­το γε­γο­νός ο­τι κρά­τος και κε­φά­λαιο, α­πό­λυ­τα ε­ναρ­μο­νι­σμέ­να προς έ­να κοι­νό σκο­πό, την δια­τή­ρη­ση της κυ­ριαρ­χί­ας τους και την διαιώ­νι­ση της προ­λε­τα­ριο­ποί­η­σης των αν­θρώ­πων, προ­πα­ρα­σκευά­ζουν –μέ­σα α­πό θε­α­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες δια­με­σο­λά­βη­σης και α­ντι­στρο­φής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας– τις συν­θή­κες και τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της α­πο­συ­ντι­θε­μέ­νης κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας του κα­θε­νός α­πό ε­μάς.

Οι μάζες φοβούνται το «θηρίο»

«ΙΓ’1 και στάθηκα στην άμμο της θάλασσας και είδα ένα θηρίο να βγαίνει από την θάλασσα με 10 κέρατα και 7 κεφάλια και στα κέρατα είχε 10 διαδήματα (βασιλικά σημάδια δηλαδή, ένα σε κάθε κέρατο) και στα κεφάλια του είχε ονόματα βλασφημίας. ΙΓ’2 Ήταν όμοιο με λεοπάρδαλη με πόδια από αρκούδα και με στόμα από λιοντάρι. Και του έδωσε ο σατανάς δύναμη, μεγάλο θρόνο και μεγάλη εξουσία ΙΓ’3 και το ένα του κεφάλι είχε πληγωθεί και ήταν σαν σκοτωμένο αλλά θεραπεύθηκε και τότε θαύμασε όλη η γη.ΙΓ’4 και προσκύνησε η ανθρωπότητα τον σατανά που είχε δώσει την δύναμη στο θηρίο και προσκύνησαν και το θηρίο λέγοντας. Ποιος είναι ικανός να πολεμήσει το θηρίο που είναι τόσο δυνατό;» (Αποκάλυψη Ιωάννη 13:1,2.)

Το θηρίο είναι κάτι το αλληγορικό. Η εξουσία του θηρίου θα στηριχθεί σε κάποια κατορθώματα που θα αποτελέσουν σημεία θαυμασμού για πολλούς, αλλά και σημάδια ισχύος προκαλώντας τον φόβο στους υπόλοιπους.

Πόσες φορές βρέθηκε ο άνθρωπος κοντά στην υποψία ότι δεν είναι οι θεοί που πρέπει ν αλλάξουν, αλλά το σύστημα;… Μία κοινή πίστη σώζει πάντα τις μάζες από την ανυπόφορη μοναξιά του ατόμου. Είναι πολύ δύσκολο να τις ενώσεις κάτω από μια ανιδιοτελή ιδέα... η μάζα είναι πρόθυμη να υποστηρίξει μια θεότητα ή μια εξουσία που υπόσχεται το διωγμό της αδικίας και την αποκατάσταση της ισότητας. Το κακό είναι πως δεν ελέγχει ποιος της τα υπόσχεται όλα τούτα. Της αρκεί η πλάνη πως οι πάντες θα ισοπεδωθούν στο ανάστημα της δικής της μετριότητας. Και πως και οι άλλοι θα στερηθούν εκείνο που η ίδια φοβάται: την ελευθερία να ψηλώσουν… Οι μάζες εκπαιδευμένες να είναι άτολμες και δορυφορικές, καθηλώνονται ανίκανες και ν’ αντικρίσουν ακόμα το κενό. Ειδικά διαμορφωμένες έτσι, περιμένουν, προσφέροντας με την ανημποριά τους, το πρόσχημα. Αυτή είναι η στιγμή του καπάτσου ή αλλιώς του ηγέτη. Όταν οι παλιοί θεοί αποσύρονται, οι θρόνοι αναζητούν διάδοχο. Και μ ένα καλό χειρισμό ή δίχως καν χειρισμό, σχεδόν κάθε άχρηστο σακί κόκαλα μπορεί ν αναρριχηθεί στην άδεια θέση!… Εν κατακλείδι, θα λέγαμε πως …οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. Απεγνωσμένα ψάχνουν για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του που θα τους την στερήσει, αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους. (Λιλή Ζωγράφου)

Πόσες φορές πολλοί άνθρωποι, είτε από άγνοια είτε από καλή θέληση απευθύνουν το αέναο ερώτημα; Ωραία είναι αυτά που λέμε αλλά τι θα κάνουμε; Πως θα δράσουμε; Το πολύπλευρο φαινόμενο του όχλου (άτακτο και ανεξέλεγκτο πλήθος ατόμων που εμφανίζει τάσεις αναταραχής, που συσπειρώνεται και δρα υπό την επίδραση συναισθηματικών παρορμήσεων χωρίς ωριμότητα και αυτοέλεγχο) είναι πάντα ένα επίκαιρο ζήτημα, τόσο σε περιόδους κρίσης και αναταραχών, όσο και σε περιόδους υποτιθέμενης νηνεμίας όπου, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε, επηρεάζει και πολλές φορές καθορίζει την καθημερινότητά μας. Δρα ασυνείδητα και συνιστά έναν ισχυρό μοχλό που προκαλεί αναταράξεις στις ζωές όλων μας. Η συνειδητοποίηση όμως των τρόπων με τους οποίους συμμετέχουμε και αλληλεπιδρούμε κατά συλλογικότητες ή ομάδες μπορεί να μας αφυπνίσει. Και τούτο διότι το σύνολο μπορεί να παίξει το ρόλο του καθρέφτη πάνω στον οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε τον εαυτό μας και τα περιεχόμενά του. Κάθε αλληλεπίδραση, αν το αποζητά κάποιος, μπορεί να φέρει στο φως κρυφές, ασυνείδητες πτυχές του εαυτού και παράλληλα να μας δείξει τον δρόμο για την αυτοβελτίωση και την αυτομόρφωση, να μας βοηθήσει να γίνουμε ενεργά συμμέτοχοι στη μεταμόρφωση από τον ασυνείδητο όχλο στη συνειδητή ομάδα, στην οποία υπάρχει αρμονική συνεργασία μεταξύ αυτών που την απαρτίζουν. Λέγεται, άλλωστε, ότι το επόμενο εξελικτικό βήμα της ανθρωπότητας θα είναι η συνειδητή μετάβαση από την ατομική κατάσταση συνείδησης στη συλλογική. Αυτή η συλλογικότητα, όμως, θα αποτελέσει τόσο ένα συνειδητό πεδίο έκφρασης των ευγενέστερων ποιοτήτων του ανθρώπου όσο και έναν δημιουργικό πυρήνα πνευματικής ανάτασης, που σίγουρα δεν μπορεί να ενταχθεί στην έννοια του όχλου.

Εδώ πρέπει να αναφερθούμε στο θηρίο της εποχής μας, στην ασυνείδητη εγγραφή ότι οι «έχοντες» τα πολλά χρήματα, όπως οι δανειστές, είναι οι πρώτοι στην κλίμακα της παντοδυναμίας και είναι οι λεγόμενοι αήττητοι. Επομένως ό,τι πηγάζει από αυτούς είναι επίσης αήττητο. Αυτή είναι μια άποψη βαθιά φυτευμένη στις ψυχές των πολλών ανθρώπων, που φυσικά ανατροφοδοτείται διαρκώς τόσο από τους ντόπιους πιστούς υπηρέτες του συστήματος όσο και από την άπταιστη συνεργασία με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Όταν, λοιπόν, ο τρέχων –ο εξουσιαστικά εκπορευόμενος– λόγος ψεύδεται συστηματικά, τότε η αδύναμη μη κριτική σκέψη των πολλών ανθρώπων δεν έχει πού να στηριχθεί και επιστρέφει στη γνωστή κατάσταση υποταγής, στην αίσθηση της παντοδυναμίας των αρχόντων.

Τα ΜΜΕ σε συνεργασία, ΠΑΝΤΑ, με την εξουσία σφυγμομετρούν τον κόσμο για τις όποιες πιθανές αντιδράσεις μιας απόφασης που πρόκειται να παρθεί και πράττουν κατά το δοκούν, συντηρώντας την κατάστασή τους ως μάζας. Από την μια πλευρά, επομένως, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τα ΜΜΕ με πληροφορίες που έχουν σαν στόχο την διαμόρφωση ψευδούς συνείδησης και την αποδυνάμωση των αντιστάσεών μας, τόσο ατομικά όσο και συνολικά. Από την άλλη, όσο δεν αναπτύσσεται η ικανότητα κρίσης και συνειδητότητας (όχι δεν είναι τυχαίο ότι η εξουσία χρησιμοποιεί την εκπαίδευση και όχι την Παιδεία) τόσο λιγότερο σκέπτονται, οι άνθρωποι, με ορθό τρόπο, τόσο λιγότερο ψάχνουν να βρουν ψήγματα αλήθειας και να αποζητούν τον βαθύτερο, ουσιαστικότερο και αρμονικό τρόπο ζωής.

Μήπως ήρθε ο καιρός να πάψουν οι άνθρωποι να ζουν και να κινούνται σαν μάζες;

Δημοσιεύθηκε από Μ.

 

Ο ιός του φόβου

Οι συμπολίτες μας δεν ήταν περισσότερο ένοχοι από άλλους, ξεχνούσαν μόνο να ’ναι μετριόφρονες, αυτό είναι όλο και σκέφτονταν πως όλα είναι ακόμα δυνατά γι’ αυτούς, πράγμα που προϋπέθετε ότι οι συμφορές ήταν αδύνατο να υπάρχουν. Εξακολουθούσαν τις εμπορικές συναλλαγές, ετοίμαζαν ταξίδια και είχαν τις απόψεις τους. Γιατί να σκέφτονταν την πανούκλα που καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις και τις συζητήσεις; Νόμιζαν πως ήταν ελεύθεροι ενώ κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος όσο υπάρχουν συμφορές.  [Αλμπέρ Καμύ, Η πανούκλα]

Διαδίδεται σαν αστραπή, κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτε πια∙ ο ένας κολλάει τον άλλον σχεδόν ακαριαία. Δεν υπάρχει πλέον τρόπος να ελεγχθεί η εξάπλωσή της. Δεν έχει βρεθεί το φάρμακο κι ίσως να μην προλάβει να βρεθεί, πριν αφανιστεί η ανθρωπότητα. Ο φόβος κι ο τρόμος κατακλύζουν τις συνειδήσεις. Η ακοή δεν είναι αρκετή για ν’ ακουστεί το τέλος που πλησιάζει. Φόβος για τον εαυτό και τον άλλο, το αγαπημένο πρόσωπο∙ κι απ’ την άλλη, τρόπος προστασίας δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Οι ειδήσεις δεν σταματούν να φτάνουν. Εσύ είσαι απ’ τους τυχερούς. Δεν κόλλησες ακόμη. Κι όσοι απ’ τους δικούς σου πάνε στη δουλειά, φαίνονται ακόμη καλά –φεύ! Προς το παρόν! Μην αποθρασύνεσαι! Έχε το νου σου! Ωστόσο, όλοι παίρνουν φάρμακα. Προληπτικά…

Η αποδοχή της σκλαβιάς παράγει υποταγή

Πολλοί άνθρωποι αποδέχονται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και διερευνητική σκέψη όλα όσα τους επιβάλλει η εξουσία. Ποιος δεν θυμάται τους ηλικιωμένους που συνήθιζαν παλιότερα (αλλά και σήμερα ακόμη) να λένε: «έτσι τα βρήκαμε και αφού τα εφάρμοζαν οι παλιότεροι ήταν σωστά. άλλωστε μ’ αυτά έζησαν και πέθαναν».

TO MIΣΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΗΛΟ

Σε κάθε ευκαιρία μπορεί να το δει κανείς, από συνήθεις αντιδράσεις κομματόσκυλων σε συγκεντρώσεις αναρχικών, όπως «έτσι βοηθάτε τα μεγάλα κόμματα» (!!!), «ψηφίστε κάποιο μικρό κόμμα», μέχρι αναμάσημα μαθηματικών τρικ για την αποχή (αναγωγή του ποσοστού των κομμάτων από το σύνολο των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στο σύνολο των έγκυρων για να «δείξουν» ότι με την αποχή μεγαλώνει το ποσοστό των μεγάλων κομμάτων!!!). Η ουσία είναι μία: τρέμουν και την ιδέα μόνο ότι τους φτύνει η κοινωνία, αδιαφορεί ο κόσμος για τα σιχαμερά πολιτικά τους προγράμματα, για τα λογύδριά τους και τις συμμαχίες πολιτικών-δημοσιογράφων-επιχειρηματιών-μαφιόζων. ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΠΡΙΝ: ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ!

Για την πορεία στη Λισαβόνα στις 29 Μάη

«To Σάββατο 29 Μάη καλέστηκε πορεία στη Λισαβόνα από το CGPT (συνδικάτο) ενάντια στην κυβέρνηση και τα μέτρα λιτότητας που υιοθετεί. Περίπου 300.000 άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο αλλά οι μπάτσοι ήταν ελάχιστοι. Κι αυτό γιατί η CGPT διαθέτει τη δική της «ασφάλεια» (σεκιουριτάδες και συμμορίτες), αλλά και λόγω της πλύσης εγκεφάλου που υπάρχει εδώ και δεκαετίες για έλεγχο της παραμικρής δυσαρέσκειας από τα συνδικάτα.

Αλλά η δυσαρέσκεια και οι δρόμοι δεν ανήκουν στα συνδικάτα, έτσι υπήρχε κάλεσμα για αντι-καπιταλιστική συγκέντρωση, από περίπου 50 αναρχικούς κι αντιεξουσιαστές.

Δεκέμβρης 2008: Μέρες εξέγερσης, μέρες ελπίδας

«Όχι. Ο κόσμος δεν ξεσηκώθηκε επειδή δεν άντεχε άλλο την ατιμωρησία των ένστολων δολοφόνων του κράτους. Τα φτηνά δημοκρατικά παραμυθάκια των πρώτων ημερών κουρελιάστηκαν στην κυριολεξία, όσο η  εξέγερση δεν υποχωρούσε. Όσο η καταστροφικότητά της ξεκαθάριζε ότι απείχε, -όσο η γη από τον ουρανό-, από κάθε είδους πολιτική διαμαρτυρία. Όσο στόχευε ακόμα πιο ξεκάθαρα στο παρατεταμένο σαμποτάζ ζωτικών λειτουργιών του κράτους».

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΣΤΑΖΟΥΜΕ,

ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΑΛΛΑ ΑΠAΙΤΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

 Αναρχικοί, αναρχικές μέσα κι έξω από σχολεία και σχολές

Συσπείρωση Αναρχικών