Σκοταδισμός είναι το να απλώνει κάποιος μαύρες κουρτίνες εκεί όπου υπάρχει έστω και αμυδρό φώς προσπαθώντας να το εξαφανίσει.
Το σκοτάδι είναι καλός και σίγουρος συμπαραστάτης, όσων θέλουν να προστατευτούν από το λεγόμενο κακό. Ο σκοταδισμός είναι κακός σύμβουλος γιατί δεν έχει ίχνος από τη φυσικότητα του σκοταδιού.
Το σκοτάδι έχει τις δικές τους φωτεινές ανταύγειες. Αλλά για να τις δει κάποιος πρέπει να μην είναι τυλιγμένος από το πέπλο το σκοταδισμού.
Ο σκοταδισμός είναι αδέλφι του φανατισμού. Όταν οι άνθρωποι τυλίγονται από το πέπλο του σκοταδισμού, προβάλουν μια «αλήθεια» πηχτή σαν πίσσα με αποπνικτική οσμή που θυμίζει την κόλαση. Μια κόλαση, που ακόμα κι αυτός ο άρχων του υποκόσμου δεν θα την ήθελε, ούτε και θα μπορούσε να την ανεχτεί.
Το σκοτάδι ξεκουράζει και αναπαύει το σώμα, για να μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά η σκέψη. Ο σκοταδισμός προκαλεί και επιβάλει μια διαρκή κόπωση, ώστε τα χείλη να επαναλαμβάνουν μονότονα αυτό που εμφυτεύτηκε στο μυαλό χωρίς επεξεργασία. Είναι σαν το τραύμα από κτύπημα σε ευαίσθητο κεφάλι. Ο πόνος προκαλεί άναρθρες κραυγές. Το ίδιο συμβαίνει και με τον φανατισμένο. Γι’ αυτό είναι άσκοπο να τα βάζει κανείς μαζί του. Σύντομα θα καταρρεύσει όπως η πίσσα που τον περιβάλλει. Μόλις δυναμώσει το φώς.
Το σκοτάδι πολεμά με το φώς και εναλλάσσεται μέσα από μια φυσιολογική διεργασία. Δέχεται τις αποχρώσεις και είναι μια ΑΛΗΘΕΙΑ. Ο σκοταδισμός στηρίζεται σε μια τεχνητή δύναμη. Μαζεύει κομμάτια από μικρές δυνάμεις αλλά δεν μπορεί να τους δώσει διάρκεια, να τις κάνει ενέργεια. Χρησιμοποιεί αυτές τις μικρές κομματιαστές δυνάμεις, για να κάνει το «δικό» του. Μόνο που αυτές δεν έχουν αντοχή…
Ο σκοταδισμός είναι ύπουλος, πολεμά χρησιμοποιώντας ψέματα που τα παρουσιάζει σαν μεγάλες αλήθειες, νοιώθει ανίκητος περιβαλλόμενος από τα μικρά αδύναμα κομματάκια που έχει μαζέψει. Σκαρφίζεται διάφορα κόλπα. Χρησιμοποιεί περίβλημα από λέξεις που έχουν μεγάλη σημασία, όπως αλληλεγγύη, ελευθερία, δικαιοσύνη, κοινωνικότητα κ.ά.
Το σκοτάδι έχει ορισμένο χρόνο και εναλλάσσεται με το φως. Ο σκοταδισμός προσπαθεί με όλους τους τρόπους να επιμηκύνει το χρόνο της παραμονής του, να κατακλύσει τα πάντα και να παραμείνει μόνιμα στο προσκήνιο. Όταν καταρρεύσει δεν μπορεί να επανέλθει μέσα από φυσικές διεργασίες, αλλά εκμεταλλευόμενος κενά και αδυναμίες, μικροσυμφέροντα και ποταπές επιδιώξεις.
Γι’ αυτό, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Χρειάζεται κατανόηση και υπομονή… μέρες που είναι…
Όπως εύστοχα έχει παρατηρηθεί, τα μικρότερα έντομα προσελκύονται από την λάμψη του φωτός και καίγονται οδηγούμενα στην φλόγα, ενώ η μύγα έρχεται να καθίσει μ’ εμπιστοσύνη επάνω στο κεφάλι μιας σαύρας, παρ’ ότι προηγουμένως καταβρόχθισε εμπρός της μια όμοιά της. Παρ’ όλα αυτά δεν διανοείται κάποιος να εξηγήσει αυτές τις περιπτώσεις με άλλο τρόπο παρά σχεδόν ταυτίζοντας την ενέργεια του αιτίου με τον απλό ερεθισμό. Με άλλα λόγια δεν σκέπτεται κάποιος τουλάχιστον στα σοβαρά ότι το αποτέλεσμα αυτό επήλθε λόγου χάρη εξ αιτίας της υποτιθέμενης «ελευθερίας της αδιαφορίας», που επέδειξαν τα έντομα.
