Είτε με το φως των άστρων είτε με το φως των δρόμων άναρχα ας φωτίζουν οι καρδιές μας

Ζεις μέσα σ’ ένα ελαιώνα. Το χειμώνα κοιμάσαι νωρίς γιατί το πρωί σε περιμένουν εργασίες στο κτήμα. Φουντώνεις καλά την φωτιά στην στόφα, αλλά την νύχτα θα ξυπνήσεις από το κρύο, και θα δυναμώσεις την φωτιά και μετά θα συνεχίσεις για λίγο ακόμα τον ύπνο σου. Ακούς τον ήχο από το διπλανό ποτάμι, που κάθε τόσο ο μονότονος ήχος του διαταράσσεται από ήχους νυχτερινών διαδρομών των ζώων. Προσπαθείς μέσα στον ύπνο σου να ταυτοποιήσεις την αλεπού, το αγριογούρουνο, τον ασβό το κουνάβι και την νυφίτσα και έτσι ξανακοιμάσαι. Όταν πια σηκώνεσαι τίποτα δεν συνηγορεί πως σε λίγο θα ξημερώσει. Ο βραχίονας του Ωρίωνα στέκεται ακόμα πάνω από την στέγη του σπιτιού σου σαν μια κοσμική γαλαξιακή λεωφόρος με απίστευτη κίνηση, όλη την νύχτα ήταν εκεί και τώρα περιμένει να δώσει την θέση του στον Αυγερινό. Άλλοτε σηκώνεσαι να μαζέψεις τις ελιές σου, άλλοτε για να κάνεις ένα μεροκάματο σε κάποιο άλλο κτήμα. Την άνοιξη και το καλοκαίρι σηκώνεσαι για τον κήπο ή γιατί πρέπει να τρυγήσεις τα μελίσσια σου.

Το φως, η πλάνη και η έφοδος στο κενό

«Το Θεριό σκοτώστε το! Κόψτε το λαιμό του! Χύστε του το αίμα!» Η φυλή είχε στήσει το χορό. Κάπου, από την άλλη πλευρά του πέτρινου τείχους, θα υπήρχε ένας σκοτεινός κύκλος, μια φωτιά, κρέας και η παρηγοριά της ασφάλειας […]

Ο Ράλφ έβαλε το κεφάλι του στα χέρια του και δέχθηκε το καινούργιο αυτό γεγονός σαν πληγή. Ο Σαμ και ο ΄Ερικ ήταν τώρα μέλη της φυλής. Φύλαγαν το Κάστρο των βράχων για να μην πλησιάσει εκείνος. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους ελευθερώσει και να κάνει μια φυλή εκτός νόμου στην άλλη άκρη του νησιού.

Ο Σαμ και ο Έρικ ήταν άγριοι, όπως κι οι υπόλοιποι». (Γουiλιαμ Γκόλντιλγκ, Ο Άρχοντας των Μυγών)

«Έχω ασφαλώς δυνατότητες· αλλά κάτω από ποια πέτρα βρίσκονται;» (Φραντς Κάφκα)

Όπως εύστοχα έχει παρατηρηθεί, τα μικρότερα έντομα προσελκύονται από την λάμψη του φωτός και καίγονται οδηγούμενα στην φλόγα, ενώ η μύγα έρχεται να καθίσει μ’ εμπιστοσύνη επάνω στο κεφάλι μιας σαύρας, παρ’ ότι προηγουμένως καταβρόχθισε εμπρός της μια όμοιά της. Παρ’ όλα αυτά δεν διανοείται κάποιος να εξηγήσει αυτές τις περιπτώσεις με άλλο τρόπο παρά σχεδόν ταυτίζοντας την ενέργεια του αιτίου με τον απλό ερεθισμό. Με άλλα λόγια δεν σκέπτεται κάποιος τουλάχιστον στα σοβαρά ότι το αποτέλεσμα αυτό επήλθε λόγου χάρη εξ αιτίας της υποτιθέμενης «ελευθερίας της αδιαφορίας», που επέδειξαν τα έντομα.

Για τις πόλεις, που ποτέ δεν κοιμούνται

Οι κύκλοι του φωτός, η εναλλαγή της μέρας και της νύχτας γιορτάστηκαν και αντιμετωπίστηκαν ως μια έκφραση του κύκλου της ζωής από πολλούς λαούς. Οι γιορτές της ισημερίας, οι τελετές για τη μεγαλύτερη μέρα και νύχτα, για το καλοκαίρι και τις δραστηριότητές του και βέβαια οι γιορτές της άνοιξης. Οι μέρες και οι εποχές με τις ιδιαιτερότητές τους σηματοδοτούσαν το πέρασμα σε μια νέα φάση. Ίχνη απ’ τις γιορτές αυτές φτάνουν μέχρι σήμερα. Ωστόσο, για να είμαστε ειλικρινείς, λίγα πια έχουν απομείνει απ’ τις εναλλαγές αυτές, για να γιορτάσουμε.

Η διαταραχή των εποχών, όπου συχνά απουσιάζει η άνοιξη και το φθινόπωρο και επικρατούν έντονα καλοκαίρια και χειμώνες, με απότομες μεταβολές και ξεσπάσματα, θα λέγαμε ότι ταιριάζει σε καιρούς που με απληστία απορροφούν και εξαντλούν ό,τι υποπέσει στις εφήμερες διαθέσεις τους. Συνήθως, φτάνουμε στα πιο μεγάλα και σημαντικά, καθοδηγούμενοι απ’ τα μικρότερα και τα πιο ασήμαντα.

Μια σύντομη προσέγγιση του σκοταδισμού

Σκοταδισμός είναι το να απλώνει κάποιος μαύρες κουρτίνες εκεί όπου υπάρχει έστω και αμυδρό φώς προσπαθώντας να το εξαφανίσει.

Το σκοτάδι είναι καλός και σίγουρος συμπαραστάτης, όσων θέλουν να προστατευτούν από το λεγόμενο κακό. Ο σκοταδισμός είναι κακός σύμβουλος γιατί δεν έχει ίχνος από τη φυσικότητα του σκοταδιού.

Το σκοτάδι έχει τις δικές τους φωτεινές ανταύγειες. Αλλά για να τις δει κάποιος πρέπει να μην είναι τυλιγμένος από το πέπλο το σκοταδισμού.

Ο σκοταδισμός είναι αδέλφι του φανατισμού. Όταν οι άνθρωποι τυλίγονται από το πέπλο του σκοταδισμού, προβάλουν μια «αλήθεια» πηχτή σαν πίσσα με αποπνικτική οσμή που θυμίζει την κόλαση. Μια κόλαση, που ακόμα κι αυτός ο άρχων του υποκόσμου δεν θα την ήθελε, ούτε και θα μπορούσε να την ανεχτεί.

Το σκοτάδι ξεκουράζει και αναπαύει το σώμα, για να μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά η σκέψη. Ο σκοταδισμός προκαλεί και επιβάλει μια διαρκή κόπωση, ώστε τα χείλη να επαναλαμβάνουν μονότονα αυτό που εμφυτεύτηκε στο μυαλό χωρίς επεξεργασία. Είναι σαν το τραύμα από κτύπημα σε ευαίσθητο κεφάλι. Ο πόνος προκαλεί άναρθρες κραυγές. Το ίδιο συμβαίνει και με τον φανατισμένο. Γι’ αυτό είναι άσκοπο να τα βάζει κανείς μαζί του. Σύντομα θα καταρρεύσει όπως η πίσσα που τον περιβάλλει. Μόλις δυναμώσει το φώς.

Το σκοτάδι πολεμά με το φώς και εναλλάσσεται μέσα από μια φυσιολογική διεργασία. Δέχεται τις αποχρώσεις και είναι μια ΑΛΗΘΕΙΑ. Ο σκοταδισμός στηρίζεται σε μια τεχνητή δύναμη. Μαζεύει κομμάτια από μικρές δυνάμεις αλλά δεν μπορεί να τους δώσει διάρκεια, να τις κάνει ενέργεια. Χρησιμοποιεί αυτές τις μικρές κομματιαστές δυνάμεις, για να κάνει το «δικό» του. Μόνο που αυτές δεν έχουν αντοχή…

Ο σκοταδισμός είναι ύπουλος, πολεμά χρησιμοποιώντας ψέματα που τα παρουσιάζει σαν μεγάλες αλήθειες, νοιώθει ανίκητος περιβαλλόμενος από τα μικρά αδύναμα κομματάκια που έχει μαζέψει. Σκαρφίζεται διάφορα κόλπα. Χρησιμοποιεί περίβλημα από λέξεις που έχουν μεγάλη σημασία, όπως αλληλεγγύη, ελευθερία, δικαιοσύνη, κοινωνικότητα κ.ά.

Το σκοτάδι έχει ορισμένο χρόνο και εναλλάσσεται με το φως. Ο σκοταδισμός προσπαθεί με όλους τους τρόπους να επιμηκύνει το χρόνο της παραμονής του, να κατακλύσει τα πάντα και να παραμείνει μόνιμα στο προσκήνιο. Όταν καταρρεύσει δεν μπορεί να επανέλθει μέσα από φυσικές διεργασίες, αλλά εκμεταλλευόμενος κενά και αδυναμίες, μικροσυμφέροντα και ποταπές επιδιώξεις.

Γι’ αυτό, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Χρειάζεται κατανόηση και υπομονή… μέρες που είναι…