Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

του Georges Bataille

 Μετάφραση-Επίμετρο Κώστας Γκούνης /σελ. 77

Εκδόσεις του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ /Αθήνα 2019

Η «Ψυχολογική Δομή του Φασισμού» είναι από τα πρώτα κείμενα που εξετάζουν την απήχηση και την αποτελεσματικότητα της φασιστικής έλξης, με αφετηρία πρόσφατες για την εποχή του συγγραφέα ψυχολογικές, ανθρωπολογικές, και κοινωνικές προσεγγίσεις. Οι λιβιδινικές σχέσεις της μάζας με τον ηγέτη και η αμφισημία του ταμπού, οι δυνάμεις έλξης και αποστροφής που περιβάλλουν το ιερό, οι «ανορθολογικές» πρακτικές οργιαστικής σπατάλης στις «κοινωνίες του δώρου» –όπως μελετήθηκαν από τον Φρόυντ, τον Ντυρκέμ και τον Μαρσέλ Μως, αντίστοιχα– αποτελούν καθοριστικές ιδέες που κατευθύνουν την ανάλυση του Μπατάιγ για τον φασισμό. Στόχος του Μπατάιγ είναι να υπερβεί τον οικονομισμό της διαδεδομένης μαρξιστικής ανάλυσης και να αναδείξει τη σημασία «ανορθολογικών» παραμέτρων, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία του φασισμού, αντί να αξιοποιηθούν από το επαναστατικό εργατικό κίνημα. (Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Η «Ψυχολογική δομή του φασισμού», όπως διαβάζουμε στο Επίμετρο της έκδοσης, δημοσιεύτηκε σε δύο μέρη τον Νοέμβριο του 1933 και τον Μάρτιο του1934, στα τεύχη 10 και 11 του περιοδικού La Critique Sociale. Το 1933 ήταν, επίσης, το έτος έκδοσης, στην Κοπεγχάγη, της «Μαζικής Ψυχολογίας του φασισμού» του Βίλχελμ Ράιχ, ενώ δύο χρόνια αργότερα δημοσιεύεται το 1935 στην Ζυρίχη η «Παρακατήθηκη των Καιρών μας» του Έρνστ Μπλοχ, στην ίδια κατεύθυνση κατανόησης της ανόδου του φασισμού στην περίοδο του Μεσοπολέμου.

Μακεδονικό, ώρα μηδέν: Η κύρωση της επαίσχυντης συμφωνίας προ των πυλών

Την επαύριο του ογκώδους συλλαλητηρίου του περασμένου Ιούνη, ο τότε υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως «αυτοί που δεν κατέβηκαν ήταν περισσότεροι». Και έσπευσε να δηλώσει συνειδησιακά ήσυχος, εφόσον, βάσει της παραπάνω «συλλογιστικής», εκπροσωπεί την πλειοψηφία, την οποία βέβαια με αυθαίρετο τρόπο χρωμάτισε όπως τον βόλευε.

Μία από τις «λογικές» που ατύπως θέσπισε η παγκόσμια τάξη που προέκυψε μετά το 1989 ήταν πως όποιος δεν εκφράζεται ή δεν αντιδρά ξεκάθαρα και φανερά αυτομάτως θεωρείται ότι συναινεί και συμφωνεί με τα σχέδιά της, ακόμα και στην περίπτωση που δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτά, ώστε να είναι σε θέση να αντιδράσει. Ας πρόσεχε, ας φρόντιζε να γνωρίσει.

Ήταν μια τετριμμένη (πλέον) ακροβασία από τον «κύριο ΣΤΑΖΙ» (κατά τους πρώην συντρόφους του), αλλά επαρκής, ώστε να επιστρέψει τον κλονισμό που δέχτηκε η τρέχουσα εξουσιαστική διαχείριση των πραγμάτων πίσω στην πηγή του, δηλαδή στους συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια. «Όταν είσαι περικυκλωμένος, πανικόβαλλε τον ίδιο τον εχθρό». Το σύνθημα είχε δοθεί και ο μηχανισμός της προπαγάνδας έσπευσε να υιοθετήσει την δέουσα απαξιωτική τακτική, προσπερνώντας το παρόν με «επίθεση στο μέλλον»: «Δεν υπάρχετε. Εμείς συνεχίζουμε. Και τί άλλο, άραγε, μπορείτε να κάνετε;».

Κάποιες σημειώσεις γύρω από τον αντιφασισμό…

[…] «Η ουσία του αντιφασισμού συνίσταται στην πάλη εναντίον του φασισμού μέσω της προώθησης της δημοκρατίας, αντιπαραθέτοντας τον πρώτο στη δεύτερη, πράγμα που σημαίνει την πάλη όχι για την καταστροφή του καπιταλισμού, αλλά για τον εξαναγκασμό του για να μη γίνει ολοκληρωτικός», γράφει ο Ζαν Μπαρώ στο βιβλίο του «Φασισμός/αντιφασισμός. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».

Έτσι, λοιπόν, έχουμε την πόλωση ανάμεσα σε δύο εξουσιαστικά συμπλέγματα, τη δημοκρατία με τη «νόμιμη» και «θεσμοποιημένη» κρατική βία και τον φασισμό με την απροκάλυπτη βία του στρατιωτικά δομημένου κράτους. Και μέσα σε αυτό το δίλημμα έχουν εγκλωβιστεί στο παρελθόν πολλές φορές οι άνθρωποι και έχουν γίνει οι μακάβριοι πρωταγωνιστές των μεγαλύτερων ανθρωποσφαγών. Για παράδειγμα, 50 εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιάστηκαν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, τον πόλεμο των «προοδευτικών δυνάμεων» εναντίον του ολοκληρωτισμού, του φασισμού. Και το αποτέλεσμα; «Νίκη κατά του φασισμού; Όχι βέβαια! Επειδή, η νίκη κατά του φασισμού προϋποθέτει και την συντριβή της δημοκρατίας και φυσικά αυτού του θεσμού και μηχανισμού που αναδεικνύει αυτές τις μορφές διακυβέρνησης: του κράτους. Επειδή ο φασισμός και η δημοκρατία είναι μέσα διακυβέρνησης, είναι μορφές διαχείρισης της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των ανθρώπων από το κράτος και όσους βρίσκονται μέσα στο σύστημα που εξανδραποδίζει και εξοντώνει κάθε τι το ανθρώπινο. Εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες των εξουσιαστών ή μετουσιώνονται σε σοσιαλιστικές ή σοσιαλίζουσες αποχρώσεις χωρίς όμως να καταστρέφεται η ουσία τους.

Ο φασισμός πέθανε… Ζήτω η φασιστικοποίηση!

Σε μια κοινωνία όπου, δυστυχώς, οι αυτόματες και αντανακλαστικές αντιδράσεις φθίνουν και πολλές αντιλήψεις και συμπεριφορές ουσιαστικά διαμορφώνονται καθ’ υπόδειξη των τηλεοπτικών ρεπορτάζ, φανερώνεται όλο και περισσότερο ότι η ενεργητικότητα και η αδράνεια, είναι καταστάσεις που ορίζονται και ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από τις ορέξεις των χειραγωγών. Και στο έργο αυτό της χειραγώγησης εμφανίζεται και αποσύρεται η ατζέντα που έχει οριστεί και έχει πολυποίκιλη θεματολογία.

Έτσι, μόνον τα τελευταία χρόνια, παρακολουθήσαμε το «κίνημα των αγανακτισμένων», το «κίνημα δεν πληρώνω», το «κίνημα της πατάτας» που όλα έτυχαν(;) μεγάλης προβολής, που τα προώθησε και εν συνεχεία με το σβήσιμο των προβολέων τα μετέτρεψε σε κινήματα υπό εξαφάνιση. Αντίστοιχα, 3-4 ημέρες μετά τον φόνο του Π. Φύσσα, πρόλαβαν οι δημοσκόποι να εντοπίσουν μεγάλη πτώση στα ποσοστά της ΧΑ, που παρουσιάστηκαν μαζί με «αποκαλύψεις» πρώην και μετανοημένων(;) χρυσαυγιτών. Για εμάς, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η εμφάνιση ή η εξαφάνιση μιας φασιστικής οργάνωσης, αλλά η φασιστικοποίηση με ό,τι αυτό τη συνοδεύει, ρατσισμό-διακρίσεις-βία, της κοινωνίας ευρύτερα.

H επέτειος της «συντριβής του φασισμού»

Δρέσδη. Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας

Με αυτόν το χαρακτηρισμό έχει περάσει στις καλένδες της παγκόσμιας κυριαρχίας η στρατιωτική νίκη των «προοδευτικών δυνάμεων» επί των δυνάμεων του «άξονα». Πρώτα η Ιταλία, μετά η Γερμανία και τελευταία η Ιαπωνία υπέγραψαν τη συνθήκη με την οποία αναγνώριζαν την ήττα τους.

Μέχρι και σήμερα (και ποιος ξέρει για πόσο ακόμη;) ένας μύθος επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, το ίδιο μονότονα και κουραστικά. Κι όμως, πόσο μακρυά από την πραγματικότητα βρίσκεται όλη αυτή η μυθολογία περί συντριβής των ρατσιστικών, εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων!

Γιατί, οι «προοδευτικές» δυνάμεις όχι μόνο δεν εμπόδισαν την εξάπλωση των δυνάμεων του φασισμού και του ναζισμού αλλά την ενθάρρυναν. Εξ άλλου γι’ αυτούς ο μοναδικός κίνδυνος ήταν οι εξεγέρσεις των ανθρώπων και οι επαναστατικές διαθέσεις, που θα οδηγούσαν στην ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Ο φασισμός κι ο αντιφασισμός ως παιδιά του νόμου (Β΄ μέρος)

Ο πόλεμος, κοντολογίς, ήταν όλα όσα δεν καταλαβαίναμε. Δεν πήγαινε άλλο.[…] Ποτέ μου δεν είχα νιώσει τόσο άχρηστος ανάμεσα σ’ όλα αυτά τα βόλια και τα φώτα τούτου του ήλιου. Μια τεράστια, παγκόσμια κοροϊδία. Louis-Ferdinand Céline, Ταξίδι στην άκρη της νύχτας

Τόσο τα κομμουνιστικά, όσο και τα ναζιστικά καθεστώτα λάτρεψαν το λεγόμενο κράτος-πατέρα, που αγκάλιασε μέχρι ασφυξίας οποιαδήποτε ατομική ιδιαιτερότητα. Και βέβαια, το αμερικάνικο κράτος δεν έχασε ευκαιρία, μέσα από τις πολυάριθμες «ανθρωπιστικές του βοήθειες» να καλλιεργεί αντίστοιχες νοοτροπίες και στις πιο απομακρυσμένες απ’ τις Η.Π.Α. περιοχές. Οι πλούσιοι και φιλάνθρωποι αμερικανοί εξουσιαστές εφάρμοσαν τον πολιτισμικό τους επεκτατισμό σε τέτοιο βαθμό, ώστε έφτασαν στο σημείο να καταστρέφουν οι ίδιοι τις περιοχές που ήθελαν κατόπιν να «βοηθήσουν» να αναμορφωθούν, όπως π.χ. στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Έτσι, μετά τις δύο παγκόσμιες ανθρωποσφαγές, επικράτησε ο διακρατικός παρεμβατισμός. Τα ισχυρά κράτη δεν επενέβαιναν μόνο στα του οίκου τους, αλλά και στα των άλλων πιο ανίσχυρων κρατών.

Δεν ήταν αρκετή η θρησκεία κι η επιστήμη, για να καθορίσουν τα όρια της φυλετικής «ορθότητας», αλλά χρειαζόταν κι η συμβολή της τεχνολογίας, που πρόσφερε τις προϋποθέσεις για τις μαζικές γενοκτονίες με πολιτισμένα μέσα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δομήθηκαν πάνω στη λογική του εργοστασίου. Μόνο που ήταν εργοστάσια που παρήγαν μαζικούς θανάτους κι άφησαν την ανθρωπότητα να αναρωτιέται για πάντα σε πιο επίπεδο μπορεί να οδηγήσει η εξουσία την ανθρώπινη φρίκη. Όπως δείχνουν τα στοιχεία, η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν ήταν, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουμε, μια μυστική επιχείρηση, που ήξεραν κι εφάρμοζαν ελάχιστοι παράφρονες. Πολλοί αργότερα υποστήριξαν την άγνοια ακόμη και του ίδιου του Χίτλερ. Άλλοι φθάνουν στο αλγεινό σημείο να αμφισβητούν ακόμη και την ύπαρξή τους. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο καθησυχαστικά.

Ο φασισμός κι ο αντιφασισμός ως παιδιά του νόμου (Α΄ μέρος)

Κανένας δεν μας πλάθει ξανά από χώμα και πηλό, /κανένας δεν ευλογεί τη σκόνη μας. /Κανένας.

Δόξα σοι ο Κανένας. /Για την αγάπη σου θέλουμε /ανθίσει. /Σ’ εσέναν /απέναντι.

Ένα Τίποτα /ήμαστε, είμαστε, για πάντα /θα μείνουμε, που ανθίζει: /του Τίποτα, του /Κανενός το ρόδο.

Με /το στύλο φως ψυχής, /το στήμονα έρημο ουρανού, /τη στεφάνη κόκκινη /από τη λέξη πορφύρα, που τραγουδούσαμε /πάνω, ώ πάνω /απ’ τ’ αγκάθι. Paul Celan, Ψαλμός (Του κανενός το Ρόδο)

Υπάρχουν απαγορευμένες ιδέες; Το ερώτημα μοιάζει πολύ αφελές, αλλά η καταφατική απάντηση σ’ αυτό είναι όχι μόνο ανόητη, μα κι επικίνδυνη για την δικαιολόγηση οποιασδήποτε ολοκληρωτικής λογικής. Μπορεί κανείς να σου απαγορεύσει να σκεφτείς πώς να βλάψεις τους άλλους; Μπορεί κανείς να σου απαγορεύσει να είσαι φασίστας; Πόσο μάλλον, όταν την απαγόρευση την αποφασίζει το ίδιο το κράτος με νομοθετική ρύθμιση. Στις προθέσεις του κάθε κρατικού μηχανισμού εντάσσονται, στα πλαίσια της διατήρησής του στη ζωή, οποιεσδήποτε ενέργειες θα του διασφαλίσουν ότι όλα βαίνουν ομαλώς για την κρατική αρμονία. Δε θα περίμενε βεβαίως κανείς οιαδήποτε κυβέρνηση να πράξει διαφορετικά. Μ’ ένα διάταγμα –που παρεμπιπτόντως, ως λέξη έχει την ίδια ρίζα με τη διαταγή, απλώς αλλάζεις την κατάληξη και η διαταγή γίνεται πιο… ήπια– αποφάσισε, λοιπόν, η παρούσα εξουσιαστική κουστωδία να απαγορεύσει τις ιδέες που απειλούν τη δημοκρατία και υποκινούν σε ανατρεπτικές πράξεις. Πέρα από το ό,τι τέτοιες διατυπώσεις χωρούν πολλούς υποψηφίους, χωρίς να εξαιρούνται απ’ αυτές κι οι αναρχικοί, διακρίνονται τα ίχνη ενός φονταμενταλιστικού τύπου παραλογισμού. Ο φασισμός, για τον οποίον τόσο κόπτονται όλοι οι δημοκράτες, δεν μπορεί να απαγορευτεί. Το ό,τι ένας άνθρωπος μπορεί να φτάσει να θεωρεί λογικές ή αποδεκτές τις φασιστικές ιδεοληψίες ή, ακόμη χειρότερα, επιθυμητές, δε σημαίνει ότι μπορεί να παύσει, επειδή του το απαγορεύει κάποιος νόμος.

Ανάγνωσμα περί εγκληματικών συμμοριών και «συνταγματικού τόξου»

Είναι διαπιστωμένο πως, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2012, το κόμμα της Χρυσής Αυγής κατηγορείται σαν εγκληματική συμμορία. Σ’ αυτό το κατηγορητήριο συμμετέχουν (με αρκετές διαβαθμίσεις ως προς την ένταση και την απολυτότητα) τα υπόλοιπα κόμματα του «συνταγματικού τόξου». Ποιός είναι αυτός που θα το αρνηθεί; Μόνο τα μέλη της, καθώς και ένα μέρος των ψηφοφόρων της.

Αν, τώρα, πηγαίνοντας πιο πέρα, αποδοθεί ο ίδιος χαρακτηρισμός στο κάθε ένα από όλα τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου, η απάντηση από τα μέλη τους και ένα μέρος των οπαδών τους θα είναι επίσης αρνητική. Το ζήτημα που μένει να διερευνηθεί είναι η πραγματική σχέση του όρου εγκληματική συμμορία και μέχρι ποίου σημείου εκτείνεται σ’ όλον τον πολιτικό και οικονομικό χώρο αυτό που χαρακτηρίζεται ως παράνομο κύκλωμα ή αλλοιώς συμμορία.

Β΄ ΚΥΚΛΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗΣ Αθήνας

A) Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013 και

Β) Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (Πατησίων), στις 6:30μμ

Στου κρεμασμένου το τσαρδί δεν μιλάνε για σκοινί

Ανακοίνωση της Συσπείρωσης Αναρχικών

Μπορεί κάποιος να αισθανθεί ικανοποίηση όταν επιβεβαιώνεται στις προβλέψεις του, αρκεί αυτή η επιβεβαίωση να οδηγεί σε κάτι το καλό, σε κάτι το θετικό για την απελευθερωτική προοπτική. Δεν μπορεί να νοιώσει, όμως, ικανοποίηση όταν επιβεβαιώνονται οι προβλέψεις του για κάτι το κακό, για κάτι το αρνητικό προς την απελευθερωτική προοπτική.

Δυστυχώς, τα όσα γράφονταν στην προκήρυξη της 18^ης Οκτωβρίου σχετικά με το ρόλο του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν πλήρως. Το ΚΚΕ έπαιξε το ρόλο τη μαξιλάρας που θα προστάτευε το κοινοβούλιο, μετά το φυλλορρόημα των «αγανακτισμένων». (βλέπε σχετικά)

Είχαμε πει αυτό που όλοι αναγνωρίζουν σαν αλήθεια.  Ότι δηλαδή η μόνη δυνατότητα για να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο θα ήταν η κατάληψη της βουλής από τους διαδηλωτές κατά την διάρκεια αυτής της 48ωρης κινητοποίησης, κάτι δηλαδή που βρισκόταν στα σκαριά κατά την ψήφιση του «μνημονίου» και το οποίο ανέκοψε η δολοφονία των τεσσάρων ανθρώπων στην Μαρφίν το Μάιο του 2010.

Η Πολιτική Βία είναι πάντοτε Φασιστική;

Πρόσφατα, η κυκλοφορία ενός βιβλίου με το προκλητικό τίτλο: «η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική» (εκδ. Διάπυρον) μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Έτσι έγραφε στο εξώφυλλο και αρκετοί —αριστεροί, οικολόγοι, αντιρρησίες, αναρχικοί, αυτόνομοι— συμμετέχουν στην έκδοση με κείμενά τους.

Ο τίτλος, ασφαλώς, δεν θα ήταν καθόλου αξιοσημείωτος, εάν η πολιτική βία συνδεόταν με την εξουσία-θεσμοθετημένης ή έστω θεσμοποιημένης μορφής. Αντί αυτού συναντάμε προσεγγίσεις και απόψεις που με επίκεντρο τη βία εμφανίζονται αντικρουόμενες, συγκεχυμένες και παράλληλα χρησιμοποιούνται ορισμένα ιστορικά παραδείγματα, τα οποία θεωρούμε ότι αποκρύπτουν, ορισμένα σημεία των γεγονότων. Για την έννοια της βίας, έχουν γραφεί πάμπολλες σελίδες αλλά παρ’ όλα αυτά είναι ένα από τα θέματα που πολύ συχνά δημιουργεί αντιπαραθέσεις μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού ανταγωνισμού, τις περισσότερες φορές μέσα από ατέρμονες και απέραντες τοποθετήσεις.

Θεωρούμε ότι τα πράγματα γίνονται πιο απλά όταν με σαφήνεια καταγράφουμε τις απόψεις μας, ανεξαρτήτως εάν, πόσους και ποιούς θα δυσαρεστήσουμε. Για παράδειγμα, η άποψη και θέση ορισμένων ότι τάσσονται ενάντια σε κάθε μορφής βία, από όπου και αν προέρχεται, είτε είναι κρατική είτε είναι «κινηματική», παρ’ ότι διαφωνούμε με την προσέγγιση της, είναι ξεκάθαρη και σαφής και αποτελεί την έκφραση της μη βίας, όπως έχει διατυπωθεί από κομμάτι των αντιρρησιών συνείδησης.

ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ!

Την επέτειο τη νίκης κατά του φασισμού και του ναζισμού γιόρτασαν οι πάλαι ποτέ σύμμαχοι. Τιμητικά αγήματα από Γαλλία, Βρετανία και Αμερική παρέλασαν στην Κόκκινη Πλατεία.

Από τους ηττημένους παρούσα η Μέρκελ αλλά όχι κι ο Μπερλουσκόνι. Ρώσικος (Κόκκινος) στρατός και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!

Όμως, πίσω από το τύπο υπάρχει η ουσία. Η παρέλαση για την επέτειο των 65 χρόνων από τη «νίκη» απόδειξε για μια ακόμη φορά πως η διαδικασία ενοποίηση της κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο είναι μια πραγματικότητα. Η καταδίκη του σταλινισμού και του φασισμού είναι το κλασσικό σλόγκαν καιπρόσχημα για την κατοχύρωση και την εφαρμογή των ίδιων και πιο απάνθρωπων πρακτικών και συνθηκών και για την εξαπάτηση της λεγόμενης κοινής γνώμης. Η γενοκτονία των Τσετσένων από τους ΜΕΝ ή των Αφγανών από τους ΔΕ η καταστροφή του Ιράκ και μια σειρά από στρατιωτικές επιχειρήσεις και επεμβάσεις δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τα εγκλήματα του Ναζισμού και του Φασισμού.

Η θεωρία του Ζωτικού χώρου (Lebensraum) αντικαταστάθηκε από την (προσχηματική) θεωρία της επιβολής της δημοκρατίας και της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Πολλές οι επιφάσεις, ίδια η ουσία.

Δημοσιεύθηκε από Η.Α.

Οι αντιφασιστικές συμμαχίες ΣΥΡΙΖΑ-Χρυσοχοΐδη και η ουρά της αχλάδας

Για τις 24 Φεβρουαρίου στις 7 το απόγευμα είχε αναγγελθεί συγκέντρωση της «Κίνησης Πολιτών από κατοίκους του 6^ου Διαμερίσματος Αθήνας», στην πλατεία Αμερικής.

Ακολούθως, στο ίδιο μέρος, αλλά μία ώρα νωρίτερα, γίνεται κάλεσμα από αναρχικούς/ές, αντιεξουσιαστές/στριες, αντιρατσιστές/στριες, αντιφασίστες/στριες, από τις γειτονιές της Αθήνας, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους μετανάστες.

Από τις 11:30 το πρωί της Τετάρτης, η πλατεία Αμερικής βρίσκεται ζωσμένη από διμοιρίες των ΜΑΤ και κλούβες και απαγορεύεται η προσέλευση του οποιουδήποτε σ’ αυτήν. Διαδηλωτές αρχίζουν να συγκεντρώνονται στο πάρκο της Κύπρου και Πατησιών από το μεσημέρι, για την προαναγγελθείσα αντισυγκέντρωση.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ

Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, αποτελεί μια κοινή πρακτική των σοβαρών μελετητών, να κατατάσσουν τις κυριότερες δυνάμεις του αυταρχικού εθνικισμού στην Ευρώπη υπό την κατηγορία της «ριζοσπαστικής Δεξιάς». […] Η ανάγκη προσαρμογής σε μια θεμελιακή διαφορετική κατάσταση σήμαινε ότι αυτές οι ομάδες, οι οποίες ελπίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν κάποια θέση μέσω του ανταγωνιστικού εκλογικού παιχνιδιού στις σταθερές δημοκρατίες, έπρεπε να διαφοροποιήσουν σε μεγάλο βαθμό τις θέσεις τους, έτσι ώστε σε αντίθεση με τον ιστορικό φασισμό ή με τον πιο αυθεντικό νεοφασισμό, να δηλώνουν ανοικτά ότι βρίσκονται στην άκρα Δεξιά του πολιτικού φάσματος. […] Στο βαθμό που τέτοιες ομάδες στρέφονται κυρίως εναντίον των μεταναστών, μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στα πλαίσια του φιλελεύθερου κοινοβουλευτισμού». (Στάνλεϊ Πέιν, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ, Νεοφασισμός: Ο Φασισμός του Μέλλοντος μας)

«Όποτε εμφανίζονται σοβαρές κρίσιμες περίοδοι, οι ριζοσπαστικές δεξιές και αριστερές δυνάμεις χρησιμοποιούν τα δημοκρατικά δικαιώματά τους για να εγκαθιδρύσουν μια ιδιαίτερη ή μάλλον ολοκληρωτική κυριαρχία». (Max Horkhaimer).

Μία άκαμπτη και δογματική ερμηνεία γεγονότων, στάσεων και συμπεριφορών, είτε συλλογικών, είτε ατομικών, σίγουρα δεν απέχει διόλου από μια προσέγγιση της πραγματικότητας μέσα από παραμορφωτικούς καθρέπτες.

Άλλο τόσο παραμορφωτική όμως είναι και η αναγόρευση, ηθελημένα ή αθέλητα, επουσιωδών παραγόντων ή στοιχείων σε πρωτεύοντα συστατικά μιας κατάστασης συνήθως προβληματικής. Στόχος σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να είναι είτε απλά η κατανόηση των όποιων αδυναμιών ή λαθών, είτε η δικαιολόγησή τους, είτε η απόκρυψη του πραγματικού διακυβεύματος.

Πολλοί θεωρούν ότι η πρόβλεψη κάποιων γεγονότων είναι και η εξήγησή τους. Τις περισσότερες φορές όμως το αντίθετο είναι αληθινό. Ταυτόχρονα ένα απρόβλεπτο γεγονός μπορεί και αφήνει πάντα ανοικτές πολλές επιλογές και κατ’ επέκταση αναδεικνύει μια νέα σειρά από αιτίες και αποτελέσματα.

Γι’ αυτό ακριβώς οι χαρακτήρες του τυχαίου, του απρόσμενου και του ανεξέλεγκτου αποτελούν τους βασικούς δημιουργούς της ποικιλίας.

Οι θιασώτες της πολιτικής, οι τεχνικοί της εξουσίας δεν υποτιμούν ποτέ το παραπάνω γεγονός. Ιδιαίτερα στο βαθμό που η εξάλειψη του τυχαίου, του απρόβλεπτου και του ανεξέλεγκτου μπορεί να μετατρέψει μια κοινωνική δραστηριοποίηση σε μια πολιτική επένδυση με τα όποια αναμενόμενα κέρδη. Σε μια κινητοποίηση μπορεί να συμμετάσχει ή και να απέχει, ένα πλήθος από συλλογικότητες με διάφορες και διαφορετικές απόψεις και πρακτικές, οργανώσεις, σχήματα, κόμματα και κομματίδια, συνδικαλιστικοί φορείς κλπ.

Είναι λοιπόν αναμενόμενο ο καθένας συλλογικά ή ακόμα και ατομικά να προσπαθεί να οργανώνει και να εκφράζει τελικά τις απόψεις και τις πρακτικές του με διάφορους τρόπους. Πολλοί θεωρούν ότι η διακριτότητα στην παρουσία επιτυγχάνεται απλά με το να φέρουν κάποια διακριτικά, λόγου χάρη αυτοκόλλητα στο πέτο, ή με το να κρατούν κόκκινες ή μαύρες σημαίες, ή με το να συγκροτούν απλά ένα ξεχωριστό μπλοκ. Ή, τέλος, ότι αρκεί μια «συγκρουσιακότητα» με ευκαιριακούς όρους για να ορθωθεί το όποιο πολιτικό παράστημα και να πάρει ο καθείς την θέση που του παραχωρείται στις όποιες κινηματικές νόρμες.

Ειδικά η τελευταία «θεωρία» προϋποθέτει, αλλά και καλλιεργεί μια ολοένα και μεγαλύτερη αποστροφή στην ανάληψη ευθύνης μέσω του λόγου, της καταγραφής και της οργανωμένης παρουσίας μέσω αναρχικών συλλογικοτήτων, αφού συνήθως η αριστερή κάλυψη και πρόθυμη είναι και ικανή να απορροφά και να εκπροσωπεί τα όποια «ορφανά» του κινήματος.

Προτού αναφερθούμε στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 2 Φλεβάρη με αφορμή την συγκέντρωση των νεοναζί θα κάνουμε μερικές σύντομες, αλλά απαραίτητες κατά την γνώμη μας, επισημάνσεις που αφορούν:

–  Τις εξελίξεις στα λεγόμενα εθνικά θέματα που ούτως ή άλλως δρομολογούνται εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα και (είτε έχουν να κάνουν με τις ανακατατάξεις στα Βαλκάνια που ήδη έχουν ξεκινήσει από το 1989, είτε στην Κύπρο, είτε στο καθεστώς εκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης του Αιγαίου), εντάσσονται στους νέους κυριαρχικούς συσχετισμούς που μορφοποιούνται με ορόσημο τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη στο έδαφος των ΗΠΑ και την εκστρατεία εκατοντάδων χιλιάδων σταυροφόρων στα πλαίσια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

– Στην συνεχιζόμενη «υποδοχή» εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών από το ελληνικό κράτος και στην εξελισσόμενη κάλυψη τόσο των οικονομικών αναγκών και σχεδιασμών που ξεκίνησαν με την υλοποίηση των «μεγάλων έργων», όσο και την άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων στην καταστολή και στον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο από την στιγμή που μπορεί κάτι τέτοιο να φαντάζει «αναγκαίο κακό» σε διευρυνόμενες κοινωνικές διαστρωματώσεις.

– Τις σημαντικές ανακατατάξεις που εξελίσσονται όσον αφορά την πολιτική εκπροσώπηση διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων, τα συμφέροντα των οποίων επαναπροσδιορίζονται τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά.

– Τις «οξυμένες» αντιθέσεις ανάμεσα σε πολιτικο-επιχειρηματικο-εκδοτικά συμφέροντα, που αποτελούν το όχημα για «καθαρτήριες» διαδικασίες, «πολέμους ενάντια στην διαφθορά» και τελικά την κατασκευή ενός ιδεολογικού περιβλήματος συναίνεσης για την επιβολή ολοένα και διευρυνόμενων κοινωνικών περιορισμών.

– Την ρευστότητα όσον αφορά την διαμόρφωση νέων συσχετισμών ανάμεσα στους πολιτικούς σχηματισμούς και την αναζωογόνηση του πολιτικού σκηνικού από την είσοδο στον κοινοβουλευτικό στίβο εκπροσώπων της άκρας δεξιάς, αλλά και της άκρας αριστεράς.

Αλλά ας εστιάσουμε σε ορισμένα σημεία.

Η είσοδος και η σταθεροποίηση του ΛΑΟΣ στην βουλή, αλλά και η συνεχιζόμενη προικοδότηση του ΣΥΝ είναι ρυθμιστικές για την πολυπόθητη για τους εξουσιαστές πολιτική σταθερότητα από την στιγμή που το ζητούμενο, όπως έχουμε ξαναγράψει, παραμένει κατ’ αρχάς η σταθεροποίηση και αφ’ ετέρου η αύξηση της εκλογικής πελατείας και όχι η συρρίκνωση της.

Ως εκ τούτου με δεδομένη την εξασφάλιση των παραπάνω ασφαλιστικών δικλείδων, η περαιτέρω ρύθμιση έγκειται στον νέο εκλογικό νόμο που έρχεται να καλύψει ένα μέρος του «προβλήματος», αλλά και στις διαπραγματεύσεις που ήδη πραγματοποιούνται με δεδομένες πλέον και στα λόγια τις κυβερνητικές βλέψεις περισσότερων εταίρων.

Ακριβώς επειδή είναι «ρυθμιστική» η παρουσία τόσο του ΛΑΟΣ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, τα ΜΜΕ δεν φείδονται του χρόνου που προσφέρουν, αλλά και της πολιτικής κάλυψης της ενδυνάμωσής τους απέναντι σε ένα «προβληματικό δικομματισμό».

Έτσι είναι σαφές ότι η πριμοδότηση, η ανάδειξη του ΛΑΟΣ για την ώρα πάντα, σε υπολογίσιμη κοινοβουλευτική συνιστώσα ανοίγει τα φτερά στους παλιόφιλους της Χρυσής Αυγής. Τόσο για να κινητοποιηθούν όπως φαίνεται στην απασχόληση των αντιφρονούντων, ειδικότερα με επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους και στέκια και αφ’ ετέρου να λειτουργήσουν ως ομάδες κρούσης και «κοινωνικής υποστήριξης» ενάντια στην «εγκληματικότητα» των μεταναστών προσβλέποντας μάλιστα σ’ ορισμένες περιπτώσεις στην έγκριση των τοπικών κοινωνιών.

Αυτές οι εκτιμήσεις δεν είναι καινούργιες και ούτε βέβαια αποκλειστικά δικές μας.

Αδικεί λοιπόν πολλές συλλογικότητες και συντρόφους η εξήγηση όσον αφορά τα γεγονότα της 2ας Φλεβάρη περί εσπευσμένων κινήσεων, ανακλαστικών αντιδράσεων υπό το βάρος μόνο των επιθέσεων που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία περίοδο.

Ο λόγος είναι απλός και νομίζουμε αναμφισβήτητος.

Οι συζητήσεις για τις επιθέσεις αυτές ήταν επανειλημμένες και γόνιμες, οι εκτιμήσεις τις περισσότερες φορές κοινές.

Ας σταθούμε όμως σε μια ακόμη όχι μόνο ενδεικτική γενικότερα, αλλά και ειδικότερα σε σχέση και με την συγκέντρωση των νεοναζί της 2ας Φλεβάρη.

Όλοι ή σχεδόν όσοι εκφράστηκαν την τελευταία περίοδο σε παρόμοιες συζητήσεις στις οποίες εμείς τουλάχιστον συμμετείχαμε, συμφώνησαν ότι δεν αποτελεί κανενός είδους λύση οποιαδήποτε κίνηση «πυροτέχνημα», αλλά αντίθετα πρέπει να προκριθούν μια σειρά δραστηριοποιήσεων που να εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό, σε μια συνολικότερη ανάλυση και σε βάθος χρόνου.

Άρα και μέσα από τις τοποθετήσεις συντρόφων και συλλογικοτήτων υπήρχε η εκφρασμένη συμφωνία περί αποφυγής σπασμωδικών κινήσεων. Κανείς δεν τοποθετήθηκε στην βάση ότι με την πρώτη ευκαιρία ήρθε η ώρα του μεγάλου «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» με τους νεοναζί, ενώ επίσης κανείς στις ίδιες συζητήσεις δεν αποδέχθηκε συμφωνίες με τμήματα ή το σύνολο των αριστερών διοργανωτών. Αντίθετα ρητά δηλώθηκε από συντρόφους ότι δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν ουρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος σ’ όλους ήταν γνωστό ότι σε λίγες ημέρες ο ΣΥΝ θα προχωρούσε στην εκλογή του Τσίπρα ως νέου προέδρου και ως εκ τούτου δεν θα ρίσκαρε να αναλάβει κανένα πολιτικό κόστος το οποίο θα θεωρούσε ότι δεν θα του αναλογούσε. Και καλά έκανε από την πλευρά του.

Η επετειακή συγκέντρωση των νεοναζί για τα Ίμια είχε οριστεί για τις 7.00μ.μ., ημέρα Σάββατο, στην παλαιά βουλή που βρίσκεται στην οδό Σταδίου σε κοντινή απόσταση από την πλατεία Κλαυθμώνος.

Σε αντισυγκέντρωση στις 2.00μμ στον ίδιο τόπο καλούσε ένα πλήθος αριστερών κομμάτων, αντιρατσιστικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων: ΑΔΕΔΥ * ΟΛΜΕ * ΠΟΕΔΗΝ* Φοιτητικοί σύλλογοι (ΑΣΟΕΕ, πολ. Μηχανικοί ΕΜΠ κ.λ.π.) * Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα * Δίκτυο κοινωνικής υποστήριξης προσφύγων & μεταναστών * Νεολαία ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη-YRE * Kίνηση Απελάστε το Ρατσισμό * Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών * Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ * ΑΝΤΙΓΟΝΗ-Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη Βία * Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών * Ομάδα δικηγόρων για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών * Νεολαία ΣΥΝ * Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΝ * ΟΚΔΕ/Σπάρτακος * ΔΕΑ * ΞΕΚΙΝΗΜΑ * ΚΟΚΚΙΝΟ * Εργατική Εξουσία * ΑΚΟΑ * ΚΟΕ.

Ο στόχος, που είχε τεθεί, ήταν η ματαίωση της συγκέντρωσης των νεοναζί και η πραγματοποίηση εκδηλώσεων καλλιτεχνικού χαρακτήρα.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι κανένα ανοικτό κάλεσμα δεν υπήρξε ποτέ εκ μέρους αναρχικών, αντιεξουσιαστών ή αυτόνομων για δραστηριοποίηση με οποιοδήποτε τρόπο την συγκεκριμένη ημέρα. Επίσης καμία αφίσα, έστω δίχως κάλεσμα, δεν γνωστοποιούσε κάποιο ενδιαφέρον από αναρχικής σκοπιάς για την συγκεκριμένη συγκέντρωση των φασιστών αναφέροντας ταυτόχρονα και το όποιο σκεπτικό.

Λίγες ημέρες πριν τις 2 Φλεβάρη γνωστοποιείται στόμα με στόμα ότι συμφωνήθηκε από κάποιους αντιεξουσιαστές και αριστερούς να βρεθούν από κοινού νωρίτερα από τις 2.00μμ για να καταλάβουν πρώτοι τον χώρο της συγκέντρωσης.

Τα γεγονότα από εδώ και πέρα είναι λίγο ή πολύ γνωστά.

Οι νεοναζί καταλαμβάνουν πρώτοι τον χώρο μπροστά από την παλαιά βουλή και οι μετέχοντες στην προσυγκέντρωση της αντισυγκέντρωσης αποφασίζουν να τους επιτεθούν χωρίς να περιμένουν την προαποφασισμένη ώρα δηλαδή τις 2.00μμ. Το αποτέλεσμα ήταν οι νεοναζί, με την αναμενόμενη στήριξη των ΜΑΤ, να μαχαιρώσουν συμμετέχοντες στην αντισυγκέντρωση και να τους απωθήσουν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στην πλ. Κλαυθμώνος και από εκεί στα Προπύλαια.

Το κρίσιμο ερώτημα, βέβαια, που δεν έχει απαντηθεί είναι το εξής: υπήρξε ένα σχέδιο που προέβλεπε επίθεση από μια πολυπληθή έστω ομάδα κρούσης στις 11.00 π.μ. ενάντια στην συγκέντρωση των νεοναζί σε περίπτωση που εκείνοι καταλάμβαναν πρώτοι την συγκεκριμένη πλατεία; Ήταν απόφαση της «στιγμής»; Ποιο το σκεπτικό στην πρώτη περίπτωση και ποιο στην δεύτερη;

Μέχρις στιγμής ουδείς έχει νιώσει την ευθύνη ή την υποχρέωση να καταθέσει ένα σκεπτικό. Ή μήπως έχει γίνει με «τρόπο»;

Οι 22 αριστεροί διοργανωτές της αντισυγκέντρωσης που είχε οριστεί για τις 2.00 μ.μ. σε ανακοίνωση τους αναφέρουν: «Οι δυνάμεις της αστυνομίας, αφού κατ’ αρχήν λειτούργησαν σαν προστατευτικό τείχος (!) στους 50 συγκεντρωμένους και πάνοπλους με λοστούς, μαχαίρια και πέτρες φασίστες μέλη της Χρυσής Αυγής, στην συνέχεια επιτέθηκαν με ρίψη χημικών στα περίπου 200 συγκεντρωμένα μέλη οργανώσεων που καλούσαν σήμερα αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Κολοκοτρώνη!»

Μ’ άλλα λόγια οι περίπου διακόσιοι συγκεντρωμένοι κατά αυτή την ανακοίνωση ήταν όλοι μέλη αριστερών οργανώσεων που καλούσαν για τις 2.00μμ, αφού στο κάλεσμα αυτό δεν συμμετέχει ανοικτά τουλάχιστον καμία αντιεξουσιαστική συνιστώσα.

Σε Δελτίο Τύπου του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά δικαιώματα πάλι διαβάζουμε: «Στις 11 π.μ. σε απόπειρα τμήματος της αντιφασιστικής συγκέντρωσης να προχωρήσει από την πλατεία Κλαυθμώνος προς την πλατεία Κολοκοτρώνη, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι φασίστες, τα ΜΑΤ απάντησαν με μαζική ρίψη χημικών και επίθεση κατά των αντιφασιστών διαδηλωτών».

Τέλος, στην ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Συνδέσμου Εργατική Εξουσία αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι: «Ο Κομμουνιστικός Σύνδεσμος χαιρετίζει τους εκατοντάδες αντιφασίστες αγωνιστές, διεθνιστές, αριστερούς και αντιεξουσιαστές αγωνιστές που συμμετείχαν στην μαχητική αντιφασιστική διαδήλωση αποκλείοντας το σημείο που επιχείρησε να συγκεντρωθεί η νεοναζιστική συμμορία της χρυσαυγής κάτω από την προστασία της κυβέρνησης και της αστυνομίας».

Εδώ ξαφνικά εμφανίζονται από το πουθενά οι αντιεξουσιαστές αγωνιστές, που βέβαια λείπουν από την κινηματική ανακοίνωση που συνυπογράφει και ο ΣΥΝ.

Και τα σκυλιά δεμένα…

Στην συνέχεια, περίπου διακόσιοι σύντροφοι που βρίσκονταν συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα ενάντια σε συνέδριο της Bionova, θέλοντας και μη, έχοντας πληροφορηθεί την κατάσταση κατευθύνθηκαν μέσω Πανεπιστημίου στα Προπύλαια, όπου ενίσχυσαν τους εκεί συγκεντρωμένους.

Στήνονται οδοφράγματα, πραγματοποιούνται επιθέσεις αποκλειστικά με πέτρες ενάντια στις δυνάμεις καταστολής, που πνίγουν την ευρύτερη περιοχή στα δακρυγόνα.

Περίπου στις 3.00 μ.μ. ο εισαγγελέας απαγορεύει την πορεία των νεοναζί οι οποίοι αποχωρούν από την Παλαιά βουλή, ενώ το σύνολο, σχεδόν, των αριστερών διοργανωτών ανακαλεί προηγούμενη απόφαση, για παραμονή μέχρι τις 7.00 στα Προπύλαια και αποχωρεί και αυτό σχεδόν ταυτόχρονα.

Αργότερα πραγματοποιείται συνέλευση της κατάληψης της πρυτανείας και αποφασίζεται πορεία για τις 6.00 το απόγευμα. Η πορεία, που αποτελείται από περίπου 500 αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και μερικές δεκάδες αριστερούς, χτυπιέται άγρια από τις δυνάμεις καταστολής μόλις αρχίζει να απομακρύνεται από τον χώρο των Προπυλαίων. Πολλοί σύντροφοι τραυματίζονται άσχημα, άλλοι ποδοπατούνται μέσα στον πανικό που επικρατεί, ενώ οι πιο ψύχραιμοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στις επιθέσεις των γουρουνιών, είτε ανοίγοντας τα ρολά από παρακείμενη στοά στην Πανεπιστημίου που οδηγούσε στην Χ. Τρικούπη είτε στήνοντας πρόχειρα οδοφράγματα στην Χ. Τρικούπη. Πύρινα οδοφράγματα στήνονται στην Σόλωνος και στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Οι προσαγωγές φθάνουν τις 112, ενώ μια συντρόφισσα παραπέμπεται με πλημμελήματα.

Εν κατακλείδι

Η απαγορευτική πολιτική που υιοθέτησε το κράτος ενάντια στους νεοναζί κατ’ απαίτηση της «αριστεράς των κινημάτων» δεν πέρασε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πάνω κυριολεκτικά και από την πορεία, που προσπάθησε να πραγματοποιηθεί αργότερα από αναρχικούς-αντιεξουσιαστές. Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δικαιούται κανείς να ζητήσει ευθύνες από τους δημοκρατικά ευαισθητοποιημένους αριστερούς κινηματίες. Εκτός και αν είχε συνάψει μαζί τους συμφωνίες, που δεν τηρήθηκαν.

Έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν ότι όποτε και σε όποιες συνθήκες επικρατούν λογικές πολιτικής ήττας ή νίκης, τα αποτελέσματα για τους αγωνιζόμενους είναι τουλάχιστον δυσμενή.

Άλλωστε, με τη συγκεκριμένη στάση του κράτους το απόγευμα της 2ας Φλεβάρη, επιβεβαιώνεται περίτρανα η άποψη που θεωρεί πως το όποιο κλείσιμο γραφείων ή απαγόρευση πορειών ναζιστικών οργανώσεων θα συνοδεύεται με τα ίδια μέτρα εναντίον αναρχικών, αντιεξουσιαστών και κοινωνικών χώρων, ενισχύοντας τη θεωρία του «κτυπήματος των άκρων για την προάσπιση κι ενίσχυση της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών».

Οι νεοναζί και ο ευρύτερος πολιτικός φορέας που τους καλύπτει, βγήκαν ενδυναμωμένοι ύστερα από τα γεγονότα στις 2 Φλεβάρη.

Γιατί βέβαια πρωτεύον δεν είναι αν είδε με τα μάτια του ή όχι ο Λαφαζάνης μπάτσους να φορτώνουν, ή να ξεφορτώνουν σε αυτοκίνητα λοστούς και ξύλα για να τα μοιραστούν οι φασίστες, ή για να τα απομακρύνουν από το χώρο της συγκέντρωσης τους.

Πρωτεύον φυσικά, δεν είναι ούτε το ζήτημα αν θα έπρεπε ή όχι να έχουν καλυμμένα τα πρόσωπα τους οι αντιεξουσιαστές που επιτίθονταν μαζί με τους αριστερούς στην συγκέντρωση της Χ.Α.

Ουσιώδες παραμένει το γεγονός αν μπόρεσε το κράτος και τα όργανα του να αναπαράγουν την βολική εικόνα ακροκινούμενων ομάδων που συγκρούονται σαν συμμορίες.

Ουσιώδες παραμένει αν στην όποια δραστηριοποίηση που συμμετείχαν αναρχικοί-αντιεξουσιαστές δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις κοινωνικών συνθέσεων ή όχι, και γιατί.

Θα το επαναλάβουμε: Ο ναζισμός, ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι συστατικά της κυριαρχίας. Μέσα στο δημοκρατικό τρόπο διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων υπάρχουν στοιχεία του φασισμού και του ναζισμού.

Εμείς ως αναρχικοί συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ανάμεσα σε εκείνους που δεν πρόκειται να ζητήσουν από το κράτος να περιορίσει τους νεοναζί, ούτε και να κλείσει τα όποια γραφεία τους και να τους κηρύξει εκτός νόμου. Συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ανάμεσα σε εκείνους που αντιμάχονται τους νεοναζί όχι ως συμμορίες αλλά ως ένα μηχανισμό του κράτους, του οποίου την καταστροφή επιδιώκουμε και όχι την αποθέωση κάποιων μορφών διαχείρισής του, μέσα από την αντίθεση στις υπόλοιπες.

Δεν ήμασταν ποτέ, ούτε σκοπεύουμε να μεταβληθούμε σε κανενός είδους δύναμη κρούσης καμίας κινηματικής αριστεράς και κανενός ΣΥΡΙΖΑ.

Ουδέποτε συμπτύξαμε μ’ όλους αυτούς κάποιο αντιφασιστικό μέτωπο, για να αποθεώσουμε την δημοκρατία, στην οποία ούτε χρωστάμε, ούτε μας χρωστάει.

Θα συνεχίσουμε να συμβάλλουμε μ’ οποιοδήποτε τρόπο στον απεγκλωβισμό απόψεων και πρακτικών από προβλεπόμενα αδιέξοδα, παραμένοντας συνεπείς σ’ όσα ανοικτά και δημόσια δηλώνουμε σε σχέση με τις εκτιμήσεις και τις προθέσεις μας. Θεωρούμε πως μια τέτοια στάση αποτελεί ταυτόχρονα μια ουσιαστική κατάθεση εμπειριών, οι οποίες είναι ικανές να λειτουργήσουν ως παρακαταθήκη για το άμεσο και απώτερο μέλλον.

Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 70, Μάρτιος 2007

http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=221&Itemid=60