Στη σύγχρονη εποχή, η ιατρική επιστήμη είναι ένα κατασκεύασμα, που αποσκοπεί στον πλουτισμό και την κερδοσκοπία ενός ολόκληρου κυκλώματος από γιατρούς, φαρμακοποιούς, φαρμακοβιομήχανους και πολιτικούς, οι οποίοι έχουν στόχο την αμείωτη πώληση ολοένα και περισσότερου εμπορεύματος, μέσω των ιατρικών υπηρεσιών, οι οποίες με την σειρά τους, με το προσωπείο της κοινωνικής τους προσφοράς «για την ανθρώπινη ζωή», έχουν μετατρέψει τον σύγχρονο άνθρωπο σε φαρμακομανή και έρμαιο στα χέρια τους. Μόνο τα εκατομμύρια των ηλικιωμένων που έχουν «βαριές» ασθένειες και εξαρτούνται από φάρμακα αποτελούν έναν γιγάντιο τομέα δράσης των παραπάνω εκμεταλλευτών.
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σε όλη του την ζωή κοινωνικά σκλαβωμένος: τον διαμορφώνουν στις λογικές του κράτους από την εξαετή θητεία στα σχολεία, ενώ αμέσως μετά θα ακολουθήσουν η στρατιωτική θητεία, η εργασιακή εκμετάλλευση και η συνταξιοδότηση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του θα έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις που θα τον αναγκάζουν να τρέχει αμέσως στον γιατρό, από τους παιδίατρους και τους οδοντίατρους μέχρι τους παθολόγους και τους χειρουργούς, και θα γίνει δέκτης φαρμακευτικών ουσιών, πληρώνοντας μεγάλα ποσά και σε κάποιες περιπτώσεις μια ολόκληρη περιουσία για να σώσει την ζωή του.
Φάρμακα και ιατρικές υπηρεσίες αποτελούν εφιάλτη για την ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου. Ένας εφιάλτης, που χαρακτηρίζεται από την αγωνία για την διατήρηση της ζωής και την ικανοποίηση της «δίψας» για την «ανακούφιση» από τα συμπτώματα.
Από την εποχή του Ιπποκράτη (5ος αιώνας π.χ.) το λεγόμενο «ιατρικό λειτούργημα» υπήρξε προνόμιο των εξουσιαστών και των αφεντικών, ενώ οι ανταμοιβές ήταν παχυλές. Θα μπορούσαμε να γράψουμε χιλιάδες σελίδες αναφορικά με την ιατρική «θεραπευτική» δραστηριότητα των αρχαίων «ελλήνων» ή αιγυπτίων ιατρών, καθώς επίσης των ευρωπαίων και αράβων ιατρών του 10ου και 11ου αιώνα μχ, αντίστοιχα, οι οποίοι πρόσφεραν τις γνώσεις τους ανάλογα την οικονομική κατάσταση των ασθενών. Για παράδειγμα οι αρχαίοι αιγύπτιοι ιατροί που είχαν τις γνώσεις να κάνουν μέχρι και εγχειρήσεις στα μάτια, φρόντιζαν μόνο τους άρχοντες, τους εμπόρους, τους αυλικούς και το ιερατείο, αφήνοντας χιλιάδες φτωχούς αιγυπτίους στην μοίρα τους.
Αυτή την νοοτροπία των ιατρών την συναντάμε στην δυτική ευρώπη του 10ου και 11ου αιώνα μ.χ., όπου οι χιλιάδες των φτωχών κατοίκων των χωριών και των πόλεων εναποθέτανε τις ελπίδες τους για «θεραπεία» μόνο στους λεγόμενους «χειρουργούς», οι οποίοι ήταν ένα είδος αλχημιστών και ταχυδακτυλουργών που περιφέρονταν στον ευρωπαϊκό χώρο, πουλώντας θεραπευτικά σιρόπια και τις λίγες ιατρικές τους γνώσεις. Την ίδια περίοδο στην Περσία οι άραβες ιατροί είχαν δημιουργήσει ιδιωτικά σπουδαστήρια-νοσοκομεία, όπου οι φτωχοί γίνονταν πειραματόζωα θεραπευτικών εφαρμογών.
Ο γνωστός Πέρσης ιατρός Αμπού Άλι ιμπν Σίνα (ο γνωστός στον δυτικό κόσμο Αβικέννας, 980-1037μχ) στην προσπάθεια του να θεραπεύσει τραυματισμένους στρατιώτες, κάνοντας παράλληλα μάθημα, δεν δίσταζε να εφαρμόζει ως φαρμακευτική αγωγή το ρίξιμο καυτού ελαιόλαδου στην πληγή, η οποία φυσικά μολυνόταν και ο τραυματίας πέθαινε μόνο και μόνο για να προτρέπει τους μαθητές του να δοκιμάζουν άλλες μεθόδους για τα τραύματα, ώσπου να βρουν την σωστή θεραπεία (για την ιστορία ο μαθητής του Αμπού Ομπεΐντ ελ-Ζοτζάνι, παρατήρησε ότι έχει καλύτερα αποτελέσματα το ζεστό κρασί!!) Μάλιστα στα ιατρικά συγγράμματα που έχουν ανακαλυφτεί, οι «θεραπευτικές αγωγές» για την ίδια ασθένεια ήταν πολλές και διαφορετικές.
Πέρασαν σχεδόν 1.000 χρόνια όπου ολοένα και περισσότερες ανακαλύψεις γινόντουσαν πάνω σε αυτό που ονόμασαν «εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης», η οποία απέκτησε εκατοντάδες τομείς έρευνας και θεραπευτικών εφαρμογών που ώθησαν την ανάπτυξη της φαρμακολογίας και κατά επέκταση την δημιουργία των φαρμακοβιομηχανιών.
Και η μεγάλη απάτη έχει ήδη ξεκινήσει!
Από την εποχή του Παστέρ που αποδείχτηκε ότι τα μικρόβια υπάρχουν παντού και πάντα, η λεγόμενη «ιατρική επιστήμη» δεν έπαψε να προπαγανδίζει ότι τα μικρόβια ευθύνονται για τις μολυσματικές νόσους, δίνοντας το «πράσινο φως» στην δημιουργία χιλιάδων αντιβιοτικών, ξεκινώντας με αυτό τον τρόπο την μαζική χορήγηση ουσιών και την προπαγάνδα για την αναγκαιότητα των φαρμάκων στην ζωή των ανθρώπων.
Και σε αυτό το σημείο έχουμε την εξής απορία: εφόσον τα μικρόβια βρίσκονται παντού και πάντα δεν θα έπρεπε όλοι μας να ήμασταν συνέχεια και πάντοτε «μολυσμένοι» από κάποια τουλάχιστον από τις χιλιάδες νόσους;
Αλλά δεν είμαστε. Γιατί άραγε;
Είναι γενικά γνωστό ότι μια πληθώρα ασθενειών εξαρτάται από την ψυχολογική κατάσταση του «ασθενή». Οι γιατροί, λοιπόν, φροντίζουν να μην αποκαλύπτουν την «αιτία» της «ασθένειας» διότι κατά κύριο λόγο δεν θα υπήρχαν πια άρρωστοι, αφού θα θεραπεύονταν μόνοι τους και συνεπώς δεν θα υπήρχαν ούτε αυτοί, ούτε φαρμακοποιοί αλλά ούτε και φαρμακοβιομηχανίες και κατά δεύτερο λόγο διότι η λογική της «σύγχρονης» ιατρικής επιβάλει μόνο την ενασχόληση για την σωματική «ανάρρωση».
Εδώ και τριάντα χρόνια έχει αποδειχτεί πως ένας μεγάλος αριθμός παθολογικών ασθενειών όπως η αρτηριακή υπέρταση, οι δερματολογικές παθήσεις, οι αναπνευστικές διαταραχές, η δυσκοιλιότητα, η διάρροια, οι φλεγμονές, ο πυρετός, το οίδημα, η συστολή, ο πόνος, ο πονοκέφαλος, η λειτουργική αναπηρία, η δυσπεψία, η ανορεξία, η αϋπνία, οι ψυχασθένειες, ο καρκίνος και οι θανατηφόρες ασθένειες, οι παθήσεις των δοντιών, οι λοιμώξεις, οι πόνοι στην σπονδυλική στήλη, η ναυτία, οι παθήσεις του στήθους, οι διαταραχές της σπονδυλικής στήλης, ολόκληρος ο κύκλος των παιδιατρικών παθήσεων, οι καρδιακές παθήσεις, ο διαβήτης, η σκωληκοειδίτιδα, η ρινίτιδα και ένα σωρό άλλες προκαλούνται από την διατάραξη των ανθρώπινων σχέσεων τόσο με το περιβάλλον του όσο και με τους άλλους ανθρώπους.
Και όμως έχουν φροντίσει να κρατάνε τους ανθρώπους σε πλήρη άγνοια για να εξυπηρετήσουν τον ατομικό τους πλουτισμό, με την πώληση ολοένα και περισσότερου εμπορεύματος. Φανταστείτε πόσα εκατομμύρια ανθρώπων έχουν και από μία ασθένεια και «αναγκάζονται» να εμπιστεύονται τον «ειδικό», δεχόμενοι να κάνουν χρήση φαρμάκων για χρόνια και κάθε λίγο και λιγάκι θα πρέπει να ξαναγοράσουν το φάρμακο που απλώς «ανακουφίζει» τα συμπτώματα στον οργανισμό του ασθενή χωρίς να τον θεραπεύει.
Ολόκληρα επιτελεία γιατρών, φαρμακοποιών και φαρμακοβιομηχάνων έχουν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου μεταξύ τους για το ποιος θα αρπάξει τα περισσότερα, οι γιατροί χρηματοδοτούνται από τις φαρμακοβιομηχανίες για να πλασάρουν τα δικά τους φάρμακα, και οι φαρμακοποιοί καρπώνονται τα τεράστια ποσοστά από τις πωλήσεις των φαρμάκων, τα οποία αναγκαστικά θα αγοράσουν οι «ασθενείς».
Μιλάμε για μια εκμετάλλευση χωρίς προηγούμενο, όπου οι άνθρωποι αδυνατούν να αντιδράσουν και μπροστά στο φόβο μιας άσχημης υγείας και μακροχρόνιων προβλημάτων, παραδίδουν τον έλεγχο της ζωής τους σε αυτό που ονομάζεται ιατρική επιστήμη. Δεν είναι τυχαίο που μιλάμε για έλεγχο της ζωής, αφού έχουν μετατρέψει τους ανθρώπους σε «μηχανές» που για να συντηρηθούν πρέπει να κάνουν χρήση φαρμάκων και τα πράγματα γίνονται ακόμα τραγικά όταν ο άνθρωπος φτάνει στην έβδομη δεκαετία της ζωής του.
Και φυσικά δεν αγνοούμε σε καμιά περίπτωση τα εκατομμύρια των «ασθενών» με καρκίνο, Έιτζ και άλλες θανατηφόρες ασθένειες που δέχτηκαν εθελοντικά να γίνουν πειραματόζωα σε μικροβιολογικά εργαστήρια και υποβλήθηκαν σε «δοκιμαστικές θεραπείες» με φάρμακα, ή όλους εκείνους που βασανίστηκαν στα ψυχιατρεία για τον έλεγχο της προσωπικότητάς τους και των συμπεριφορών τους, εξίσου με φάρμακα αλλά και με άλλες μεθόδους (ηλεκτροσόκ).
Όλα στο όνομα του πολέμου κατά των «ασθενειών» που προκαλούν το θάνατο, με αντάλλαγμα ένα βαρύ οικονομικό αντίτιμο, νομιμοποιώντας την παράνομη ερευνητική δράση των φαρμακοβιομηχανιών στον λεγόμενο αναπτυσσόμενο κόσμο. Αποτέλεσμα αυτής της δράσης είναι ένα ολόκληρο σύστημα εκμετάλλευσης που έχει εξαπλωθεί τόσο που φτάνει στα όρια του παραλογισμού, από την εμπορία μεταμοσχευμάτων και αίματος μέχρι την κάθε είδους ιατρική εξέταση, επωφελούμενοι την άγνοια του κόσμου και την αγωνία του για άμεση ανάρρωση, φροντίζουν εκβιαστικά να τον αφαιμάξουν οικονομικά.
Όλα αυτά ξεκίνησαν την στιγμή που ο άνθρωπος κυνηγήθηκε για την άσκηση της εμπειρικής ιατρικής, την οποία απόκτησε από την καθημερινή εμπειρία του. Μια εμπειρία που του δίδαξε πώς να χρησιμοποιεί τα αγαθά της ίδιας της φύσης για θεραπευτικές εφαρμογές, ενώ το σημαντικότερο ήταν ότι αυτή η εμπειρία περνούσε από γενιά σε γενιά και ρίζωνε βαθιά στην συλλογική και κοινωνική μνήμη.
Ένα από τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά της είναι ότι τα «φάρμακα» που επιβάλει βρίσκονται άφθονα στο φυσικό περιβάλλον και ουδέποτε στοίχιζαν το παραμικρό για τους ανθρώπους, ούτε οικονομικά αλλά ούτε και οργανικά. Το λέμε αυτό διότι τα εργαστηριακά φάρμακα των βιομηχανιών με την εκτεταμένη χρήση τους καταστρέφουν το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η δοσοληψία του φαρμάκου και να προκαλούνται ανεπανόρθωτες βλάβες σε ζωτικά όργανα όπως για παράδειγμα το ήπαρ. Αντίθετα τα φυτικά «φάρμακα» της εμπειρικής ιατρικής δεν περιέχουν εργαστηριακά χημικά συστατικά, δεν έχουν τη μορφή των χαπιών και ουσιαστικά είναι τα ίδια υλικά όπως ακριβώς τα δίνει το περιβάλλον, τα οποία θα υποστούν μαγειρική επεξεργασία στην κουζίνα για να πάρουν την τελική τους μορφή.
Είναι λογικό, λοιπόν, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα επιτρέπανε στην κοινωνία να συνεχίσει την εμπειρική ιατρική, και με το πέρασμα του χρόνου, όταν ο άνθρωπος εγκατέλειπε τους φυσικούς του δεσμούς, πηγαίνοντας στα αστικά κέντρα για να ζήσει, άνοιξε τον δρόμο στις παραπάνω ύαινες να ξεκινήσουν τη δράση τους, με αποτέλεσμα οι αμέσως επόμενες γενιές που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στις πόλεις να μην κατέχουν την εμπειρική ιατρική, και να γνωρίσουν μόνο την εμπορευματοποιημένη ιατρική των εκμεταλλευτών ως αναγκαία και σωτήρια!
Γίνεται κατανοητό, ότι η ανατροπή του σύγχρονου πολιτισμού της εκμετάλλευσης ,επιτρέπει εκείνη την διαδικασία που επαναφέρει στον άνθρωπο τους ισχυρούς φυσικούς, κοινωνικούς και συλλογικούς του δεσμούς, ξεμπερδεύοντας οριστικά από κάθε είδους εκμεταλλευτή και εξουσιαστή.
Αναρχικός πυρήνας ΑΡΝΗΣΗ
Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.33, 1 Δεκεμβρίου 2004
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Στις αρχές της δεκαετίας του ’10 πλήθαιναν τα οικονομικά ρεπορτάζ για την καθίζηση που δέχονταν οι φαρμακοβιομηχανίες στα οικονομικά τους στοιχεία. Η επιβολή των μνημονίων επέβαλε τη δραστική μείωση στη φαρμακευτική δαπάνη για το ελληνικό κράτος. Τελείωνε έτσι μια μακρά περίοδος που το πάρτι εκατομμυρίων για τους εμπλεκόμενους όδευε προς τον τερματισμό του(;) και για την ακρίβεια του πράγματος προς την πρόσκαιρη αναστολή του. Τα διαβόητα σκάνδαλα των φαρμακοβιομηχανιών, εντός και εκτός Ελλάδας, δείχνουν επανειλημμένα την ισχύ τού συγκεκριμένου τομέα βιομηχανίας· ενός κλάδου που είναι δεύτερος σε κερδοφορία διεθνώς μετά την πολεμική βιομηχανία. Kαι οι δύο αυτοί, από κοινού, αποτελούν τους πλέον μιζαδόρικους τομείς για πολιτικούς, που κατέχουν θέσεις εξουσίας, διαχρονικά. Και ασφαλώς δεν αποτελεί μια «ελληνική περίπτωση», όποιος, μάλιστα, πιστεύει ότι «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται» θα πρέπει να αναθεωρήσει την άποψη του εάν παρακολουθήσει έστω και αποσπασματικά τον διεθνή τύπο. Συνέχεια 
Γαλλικές, ελβετικές, βρετανικές φαρμακοβιομηχανίες βλέπουν τις κρατικές παραγγελίες να πολλαπλασιάζονται και μαζί τους και τα αναμενόμενα κέρδη. Μόνο η GlaxoSmithKline που δαπάνησε πάνω 3,2 δις. δολάρια για έρευνα, εξαγορές και επιπλέον παραγωγική ικανότητα έχει φτάσει να δέχεται παραγγελίες 440 εκατ. δόσεων, με την κάθε δόση να κοστίζει 1,6 δολάρια και να πουλιέται 10 δολάρια!!!
Anarchy press gr 