Ο τσάρος πέθανε, ζήτω ο τσάρος!

Η Ρωσία, ήδη από πέρυσι το χειμώνα έχει ξεκινήσει προπαρασκευαστικές ενέργειες, όσον αφορά το ρουβλιοφόρο ζήτημα της Αρκτικής∙ τι και αν κάποιοι πνέουν τα μένεα για όσα ο ρώσικος κρατισμός φιλοδοξεί να πράξει στην παγωμένη αυτή γη; Ο Πούτιν και η συμμορία του δείχνουν προς το παρόν να τους αγνοούν επιδεικτικά. Η ρωσική υπηρεσία ασφαλείας FSBείχε ενισχύσει την παρουσία της στην περιοχή, με στόχο να ολοκληρωθεί η ανάπτυξη των ρωσικών στρατιωτικών υποδομών ως τα μέσα του 2014. Έτσι, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία, Ρώσοι αλεξιπτωτιστές προσγειώθηκαν στην βάση Μπάρνεο, κοντά στον Βόρειο Πόλο. Η ρωσική κυριαρχία θέλει να ενισχύσει την παρουσία της σε μια περιοχή, που διεκδικούν εξ ίσου τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και ο Καναδάς, η Νορβηγία και η Δανία. Το ζητούμενο, βέβαια, είναι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η ευκαιρία, προφανώς, συνδέεται με την ενίσχυση της εικόνας του Πούτιν, λόγω της «επιτυχίας» του στην Κριμαία. Τα ποσοστά του έχουν ανέβει, ενώ μία δημοσκόπηση υποστηρίζει ότι τα δύο τρίτα των ρώσων επιθυμούν να συγκεντρωθούν περισσότερες εξουσίες στον… λαοφιλή αυτό ηγέτη.

Μεγάλες αλήθειες

Οι μεγάλες αλήθειες συνήθως πιστοποιούνται από εκείνους που έχουν ταχθεί να υποστηρίζουν την εξουσιαστική κατάσταση που έχει επιβληθεί στην ανθρωπότητα.

Ένα πολύ σημαντικό απόσπασμα κειμένου από την πολύτομη Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού του Will Durant, είναι ακριβώς αυτό που θα αποστόμωνε δια μιας τους κάθε είδους μεταρρυθμιστές του κρατικού, αλλά και τους υποστηρικτές της κάθε είδους παραλλαγής του εξουσιαστικού-εκμεταλλευτικού, συστήματος.

Αποστομωτικό είναι, επίσης, και για τους κάθε είδους υποστηρικτές των διαφόρων μορφών εφαρμογής της εξουσίας  (άμεσης ή έμμεσης δημοκρατίας, κ.λπ.)  των διάφορων νομικών πλαισίων και διαδικασιών, αφού είναι δεδομένο πως όλα αυτά τα «δικαιώματα» συνιστούν παραχωρήσεις των εξουσιαστών προκειμένου όχι απλά να διατηρήσουν, αλλά να διευρύνουν και να μετασχηματίσουν σε «κοινή συνείδηση» την εχθρική προς τον άνθρωπο και την φύση συνθήκη που έχουν επιβάλλει.

Γράφει, λοιπόν, ο σπεσιαλίστας σε ζητήματα πολιτισμού Will Durant:

«Εάν ένα κράτος στηριχτεί μόνον στην δύναμή του δεν θα διατηρηθεί επί πολύ, διότι μολονότι οι άνθρωποι είναι γενικώς εύπιστοι και απλοϊκοί, είναι, όμως, και από τη φύση τους πεισματάρηδες και επίμονοι και γι’ αυτό δεν ανέχονται την εξουσία, όπως και τους φόρους, παρά μόνον εάν είναι αθέατη (η εξουσία) και έμμεσος (ο φόρος).

Επίσης, το κράτος, προκειμένου να εξασφαλίσει την διάρκειά του προσέφυγε εις την πειθώ και απέκτησε τρεις πράκτορες στην υπηρεσίαν του, την οικογένεια, την εκκλησία και το σχολείο, οι όποιοι ερ­γάζονται διά να εμφυσήσουν στους πολίτες τον πατριωτισμό και την νομιμοφροσύνη προς αυτό.

Με το μέσον αυτό κάμνει οικονομία πολλών αστυνομικών και προετοιμάζει την κοινήν γνώμη εις την συνοχή και υπακοή, που είναι αναγκαίες κατά τις περιόδους πολέμου. Άλλα κυρίως, η επικρατούσα μειοψηφία υποχρεώθηκε να αντικαταστήσει τον καταναγκαστικό μηχανισμό της δύναμης της με ένα σύστημα νόμων, που έχει το πλεονέκτημα ότι σταθεροποιεί το κράτος της, ενώ συγχρόνως εξασφαλίζει στον πληθυσμό ένα καθεστώς τάξης και ασφαλείας. Το καθεστώς αυτό, αφ’ ενός αναγνωρίζει εις τους «υπηκόους» [Στο σημείο αυτό ο W. Durant επισημαίνει: Παρατηρούμε, ότι η λέξις αυτή είναι αποκαλυπτική της προελεύσεως του Κράτους) μερικά δικαιώματα και αφ’ ετέρου τους πείθει να σέβονται τον νόμον και να παραδέχονται την ύπαρξη του κράτους».

Δημοσιεύθηκε από την Συσπείρωση Αναρχικών