28η Οκτωβρίου – 20 Απριλίου 1941, μια μικρή συμβολή στην αλήθεια

(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύεται στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 109, Οκτώβριος 2011)

Είναι δεδομένη, πλέον, λόγω της περίστασης, η ανελέητη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των «μη προνομιούχων» κοινωνικών ομάδων και με αφορμή την (και καλά) τακτοποίηση των δημοσιονομικών «ελλειμμάτων», πατριωτικές αλλά και εθνικιστικές κόρωνες θα ακουστούν από τα χείλη των κυβερνοπατέρων. Για την μικρή πλην τίμια «πατρίδα» που δέχεται επίθεση, για το σθένος των Ελλήνων ενάντια σε όσους θέλουν το «κακό τους». Ξέρουμε πολύ καλά όταν οι κυβερνήτες, εντολοδόχοι, πλέον, της παγκόσμιας εξουσιαστικής κλίκας κάνουν αναφορά σε «έθνος», «πατρίδα» και «φυλή» κάτι άσχημο συμβαίνει (ή πρόκειται να συμβεί) στους καταπιεσμένους.

Στην μοναδική χώρα της Ευρώπης που γιορτάζεται η έναρξη του πολέμου σαν «εθνική» εορτή, σε αντίθεση με άλλες όπου συνήθως γιορτάζεται η απελευθέρωσή τους, το ελλαδικό κράτος στήριξε σε αυτή μια εθνοπατριωτική προπαγάνδα για τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Χωρίς να υποτιμούμε το θάρρος που έδειξαν οι παραπλανημένοι από τη πολιτική των εξουσιαστών, στρατιώτες του ελλαδικού κράτους απέναντι στον πανίσχυρο στρατό της φασιστικής Ιταλίας και τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια του «έπους του ’40», δε παύουν να ήταν θύματα ενός πολιτικού σχεδιασμού ανακατανομής κυριαρχίας και πλούτου, θυσιαζόμενοι στην εξουσιαστική απληστία. Γιατί καμιά νίκη δεν χάρηκαν οι έλληνες, εκτός και αν κάποιοι αρκούνται σε μια «πύρρειο» με μπόλικη δόση προπαγάνδας.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944: Μια μεθοδευμένη Σφαγή

Τα γεγονότα το Δεκέμβρη του 1944 αποτελούν την πλέον αιματοβαμμένη στιγμή της μετα-απελευθερωτικής Αθήνας, αν λάβουμε υπ’ όψη το περιορισμένο χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε και την ένταση με την οποία εκδηλώθηκε.

Κάποιοι τον χαρακτήρισαν «κόκκινο», εμπνευσμένοι, ίσως, από το αίμα που χύθηκε ή για να του δώσουν έντονη κομμουνιστική απόχρωση.

Άλλοι τον ονομάτισαν «Μεγάλο», θεωρώντας ενδεχομένως πως οι 17.000 νεκροί και τραυματίες μιας σφαγής είναι μεγαλείο. Το ζήτημα που τίθεται είναι: για ποιους;

Ορισμένοι το είπαν επανάσταση. Ξέχασαν, όμως, πως μια επανάσταση που έχει σκοπό την ανατροπή μιας κατάστασης για την επιβολή
μιας άλλης παρόμοιας ή και χειρότερης, δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί η επανάσταση είναι μέσο κι όχι σκοπός.

Δεκέμβρης 1944: «Τα δεκεμβριανά»

«Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή »δώρον του Υψίστου».

Αλλά διά να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχομεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με τη συμμετοχήν του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά τη Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνο της Καζέρτας. Και διά να γίνη Στάσις – το »δώρον του Υψίστου»- έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμό του, ή να επιχειρήση την Στάσιν υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι οδήγουν εις τη συντριβήν του… Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια». (Γ. Παπανδρέου)

Oι σημερινοί συνέταιροι στο μεγάλο εξουσιαστικό πανηγύρι στο οποίο έχουν επιδοθεί εδώ και δεκαετίες, το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να εξοπλίζουν το ιδεολογικό οπλοστάσιο τους με όπλα, που κατασκευάζουν ψεύτικες συνειδήσεις.