Αλεξάντερ Μπέρκμαν: Μια Μπολσεβίκικη δίκη

(απόσπασμα από το βιβλίο του
The Bolshevik Myth –
Ο Μπολσεβίκικος Μύθος, κεφ. 33)

     Έχοντας μάθει ότι η Έκτακτη Επιτροπή (ΣτΜ: Η Τσε-Κα) έχει στην κατοχή της παλιά αρχεία της αστυνομίας, επισκέφτηκα τον Μπούροβ, τον πρόεδρο (predsedatel) της Τσε-Κα. Πολύ ψηλός και φαρδύς, με τραχιά χαρακτηριστικά και κοφτή συμπεριφορά, μου έδωσε την εντύπωση ενός χωροφύλακα της εποχής των Ρωμανόφ. Μιλούσε με έναν απότομο, διατάζοντα τόνο, απέφευγε τη ματιά μου, και φαινόταν να ενδιαφέρεται πιο πολύ για το μεγάλο Σιβηριανό σκυλί που στεκόταν δίπλα του παρά για την αποστολή μου. Απέφυγε να μου δώσει άδεια να εξετάσω τα αρχεία του Τρίτου Τμήματος, αλλά υποσχέθηκε να επιλέξει κάποιο υλικό για το οποίο θα ενδιαφερόταν το Μουσείο, και μου ζήτησε να τον καλέσω την επόμενη μέρα.

Ο τρόπος του δεν ήταν πειστικός, και δεν τον πίστεψα και πολύ όταν με διαβεβαίωνε ότι θα στηρίξει την προσπάθειά μου. Το ακόλουθο πρωινό η γραμματέας του με ενημέρωσε ότι ο Μπούροβ ήταν πολύ απασχολημένος για να υλοποιήσει το αίτημά μου, αλλά θα μπορούσα να τον δω στην Επαναστατική Ειδική Ανακριτική Επιτροπή, όπου μια δίκη ήταν σε εξέλιξη.

Στην εξέδρα της Ειδικής Ανακριτικής Επιτροπής, τρεις άνδρες κάθονταν σε ένα πάγκο καλυμμένο με κόκκινο πανί, και ο τοίχος πίσω ήταν διακοσμημένος με λιθογραφίες του Λένιν και του Τρότσκυ. Σε ένα μικρό τραπέζι κάτω απ’ την εξέδρα βρίσκονταν ο κατηγορούμενος, ένας λιγνός νεαρός με μικροσκοπικό μουστάκι, και κοντά σ’ αυτόν ένας ηλικιωμένος, ο δικηγόρος του. Ο Μπούροβ, με το τεράστιο σκυλί στα πόδια του, λειτουργούσε σαν εισαγγελέας της κυβέρνησης. Στους πάγκους κάθονταν οι μάρτυρες, και στρατιώτες βρίσκονταν στους διαδρόμους για να διατηρούν την τάξη.
Ο κρατούμενος κατηγορούνταν για «αντεπαναστατικές δραστηριότητες», κατηγορία που του προσάπτει μια νεαρή γυναίκα επειδή την είχε «αποκηρύξει σαν Κομμουνίστρια στους Λευκούς». Οι μάρτυρες ανακρίθηκαν πρώτα από την υπεράσπιση, μετά από τον εισαγγελέα και τους δικαστές. Φάνηκε απ’ τις καταθέσεις τους ότι ο κατηγορούμενος και η κοπέλα που τον κατηγορούσε είχαν ζήσει μαζί στο ίδιο σπίτι και είχαν στενές σχέσεις. Η διαδικασία τράβηξε μ’ ένα κοιμισμένο και αδιάφορο τρόπο μέχρι που ο εισαγγελέας της υπεράσπισης προσπάθησε να δείξει ότι η γυναίκα, τώρα μέλος της Τσε-Κα, είχε προηγουμένως μια ανυπόληπτη ζωή. Ο Μπούροβ σιγά-σιγά σηκώθηκε απ’ τη θέση του και δείχνοντας με το δάκτυλό του το δικηγόρο, φώναξε: «Τολμάτε να επιτίθεστε στη φήμη της Έκτακτης Επιτροπής;» Ο δικηγόρος κάλεσε συνεσταλμένα το δικαστήριο για προστασία. Ο προεδρεύων δικαστής, με ψηλές μπότες και κοτλέ σακάκι, που φαινόταν πολύ κουρασμένος καθώς έριχνε κρύο καφέ στην κούπα του, εξέφρασε την επαναστατική του συμπάθεια με τα κοινωνικά θύματα της καπιταλιστικής τάξης που είχε ανατραπεί και επέπληξε το δικηγόρο που επέμενε σε αστικές προκαταλήψεις.

O Μπούροβ εξέτασε τους μάρτυρες της υπεράσπισης σε σχέση με την προηγούμενη ζωή τους και τις τωρινές πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αναφέρθηκε στον κρατούμενο με το χαρακτηρισμό «αυτός ο αχρείος αντεπαναστάτης», και συνέχισε αναφέροντας θετικές απαντήσεις σε ερωτήσεις που τέθηκαν από τους ίδιους μάρτυρες. Ένας απ’ τους τελευταίους, μια νεαρή γυναίκα, κατέθεσε για την καλή φήμη του κατηγορούμενου και το μη-κομματισμό του. Φαινόταν φοβισμένη καθώς ο Μπούροβ σηκωνόταν από πάνω της. Την πίεσε με ερωτήσεις, και βρέθηκε σε σύγχυση. Υπό τη διατάζουσα φωνή του Τσεκιστή παραδέχθηκε τελικά ότι ο κατηγορούμενος ήταν αδερφός της.
Ένα ξέσπασμα αγανάκτησης ξέφυγε από το δικαστήριο. Στον πάγκο μπροστά από μένα ένας ηλικιωμένος φώναξε ταραγμένος: «Την τρομοκρατήσατε! Δεν είναι συγγενής του — είναι κόρη μου!» Ο προεδρεύων δικαστής φώναξε: «Σιωπή!» και διέταξε τη σύλληψη του ηλικιωμένου για «συμπεριφορά που προσβάλλει την ανώτατη ειδική ανακριτική επιτροπή».

Στη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Μπούροβ. Του επέστησα την προσοχή στο χαρακτήρα της κατάθεσης. Ήταν ανάξια, τόνισα. Οι μάρτυρες εκφοβίστηκαν. Ο Μπούροβ ευχαριστήθηκε. «Δεν μπορούν να παίξουν με μας, και το ξέρουν», είπε, υποδεικνύοντας ότι όλοι οι μη-Κομμουνιστές θεωρούνται φυσικοί εχθροί του Μπολσεβίκικου καθεστώτος.

«Οι καταθέσεις είναι αμφισβητούμενες» επέμεινα. «Θα καταδικαστεί ο κατηγορούμενος;»

«Θα ζητήσω την υψηλότερη ποινή» απάντησε, χρησιμοποιώντας τον επίσημο όρο για τη θανατική ποινή.

«Αλλά ο άνθρωπος μπορεί να είναι αθώος», διαμαρτυρήθηκα.

«Πώς μπορείς να μιλάς έτσι, tovarishtch;» με επέπληξε. «Μιλάς για αποδείξεις! Γιατί, ο θείος αυτού του τύπου ήταν μεγαλοαστός, μεγάλος τραπεζίτης. Διέφυγε με τους Λευκούς, και όλη του η οικογένεια είναι αντεπαναστάτες. Το καλύτερο πράγμα που έχουμε να κάνουμε μ’ αυτούς είναι να τους «razmenyat» (να τους «αλλάξουμε» — η έκφραση που χρησιμοποιείται στο Νότο για τη συνοπτική εκτέλεση).
Φεύγοντας από την αίθουσα του δικαστηρίου, μπήκα απρόσκλητος σε μια μικρή αίθουσα, όπου δυο γυναίκες κάθονταν σε ένα πάγκο. «Ο Tovarishtch απ’ το κέντρο» μια απ’ αυτές με χαιρέτησε. «Σε είδα στου Μπούροβ χθες».

Προφανώς με πέρασε για κάποιο αξιωματούχο της Μοσχοβίτικης Τσε-Κα, και αμέσως μου μίλησε εμπιστευτικά. Αυτή ήταν που άσκησε την κατηγορία εναντίον του κρατούμενου, είπε. Είχαν συλληφθεί μαζί από τους Λευκούς, και όταν τους πήγαν στο αστυνομικό τμήμα ο κατηγορούμενος ψιθύρισε κάτι σε έναν αξιωματικό. Δεν μπορούσε να ακούσει τι του είπε, αλλά ήταν σίγουρη ότι έγνεψε προς την κατεύθυνσή της. Και οι δύο φυλακίστηκαν, αλλά μετά από λίγο ο άνδρας απελευθέρωθηκε ενώ αυτή θα εκτελούνταν. Πίστευε ότι ο άνδρας αυτός την είχε κατηγορήσει ότι ήταν Μπολσεβίκα — ενώ δεν ήταν εκείνο τον καιρό. Από τότε έγινε Κομμουνίστρια, και τώρα βοηθάει στην καταπολέμηση των αντεπαναστατών, «όπως κι εσύ, tovarishtch,» πρόσθεσε με νόημα.

Το πρόσωπό της, με μια ενόχληση που διαγράφονταν μέχρι τα χείλη της, ήταν χονδροειδές και αισθαντικό. Τα μάτια της έλαμπαν με ένα εκδικητικό φως και τη συνείδηση της εξουσίας. Η συνοδός της, νεαρότερη και πιο χαριτωμένη, της έμοιαζε αξιοθαύμαστα.

«Είστε αδερφές;» Ρώτησα.

«Ξαδέρφες», απάντησε η νεαρότερη κοπέλα. «Η Κάτια λέει ψέματα» ξέσπασε ορμητικά, «ζηλεύει — ο νεαρός την παράτησε — δε νοιαζόταν γι’ αυτή — θέλει να τον εκδικηθεί».

«Σιγά που νοιάζεται για σένα!» τη χλεύασε η άλλη. «Είσαι πιο νέα — αυτό είναι όλο. Και αυτός είναι ένας βρωμιάρης αντεπαναστάτης».

H πόρτα άνοιξε και μια γυναίκα μπήκε μέσα. Φαινόταν πολύ γριά, αλλά η όψη της ήταν εντυπωσιακή και το λυπημένο της πρόσωπο όμορφο μέσα σ’ ένα πλαίσιο χιονισμένου λευκού. «Είσαι μάρτυρας;» η κοπέλα της Τσε-Κα τη ρώτησε. «Έχεις καλεστεί;»

«Όχι, αγαπητή μου» απάντησε χαμηλόφωνα η ηλικιωμένη κυρία. «Ήρθα μόνη μου». Χαμογέλασε καλοπροαίρετα και συνέχισε με μια απαλή, μελωδική φωνή: «Άκουσε αγαπητή μου, είμαι γριά γυναίκα και σύντομα θα πεθάνω. Ήρθα να πω την αλήθεια. Γιατί να προκαλέσεις το θάνατο αυτού του αγοριού;» Κοιτούσε ευγενικά στην Τσεκίστρια. «Σκέψου, αγαπητή μου. Δεν σου έχει κάνει κανένα κακό».

«Δεν έχει;!» απάντησε θυμωμένα η άλλη.

«Αγαπητή μου», ισχυρίστηκε η ηλικιωμένη κυρία, βάζοντας το χέρι της στοργικά στον ώμο της κοπέλας, «περασμένα ξεχασμένα. Νοιαζόταν για σένα και έπαψε να νοιάζεται — αξίζει να πεθάνει, αγαπητή μου; Ε, είμαι γριά και έχω δει πολύ κακό στη ζωή μου. Πρέπει συνέχεια να μισούμε και να σκοτώνουμε—«

«Στο δικαστήριο!» φώναξε ένας στρατιώτης στο δωμάτιο. Και τα δυο κορίτσια ορθώθηκαν ξαφνικά, έστρωσαν τα μαλλιά τους, και βγήκαν έξω.

«Πρέπει πάντα να μισούμε και να σκοτώνουμε;» επανέλαβε η γριά καθώς τις ακολούθησε σιγά-σιγά.

Φωτογραφίες:

1. Ένα εξώφυλλο του βιβλίου
2. Τσεκιστές
3. Αναρχικοί που πήραν άδεια από τη φυλακή για να παρακολουθήσουν την κηδεία του Κροπότκιν
4. Από την κηδεία του Κροπότκιν
5. Το προεδρείο της Τσε-Κα – 1921 (από αριστερά προς τα δεξιά): Yakov Peters, Józef Unszlicht, A. Ya. Belenky, Felix Dzerzhinsky, Vyacheslav Menzhinsky.

Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Αλεξάντερ Μπέργκμαν: Η ΤΣΕ-ΚΑ

Απόσπασμα από το βιβλίο του The Bolshevik Myth (Ο Μπολσεβίκικος Μύθος) κεφ. 31.

Ένα σύννεφο πλανιέται πάνω από το σπίτι του φίλου μου Κόλυα, του ράφτη. Η γυναίκα του είναι άρρωστη, τα παιδιά παραμελημένα, βρώμικα, και πεινασμένα. Τα υδραυλικά έχουν χαλάσει, και το νερό πρέπει να κουβαληθεί από τον άλλο δρόμο, τέσσερις σειρές σκαλοπάτια πάνω. Ο Κόλυα έκανε πάντα τη δύσκολη δουλειά, η απουσία του πέφτει βαριά πάνω στη μικρή οικογένεια.

Από καιρό σε καιρό οι γείτονες επισκέπτονται την άρρωστη γυναίκα. «Ο άνδρας σου θα επιστρέψει σύντομα» τη διαβεβαιώνουν χαρούμενα, αλλά ξέρω ότι όλες τους οι προσπάθειες να τον βρουν ήταν άκαρπες. Ο Κόλυα είναι στην Τσε-Κα.

[ΣτΜ: ΤσεΚα ή Β-ΤσεΚα: Η μυστική αστυνομία του Λένιν, Vserossiyskaya chrezvychaynaya komissiya po bor’bye s kontrrevolyutsiyei i sabotazhem, (παν-ρωσική έκτακτη επιτροπή για την καταπολέμηση της αντεπανάστασης και του σαμποτάζ)].

Οι εργάτες του εργοστάσιου ενδυμάτων όπου εργάζεται ο φίλος μου τελευταία ήταν πολύ δυσαρεστημένοι. Το βασικό τους παράπονο αφορά τις δεσποτικές μεθόδους της yatcheika, της μικρής ομάδας Κομμουνιστών μέσα σε κάθε Σοβιετικό θεσμό. Η διένεξη μεταξύ τους και της επιτροπής του καταστήματος είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη της τελευταίας. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας οι εργάτες κήρυξαν απεργία. Τρεις αντιπρόσωποι στάλθηκαν στην Τσε-Κα με το αίτημα της απελευθέρωσης των κρατούμενων, αλλά οι άνδρες εξαφανίστηκαν, και ο Κόλυα ήταν ανάμεσά τους.

   «Αποκαλούν τους απεργούς αντι-επαναστάτες», είπε η αδερφή του Κόλυα. «Έχουν φτιάξει μια λίστα «αντιπολίτευσης» στο κατάστημα, και κάθε μέρα κάποιος εξαφανίζεται».

«Είναι οι παλιές μέθοδοι του Πιρό» παρατήρησε μια γειτόνισσα, μια νεαρή γυναίκα υπεύθυνη για το χώρο όπου δειπνούν τα παιδιά.

«Οι μέθοδοι του Πιρό;» Ρώτησα έκπληκτος.

«Δεν ξέρεις την υπόθεση Πιρό; Ήταν ένα κομμάτι των συνήθων μεθόδων του Λατσίς, τότε αρχηγού της Παν-Ουκρανικής Έκτακτης Επιτροπής. Ήταν το καλοκαίρι του 1919, και η ΤσεΚα του Κιέβου δούλευε —«

«Δούλευε — αυτό είναι σωστό, ακριβώς η κατάλληλη λέξη», πετάχτηκε ο αδερφός της.

«Ναι, «δούλευε υπό πίεση»» συνέχισε, «υπό τις εντολές του Πήτερς, που ερχόταν από τη Μόσχα που και που. Η παρουσία του στην πόλη ήταν πάντα το σινιάλο για νέες συλλήψεις και εκτελέσεις. Καλά, μια μέρα οι Σοβιετικές εφημερίδες ανακοίνωσαν την άφιξη του Κόμη Πιρό, βραζιλιάνου πρεσβευτή. Εκείνο τον καιρό δούλευα στο Κινεζικό Προξενείο, που διοργάνωσε  ένα γκαλά προς τιμή του Κόμη, και με την ευκαιρία τον γνώρισα. Έμεινα έκπληκτη όταν άκουσα τον βραζιλιάνο πρεσβευτή να μιλάει άπταιστα ρωσικά, αλλά μου εξήγησε ότι είχε ζήσει πολλά χρόνια στη χώρα πριν την Επανάσταση. Αναστέναξε για τις παλιές μέρες, και δεν έκρυψε ούτε μια στιγμή την εχθρικότητά του για το Μπολσεβικισμό και τις μεθόδους του.

    «Μέσα σε λίγες μέρες άρχισε να οργανώνει το προσωπικό του σε μεγάλη κλίμακα. Ζήτησε από μένα και τους φίλους μου να συστήσουμε άτομα για να δουλέψουν στο προξενείο του. «Εκτός από Μπολσεβίκους» είπε. «Θέλω μόνο αστούς και διανοούμενους που να μην έχουν καμία συμπάθεια για τους Κομμουνιστές. Θα είναι ασφαλείς μαζί μου», μας είπε εμπιστευτικά, υπαινισσόμενος την ολική καταστροφή της ιντελιγκέντσιας από την ΤσεΚα. Πολλοί έσπευσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Κόμη, πρόθυμοι να λάβουν την προστασία που πρόσφερε. Ο Πιρό τους δέχτηκε όλους, τοποθετώντας κάποιους στα γραφεία του, ενώ άλλοι μπήκαν στη λίστα αναμονής, και τα ονόματά τους και οι διευθύνσεις τους καταγράφηκαν. Εν συντομία, μέσα σε λίγο καιρό συνελήφθησαν όλοι και οι περισσότεροι εκτελέστηκαν, ανάμεσά τους και η Μαντάμ Ποπλάντσκαγια, η προσωπική γραμματέας του Πιρό, την οποία αυτός υποκρινόταν ότι βοηθούσε να βρει τον άντρα της στο Παρίσι. Ο Πιρό εξαφανίστηκε, αλλά εθεάθη να φεύγει με το αυτοκίνητο του Πήτερς. Σύντομα έγινε γνωστό ότι ο υποτιθέμενος Βραζιλιάνος Κόμης ήταν πράκτορας της ΤσεΚα, ένας προβοκάτορας. Πολλοί άνθρωποι στο Κίεβο πιστεύουν ότι ήταν ο ίδιος ο Πήτερς».

Διηγήθηκα στο φίλο μου ένα περιστατικό που συνέβη λίγο μετά την άφιξη της Αποστολής μας στην πόλη. Νωρίς ένα πρωινό ένας επισκέπτης μας φώναξε στο αμάξι μας, ζητώντας να δει τον πρόεδρο (predsedatel). Με διοικητικό ανάστημα, καλές αναλογίες, ίσιος σαν πεύκο, ήταν ένα τέλειο δείγμα σωματικού ανδρισμού. Είχε μόλις γυρίσει από το μέτωπο, είπε, σαν να προσπαθούσε να εξηγήσει τη γελοιωδώς πολεμική του εμφάνιση: δύο βαριά όπλα κρέμονταν από τη ζώνη του, κι ένα Τσερκασιανό στιλέτο ανάμεσά τους. Στα πλευρά του κουβαλούσε ένα μακρύ σπαθί, και μια τεράστια σφυρίχτρα συναγερμού, ασημένια, κρεμόταν από το λαιμό του. Τα χαρακτηριστικά του ήταν έντονα, γαμψή μύτη, τα αισθησιακά του χείλη σκιάζονταν από μια μεγάλη γενιάδα. Αλλά το πιο χτυπητό χαρακτηριστικό ήταν τα μάτια του, στο χρώμα του ατσαλιού, κρύα, κοφτερά, διαπεραστικά.

   Συστήθηκε σα στρατιωτικός που είχε πολεμήσει σε κάθε μέτωπο της Ουκρανίας. Αλλά κουράστηκε από τον πόλεμο και τις αιματοχυσίες, είπε. Ήθελε να ξεκουραστεί ή τουλάχιστον να ασχοληθεί με κάτι πιο ειρηνικό. Η δουλειά της Αποστολής μας του άσκησε έλξη. Δε θα μπορούσε να προσφέρει υπηρεσίες σε μας; Σίγουρα δε θα μπορούσαμε στη σύντομη διαμονή μας να εξετάσουμε λεπτομερειακά μια μεγάλη πόλη σαν το Κίεβο. Έτσι, αυτός πρότεινε να διορίσουμε ένα ντόπιο σαν αντιπρόσωπό μας για να συνεχίσει τη δουλειά μας αφότου αναχωρούσε η Αποστολή μας. Θεωρούσε τιμή του να βοηθήσει τη σημαντική μας αποστολή.

Δεν υπήρχε κάτι περίεργο στην πρότασή του, αφού είναι πρακτική μας να αφήνουμε ένα εξουσιοδοτημένο πρόσωπο στις μεγαλύτερες πόλεις για να παρέχει στο Μουσείο ντοκουμέντα σύγχρονης ιστορίας. Υποσχεθήκαμε να εξετάσουμε το αίτημά του, και μέσα σε λίγες κάλεσε πάλι. Νόμιζα ότι φαινόταν πολύ ζωηρός, ίσως ήταν υπό την επήρρεια αλκοόλ. Αμέσως διατύπωσε υπερβολικές διαβεβαιώσεις για το πόσο κατάλληλος ήταν σα συνεργάτης μας. Ήξερε κάθε σημαντικό Κομμουνιστή στην πόλη, διαβεβαίωσε. Μάλιστα ήταν και φίλος με αρκετούς απ’ αυτούς. Την προηγούμενη νύχτα, δήλωσε, ήτανε παρέα με υψηλόβαθμους κομισάριους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και μέλη της Τσε-Κα. Μ’ αυτό άρχισε ένα ρεσιτάλ για τις δραστηριότητές του, αφηγούμενος εξωφρενικές λεπτομέρειες βασανιστηρίων και εκτελέσεων. Μιλούσε με εντεινόμενο πάθος, και αυξανόμενη διέγερση. Στο τέλος μας ανακοίνωσε ότι ήταν διοικητής. Είχε πυροβολήσει πολλούς αντι-επαναστάτες, καυχήθηκε, και ποτέ δεν ένιωσε τύψεις για το έργο του. Τα μάτια του έλαμψαν με μια μανιασμένη, άγρια φωτιά, και ξαφνικά τράβηξε το στιλέτο του από τη ζώνη. Σκύβοντας προς το μέρος μου και κραδαίνοντας έξαλλα το όπλο, έκλαψε, «Κοίτα το — είναι ματωμένο ως τα μπούνια». Ύστερα έπεσε πίσω σε μια καρέκλα, εξουθενωμένος, και με μια δόση συναισθηματικότητας ψιθύρισε: «Πέρασα αρκετά — είμαι κουρασμένος — θέλω ξεκούραση».

 «Αν κρίνω απ’ την περιγραφή σου» παρατήρησε η νεαρή γυναίκα, «πρέπει να ήταν ο Χ—, ένας απ’ τους πιο διαβόητους εκτελεστές της επαρχιακής Τσε-Κα. Είναι επιρρεπής σε μεγάλες παρεκτροπές, ειδικά όταν είναι υπό την επήρρεια ναρκωτικών, αφού είναι εξαρτημένος από κοκαΐνη. Ένα από τα χόμπυ του είναι να φωτογραφίζεται — έτσι».

Σηκώθηκε, έψαξε μια στιγμή τα πράγματά της, και μου έδωσε μια μικρή φωτογραφία. Έδειχνε έναν άντρα τελείως γυμνό, με όπλο στο χέρι, ποζάροντας με το όπλο να σημαδεύει κάπου. Αναγνώρισα τον επισκέπτη μας.

……………………..     …………..

      27 Αυγούστου 1920. — Φήμες για αναστροφές των Μπολσεβίκων καθυστερούν την αναχώρησή μας. Υπάρχουν επίμονες αναφορές για ήττες του Κόκκινου Στρατού: λέγεται ότι η Οδησσός εκκενώνεται, ένας εχθρικός στόλος στη Μαύρη Θάλασσα επιτίθεται στην πόλη, και ο Βράνγκελ πορεύεται εναντίον της από την Κριμαία.

Τίποτα δεν είναι σίγουρο μέσα στη γενική σύγχυση, αλλά από εξουσιαστικούς κύκλους μάθαμε ότι οι Κόκκινες δυνάμεις συγκεντρώνονται στην περιοχή. Οι νέες εξελίξεις, με πληροφόρησε ο Γιοσίφ, υποχρεώσαν το Μάχνο να αποσυρθεί από την επαρχία. Προς μεγάλη μου απογοήτευση το σχέδιό μας να συναντήσουμε τον αρχηγό των povstantsi γίνεται απλησίαστο προς το παρόν. Με άγχος σκέφτομαι τη Γκαλίνα και την ασφάλειά της με τις νέες εξελίξεις των πραγμάτων.

H Αποστολή μας σκέφτεται την εναλλακτική της επιστροφής στη Μόσχα ή τη συνέχιση πιο Νότια. Παρά τις επίμονες συμβουλές για το αντίθετο, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, που περιλαμβάνει την Οδησσό και τον Καύκασο.

Φωτογραφίες:
1) Ένα εξώφυλλο του βιβλίου
2) Μέλη της Τσε-Κα
3) Ρώσοι αγρότες
4) Σοβιέτ στην πόλη Πέτρογκραντ
5) Αναρχικοί διαμαρτύρονται για τη Μπολσεβίκικη καταστολή

Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ