ΟΙ ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ (1825 – 1917) Μέρος Β΄

Η δημιουργία και καταγωγή του πρώτου Σοβιέτ

Η γέν­νη­ση του πρώ­του Σο­βιέτ έ­γι­νε σε κλει­στό κύ­κλο, μα­κρυά απ’ τη δη­μο­σιό­τη­τα. Κα­νέ­να κόμ­μα δεν προ­ώ­θη­σε αυ­τή τη δη­μιουρ­γί­α. Ή­ταν α­πο­τέ­λε­σμα αυ­θόρ­μη­της δρά­σης, μα­κριά α­πό κόμ­μα­τα και πα­ρα­τά­ξεις.

Ποιοι και για­τί δη­μιούρ­γη­σαν το πρώ­το Σο­βιέτ; Ό­λα ξε­κί­νη­σαν λί­γες μέ­ρες με­τά την 9η Γε­νά­ρη. Η γε­νι­κή α­περ­γί­α κρα­τού­σε αρ­κε­τές μέ­ρες και οι ερ­γά­τες εί­χαν πρό­βλη­μα με τις προ­μή­θειες. Ο Βο­λίν ή­ταν έ­νας ε­πα­να­στά­της που εί­χε δια­βά­σει την αί­τη­ση που θα έ­δι­ναν στον τσά­ρο την 9η Γε­νά­ρη στις συ­νε­λεύ­σεις που γί­νο­νταν για την ε­νη­μέ­ρω­ση του λα­ού.

Ο Νο­σάρ δι­κα­στι­κός κλη­τή­ρας που εί­χε σχέ­σεις με α­ντι­φρο­νού­ντες α­στούς φι­λε­λεύ­θε­ρους, τον εί­χε δει ε­κεί, διέ­κρι­νε πως δεν α­νή­κε σε κα­νέ­να κόμ­μα και του πρό­τει­νε να δώ­σει ση­μα­ντι­κά πο­σά για να μοι­ρα­στούν δί­καια στους ερ­γά­τες. Ο Βο­λίν δέ­χθη­κε. Λί­γες μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα, η α­περ­γί­α έ­λη­ξε.

Τό­τε ορ­θώ­θη­κε έ­να σο­βα­ρό ε­ρώ­τη­μα: «Πώς και με ποιο τρό­πο θα συ­νε­χί­σου­με τη δρά­ση μας;»

ΟΙ ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ (1825 – 1917) Μέρος Α΄

ΠΕ­ΡΙΟ­ΔΟΣ 1825-1905

Στις αρ­χές του 19ου αιώ­να το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα της Ρω­σί­ας ή­ταν αυ­τό της α­πό­λυ­της μο­ναρ­χί­ας («τσά­ρος» αυ­το­κρά­το­ρας) που στη­ρι­ζό­ταν στους με­γα­λο­γαιο­κτή­μο­νες, τους στρα­τιω­τι­κούς, στην πα­ντο­δύ­να­μη γρα­φειο­κρα­τί­α και φυ­σι­κά στον κλή­ρο. Οι 75 ε­κατ. α­γρό­τες, ό­ντας α­γράμ­μα­τοι, ή­ταν α­φο­σιω­μέ­νοι στον τσά­ρο. Οι­κο­νο­μι­κά κυ­ριαρ­χού­σε η λε­γό­με­νη α­γρο­τι­κή φε­ου­δαρ­χί­α. Το ε­μπό­ριο και η βιο­μη­χα­νί­α φυ­το­ζω­ού­σαν. Η βά­ση της ε­θνι­κής οι­κο­νο­μί­ας ή­ταν η γε­ωρ­γί­α απ’ ό­που ζού­σε το 95% του πλη­θυ­σμού. Η γη ό­μως ά­νη­κε στο Κρά­τος ή στους με­γα­λο­γαιο­κτή­μο­νες ή αλ­λιώς «πο­τέμ­στσι­κους». Οι α­γρό­τες ή­ταν δου­λο­πά­ροι­κοι των πο­τέμ­στσι­κων και αυ­τοί εί­χαν δι­καί­ω­μα ζω­ής και θα­νά­του. Την κα­τά­στα­ση της δου­λο­πα­ροι­κί­ας δεν την α­νέ­χο­νταν, ό­σο και αν φαί­νε­ται πα­ρά­δο­ξο, κά­ποιοι άν­θρω­ποι με ευ­γε­νι­κό πνεύ­μα που δεν α­νή­κουν στην α­γρο­τι­κή μά­ζα. Α­πο­φά­σι­σαν να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν γι’ αυ­τό και φυ­σι­κά το πλή­ρω­σαν α­κρι­βά.

Η ΠΡΩ­ΤΗ Ε­ΠΑ­ΝΑ­ΣΤΑ­ΤΙ­ΚΗ ΚΙ­ΝΗ­ΣΗ: ΟΙ «ΔΕ­ΚΕΜ­ΒΡΙ­ΣΤΕΣ» (1825)

Η πρώ­τη συ­νει­δη­τά ε­πα­να­στα­τι­κή κί­νη­ση κα­τά του κα­θε­στώ­τος εκ­δη­λώ­θη­κε το 1825. Ε­κεί­νη την ε­πο­χή πέ­θα­νε ο τσά­ρος Α­λέ­ξαν­δρος ο 1ος και α­νέ­λα­βε ο α­δελ­φός του Νι­κό­λα­ος.

Το κοι­νω­νι­κό πρό­γραμ­μα του κι­νή­μα­τος έ­φτα­νε ως την ε­ξα­φά­νι­ση της δου­λο­πα­ροι­κί­ας και πο­λι­τι­κά στην ε­γκα­θί­δρυ­ση μιας δη­μο­κρα­τί­ας. Το κί­νη­μα δη­μιουρ­γή­θη­κε απ’ τις τά­ξεις των προ­νο­μιού­χων. Η ε­ξέ­γερ­ση που ξέ­σπα­σε κα­τε­πνί­γη σχε­τι­κά εύ­κο­λα. Οι υ­πο­κι­νη­τές της στά­σης ο­νο­μά­στη­καν «Δε­κεμ­βρι­στές» για­τί τα γε­γο­νό­τα έ­γι­ναν τον Δε­κέμ­βριο. Με­τά την κα­τα­στο­λή της ε­ξέ­γερ­σης ο νέ­ος τσά­ρος, Νι­κό­λα­ος ο 1ος ώ­θη­σε στα ά­κρα το δε­σπο­τι­κό, γρα­φειο­κρα­τι­κό και α­στυ­νο­μι­κό κα­θε­στώς του Ρω­σι­κού κρά­τους.

Ο τσάρος πέθανε, ζήτω ο τσάρος!

Η Ρωσία, ήδη από πέρυσι το χειμώνα έχει ξεκινήσει προπαρασκευαστικές ενέργειες, όσον αφορά το ρουβλιοφόρο ζήτημα της Αρκτικής∙ τι και αν κάποιοι πνέουν τα μένεα για όσα ο ρώσικος κρατισμός φιλοδοξεί να πράξει στην παγωμένη αυτή γη; Ο Πούτιν και η συμμορία του δείχνουν προς το παρόν να τους αγνοούν επιδεικτικά. Η ρωσική υπηρεσία ασφαλείας FSBείχε ενισχύσει την παρουσία της στην περιοχή, με στόχο να ολοκληρωθεί η ανάπτυξη των ρωσικών στρατιωτικών υποδομών ως τα μέσα του 2014. Έτσι, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία, Ρώσοι αλεξιπτωτιστές προσγειώθηκαν στην βάση Μπάρνεο, κοντά στον Βόρειο Πόλο. Η ρωσική κυριαρχία θέλει να ενισχύσει την παρουσία της σε μια περιοχή, που διεκδικούν εξ ίσου τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και ο Καναδάς, η Νορβηγία και η Δανία. Το ζητούμενο, βέβαια, είναι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η ευκαιρία, προφανώς, συνδέεται με την ενίσχυση της εικόνας του Πούτιν, λόγω της «επιτυχίας» του στην Κριμαία. Τα ποσοστά του έχουν ανέβει, ενώ μία δημοσκόπηση υποστηρίζει ότι τα δύο τρίτα των ρώσων επιθυμούν να συγκεντρωθούν περισσότερες εξουσίες στον… λαοφιλή αυτό ηγέτη.

Ο «τσάρος», οι νατοϊκοί και ο αιματοβαμμένος χορός των… «εξεγερμένων»

Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, οι συγκρούσεις ρώσων και ρωσόφωνων αυτονομιστών στα ανατολικά της Ουκρανίας με κυβερνητικές δυνάμεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Απ’ τις φωτογραφίες των «εξεγερμένων» που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, γίνεται πασίδηλο πως ο εξοπλισμός που φέρουν είναι, αν μη τι άλλο, μια ευγενική «χορηγία» των ρωσικού στρατού∙ ας μην εθελοτυφλούμε.[1] Παράλληλα, το ρωσικό κράτος συγκεντρώνει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στα ουκρανικά σύνορα, με την συνδρομή αρμάτων μάχης, πυροβολικού, αεροπορίας και γενικότερης υλικοτεχνικής υποστήριξης∙ μια πολεμική μηχανή σε πλήρη ετοιμότητα για εισβολή στην ουκρανική επικράτεια, εάν και εφόσον κριθεί απ’ τους εντολοδόχους της πρέπον.

Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Ο Ντιμίτρι Μεντβέντεφ –πρόεδρος στη Ρωσία– παραβρέθηκε στο συνέδριο, «Μεγάλες μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμός της Ρωσίας», που πραγματοποιείται στην Αγία Πετρούπολη. Στόχος του συγκεκριμένου συνεδρίου είναι να στοιχειοθετηθεί ο παραλληλισμός των τσαρικών μεταρρυθμίσεων με τη σύγχρονη πολιτική που ασκούν οι εξουσιαστές δια μέσου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γι’ αυτό ο Ρώσος πρόεδρος κράτησε αποστάσεις από την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης.

Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη πως τη συγκεκριμένη περίοδο, (επί σοβιετίας δηλαδή), οι κρατούντες σήμερα, αναρριχήθηκαν σε θέσεις κομβικής σημασίας και χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς καταστολής από τις υπάρχουσες δομές κρατικού ολοκληρωτισμού του κομμουνιστικού καθεστώτος, εδραιώθηκαν στην εξουσία και στον μετέπειτα πολιτικό-οικονομικό σχηματισμό του κράτους.