Τηλεκπαίδευση και υπερέκθεση σε οθόνες. Να μην γίνουμε τα χρήσιμα πιόνια της εξουσίας

Τί μπορεί να σημαίνει η μακροχρόνια τηλεκπαίδευση και κατ’ επέκταση ο εγκλεισμός, στον ψυχισμό αλλά και στο σώμα των παιδιών και των εφήβων, σε μια πραγματικότητα που ήταν ήδη φορτισμένη από την υπερέκθεση των παιδιών και των εφήβων σε οθόνες; Από τις 16 Νοεμβρίου 2020 όλα τα σχολεία της χώρας παραμένουν κλειστά, με αποτέλεσμα να έχει μπει σε εφαρμογή η διαδικασία της τηλεκπαίδευσης για όλους τους μαθητές, από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο. Η διαδικασία ξεκίνησε με πολλά τεχνικά προβλήματα που φανέρωσαν την ανετοιμότητα του κράτους. Το κράτος είχε αρκετούς μήνες να προετοιμαστεί και να θωρακιστεί για το βέβαιο γεγονός του κλεισίματος των σχολείων, αλλά παρ’ όλα αυτά το κύριο μέλημά του ήταν να συνάψει οικονομική συμφωνία με την εταιρία τηλεδιασκέψεων Cisco, χωρίς βεβαίως να την δημοσιοποιήσει. Τα αποτελέσματα τα είδαμε, σε συνδυασμό με τις ηλεκτρονικές υποδομές του κράτους, τουλάχιστον για την πρώτη βδομάδα εφαρμογής της τηλεκπαίδευσης, χωρίς βέβαια τα προβλήματα να σταματούν εκεί.

«… Και τί πειράζει αν ένα παιδί δεν μπορεί να γράψει;»

Η εξάπλωση του κορωναϊού δημιούργησε τις προϋποθέσεις της ανάπτυξης και καθολικής –σε πολλές περιπτώσεις– εφαρμογής της τηλεργασίας και τηλεκπαίδευσης. Δυο σχετικά σύγχρονες μέθοδοι με τις οποίες, μέσω της χρήσης τεχνολογίας, υποκαθίσταται σε σημαντικό βαθμό η φυσική παρουσία του εργαζόμενου/μαθητή στον εργασιακό/σχολικό χώρο.

Όπως σε κάθε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, έτσι και τώρα το Κράτος μηχανεύεται τρόπους για το πως θα επωφεληθεί ώστε οι «έκτακτες» χρήσεις να γίνουν μόνιμες. Δεν θα έλειπε από αυτή τη συνθήκη φυσικά η εκπαίδευση, ως ένας πάρα πολύ σημαντικός θεσμός για το Κράτος. Οι τελευταίες ανακοινώσεις και συζητήσεις από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας έδειξαν ξεκάθαρα την επιλογή του «δράττοντος την ευκαιρία».

Αλλά, εάν στο Υπουργείο μπορεί να καταλογιστεί πονηρία προθέσεων, στο «εκπαιδευτικό κίνημα» διακρίνεται μια μονοδιάστατη αντίδραση στις επιβουλές της Πολιτείας. Σίγουρα είναι οξύμωρο και περίεργο, η υπουργός Παιδείας η οποία διαθέτει μεγάλη εμπειρία στη σύνταξη «σφιχτών» νομικών κειμένων, εγγράφων και πράξεων, να καταθέτει σχέδιο νόμου που έμπαζε από παντού. Και που έπρεπε να επιστρατευτούν πρώην πρυτάνεις και ανώτατες αρχές για να τοποθετηθούν. Δεν πιστεύουμε ότι αποτελούσε αβλεψία αλλά μια συνειδητή επιλογή διαχείρισης καταστάσεων και αντιδράσεων. Και σε αυτό το σημείο η πλειονότητα του εκπαιδευτικού χώρου επικεντρώνεται μονάχα στο σοβαρό ζήτημα των καμερών. Μετά τις ήξεις-αφήξεις της κυβέρνησης, μιας συχνής τακτικής κατά την περίοδο της καραντίνας, και τις πιέσεις που ασκήθηκαν σε εκπαιδευτικούς από ορισμένα περιφερειακά εκπαιδευτικά συμβούλια για χρήση σύγχρονης τηλεκπαίδευσης και πλατφόρμας, το μπαλάκι πετάχτηκε και στους γονείς, οι οποίοι, εννοείται, δεν θα μπορούσαν να είχαν ομοιόμορφη και ενιαία άποψη, αλλά που διακρίθηκαν σε πολλές περιπτώσεις από ανταγωνιστικά κριτήρια και όχι ουσίας. Επιχειρήματα της μορφής «γιατί τα ιδιωτικά σχολεία κάνουν σύγχρονη από την αρχή;» ή «γιατί το χ,ψ σχολείο κάνει και εμείς δεν κάνουμε;» εμφανίστηκαν στους ενδογονειακούς διαλόγους.