Η συνήθεια της καραμέλας

Βουτιά στην ύπαρξη

Δεν υπάρχουν κατάλληλες στιγμές για την ενδοσκόπηση του είναι μας (συνήθως συμβαίνει σε ανύποπτο χρόνο για μας και σε ανώφελο για τους γύρω μας)

Εντύπωση προκαλεί η ανάγκη του ανθρώπου να αυτοπροβάλλεται ή να προβάλλει σημεία που δεν είναι ικανός να κατανοήσει ούτε να υποστηρίξει στον οικείο κόσμο του. Είναι σαν να του προσφέρεται με μεγάλη ευκολία να ζήσει σε ένα χώρο που δεν έχει ιδέα για αυτόν μα τον διαφημίζει γιατί με αυτόν τον τρόπο θα αισθανθεί πιο «ολοκληρωμένος» (πιο αρεστός κοινωνικά). Ζει μέσα στην ψευδαίσθηση της αλλαγής χωρίς στην ουσία να αλλάζει το οτιδήποτε. Αντιθέτως, τρέφει επιτυχώς τα στόματα της ηλιθιότητας και της υποκρισίας προσφέροντας στον εαυτό του ως αντάλλαγμα την καραμέλα που του δώσανε όταν ήταν μικρός. Ας αναρωτηθούμε αν μας αρέσουν τα παραμύθια ή ο τόνος του αφηγητή. Στο τέλος του παραμυθιού κανείς δε μένει ευχαριστημένος εκτός από τον αφηγητή (πολλές φορές ούτε ο αφηγητής εφόσον εξ-αναγκάζεται και εξ-αναγκάζει τον εαυτό του να τηρεί στην αφήγησή του τόνους «υποφερτούς», μεταφέροντας στοιχεία όχι εκ πείρας αλλά εκ μαθήσεως)

ΣΥΝΗΘΙΣΑΝ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ: ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΒΡΗΚΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…

«Κανένα πάθος δεν στερεί τόσο αποτελεσματικά από το μυαλό όλες του τις δυνάμεις της δράσης και της λογικής όσο ο φόβος» Edmund Burke

«Ο φόβος συσσωρεύεται και ξεπλένει τις ακτές των εμπειριών μας, ο φόβος περιορίζει τη ζωή μας και μας κάνει ευάλωτους σε τυράννους, που θέλουν να μας σώσουν» David Altheide

Το κράτος και κάθε μορφής εξουσία διαχρονικά επιθυμεί να ορίζει τα αντικείμενα του φόβου των υπηκόων του, τις «δόσεις» φόβου που ζυγίζει ως απαραίτητες για κατανάλωση, αλλά και τον χρόνο χορήγησής τους. Οι ψυχολόγοι ορίζουν ως φοβία τον υπερβολικό φόβο για κάτι, που στην πραγματικότητα είναι λίγο έως και καθόλου επικίνδυνο, ενώ επίσης υποστηρίζουν ότι το πρώτο βήμα για να ξεπεράσει κάποιος τις φοβίες του είναι η κατανόησή τους.

Ένας άνθρωπος τρομοκρατημένος, όπως είναι γνωστό, δεν μπορεί να σκεφθεί, άρα δεν μπορεί και να πράξει, ή όταν ενεργεί αυτό γίνεται σπασμωδικά και με καθυστέρηση. Ο πανικός, άλλωστε, είναι ο χειρότερος σύμβουλος.