Η αφορμή αυτή τη φορά ήταν η συμπλοκή νεαρών Αφγανών με έναν νεαρό αλβανικής καταγωγής –ο οποίος και μαχαιρώθηκε– και στην συνέχεια με νεαρούς ελληνικής καταγωγής.
Ακολούθησαν ρατσιστικές επιθέσεις ύστερα από συγκέντρωση και πορεία περίπου εκατό «γνωστών-αγνώστων αγανακτισμένων» κατοίκων (με την πάντα …ευγενική συνεισφορά οργανωμένων σε πολιτικές ομάδες εθνικιστών) ενάντια σε διερχόμενους έγχρωμους και μαγαζιά Αφγανών στην περιοχή, ενώ το ίδιο βράδυ πραγματοποιήθηκε επίθεση με βόμβες μολότοφ σε καφενείο Αφγανού.
Δεν ήταν λίγα τα ΜΜΕ που έσπευσαν να μιλήσουν για το «ασυνήθιστο» φαινόμενο μια ομάδα μεταναστών να εκδηλώνει ρατσιστικές διαθέσεις για μια άλλη ομάδα μεταναστών. Δεν έλειψαν μάλιστα συνεντεύξεις αλβανών (βλ. εφημ. ΝΕΑ 17-9-2010), που διαμένουν στην περιοχή και δήλωναν ότι οι ίδιοι είναι λευκοί και βαλκάνιοι και ότι οι Αφγανοί είναι ανεπιθύμητοι και από τους ίδιους, ενώ μάλιστα ακόμα και την στιγμή της συνέντευξης εμφανίζονται να προπηλακίζουν οκτάχρονα αφγανάκια, που «τόλμησαν» να περάσουν από μπροστά τους, απειλώντας ότι «το βράδυ θα έχουμε πόλεμο».
Από κοντά και μαζί με τους «εξεγερμένους» αλβανούς εμφανίζονται και οι «αγανακτισμένοι» κάτοικοι που απειλούν ότι θα πάρουν τα όπλα και προβλέπουν ότι θα υπάρξει νεκρός, ενώ στρέφονται με το ίδιο μένος και κατά εκείνων των κατοίκων που είναι υπέρμαχοι του συγχρωτισμού με τους μετανάστες. Ακόμα και μαθητές εμφανίζονται να έχουν ως σπορ τον προπηλακισμό Αφγανών.
Όσο για τους αριστερής …καταγωγής κατοίκους, αυτοί παραπονούνται για την αδυναμία της αστυνομίας να διαχειριστεί το «πρόβλημα» με αποτέλεσμα να πριμοδοτούνται οι ακροδεξιοί –που εμφανίζονται ως «σωτήρες»– και ισχυρίζονται ότι έτσι απαξιώνεται το πολιτικό σύστημα… Προσθέτουν δε ως επιχείρημα, ότι η αστυνομία αποτρέπει τους παθόντες να υποβάλλουν μηνύσεις υποθάλπτοντας έτσι την ρατσιστική δράση…
Ας ξεκαθαρίσουμε όμως μερικά πράγματα.
Το κράτος δεν είναι διόλου αδιάφορο για τις συστηματικές ρατσιστικές επιθέσεις στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα. Αντίθετα, όχι απλά τις επιβλέπει, αλλά έχει έναν γενικότερο ρυθμιστικό ρόλο, αφού στο παρελθόν έχει δείξει ότι μπορεί να επεμβαίνει ή να μην επεμβαίνει, να στηρίζει αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες ή κινήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή ή να τις καταστέλλει.
Συνεπώς, οι κρατικές επιλογές έχουν να κάνουν πρώτα και κύρια με την προβολή μιας εικόνας στην οποία εμφανίζονται «αγανακτισμένοι» κάτοικοι να εναντιώνονται με την παρουσία Αφγανών στην περιοχή συνεπικουρούμενοι πλέον όχι μόνο από τις εθνικιστικές ομάδες, που έχουν αναπτύξει δράση και έχουν πλέον μια δεδομένη επιρροή στην περιοχή, αλλά και με μερίδα των μονίμων και νομίμων αλβανών κατοίκων, που καλούνται να νιώσουν ανωτερότητα απέναντι σε όσους προέρχονται από αφρικανικές ή ασιατικές χώρες.
Το ζητούμενο, εκτός των άλλων, από το κράτος είναι ένας πειραματισμός πάνω στην εκδίωξη από μια περιοχή ενός συγκεκριμένου πληθυσμού από μετανάστες χωρίς την εμφανή επέμβαση των επίσημων κατασταλτικών δυνάμεων, αφού κάτι τέτοιο εμφανίζεται στην συγκεκριμένη περίπτωση ως κοινή επιθυμία ντόπιων και νόμιμων μεταναστών, δηλαδή, ως κοινωνική επιταγή.
Και βέβαια αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποια έξαρση του «φαινομένου», απλά αναδεικνύεται, αφ’ ενός λόγω της έναρξης της προεκλογικής περιόδου και αφ’ ετέρου λόγω της αναγκαιότητας να επανακινηθεί μια τέτοια διαδικασία στην επίμαχη περίμετρο του ιστορικού κέντρου που συνεχίζει να «καθαρίζεται» από τα «μιάσματα» και κάθε τι παράταιρο με την «ιστορία» του.
Η κατασκευή φυλετικών ζωνών δεν σημαίνει ότι θα είναι το κυρίαρχο μοντέλο ή το μόνο που θα επιλεγεί στην κατεύθυνση του ελέγχου μεταναστών από την Αφρική ή την Ασία. Σίγουρα, όμως, η επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής τους κατάστασης επιφέρει ευκολότερα συγκρούσεις ανάμεσα σε μεταναστευτικούς πληθυσμούς (κάτι πολύ βολικό για τους εξουσιαστές) και δεν τους κάνει συμμέτοχους σε ευρύτερες κοινωνικές αντιδράσεις και συγκρούσεις με στόχο τους κυρίως υπεύθυνους, το κράτος και τους εξουσιαστές-εκμεταλλευτές.
Η σταδιακή εκδίωξη των «παράταιρων» σε ένα αναβαθμισμένο κέντρο δεν μπορεί να μην κάνει τους εμπνευστές της να λάβουν υπ’ όψιν ένα ελεγχόμενο «αύριο»… Μόνο που, όπως και στο παρελθόν, οι ασκήσεις επί χάρτου πολλές φορές δεν είναι αρκετές, (άσε που, –όπως έχει δείξει και η πρόσφατη εμπειρία–, οδηγούν και σε δυσάρεστες καταστάσεις, όταν επιχειρηθεί να γίνουν πράξη).
Χρειάζεται, λοιπόν, όσοι εναντιώνονται σε αυτά τα σχέδια, να μην εγκαταλείπουν τις προσπάθειες τους και να μην υποκύπτουν στις εφήμερες «εντυπωσιακές» νίκες σε αντίθεση με μια περισσότερο υπομονετική και χρονοβόρα προσπάθεια, αλλά και πιο στέρεα από κοινωνική και αναρχική σκοπιά.
Μια τέτοια προσπάθεια δεν μπορεί παρά να έχει διαχωριστεί και από τις όποιες αριστερές εκδοχές και παραχαράξεις. Αυτές, δηλαδή, που παρουσιάζονται σαν απελευθερωτικές, ενώ στην πραγματικότητα είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, εξουσιαστικές και καταπιεστικές.
Και το κυριότερο: χρησιμοποιούν το ίδιο βάναυσα τις ανθρώπινες υπάρξεις που έχουν βρεθεί στον παρόντα κυκεώνα κτηνωδίας, που έχει κατασκευάσει η κυριαρχία, αποζητώντας και αποκομίζοντας οφέλη με την πολιτική εκμετάλλευση της κατάστασης και εγκαταλείποντας, στο τέλος, τους ανθρώπους έρμαιο στα χέρια των «περιστάσεων», αφήνοντας δηλαδή τον δρόμο ανοικτό για το προχώρημα των εκάστοτε κρατικών σχεδίων.
Δεν μας διαφεύγει, ούτε στο ελάχιστο, πως οι εξουσιαστές –κάθε απόχρωσης– στην ουσία είναι ίδιοι.
Είναι θεμελιακό ζήτημα, λοιπόν, για τους αναρχικούς η αδιάλλακτη και ανυποχώρητη αντίθεση και δράση ενάντια στην εξουσία, αλλά και στις ιδεολογικές προεκτάσεις της (όπως ο ρατσισμός), καθώς και οι πολιτικές και οι πρακτικές που εκπορεύονται από αυτήν. Συνεπώς δεν ξεχωρίζουμε την εξουσιαστική πρακτική όταν απευθύνεται από ντόπιο σε αλλοδαπό, από Aλβανό σε Αφγανό και αντίστροφα ή από Aλβανό σε κάτοικο της Χιμάρας, ελληνικής καταγωγής, όπως συνέβη πριν από ένα μήνα…
Και δεν σιωπούμε μπροστά σε θεμελιακά για την απελευθερωτική προοπτική ζητήματα…
Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...