«Η ανοχή, επιφυλάσσοντας στους ηττημένους έναν βαθμό εξουσίας και ασφάλειας, και διατηρώντας ανοικτό το ενδεχόμενο αναστροφής της ήττας τους, συντηρεί την αντιπολίτευσή τους, ενώ επιτρέπει στον νικητή να εφαρμόσει τα προγράμματα και τις πολιτικές του». S.F. Hartenberg, «Εξτρεμισμός και Ανοχή στην Πολιτική» (1967)
«Ο παρίας ενδέχεται να αγνοείται παθητικά, να απομονώνεται απροκάλυπτα, θα μπορούσε να περιορίζεται επιθετικά ή ακόμη και να τίθεται εκτός νόμου, και θα μπορούσε να δει τις πολιτικές θέσεις του να αφομοιώνονται από τα καθιερωμένα (mainstream) κόμματα. Θα μπορούσε, επίσης, να προσκαλείται σε συμφωνίες συνεργασίας (εκλογικά καρτέλ, ειδικές συμφωνίες σε ψηφοφορίες στο κοινοβούλιο, ή ακόμη συμμετοχή σε κυβερνήσεις). Μπορούμε ακόμη να παρατηρήσουμε μια στρατηγική αλληλουχία των αντιδράσεων, καθώς τα κυρίαρχα κόμματα αναζητούν κάποια προσέγγιση που είτε περιορίζει είτε εξαφανίζει το μη αποδεκτό κόμμα. Εδώ μπορούμε να δούμε την εξέλιξη ενός κόμματος από παρία σε πλήρη παίκτη». William M. Downs, «Πολιτικός Εξτρεμισμός στις Δημοκρατίες, Η καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας»
Αλληλοδιαδεχόμενες οικονομικές «κρίσεις», «έλλειμμα δημοκρατίας και παγκοσμιοποίηση», «απουσία στιβαρής πολιτικής ηγεσίας», «ρωγμές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα», «ξενοφοβία και προσφυγικό», «διεθνής πόλεμος στην Συρία», «τρόμος από τους τζιχαντιστές στην Γαλλία», «πολιτικός εξτρεμισμός και κόμματα παρίες στο προσκήνιο», «η δημοκρατία αντιμέτωπη με τον εξτρεμισμό».
Συνήθεις διατυπώσεις και εκφράσεις πολιτικής «αγωνίας» για το μέλλον της δημοκρατίας, την «άνοδο των ακραίων» σε μια «Ευρώπη πολιτικά γερασμένη», με κοινωνικά προβλήματα, που διογκώνονται χωρίς κάποια «λύση», όπως διατείνονται περισπούδαστοι εκπρόσωποι και εκφραστές του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου, ιδιαιτέρως ανησυχούντες.
Anarchy press gr 