Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΗΝ ΣΟΦΙΑ, ΤΟ 1953, ΑΠΟ 19ΧΡΟΝΟ ΒΟΥΛΓΑΡΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ

Στις 3 Μαρτίου 1953, δύο ημέρες πριν από τον θάνατο του Στάλιν, ο 19χρονος τότε βούλγαρος αναρχικός Γκεόργκι Κωνσταντίνωφ ανατινάζει το άγαλμα του σφαγέα Στάλιν στο Πάρκο Ελευθερίας στη Σόφια. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για 10 χρόνια.

Ο Γκεόρκι Κωνσταντίνωφ σήμερα: «Πώς το οργανώσαμε; Ένας φίλος, με τον οποίον μας δίκασαν μαζί, είχε πάει φαντάρος. Από εκεί μπορούσε να βγάλει όλα τα εκρηκτικά υλικά που χρειαζόμασταν ώστε να φτιάξουμε τη βόμβα. Τότε, στο Πάρκο Ελευθερίας υπήρχε, πάνω σε ένα βάθρο ύψους 2 μέτρων, το άγαλμα του Στάλιν με ύψος 4-5 μέτρα. Το άγαλμα έδειχνε προς το μέλλον. Τοποθετήσαμε τη βόμβα μας ανάμεσα στα δύο του πόδια. Όταν αυτή ανατινάχθηκε, έριξε τα πόδια και το άγαλμα έπεσε».

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από τις αναμνήσεις του Γεόργκι Κωνσταντίνωφ (Yavor Tarinski, Αφιέρωμα για το Μαύρο Ημερολόγιο του ελευθεριακού κινήματος Βουλγαρίας).

Τὸ φτέρνισμα

Σχετικὰ μὲ τὸ προηγούμενο κείμενο παρουσίασης του βιβλίου ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ, δημοσιεύουμε ἕνα ἀκόμη ἀνέκδοτο ἀπὸ τὸ βιβλίο Η ΠΙΠΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ (Ἐκδόσεις Κίχλη).

Ὁ Στάλιν διαβάζει τὴν εἰσήγησή του στὸ συνέδριο τοῦ Κόμματος. Οἱ σύνεδροι παρακολουθοῦν  μὲ προσοχὴ καὶ σεβασμὸ. Δεν πέφτει καρφίτσα. Ξαφνικὰ ἀκούγεται ἕνα φτέρνισμα.

Ὁ Στάλιν διακόπτει, σηκώνει βλοσυρὸς τὰ μάτια άπὸ τὰ χαρτιά του καὶ ρωτάει:

– Ποιός φτερνίστηκε;

Δὲν μιλάει κανεἰς. Ὁ Στάλιν ἀποφασιστικὰ διατάζει:

ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

της SHEILA FITZPATRICK

σελ. 645 / Εκδ. Μεταίχμιο

Η αυστραλέζα ιστορικός Sheila Fitzpatrick, η οποία ειδικεύεται στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης, στην Εισαγωγή του βιβλίου σκιαγραφεί τονρόλο των «Συμβούλων» του Στάλιν προετοιμάζοντάς μας για μιαπραγματικά συγκλονιστική συνέχεια: «Αυτή η ομάδα –γύρω στα δέκα δώδεκα άτομασε οποιαδήποτε δεδομένη περίοδο, όλοι άντρες– δημιουργήθηκε την δεκαετία του 1920, συγκρούστηκε με τις ομάδες της αντιπολίτευσης με επικεφαλής τον Λεβ Τρότσκι και τον Γκριγκόρι Ζινόβιεφ μετά τον θάνατο του Λένιν, και περιέργως συνέχισε να υπάρχει επί τριάντα χρόνια, δείχνοντας μια ικανότητα ως φοίνικας να αναγεννάται και να επιβιώνει από καταστάσεις που την απειλούσαν, όπως οι Μεγάλες Εκκαθαρίσεις, η παράνοια των τελευταίων χρόνων του Στάλιν και οι κίνδυνοι της μεταβατικής μετά Στάλιν εποχής. Τριάντα χρόνια είναι μεγάλο διάστημα για να συνεχίσει να λειτουργεί μια ομάδα στην πολιτική, ακόμα και σε πολιτικά κλίματα λιγότερα θανατηφόρα από εκείνα της Σοβιετικής Ένωσης υπό τον Στάλιν. Η ομάδα διαλύθηκε τελικά το 1957, όταν ένα μέλος της (ο Νικήτα Χρουστσώφ) έγινε ο νέος αρχηγός και απομάκρυνε τους υπόλοιπους».

Η Fitzpatrick εξηγεί ότι τα πρόσωπα αυτά, παρ’ ότι δεν διεκδικούσαν την ηγεσία από τον Στάλιν, όχι μόνο δεν αποτελούσαν διακοσμητικά στοιχεία ή απλά μέλη της ακολουθίας του σαν γραμματείς ή μυστικοί αστυνομικοί, όχι μόνο δεν ήταν πολιτικά ανύπαρκτα, αλλά αντίθετα διοικούσαν σημαντικούς τομείς, όπως ο στρατός και η βαριά βιομηχανία. Έτσι παρ’ ότι ο Στάλιν δεν χρειαζόταν την συμφωνία τους, όταν αυτή απουσίαζε εκείνος ορισμένες φορές οπισθοχωρούσε ή απλώς περίμενε να αλλάξουν στάση.

Αλλά για ποιους πρόκειται;

Η ΠΙΠΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ (ΑΝΤΙ)ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ

Εισαγωγή, ανθολόγηση, απόδοση Γιώργος Τσακνιάς

σελ. 210

Α΄ Εκδοση Δεκέμβριος 2017

Β́  Έκδοση Φεβρουάριος 2018

Εκδ. Κίχλη

Στην ιδιαίτερα κατατοπιστική Εισαγωγή της Ανθολογίας αυτής των (αντι)σοβιετικών ανεκδότων, ο Γιώργος Τσακνιάς κατ’ αρχάς παρατηρεί ότι η εμφάνισή τους καταγράφεται ήδη από τα πρώτα χρόνια της εγκαθίδρυσης του σοβιετικού καθεστώτος παρά τις διώξεις όσων συλλαμβάνονταν, όχι μόνο να τα λένε αλλά και απλώς να τα ακούν· πρόκειται για ανέκδοτα που ασκούσαν κριτική ή γελοιοποιούσαν την εξουσία του καθεστώτος και την μαρξιστική λενινιστική ιδεολογία. Τα ανέκδοτα είχαν σε πολλές περιπτώσεις δεκάδες παραλλαγές, καθώς ήταν δημιούργημα αφ’ ενός του προφορικού λόγου και αφ’ ετέρου μιας «περιπλάνησης» στην αχανή και πολυπολιτισμική ΕΣΣΔ, αλλά και σε ολόκληρο το ανατολικό μπλοκ.

Ο ΣΤΑΛΙΝ, Ο ΚΟΤΖΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ…

[…] Αν μεγεθύνατε ένα συνηθισμένο φύλλο μερικές χιλιάδες φορές θα βλέπατε το πιο τρομακτικό ζώο στον κόσμο, που κανένας δεν θα ήταν αρκετά δυνατός να το ελέγξει […] Οι τερατώδεις μορφασμοί της ιστορίας, όμως, παράγουν τέτοιες μεγεθύνσεις και στον αληθινό κόσμο. Ο Στάλιν είναι ένας ψύλλος που η μπολσεβίκικη προπαγάνδα και ο υπνωτισμός του φόβου μεγέθυναν σε απίστευτες διαστάσεις. Το ημερολόγιο του Γκόρκι, σύμφωνα με κάποιον μάρτυρα.

Την ίδια στιγμή που ο υπουργός δικαιοσύνης Κοντονής ξιφουλκεί κατά της διεθνούς συνομωσίας για να μην εξισωθούν τα εγκλήματα των φασιστικών με αυτά των κομμουνιστικών καθεστώτων, ο υπουργός Εξωτερικών συνεχίζει να γιορτάζει για την δικαστική επιτυχία της αγωγής που υπέβαλλε κατά του περιοδικού Athens Review of Books, που «τόλμησε» να δημοσιεύσει μια επιστολή ενός αναγνώστη ο οποίος τον χαρακτήριζε ως «τον πιο ακραίο και φανατικό, σκληρό και αμείλικτο κνίτη της γενιάς μας/του, έναν πραγματικό γκαουλάιτερ του σταλινισμού», δηλαδή φανατικό προπαγανδιστή των αλήστου μνήμης σταλινικών καθεστώτων (Γιαρουζέλσκι, Χόνεκερ, Μπρέζνιεφ κ.λπ.).

ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΓΚΥΛΩΣΕΙΣ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ»…

«Με μόνη την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νικήσουμε. Θα ήταν όχι απλώς ανοησία, αλλά και έγκλημα να ρίξουμε μόνη την πρωτοπορία στην αποφασιστική μάχη, προτού όλη η τάξη, προτού οι πλατιές μάζες να έχουν πάρει θέση ανοικτής υποστήριξης της πρωτοπορίας, ή τουλάχιστον ευμενούς ουδετερότητας απέναντί της και να έχουν δείξει ότι είναι εντελώς ανίκανες να υποστηρίξουν τον αντίπαλό τους […]. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η πολιτική πείρα των ίδιων των μαζών. Τέτοιος είναι ο βασικός νόμος όλων των μεγάλων επαναστάσεων, που τον επιβεβαίωσε τώρα με καταπληκτική δύναμη και παραστατικότητα όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και η Γερμανία». (Λένιν, Άπαντα)

Mια καθαρόαιμη λενινιστική πρωτοπορία, ένοπλη ή μη, αυτοπροσδιοριζόμενη ως τέτοια δεν υφίσταται, δεν νοείται έξω από την συγκρότηση και την λειτουργία ενός κόμματος.

«Το κόμμα [σύμφωνα με τον Λένιν] είναι η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ο καθοδηγητικός-υποβοηθητικός μοχλός της σχέσης μάζες-επανάσταση. Ούτε υποκαθιστά την εργατική τάξη, ούτε την ακολουθεί, ούτε συγχέεται μ’ αυτήν. Ξεχωρίζει απ’ αυτήν και γιατί είναι αυτόνομη οργάνωση και γιατί πολιτικοϊδεολογικά είναι ο πιο συνειδητός εκφραστής των αντικειμενικών ταξικών συμφερόντων της τάξης αυτής. Είναι η οργανωμένη και συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης».

Θα θεωρούσε κάποιος αυτονόητο ότι οι αναρχικές ιδέες και πρακτικές είναι αδύνατον να συγχέονται με τα παραπάνω. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Όχι με μισόλογα, αλλά με ειλικρινείς και καίριες τοποθετήσεις. Όχι βαπτίζοντας το κρέας ψάρι, αλλά με θάρρος και αποφασιστικότητα.

Το λενινιστικό κόμμα, μικρό ή μεγάλο, καθοδηγεί πολιτικοϊδεολογικά, εκφράζει τα «αντικειμενικά ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης», ώστε να την οδηγήσει στην «νίκη».

Στην πρώτη παράγραφο του καταστατικού του λενινιστικού κόμματος νέου τύπου αναφέρεται ότι:

ΖΗΤΩ Ο ΛΕΝΙΝ, ΖΗΤΩ Ο ΣΤΑΛΙΝ, ΖΗΤΩ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ;;;

Ζήτω ο χασάπης Στάλιν!!! Ζήτω οι εκκαθαρίσεις δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που εξοντώθηκαν, βασανίστηκαν ή εκτοπίστηκαν στα γκουλάγκ. Καλά τους έκανε ο πατερούλης. Ήταν «εχθροί του Λαού».

Ύποπτοι για αντεπαναστατική δράση, ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, Τσετσένοι και Τάταροι της Κριμαίας, εκατομμύρια αγρότες που συνελήφθησαν ή εξορίστηκαν κατά το πρόγραμμα μαζικής κολεκτιβοποίησης, εκατομμύρια που σάπισαν σε κάτεργα καταναγκαστικής εργασίας στιγματισμένοι ως «πολιτικοί εγκληματίες», οι δεκάδες χιλιάδες που «δικάστηκαν» με συνοπτικές διαδικασίες από το περιβόητο Στρατιωτικό Συμβούλιο κατηγορούμενοι ως «δολιοφθορείς, τρομοκράτες και πράκτορες διάφορων ιμπεριαλιστικών και φασιστικών δυνάμεων», αυτοί και άλλοι τόσοι που «ομολόγησαν» την «συνωμοσία τους», αυτοί και άλλοι τόσο που μακέλεψαν οι υφιστάμενοι του για να γίνουν αρεστοί στον χασάπη Στάλιν, «ήρωα» του αντιφασιστικού αγώνα, αυτοί και άλλοι τόσοι, ολόκληροι πληθυσμοί που ξεκληρίστηκαν με λοιμούς που προκλήθηκαν στην Ουκρανία, στο Καζακστάν και την Νότιας Ρωσία.

ΤΣΕΤΣΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΤΣΕΝΟΙ (Μέρος Α΄)

Μια μικρή ιστορία για την γενοκτονία που συνεχίζεται

[Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στους «έκπληκτους» και «δυσανασχετούντες» για τα όσα αποσπασματικά δίνονται μέσω των ειδησεογραφικών πρακτορείων και αφορούν τις βίαιες επιθέσεις αυτοκτονίας που πραγματοποιούν Τσετσένοι αντάρτες στην Τσετσενία, το Νταγκεστάν στο Μπεσλάν και στον Καύκασο γενικότερα.

Αυτοί λοιπόν που «δικαίως» εξανίστανται για τους νεκρούς στο θέατρο ή στο Μετρό της Μόσχας από τις επιθέσεις, που πραγματοποιούν οι λεγόμενες «μαύρες χήρες» ξεχνούν πως η κρατική κτηνωδία (και συγκεκριμένα του ρωσικού κράτους απέναντι στους Τσετσένους) είναι αναμενόμενο να επιφέρει τέτοιες καταστάσεις.

Ελάχιστοι, όμως, είναι όσοι αναφέρονται στη γενοκτονία που συνεχίζουν να εφαρμόζουν τα στρατεύματα κατοχής του ρωσικού κράτους.

Η γενοκτονία του Τσετσένικου πληθυσμού συνεχίζεται. Η, ταυτόχρονη με την επιδρομή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβίας, ισοπέδωση της πρωτεύουσας της Τσετσενίας Γκρόζνυ από τα Ρωσικά αεροπλάνα και τα άρματα μάχης και στη συνέχεια η, χωρίς κανένα ενδοιασμό, εξόντωση για όσους υπήρχε ακόμη και η υπόνοια πως στραβοκοιτούσαν το εγκάθετο από τη Ρωσία καθεστώς των Καντίρωφ, δεν σταμάτησε ούτε απέναντι στα παιδιά των Τσετσένων.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944: Μια μεθοδευμένη Σφαγή

Τα γεγονότα το Δεκέμβρη του 1944 αποτελούν την πλέον αιματοβαμμένη στιγμή της μετα-απελευθερωτικής Αθήνας, αν λάβουμε υπ’ όψη το περιορισμένο χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε και την ένταση με την οποία εκδηλώθηκε.

Κάποιοι τον χαρακτήρισαν «κόκκινο», εμπνευσμένοι, ίσως, από το αίμα που χύθηκε ή για να του δώσουν έντονη κομμουνιστική απόχρωση.

Άλλοι τον ονομάτισαν «Μεγάλο», θεωρώντας ενδεχομένως πως οι 17.000 νεκροί και τραυματίες μιας σφαγής είναι μεγαλείο. Το ζήτημα που τίθεται είναι: για ποιους;

Ορισμένοι το είπαν επανάσταση. Ξέχασαν, όμως, πως μια επανάσταση που έχει σκοπό την ανατροπή μιας κατάστασης για την επιβολή
μιας άλλης παρόμοιας ή και χειρότερης, δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί η επανάσταση είναι μέσο κι όχι σκοπός.