Ημερολόγιον της Ζωής -1922-

Μια μικρή άγραφη ιστορία

Η παρακάτω τραγική ιστορία είναι μια από τις χιλιάδες που δημιουργήθηκαν μετά από τον πόλεμο του ελληνικού κράτους με το αντίστοιχο τούρκικο το 1922. Την παραπάνω ιστορία μού την διηγήθηκε ο μπάρμπα Στρατής Κισόγλου στα 102 του χρόνια και είναι η ιστορία της δικιάς του οικογένειας τις πρώτες μέρες εκείνου του Σεπτέμβρη του 1922 στην Σμύρνη. Η ιστορία αυτή περιλαμβάνεται, επίσης, σε βιβλίο του ίδιου και επιμέλεια της Μαρίας Σταθέα με τον τίτλο «Ημερολόγιον της Ζωής 1922».

Η δημοσίευση της στο φύλλο της Διαδρομής φιλοδοξεί να προσφέρει ένα λιθαράκι στην συλλογική μας μνήμη, καθώς συμπληρώθηκαν ήδη 93 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή και την γενοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από τις δολοφονικές ορδές του υπό ανασύσταση τουρκικού κράτους. Να υπογραμμίσουμε ότι πίσω από την κρατική ιστορία, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, τις συμφωνίες, τις συνθήκες και τα διατάγματα, υπάρχουν μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες που περιλαμβάνουν ξεριζωμό, πόνο, απώλεια, θάνατο και βάρος… το βάρος της μνήμης για τους ζωντανούς.

Balmumu Mustafa Efendi Hoş Geldin! (Καλώς όρισες κέρινε αφέντη Μουσταφά!)

Πραγματοποιήθηκαν, στις 16 Αυγούστου, «εν χορδαίς και οργάνω» τα εγκαίνια του μουσείου Κεμάλ Ατατούρκ στο χώρο του τουρκικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη. Σ’ αυτόν τον χώρο διέμενε κατά την παιδική του ηλικία ο Μουσταφά, υιός του Αλή Ριζά και της Ζουμπεϊντέ Χανούμ, που αυτοπροσδιοριζόταν ως τούρκος.

Η απόδοση τιμών, σ’ αυτόν που ονομάστηκε, αργότερα, «πατέρας των τούρκων», από αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους υιό και κόρη του, είναι κάτι το αναμενόμενο.