Όταν ο σκοπός …αγιάζει τα μέσα

«Όταν ρίχνεις με το τόξο για να κερδίσεις

μια απλή πέτρα,

πετυχαίνεις εύκολα το στόχο…

Όταν ρίχνεις με τόξο για να κερδίσεις

ένα μπρούτζινο στολίδι,

γίνεσαι ανήσυχος…

Και όταν ρίχνεις με τόξο για να κερδίσεις

μια χούφτα χρυσάφι,

ταράζεσαι τόσο που χάνεις το στόχο…

Η δεξιοτεχνία σου είναι η ίδια,

μα σε επηρεάζει η αξία του επάθλου.

Όσο μεγαλύτερη αξία αποκτά το εξωτερικό

τόσο περισσότερο στερεύει το εσωτερικό».

Zhuang zi

 

Στην πολιτική τόσο η εξαπάτηση όσο και η σύγχυση κατέχουν περίοπτη θέση. Η πρώτη (εξαπάτηση) ωφελείται από την δεύτερη (σύγχυση), όπως και το αντίστροφο.

Όταν το σκοτάδι δεν είναι μακριά…

(Είναι αρκετό να κλείσεις τα μάτια σου και θα το δεις)

Τα όσα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα –και ιδιαίτερα η «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα»–, φέρνουν ξανά στην επικαιρότητα ζητήματα, θέματα και καταστάσεις που έχουν και στο παρελθόν γίνει αντικείμενο προβληματισμού, συζητήσεων και τοποθετήσεων εκ μέρους μας.

Αρκετά ζητήματα έχει γίνει προσπάθεια να τεθούν με την μέγιστη δυνατή σαφήνεια ως προς τις θέσεις και τις επιδιώξεις που χρειάζεται να έχουν οι αναρχικοί και οι αναρχικές ομάδες, για να μπορέσουν να συμβάλλουν στην προοπτική της καταστροφής του κράτους και των θεσμών, των μηχανισμών και των σχέσεων αλλοτρίωσης, εξουσίας κι εκμετάλλευσης.

Μέσα σ’ αυτά είναι πολλές οι φορές, όπου έχει επισημανθεί ο αρνητικός ρόλος της αριστερής ιδεολογίας (και πολιτικής πρακτικής) και η μεγάλη σημασία που έχει η προσπάθεια απεμπλοκής από αυτήν και τις κάθε είδους προεκτάσεις της, ώστε να μπορέσει να αναδειχθεί η αναρχική απελευθερωτική άποψη, θεώρηση και δράση, παραμερίζοντας τα εξουσιαστικά προσκόμματα και τις ψευδεπίγραφες συνθηματολογίες και προτάγματα.

Αναφορά στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Ο αγώνας όσων παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, που αγωνιούν για κάθε «στιγμή» που δεν πρέπει να «πάει χαμένη» και διατηρούν με πείσμα την πεποίθηση ότι δεν είμαστε αδύναμοι να στεριώσουμε έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο, απέχει από κάθε είδους μυθολογία όσο η γη από το φεγγάρι.

Ο αγώνας αυτός είχε, έχει και θα έχει αμέτρητους νεκρούς, αιχμάλωτους, αλλά και ανθρώπους που παραιτούνται γιατί χάνουν τις ελπίδες τους ή συμβιβάζονται γιατί η εξουσία βρήκε την «μικρή» ή την «μεγάλη» τιμή για να τους αγοράσει.

Όποιοι, λοιπόν, ψάχνουν για αγιογραφίες, για μάρτυρες ή για σωτήρες, για ήρωες και «ιερά τέρατα», δεν διαφέρουν τελικά σε τίποτα από εκείνους, που δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν με το δάκτυλο τούς «τυχοδιώκτες», «τα απολωλότα πρόβατα», τους «ύποπτα παρεκκλίνοντες», τους πολιτικά «χαμένους από χέρι». Αναλώσιμα τα «υπερβατικά όντα» που εικονίζουν οι μεν, αναλώσιμοι και οι «ακραίοι» από τους οποίους διαχωρίζονται οι δε. Και στην μια περίπτωση και στην άλλη το ζητούμενο είναι η λήθη όσο και αν ευαγγελίζονται το αντίθετο οι υπέρμαχοι της μιας ή της άλλης κατηγορίας. Για «θυσιασμένους» μιλούν «εκστασιασμένοι» οι μεν, τα όρια της «απώλειας» προσδιορίζουν και οι δε με πολιτική ευλάβεια. Εξ ίσου ελάχιστη σημασία έχει αν η σύγκλιση επιτυγχάνεται λόγω φανατισμού ή ψευδαισθήσεων, άγνοιας ή σκοπιμότητας, για λόγους πολιτικής επιβίωσης και προβολής ή εν μέσω ασκήσεων δογματισμού. Φωνασκούν οι εν λόγω «αντιτιθέμενοι» για να πείσουν ότι έχουν «ανοιχτούς λογαριασμούς» μεταξύ τους, αλλά η απάτη δύσκολα μπορεί να κρυφθεί.