Σικέ…

Μπούχτισα πια. Βαρέθηκα να μετράω και να ακούω.

Πρώτα, κάθε τρεις και λίγο νάσου κι εμφανιζότανε εκείνος ο ανεκδιήγητος ο Λεβέντης κάνοντας προβλέψεις για το πότε θα γίνουνε εκλογές. «Εκλογές θα γίνουν τον Μάιο», «Εκλογές θα γίνουν τον Ιούνιο, τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβριο», κλπ, κλπ. Σχοινί κορδόνι το πήγαινε. Από κοντά και οι δημοσιογράφοι στην καζούρα, αλλά με «σοβαρότητα» να τον ρωτάνε και να τον ξαναρωτάνε. Κι αυτός δώστου να συνεχίζει το χαβά του. Μέχρι που το καλαμπούρι κρύωσε και τον παρατήσανε και ησυχάσαμε και μείς από την απεραντοσύνη της μαλακίας που έδερνε και αυτούς που ρωτούσαν και αυτόν που σοβαρός-σοβαρός τους απαντούσε.

Τώρα, όλοι μαζί μιλάνε για προεκλογική περίοδο για να μπάσουνε τους κουτούς στην ανυπομονησία για το πότε θα γίνει το «σπουδαίο».

Εκλογές=Απάτη. Όλα «σικέ».

Άλλος ένας «γύρος». Ένας γύρος «σικέ». Εννοείται πως μιλάμε για τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου.

Όλος ο πολιτικός θίασος, δηλαδή ο αριστερό-δεξιός «ακραίος» ή «μετριοπαθής», ο εθνικιστικός, ο πατριωτικός ή ο οικουμενικός, προσπαθούν να «αρμέξουν» ψήφους. Να απορροφήσουν δηλαδή τις δυνάμεις της κοινωνίας και μέσα από την «πάνδημη» αποδοχή τής ισχύος που θα τους δίνει το εκλογικό αποτέλεσμα, να επιβάλλουν τα σχέδια της κυριαρχίας.

Αυτή είναι η αλήθεια.