«Για τον αμερικανό ήρωα-τέρας υπάρχει ανακούφιση: Κάθε εξήντα σελίδες ο παράδεισος επί γης επανέρχεται και ο μασκοφόρος σωτήρας μετατρέπεται σε έναν ωχρό πολίτη. Ενώ ο Ηρακλής, κατά τα φαινόμενα, θα καίγεται στους αιώνες των αιώνων». [J. M. Coetzee «Σκοτεινές χώρες»]
Αυτή η πόλη, η κάθε πόλη, μια πόλη και όλες μαζί, όσες φορές και να καούν, πάλι θα στέκουν ολοζώντανες μπροστά μας. Η ιδιοφυία της εξουσίας βρίσκεται ακριβώς στην ικανότητα της να νεκρανασταίνει όσα οι αγωνιζόμενοι γκρεμίζουν. Η πόλη ωστόσο δεν είναι τα ντουβάρια της, αλλά το εξουσιαστικό πλέγμα που διατρέχει τα σπλάχνα της. Είμαστε σαν τον Ηρακλή, σε έναν κόσμο που έχει μάθει να πολεμά αλλιώς. Ο Ηρακλής έχει ακόμη το όπλο του, ανυποψίαστος για όσα το τέρας μπορεί να καταφέρει ερήμην του. Αυτό μόνο ξέρει να χρησιμοποιεί. Έχει τον πέτρινό του πέλεκυ –που γίνεται απ’ τον πολιτισμό σιδερένιος- για ν’ αποκεφαλίζει την Λερναία Ύδρα και μετά να καίει τις ρίζες, όλες μαζί, γρήγορα. Πριν ξαναγεννηθούν. Και σε αυτό δεν είναι μόνος, τον βοηθάει η φιλία να τα καταφέρει. Μας κάνει εντύπωση, που ο Ηρακλής, ένας άγριος, δεν επιστρέφει τελικά στη φύση, παρά μόνο για να πεθάνει. Και το τέλος του έρχεται με τις γητειές του πολιτισμού, που του φυλάει μια θέση στον παράδεισο των θεών. Και τι να τον κάνει ο Ηρακλής αυτόν τον παράδεισο; Πολύ βολικό τέλος δεν είναι αυτό; Αν το σκεφτούμε όλοι τον ξεγελάνε, τον βάζουν να βγάλει το φίδι από την τρύπα και τελικά εξορίζεται από τον όφι του πολιτισμού. Όχι, ο Ηρακλής στα αλήθεια δεν δέχτηκε αυτόν τον πολιτισμένο θεϊκό παράδεισο, τι δουλειά είχε εκεί; Αποφάσισε να επιστρέφει διαρκώς και να επανέρχεται. Πετάει από πάνω του τον χιτώνα του Νέσσου και αφήνει και το ίδιο του το δέρμα. Είναι όλος σάρκα και οστά. Είναι μόνο σάρκα και οστά, ξέρει ότι έτσι μόνο αόρατος μπορείς να προχωράς, να βλέπεις φαντάσματα στο μυαλό των ανθρώπων, να ακούς βοή στη φωνή τους, μέχρι να ακούσεις και να πλησιάσεις τον ψίθυρο. Εκεί βρίσκονται όλα. Εκεί όλα λέγονται πάλι και πάλι και συνεχίζουν να λέγονται από αυτί σε καρδιά.
Anarchy press gr 