ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΠΩΛΕΙΤΑΙ

Είναι αληθές ότι μας πουλάνε, κατά το κοινώς λεγόμενο, αέρα κοπανιστό. Του οποίου το κόστος πληρώνεται με πολλούς τρόπους: οικονομικά, με την υγεία μας (πνευματική και σωματική), την ποιότητα ζωής και πάει λέγοντας.

Αληθές είναι, επίσης, πως αν γινόταν, θα πληρώναμε και για το οξυγόνο που αναπνέουμε. Αλλά ποτέ μην λες ποτέ. Ίσως βρουν τρόπο και στο μέλλον πληρώνουμε και γι’ αυτό.

Προς το παρόν, όμως, η κυβέρνηση ιδιωτικοποιεί το νερό. Άλλος ένας σχεδιασμός εν μέσω καραντίνας επιχειρείται να υλοποιηθεί.

Τον Σεπτέμβριο του 2019 ο βουλευτής της ΝΔ, και «ακριβή» πένα της δημοσιογραφίας, Μπάμπης Παπαδημητρίου, είχε αποφανθεί ότι «το νερό είναι απαράδεκτα φτηνό». Όπερ και εγένετο, λοιπόν.

Σε ιδιώτες μέσω Συμπράξεων Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) ετοιμάζεται να παραχωρήσει το υπουργείο Υποδομών το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα (ΕΥΣ) της ΕΥΔΑΠ, το οποίο εκτείνεται σε τέσσερις νομούς, Αιτωλοακαρνανίας, Φωκίδας, Βοιωτίας και Αττικής και περιλαμβάνει τις κεντρικές υποδομές του νερού και συγκεκριμένα τα φράγματα του Μόρνου, του Ευήνου, τη λίμνη Υλίκη, αντλιοστάσια καθώς επίσης και το κανάλι με το οποίο φτάνει το νερό στην Αθήνα (υδραγωγεία μεταφοράς).

Άπαντα προς πώληση σε τιμές ευκαιρίας

Αλλάζουν πλέον οι χάρτες ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αλλάξουν. Δύο από αυτούς που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τη φράση που ακούμε συχνά σε περιόδους εκπτώσεων: το αφεντικό τρελάθηκε! Οι τρεις αυτές λέξεις συμπυκνώνουν επαρκώς όχι μόνο τα ελλείμματα (οικονομικής φύσεως κυρίως), περί ων ο λόγος πολλάκις γίνεται, αλλά και για πλεονάσματα κρατικής θέλησης και διεθνούς συνεργασίας, προκειμένου να είναι αποτελεσματικότερη η κάθε είδους δυνατή εκμετάλλευση. Η ελλαδική επικράτεια, πράγματι, βρίσκεται σε περίοδο εκπτώσεων αυτό τον καιρό.

Πως μπορεί να πουλιέται το νερό;

Το νερό υποχώρησε, η γη στέγνωσε, οι λίμνες γαλήνεψαν, όλα ήταν σιωπηλά…

Όταν υποχώρησαν τα νερά, οι άνθρωποι της χελώνας μαζεύτηκαν στα κούφια σπίτια και ζούσαν μαζί.

Κάνει παγωνιά εκεί που μένουν, χιονίζει εκεί που μένουν, κάνει θύελλες εκεί που μένουν, κάνει κρύο εκεί που μένουν.

Σ’ αυτή τη βόρεια χώρα μιλάνε με αγάπη για τους ήπιους, κρύους τόπους με τα πολλά ελάφια και βουβάλια.

Πάνω στο νερό η παγωμένη θάλασσα, πήγα να την απολαύσω. Στο υπέροχο γλιστερό νερό, στο πέτρινο νερό όλοι πήγαν.

Στην μεγάλη θάλασσα της παλίρροιας, στην οστρακώδη θάλασσα. Δεκάδες χιλιάδες τη νύχτα, όλοι σε μια νύχτα. Στο Νησί του Φιδιού στην ανατολή, που νύχτα περπατούσαν και περπατούν…

Αυτοί έρχονται από τη Δύση με δισταγμό και με βαθιά υπόληψη για την παλιά πατρίδα τους, τη χώρα της χελώνας.

Ινδιάνικη φυλή Delaware, Πάνω στο νερό

Το νερό σε δεκάδες χώρες του πλανήτη εντάσσεται σταδιακά όλο και περισσότερο στο επιχειρησιακό τμήμα μεγάλων εταιρειών, που επενδύουν σε ο,τιδήποτε έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή και καθημερινότητα. Η ιδιωτικοποίηση του νερού, βέβαια, που αφορά πλέον και τον ελλαδικό χώρο, έχει ξεκινήσει προ πολλού. Από τη στιγμή που κάποιοι επιχειρηματίες διαθέτουν πηγές, από τις οποίες συλλέγουν και διαθέτουν νερό σε συσκευασία και από τη στιγμή που το κράτος ως τώρα διαχειρίζεται τη διάθεση του νερού έναντι αντιτίμου, μπορούμε να μιλάμε για αποδοχή εκ μέρους μας ότι το νερό είναι προς πώληση. Οπότε, το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος προτιμάμε να έχει το μονοπώλιό του.

Βρε καλώς τον λόρδο Έλγιν!

«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να συζητηθεί η πρόταση πώλησης νησιών και αρχαιολογικών χώρων», απάντησε ο αναπληρωτής ΥΠΕΞ, Δημήτρης Δρούτσας, όταν ρωτήθηκε από το κανάλι ARD, σχετικά με τις προτροπές των γερμανών βουλευτών της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης Marco Wanderwitz και του βουλευτή του Κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών Frank Schaeffler για αντάλλαγμα νησιών και αρχαιολογικών χώρων συμπεριλαμβανομένης και της Ακρόπολης… σε περίπτωση που η Γερμανία δώσει χρήματα στην Ελλάδα.

Και συμπλήρωσε: «Άκουσα επίσης τη συμβουλή ότι πρέπει να πουλήσουμε την Ακρόπολη. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιες προτάσεις».

Έχει δίκιο ο αναπληρωτής ΥΠΕΞ, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Η ταπείνωση και η εξαθλίωση που επιχειρείται και μέσω των νέων μέτρων, δεν έχει ακόμα περάσει μέχρι το μεδούλι των ανθρώπων, που κατοικούν σε αυτόν τον τόπο και όπως έχει δείξει η ιστορία πολλά πειράματα εξόντωσης των ανυπότακτων πληθυσμών, από την ίδρυση αυτού του κράτους δεν έχουν φέρει τα επιθυμητά, για τους εξουσιαστές, αποτελέσματα.

Βλέπεις δεν βοηθούν και «φυσικές καταστροφές», όπως έγινε πρόσφατα στην Αϊτή, ώστε να μπορέσουν να εισβάλουν με πρόσχημα την ανθρωπιστική βοήθεια και να κάνουν μια μαζική εκτόπιση πληθυσμού. Άσε που αυτός ο ήλιος, επηρρεάζει ανεξέλεγκτα και αυτούς ακόμα τους εξαθλιωμένους, που ως μετανάστες ή πρόσφυγες έφτασαν στην νότια άκρη της χερσονήσου του Αίμου.

«Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε από τότε που γλύφαμε τις πληγές που μας κατάφεραν και όλο μας παίρνει ο διάολος», σκέφτηκε από μέσα του το δύστυχο ανθρωπάκι, «έρχονται τώρα και ρίχνουν λάδι στη φωτιά με τέτοιες προτάσεις. Αργότερα, αργότερα…»

Περιμένουμε τους «ευαίσθητους» να σκίσουν τα ιμάτια τους για την υπόσχεση της μελλοντικής πώλησης της Ακρόπολης.

Τι σημασία όμως έχει, αφού  οι αρχαιολογικοί χώροι ή παραμένουν χώροι εμπορίου και οικονομικοπολιτικών συναλλαγών ανάμεσα στις διάφορες μερίδες των κρατούντων εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου ή καταστρέφονται για να κτιστούν άλλοι πιο σύγχρονοι χώροι, από τους απόγονους του Έλγιν;

Εμείς πάντως, αυτό το μνημείο που έστησαν οι σκλάβοι πριν από 2.500 χρόνια το προτιμούμε καμμένο από τους απογόνους τους, παρά πουλημένο από τους συνεχιστές της εξουσίας και της εκμετάλλευσης εκείνων των «χρυσών χρόνων».