Κάντο όπως το σαμιαμίδι! (ή μήπως όχι;)

Τα σαμιαμίδια είναι μικροσκοπικά σαυροειδή, απόλυτα συμβιωτικά με τον άνθρωπο. Θεωρούνται, από πολλούς, ο καλύτερος και φυσικότερος τρόπος, για να ξεμπερδέψεις με τις κατσαρίδες, μιας και αποτελούν το αγαπημένο τους έδεσμα. Θα μπορούσα να πω, επίσης, παρακάμπτοντας την αριστοκρατική ανατροφή μου, πως την κάνουν κανονικώς «ταράτσα», σαν βρεθεί στο διάβα τους ένα καλοθρεμμένο «κοπάδι» από στρουμπουλές κατσαρίδες. Ωστόσο, ενώ λατρεύουν την βρώσιν κατσαριδών, άπαξ και κορέσουν την πείνα τους, δεν πα να περνάν από δίπλα τους, να σκαρφαλώνουν επάνω τους, να στήνουν κατσαριδίσιους χορούς επί της κεφαλής των· χαμπάρι αυτά. Σημασία ουδεμία, δίχως υπερβολή.

Κάπως έτσι, θεωρώ, ότι λειτουργεί σήμερα κι ο χρήστης του διαδικτύου. Ενώ η ανθρώπινη φύση του διψά για γνώση, είναι θεμελιώδες στοιχείο της να μαθαίνει συνεχώς νέα πράγματα, άπαξ και της διοχετεύεις διαρκώς πληροφορίες (με ταχύτητα μάλιστα τόσο μεγάλη που να μην είναι με τίποτα εις θέσιν να μετασχηματίσει σε γνώση), τότε η φύση αυτή γίνεται νωθρή, γίνεται τεμπέλα, γίνεται κοινώς ανόρεκτη.

Ωδή εις τον μαθητευόμενο μάγο Tsipralex!

Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια! Και μηλιές κι αχλαδιές και χουρμαδιές, μη σου πω, άμα λάχει. Δεν κατάλαβα, μόνο με ευρώ και δολάρια γιομίζει το καλάθι της νοικοκυράς; Τα ρούβλια, τα γουάν και τα ριάλια τα πέρσικα (όχι του πεζεβέγκη που λέει το άσμα) δεν μας κάνουν; Αυτό απασχόλησε νυχθημερόν και τον τρισμέγιστο Tsipralex μήνες προτού εσύ, έτοιμε να τον καταδικάσεις δια παντός στο πυρ το εξώτερον, φίλτατε αναγνώστη, στηθείς σα χάνος στην δημοψηφισματικη ουρά, ν’ «αποφασίσεις» για το μέλλον σου. «Χρόνους και καιρούς» λοιπόν πριν τα «ναι» και τα «όχι», τα δημοψηφίσματα, τις μαγγανείες κι αγυρτείες, ο πολυχρονεμένος μας βεζύρ… εχμ, πρωθυπουργός είχε, σου λέει, οργώσει την υδρόγειο, αναζητώντας ως άλλος Κολόμβος (ελλείψει ωστόσο αυγού), λύση (χαχαχα) προτού το «αβύθιστο» σκαρί της ελλαδικής οικονομίας βρει στα βράχια της Πειραϊκης. Το λοιπόν μίλησε με Πούτιν, τα ’πε και στους κινέζους (που έκαναν τον «κινέζο»), μέχρι στο ρόδο του Ισπαχάν  έφθασε η χάρις του.