«Ήτανε άνοιξη κι ήμασταν δεκάξι χρονών. Αυτό φτάνει…»

Διαβάζω (και πάλι) για «καταλήψεις» σχολείων, στις οποίες οι μαθητές συνεργάζονται τόσο με τους καθηγητές τους, όσο και με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, διαμορφώνουν από κοινού(!) τα αιτήματα τους, όμορφα, παστρικά, δημοκρατικά. Για ένα καλύτερο σχολείο, βρε αδερφέ, ένα πιο «δίκαιο» σύστημα στις πανελλήνιες εξετάσεις, καλύτερες απολαβές για όσους διδάσκουν, μελάνι για το φωτοτυπικό, μπάλες μπάσκετ molten κι όχι φτηνιάρικες από τα lidl, ψηλότερα κάγκελα για (επί πλέον) ασφάλεια, υπηρεσίες σεκιούριτι κτλ.

Τα διαβάζω και συγκινούμαι, δεν μπορώ να σας το κρύψω. Χαίρομαι τόσο που με αξίωσε ο πανδαμάτωρ χρόνος, να «δω» (επί τέλους) «καταλήψεις» αυθεντικές, νοικοκυρεμένες, με αιτήματα σοβαρά, που την εποπτεία της «κατάληψης»(!) την έχει ο σύλλογος γονέων κι ο διευθυντής (ή η διευθύντρια). Όχι, όπως παλιά, που το κάθε τσογλάνι έκλεινε το σχολείο, ανεξέλεγκτα, αυθόρμητα, δίχως συνδιαλλαγή με τη διεύθυνση και τον σύλλογο γονέων, δίχως το κράτος να ξέρει τι γίνεται μέσα στην κατάληψη, με τους εξωσχολικούς να αλωνίζουν εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Κι από αιτήματα; Κάτι ανοησίες τύπου «περισσότερο τυρί στην τυρόπιτα» κι άλλα τέτοια φαιδρά! Φθηνές δικαιολογίες για να χάσουν μάθημα, τι περιμένεις. Απλώς δεν τους άρεσε να πηγαίνουν σχολείο, αυτό είναι όλο!