Καθαρές και βρώμικες ΠΟΛΕΙΣ

[…] Μισώ αυτήν την χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Την μισώ. Ναι, την μισώ, την μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι, μου ’ρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ’μαι. Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απ’ αυτά. Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δεν θέλω να ’μαι αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. […] Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σα χώρα

Mετακινήσεις, μεταναστεύσεις, διατυμπανισμένοι κοσμοπολιτισμοί, ανάμικτοι με αναγκαστικές κι «αναγκαστικές» μετακινήσεις πληθυσμών. Πρόσφυγες, που διώκονται από πολέμους και οικολογικές καταστροφές, αλλά και μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Που την αναζητούν; Στις καθαρές πόλεις, που δε φτύνουν στα πεζοδρόμια, επειδή φτύνουν στις ψυχές των ανθρώπων. Άλλων ανθρώπων μακρινών, με άλλο χρώμα, που φορτώνονται τις βρωμιές τους και άλλων κοντινών, πάλι από αλλού φερμένων, για να τις απομακρύνουν με τρόπο από την κοινή θέα.

Έντερα πολυτελείας χωνεύουν υπέρ-τροφές, βιολογικής κυρίαρχης λογικής, που υπόσχονται υγεία και μακροζωία, αφήνοντας στα άλλα έντερα, τα φτωχά, πάλι τα σκουπίδια. Οι καθαροί κόσμοι κι οι καθαρές πόλεις κάθονται πάνω στις πόλεις με τις βρώμικες, πρησμένες κοιλιές, που δεν οφείλουν την ύπαρξη τους πουθενά, αλλά την χρωστάνε παντού.

Η πόλη είναι φυλακή, δεν εξωραΐζεται, δεν αναπλάθεται. Καταστρέφεται…

Η χωροταξία των πόλεων, όπως αυτή αναπτύχθηκε κατά την βιομηχανική και μεταβιομηχανική φάση της κυριαρχίας, αποτελεί μια δομή αντικοινωνική και εχθρική προς τον άνθρωπο και τη φύση.

Μέσα σε αυτές στοιβάζονται οι άνθρωποι, σαν αναλώσιμο υλικό. Οι πόλεις είναι δομημένες έτσι ώστε οι εξουσιαστές με ευκολία να μπορούν να ελέγχουν και να καταστέλλουν τους καταπιεσμένους. Η συμπίεση, η σύνθλιψη, η εκμετάλλευση, είναι το μέσο (η επιδίωξη) για την διαιώνιση της κυριαρχίας των εξουσιαστών.

Οι ζώνες παραγωγής, κατοίκησης και κατανάλωσης, όπως διαμορφώνονται από τους εκμεταλλευτές, είναι το τρίπτυχό πάνω στο οποίο συντίθεται η καθημερινή καταπίεση της μισθωτής σκλαβιάς και η αλλοτρίωση μέσα στο αστικό τοπίο.

Το παραπάνω τρίπτυχο δεν διαφέρει από τη ζωή των φυλακισμένων, εργασιακά κάτεργα, χώροι προαυλισμού-χώροι ψυχαγωγίας, σχολεία- φυλακές και τα κελιά για τον ύπνο, πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των κρατικών οργάνων – δεσμοφυλάκων.

Η Πόλη της Νύχτας

Η Πόλη της Νύχτας δεν πληρώνει φόρους, καθότι εκεί δεν παρέχεται καμιά κοινωφελής υπηρεσία. Οι λάμπες του νέον είναι σβηστές κι οι θόλοι μαυρισμένοι απ’ την κάπνα, δεκαετίες ολόκληρες ανάβουν φωτιές εκεί μέσα, για να μαγειρέψουν. Στη μαυρίλα που επικρατεί στο καταμεσήμερο μέσα στην Πόλη της Νύχτας ποιος θα κάτσει να προσέξει μερικές ντουζίνες από τρελαμένα πιτσιρίκια, που έχουν χαθεί μέσα στα σιδερένια δοκάρια της οροφής;

William Gibson, Ο μνημονικός Τζόνυ

Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ειδικά επιτελεία –αν και οι εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών έρχονται να το επιβεβαιώσουν–, για να αντιληφθεί ότι οδεύουμε ως ανθρωπότητα προς την ολοένα και μεγαλύτερη αστικοποίηση. Οι αριθμοί μιλούν: ενώ το 1950 το 30% ζούσε σε αστικά κέντρα, σήμερα ζει το 54% του παγκόσμιου πληθυσμού, με προοπτική να ανέβει στα 66% το 2050. Το 81% της Βορείου Αμερικής ζει ήδη στα μεγάλα άστεα, χωρίς να ξεχνάμε το Τόκυο με τους 38 εκατομμύρια κατοίκους του και την ζωή εν (μικροίς) κύβοις. Πέρα από την ποσότητα, η πτώση της ποιότητας ζωής στις πόλεις είναι κατακόρυφη, με τους περιφραγμένους «παραδείσους» της να αφορούν όλο και λιγότερους. Οι σχέσεις γίνονται όλο και πολυπλοκότερες και η ζωή μοιάζει με ένα άθροισμα περίπλοκων διαδικασιών. Το πρόβλημα που τίθεται για τους εξουσιαστές είναι, επομένως, πώς θα μπορούσε να ελεγχθεί αποτελεσματικά ένα τόσο μεγάλο ποσοστό κατοίκων, που ζουν σαν τρωκτικά στο περιθώριο της κανονικότητας που όρισε η σύγχρονη τεχνολογική καθημερινότητα; 

Για τις πόλεις, που ποτέ δεν κοιμούνται

Οι κύκλοι του φωτός, η εναλλαγή της μέρας και της νύχτας γιορτάστηκαν και αντιμετωπίστηκαν ως μια έκφραση του κύκλου της ζωής από πολλούς λαούς. Οι γιορτές της ισημερίας, οι τελετές για τη μεγαλύτερη μέρα και νύχτα, για το καλοκαίρι και τις δραστηριότητές του και βέβαια οι γιορτές της άνοιξης. Οι μέρες και οι εποχές με τις ιδιαιτερότητές τους σηματοδοτούσαν το πέρασμα σε μια νέα φάση. Ίχνη απ’ τις γιορτές αυτές φτάνουν μέχρι σήμερα. Ωστόσο, για να είμαστε ειλικρινείς, λίγα πια έχουν απομείνει απ’ τις εναλλαγές αυτές, για να γιορτάσουμε.

Η διαταραχή των εποχών, όπου συχνά απουσιάζει η άνοιξη και το φθινόπωρο και επικρατούν έντονα καλοκαίρια και χειμώνες, με απότομες μεταβολές και ξεσπάσματα, θα λέγαμε ότι ταιριάζει σε καιρούς που με απληστία απορροφούν και εξαντλούν ό,τι υποπέσει στις εφήμερες διαθέσεις τους. Συνήθως, φτάνουμε στα πιο μεγάλα και σημαντικά, καθοδηγούμενοι απ’ τα μικρότερα και τα πιο ασήμαντα.

Το όνομα του πολέμου

Οι λέξεις, πολλές φορές, σώζουν μέσα τους ένα νόημα κοινό, που μένει σταθερό στους αιώνες. Όσοι τις πρόφεραν κι όσοι τις έγραψαν έφεραν την ίδια έννοια στο μυαλό τους. Έτσι και η λέξη πόλεμος, (πτόλεμος απ’ τα μυκηναϊκά ήδη χρόνια) και η λέξη πόλη (πτόλη-πτολίεθρον στον Όμηρο) κράτησαν ατόφιο το περιεχόμενό τους. Έφεραν καινούρια παράγωγα με παρόμοιο νόημα, όπως τη λέξη πολιτισμός. Έτσι, οι εικόνες του Ομήρου για τον πόλεμο επαναλαμβάνονται και επιδεινώνονται για κάθε πόλεμο. Οι πόλεις και οι πολίτες πολεμούν.

Ο αυτοοργανωμένος πολιτισμός και η κινηματική… κυβίστηση!

Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα. (Αλμπέρ Καμύ)

Πολιτική είναι να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με τα πράγματα που τους αφορούν. (Πωλ Βαλερύ)

Βράδυ Παρασκευής. Τι βράδυ δηλαδή, καλά ξημερώματα! Ο γλυκός ύπνος για άλλη μια φορά έκανε στάση αλλού και δεν καταδέχτηκε το κρεβάτι σου. Τα δευτερόλεπτα κυλούν πιο αργά και από σαλιγκάρι με προχωρημένη ρευματοπάθεια. Πώς να «σκοτώσεις» πια τόσο χρόνο; Εντάξει, αν είσαι φιλομαθής, αν είσαι ένας γνήσιος βιβλιοφάγος, τουλάχιστον μετατρέπεις αυτές τις ατελείωτες στιγμές άυπνης πλήξης σε χρήσιμη γνώση. Αν όμως δυστυχώς είσαι από εκείνους, που ακόμη και η ανάγνωση οδηγιών χρήσης, τους φαίνεται κάτι σαν αναρρίχηση μέσα στην χιονοθύελλα, τότε η τηλεόραση σίγουρα θα αποτελέσει την προσφιλέστερη επιλογή.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ στην Αναρχική Αρχειοθήκη Θεσσαλονίκης (9/2)

Μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον που οι εξουσιαστές δημιούργησαν στις πόλεις εδώ και χιλιετίες με τον πολιτισμό, ο άνθρωπος βλέπει κάποια απ’ τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του να ατονούν και να απονευρώνεται η ορμή του για ελευθερία και εξέγερση ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση… Η καριέρα, η εκπαίδευση, οι κρατικές δομές, η διασκέδαση και το lifestyle επιχειρούν να τον καθηλώσουν και υποταγμένο να τον μετατρέψουν σε φερέφωνο της κάθε εξουσίας…

Φοβού τον πολιτισμό και δώρα φέροντα!

«Απλή ήταν η καλύβα μου, από σημύδα

Καθαρό ήταν το νερό που έπινα

Γρήγορο ήταν το κανό που με μετέφερε

Ίσο ήταν το βέλος που με προστάτευε

Από κυνήγι ήταν το κρέας που έτρωγα

Γλυκός ήταν ο χυμός των δέντρων

Δυνατά ήταν τα βότανα που με γιάτρευαν

Μεγάλη ήταν η μητέρα μου, η Γη»

Ντιουκ Ρέντμπερντ

Οι επιστήμες της αρχαιολογίας και της πολιτισμικής ανθρωπολογίας ακολούθησαν για πολλά χρόνια δύο μεγάλες τάσεις, που διαμορφώθηκαν με βάση τις θεωρίες της εξέλιξης και της διάδοσης. Με δύο λόγια, υποστήριζαν ότι κάθε πολιτισμός αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να ακολουθήσει το μονοπάτι της προόδου, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τον δυτικό πολιτισμό. Κάθε κοινωνία, αν θέλει να λέγεται αναπτυγμένη, θα πρέπει να ακολουθήσει τις εξελιγμένες κοινωνίες, ώστε να μάθει από αυτές την έννοια του πολιτισμού και να προχωρήσει γραμμικά σε ένα επόμενο στάδιο. Οπότε, η θεωρία της εξέλιξης θέτει έναν πολιτισμό ως παράδειγμα για τους άλλους, στο οποίο αργά ή γρήγορα θα πρέπει να φτάσουν, ακολουθώντας τα χνάρια του. Η θεωρία της διάδοσης από την άλλη αναγνωρίζει ένα κέντρο πολιτισμού, από το οποίο διασπείρεται αυτός και στους υπόλοιπους λαούς, κάτι σαν το άγιο φως της εξέλιξης εν ολίγοις.

Μπήκε ο νέος χρόνος… υπουργοί, δήμαρχοι και πολιτευτάδες βιάζονται να διεκπεραιώσουν υποθέσεις…

Γιατί τόση βιασύνη με την έλευση του νέου χρόνου; Χμ…. πόσο φόρτο εργασίας έχουν οι καημένοι, τρέχουν και δεν προλαβαίνουν…

Δήμαρχοι συναντιούνται με υπουργούς, δημ. συμβούλους και λοιπούς, η ανάγκη ανάπλασης τονίζεται διαρκώς, με την αγαστή στήριξη των ΜΜΕ, που πλέον έχουν γίνει υπουργικά γραφεία τύπου.

Βραζιλία, Ρίο Ολυμπιακοί Αγώνες 2016, καταστολή και ανάπλαση

Οι φαβέλες του Ρίο, είναι οι γνωστές παραγκουπόλεις που στοιβάζονται από το 19o αιώνα,  ομάδες καταπιεσμένων, που προέκυψαν από τη βίαιη μεταβολή των προηγούμενων συνθηκών ζωής τους, είτε από τις περιοχές που διώχτηκαν για να τις εκμεταλλευτουν οι αποικιοκράτες, είτε μετά την «κατάργηση» της δουλίας, με τη μορφή της ιδιοκτησίας ανθρώπου από άνθρωπο. Στις φαβέλες συνυπάρχουν η συσπείρωση των εξαθλιωμένων και καταπιεσμένων και οι εξεγερτικές διεργασίες .

Κρατικές εξαγγελίες και κινηματικές «νίκες»

Με αφορμή το θάνατο του μετανάστη που φέρεται να προήλθε,  από τον βασανισμό του, κατά τη διάρκεια κράτησης του στο ΑΤ Νίκαιας ο Χρυσοχοΐδης εξήγγειλε προσλήψεις μεταναστών στην ΕΛΑΣ… Οι δηλώσεις του Χρυχοΐδη έγιναν σε συνάντηση που είχε με εκπροσώπους της πακιστανικής κοινότητας και  με εκπρόσωπους της κίνησης «Ενωμένοι ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή».

Earth Liberation front: πυρπόληση εκσκαπτικών στο Butovo

Το ELF (Earth Liberation Front), ανέλαβε την ευθύνη για την πυρπόληση δύο οχημάτων, ενός τρακτέρ και ενός εκσκαπτικού, το βράδυ της 3ης Οκτωβρίου στο Butovo, νότια της Μόσχας.

Το κράτος σχεδιάζει και υλοποιεί εκεί δρόμο κόβοντας και καταστρέφοντας το δάσος και  για τις υποδομές του φυσικού αερίου για τα  κτίρια των γραφείων της «Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων».

Στην ανάληψη ευθύνης αναφέρουν:

Οι «αξιοπρεπείς» πρωτεύουσες και οι επαγγελματικές «επιχειρήσεις αρετής»

To βίντεo, που ακολουθεί, είναι απόσπασμα απο την ταίνια «Forat de la Vergonya» τον αγώνα των κατοίκων της γειτονιάς της Βαρκελώνης που ισοπεδώθηκε με το πρόταγμα FIRE : «Financial» (οικονομία), «Insurence» (ασφάλεια) «Real Estate» (ακίνητα) και «Enterprise» (επιχειρηματικότητα).

Το είπε και το έκανε το ΠΑΣΟΚ, «πρώτα ο πολίτης», και μάλιστα το έβαλε σε άμεση εφαρμογή.
Υποσχέθηκε ασφαλείς και ανθρώπινες πόλεις και δυο μέρες μετά την ορκωμοσία του υπουργού και του υφυπουργού «πραστασίας του πολίτη», οι φρουροί τους έπιασαν τις σκούπες και άρχισαν το σκούπισμα.

Έτσι, λοιπόν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 8 Οκτωβρίου και με αφορμή (σύμφωνα με δηλώσεις τους) , επιθέσεις σε τράπεζες και μαγαζιά που είχαν σημειωθεί στο κέντρο το πρωί της Πέμπτης, σημειώθηκε μεγάλης έκτασης «επιχείρηση αρετής» στα Εξάρχεια.

Ημέρα των ζώων και τα «δικαιώματα» τους

«Όταν το κράτος προσφέρει «δικαιώματα», αυτό σημαίνει πως επεκτείνει τους τρόπους ελέγχου στις ζωές των ανθρώπων και της φύσης.»

Βλητικές δοκιμές σε σκύλους με «δικαιώματα»

Ε.Ε., ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ ΚΑΙ ΜΚΟ

Τα μη κυβερνητικά σκουλήκια βγήκαν στην επιφάνεια της γης τη στιγμή που το κεφάλαιο επιτύγχανε τη διεθνοποίησή του σε βάρος των μισθωτών σκλάβων και που το κράτος μπορούσε επιτέλους να αποβάλει το αβάσταχτο φορτίο του κοινωνικού του μύθου (απαλλασσόμενο από μεγάλο μέρος των παροχών και της γραφειοκρατίας που τις διεκπεραίωνε) και να στραφεί σε πιο αποτελεσματικές επενδύσεις ελέγχου, καταπίεσης και εξόντωσης: όπλα, μπάτσοι, φυλακές, καταστολή.

Κι εδώ έρχονται οι μη κυβερνητικοί υπηρέτες που –με χαμηλό κόστος τώρα αλλά εγγράφοντας υποθήκη για την προσωπική τους αναρρίχηση και κέρδη και άμεσα και στο μέλλον– θα συντηρήσουν για όσο χρειάζεται τα προσχήματα του «κοινωνικού κράτους» και του «κράτους δικαίου».
Το κράτος και τα αφεντικά επιτυγχάνουν τους στόχους τους με χαμηλές σχετικά επιχορηγήσεις από τη στιγμή που το κύριο βάρος το επωμίζονται οι ίδιοι οι παλαιοί και νέοι δικαιούχοι των χαμένων παροχών, είτε προσφέροντας δωρεάν ή φτηνή εργασία, είτε συνεισφέροντας οικονομικά από το υστέρημά τους (εθελοντισμός).

Οι ΜΚΟ αναβαθμίζονται αναλαμβάνοντας διατεταγμένη υπηρεσία «κοινωνίας των πολιτών» και γίνονται απαραίτητες για όλες τις βρωμοδουλειές στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Και η πυραμίδα των μη κυβερνητικών υπηρετών βρίσκει το επιστέγασμά της στον ρόλο που τους ανατίθεται στο πλαίσιο των νεοαποικιακών επεμβάσεων: προπομποί στρατιωτικών επιδρομών, φωλιές κατασκόπων, διοχετευτές χρηματοδοτήσεων της CIA για πορτοκαλί επαναστάσεις, κοντολογίς γατούλες με πολύ κοφτερά δόντια.
Και όλα αυτά έναντι αδρής αμοιβής, που συχνά-πυκνά ξεκοκαλίζει το μεγαλύτερο μέρος κάποιας σεμνότυφα αυτοαποκαλούμενης «βοήθειας».

ΜΚΟ και «φιλοζωία»
Το μέγεθος του εγκλήματος άρχισε να γίνεται αντιληπτό με την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ.
Στη προσπάθεια νεοταξικού εκδυτικισμού και εκσυγχρονισμού των ελληνικών πόλεων, αρωγός η ΕΕ, προαναγγέλλοντας μεγάλες επιδοτήσεις με σκοπό το μάζεμα των «αδέσποτων» από τους δρόμους των πόλεων και τη στείρωση τους .

Παράλληλα άρχισαν να καταγγέλλονται σωρηδόν «απαγωγές» αδέσποτων και παράνομες εξαγωγές σε χώρες της ΕΕ, το χρήμα από την ΕΕ επέτρεπε τη χρηματοδότηση και «φιλοζωικών» ΜΚΟ, με σκοπό τη προστασία και περιμάζωμα των αδέσποτων που τελικά κατέληγαν και καταλήγουν σε εργαστήρια πειραμάτων της Ευρώπης και σε εργοστάσια επεξεργασίας γούνας γάτας και σκύλου.

«Μήπως επωνυμίες που παραπέμπουν σε παραδείσους (όπως “puppyland”, puppy villa” και “pet paradise”) έχουν στόχο να εξαπατήσουν αφελείς ζωόφιλους και να εφοδιάσουν τα άτυχα κατοικίδια με «εισιτήριο μιας διαδρομής», κατευθείαν για τα κολαστήρια των εργαστηρίων;[…]
Ο αριθμός των ζώων που εξάγονται από την Ελλάδα υπολογίζεται σε 5.000 – 6.000 το χρόνο, με κόστος εξαγωγής 200 – 600 ευρώ ανά ζώο. Το κέρδος βεβαίως είναι πολλαπλάσιο.
Το 2003 και ενώ η Ελλάδα αναλάμβανε τη προεδρία της ΕΕ τα σκυλιά και οι γάτες του  κήπου και του Ζαππείου βρέθηκαν νεκρά από δηλητήριο, κάποιοι σκέφτηκαν φαίνεται ότι οι δυτικοί πολιτισμένοι ηγέτες δεν θα άντεχαν να βλέπουν τους γάτους μας και τους σκύλους μας να λιάζονται νωχελικά στο ήλιο, έτσι με μια άνευ προηγουμένου βαρβαρότητα τα ζώα δηλητηριάστηκαν!
Ακολούθησε μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας από ζωόφιλους.
Κατά τη περίοδο 2002-2004 κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών, οι καταγγελίες για περιπτώσεις εξαφάνισης, δηλητηρίασης και θανάτωσης των ζώων ήταν πάμπολλες.

Mέχρι 1.445 δολάρια για ένα ημίαιμο
Τα ημίαιμα (μπάσταρδα) σκυλιά, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, χρεώνονται με πολύ υψηλές τιμές. Με την εκτροφή τους επιτυγχάνεται «προϊόν» από 12 μέχρι 33 κιλά που χαρακτηρίζεται από το στρογγυλό (βαρελοειδές) στέρνο και πόδια κοντύτερα από το «μοντέλο» hound.
Η τιμή τους ξεκινάει από 605 δολάρια και φτάνει στα 1.445, ενώ επιβαρύνεται με 200 δολάρια για την εκπαίδευσή τους…., ώστε να είναι συνεργάσιμα στο βασανισμό τους στα εργαστήρια πειραμάτων…
Η οικιακή κοντότριχη (κοινή ευρωπαϊκή) γάτα που «παράγεται» στα εκτροφεία της Harlan προέρχεται από τα εκτροφεία της εταιρείας στην Ολλανδία.
Τα «προϊόντα» περνούν από ένα ανάλογο -προς αυτό των σκύλων- πρόγραμμα κοινωνικοποίησης, προκειμένου να διευκολύνεται ο χειρισμός τους από το προσωπικό των πειραματικών εργαστηρίων.
Η τιμή της γάτας είναι συνάρτηση της ηλικίας της. Ξεκινάει από 450 δολάρια και φτάνει τα 745 («διαπραγματεύσιμη» τιμή ισχύει για γάτες πάνω από 3 ετών).

Πολλές εταιρείες εκτροφής πειραματόζωων δηλώνουν ότι τα ημίαιμα ζώα με τα οποία εφοδιάζουν τους πελάτες τους προέρχονται από «τυχαία πηγή», δηλαδή είναι προϊόντα που αγοράστηκαν από μεσίτες. Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι η εμπορία και η χρήση ημίαιμων ζώων υπονοεί ότι αυτά δεν έχουν ειδικά εκτραφεί, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από δημοσιευμένες εργασίες (στις οποίες υποχρεωτικά αναφέρεται η προέλευση των ζώων που χρησιμοποιήθηκαν), ενώ πλήθος επιστημονικών δημοσιεύσεων αναφέρει τη χρήση μεγάλου αριθμού ημίαιμων σκύλων σε πειράματα στην Αμερική, στην Ιαπωνία, στη Γερμανία, ακόμη και στην Ελλάδα (ΑΧΕΠΑ και Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ).

Σήμερα, λοιπόν, όλοι αυτοί μαζί γιορτάζουν την ημέρα των ζώων, έβαλαν τα καλά τους και βγήκαν να μας πουν πόσο ανάγκη τους έχουν… τα αδέσποτα…
Το ζήτημα των ζώων είναι αδιάρρηκτα συνδεμένο με τις ομάδες  που διώκονται και καταστέλλονται σε προτεραιότητα, μετανάστες, τοξικοεξαρτημένοι κλπ.
Τα ζώα όπως κι οι παραπάνω άνθρωποι είναι οι παρίες  που πρέπει να ξεκαθαριστούν ή να κανονικοποιηθούν αρνούμενοι τις φυσικές τους λειτουργίες προσφέροντας παράλληλα μεγάλο κέρδος στους εξουσιαστές.
Το θέμα των ζώων είναι επίσης πολύ γενικότερα το θέμα της ΦΥΣΗΣ και της αναγκαίας καταστροφής και μεταλλαγής της από τους κυρίαρχους σε κάτι χειραγωγούμενο και εμπορεύσιμο.
Η εξαφάνιση των αδέσποτων από τις πόλεις έχει να κάνει με τις καθωσπρέπει πρωτεύουσες του Σπέερ αρχιτέκτονα του Χίτλερ, και εντάσσεται στο ίδιο εξελισσόμενο σχέδιο με αυτή ακριβώς τη φιλοσοφία καταστολής για καθαρές πόλεις και ασφάλεια που προκρίνουν όλοι ανεξαίρετα από τον κομματικό συρφετό και όχι μόνο.
Τα αδέσποτα αυτόβουλα παρέχουν στην πόλη και στους κατοίκους της ασφάλεια, συντροφιά, τον έλεγχο και την μείωση των πληθυσμών, ειδών όπως οι αρουραίοι που μπορούν να προκαλέσουν πανδημίες στις πόλεις. Ιδιαίτερα οι σκύλοι δεν είναι καν φορείς ασθενειών μεταδοτικών στους ανθρώπους (η λύσσα έχει εξαλειφθεί).
Τα περί δυστυχίας και ανάγκης προστασίας και μαντρώματος των ευτυχισμένων αδέσποτων και άλλων ευτράπελων μυθευμάτων, έρχονται να αντικρούσουν αξέχαστοι αδέσποτοι αστείρωτοι  ανεμβολίαστοι σύντροφοι όπως ο Σκάμπυ και ο Κανέλος και τόσοι άλλοι που έφυγαν περήφανοι σε βαθειά γεράματα περιβαλλόμενοι την αγάπη και τον σεβασμό των ανθρώπων.