ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ, Παρασκευή 10/2, στις 18.00, ΑΣΟΕΕ

Συγκέντρωση ενάντια στην όξυνση του διακρατικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό

Σάββατο 4/2, 12.00 στα σκαλάκια Αστέρα, Εξάρχεια

ΟΙ ΛΕΓΕΩΝΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ, Ο ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ «ΛΑΣΠΟΤΟΠΟΣ»ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΓΙΑ «ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ»…

Ο Ισπανός ευγενής και βασιλικός χρονικογράφος Alfonso Nunez de Castro έγραψε για το μεγαλείο της Μαδρίτης στο έργο του «Solo Madrid es Corte» (1658): «Αφήστε το Λονδίνο να κατασκευάζει αυτά τα υφάσματα προς ευχαρίστηση του, την Ολλανδία τα χρωματιστά βαμβακερά της, τη Φλωρεντία το ύφασμα της, τις Ινδίες το Καστόρι και τα βικούνια της, την Ιταλία και την Φλάνδρα τα λινά τους, όσο το κεφάλαιο μας μπορεί να τους ικανοποιεί. Το μόνο πράγμα που αποδεικνύουν είναι ότι τα έθνη εκπαιδεύουν τεχνίτες για τη Μαδρίτη και ότι η Μαδρίτη είναι η βασίλισσα των Κοινοβουλίων, διότι όλος ο κόσμος την υπηρετεί κι αυτή δεν υπηρετεί κανένα».

«ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ»: Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ…

«Την αυγή του επόμενου πρωϊνού οι Καρχηδόνιοι αφοσιώθηκαν στην περισυλλογή των λαφύρων και στην παρατήρηση των αποτελεσμάτων της σφαγής, τα οποία ακόμη και για τα μάτια ενός εχθρού ήταν συγκλονιστικό θέαμα. Σε όλο το πεδίο κείτονταν Ρωμαίοι στρατιώτες, νεκροί κατά χιλιάδες, ιππείς και πεζοί ανάμεσα, καθώς οι εναλλασσόμενες φάσεις της μάχης ή κάποια προσπάθεια διαφυγής τους είχε σωρεύσει όλους μαζί. Εδώ κι εκεί άνδρες τραυματισμένοι, βουτηγμένοι στο αίμα, που είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις από την πρωινή ψύχρα, θανατώνονταν συνοπτικά με ένα χτύπημα, καθώς έκαναν κάποια προσπάθεια να ανασυρθούν μέσα από τα πτώματα. Άλλους τους έβρισκαν ακόμη ζωντανούς, με τους τένοντες πίσω από τους μηρούς και τα γόνατα, κομμένους. Γύμνωναν τον λαιμό ή το λαρύγγι τους εκλιπαρώντας όποιον ήθελε να δείξει οίκτο να χύσει και το ελάχιστο αίμα που τους απέμενε. Μερικοί είχαν θάψει το κεφάλι τους στο χώμα· προφανώς είχαν σκάψει τρύπες και αλείφοντας το πρόσωπό τους με χώμα, είχαν αυτοκτονήσει με ασφυξία».

Τίτος Πατρίκιος, περιγραφή της επομένης της μάχης των Καννών το 216 π.χ., όπου «θριάμβευσαν» οι Καρχηδόνιοι υπό την ηγεσία του Αννίβα

Τα στρατεύματα του Αννίβα λαφυραγωγούν τα πτώματα των νεκρών αντιπάλων τους μετά τη μάχη των Καννών. Εικόνα από την έκδοση Illustrated History of the World (Ward Lock, Λονδίνο, c 1880)

«Το τρομακτικό θέαμα του πεδίου της μάχης, οι σωροί των νεκρών και των τραυματισμένων και συνάμα το βάρος στο κεφάλι του, τα νέα ότι κάπου είκοσι στρατηγοί που τους γνώριζε καλά ήταν ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες και η αίσθηση της ανικανότητας του κάποτε ανίκητου στρατού του, άφηναν μιαν απροσδόκητη εντύπωση στον Ναπολέοντα, που του άρεσε να βλέπει τους νεκρούς και τους τραυματίες μιας μάχης, γιατί έτσι, όπως νόμιζε, αποδείκνυε το ακατάβλητο πνεύμα του. Την ημέρα εκείνη, το φρικτό θέαμα στο πεδίο της μάχης νίκησε το ακατάβλητο πνεύμα του, που το θεωρούσε τη μεγαλύτερη αρετή και απόδειξη μεγαλοσύνης».

Λέων Τολστόι, Πόλεμος και Ειρήνη

Ο Σολζενίτσιν στο Χάρβαρντ και άλλες ιστορίες

Ο Alexandr Solzhenitsyn είναι γνωστός και σχετικά πολυδιαβασμένος στη χώρα μας, κυρίως από τις μεγαλύτερες ηλικίες, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί από νωρίς στα ελληνικά,  αλλά και λόγω της παγκόσμιας φήμης, που είχε αποκτήσει επικρίνοντας τον Ιωσήφ Στάλιν και τον Λεονίντ Μπριέζνιεφ. Ωστόσο, λίγοι γνωρίζουν ότι με τον Νικήτα Χρουστσόφ, ο οποίος διαδέχτηκε τον Στάλιν, είχε εξαιρετική σχέση, καθώς ο Νικήτα αξιοποίησε το συγγραφικό του ταλέντο για να προωθήσει την περίφημη αποσταλινοποίηση.

Όταν ο Solzhenitsyn βρέθηκε το 1978 στο Harvard, στους εορτασμούς της 327ης επετείου από την ίδρυση του πιο διασημότερου ιδιωτικού πανεπιστημίου στον πλανήτη, ελάχιστοι περίμεναν ότι στην ομιλία του θα ήταν τόσο επικριτικός απέναντι στη Δύση, που στο κάτω-κάτω τον καλωσόρισε ως θύμα του κομμουνισμού. Αντί για ύμνους στον «ελεύθερο κόσμο», ο Solzhenitsyn μίλησε για την «επίμονη τύφλωση της (δυτικής) υπεροχής που εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να αναπτυχθεί και να ωριμάσει με βάση τα πρότυπα των δυτικών συστημάτων, που θεωρείτε ότι είναι τα καλύτερα. Προσωρινό εμπόδιο είναι τοπικοί ηγέτες που υπηρετούν το Κακό ή η ίδια η βαρβαρότητα των τοπικών πληθυσμών που δεν κατανοούν την ανωτερότητα του δυτικού τρόπου ζωής». Η ομιλία αυτή βρίσκεται ολόκληρη στο youtube για όποιον ενδιαφέρεται, ενώ έχει εκδοθεί από το ίδιο το Harvard το 1980.

Όταν οι Συμφωνίες γίνονται για να μην τηρούνται

Στην αρχή ο Λαβρόφ υπενθύμισε τις δεσμεύσεις της Δύσης σχετικά με τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου για τη μεταφορά σιτηρών, στη συνέχεια εκπρόσωπος του ΟΗΕ έκανε λόγο για «επείγοντα» μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να λειτουργήσει η εφοδιαστική αλυσίδα και στο τέλος έγινε πράξη αυτό που εξαρχής ήταν ορατό. Τα σιτηρά της Ουκρανίας και Ρωσίας που συγκομίζονται από την άνοιξη του 2022 και ένθεν δεν θα προμηθεύουν ομαλά τις αγορές και τις χώρες που τα έχουν ανάγκη. Αφορμή στάθηκε η επίθεση που δέχθηκε με drones ο ρωσικός στόλος στη Κριμαία. Όπως δήλωσε ο μόνιμος εκπρόσωπος της Ρωσίας στον ΟΗΕ, Βασίλι Νεμπέζνια, τα πλοία και οι υποδομές που δέχτηκαν επίθεση στη Σεβαστούπολη, βρίσκονταν πάνω στη διαδρομή που ακολουθούν τα πλοία που μεταφέρουν τα σιτηρά από την Ουκρανία.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ…

«Από τον Μακιαβέλλι μέχρι τον Κίσσινγκερ, ο όρος που συνοψίζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο το σκοπό για τον οποίο διεξάγονταν οι πόλεμοι είναι το «συμφέρον». Το συμφέρον είναι τα Άγια των Αγίων στο ναό της πολιτικής, το στερεότυπο σύνθημα αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα. Η αντίληψη αυτή έχει παγιωθεί τόσο πολύ ώστε αντιμετωπίζεται σαν να ισοδυναμούσε με τον ορθολογισμό. Συχνά το να εξηγηθεί για ποιο λόγο ενήργησε κάποιος κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο σημαίνει ότι πρέπει να αποκατασταθεί μια σύνδεση, πραγματική ή φανταστική, μεταξύ της ενέργειας του και του «συμφέροντος». Επομένως δεν στερείται σημασίας να επισημάνουμε ότι το «συμφέρον» με την πολιτική έννοια του όρου, δηλαδή κάτι το οποίο ένα κράτος έχει ή διεκδικεί ή σκοπεύει να διεκδικήσει ή να υπερασπιστεί ανεξαρτήτως λογικής ή δικαίου, αποτελεί σύγχρονη έκφραση».

Martin Van Creveld, Η Μεταμόρφωση του Πολέμου

Όταν το Κράτος παρεμβαίνει στην αγροτική παραγωγή.

Με το ξεκίνημα της εποχής του «κορωνοϊού», η λεγόμενη εφοδιαστική αλυσίδα άρχισε να παρουσιάζει αρρυθμίες. Σε διεθνές επίπεδο, παγκοσμιοποίηση γαρ, παρουσιάστηκαν ελλείψεις αγαθών στην αγορά, ανατιμήσεις και γενικά η νέα ψηφιακή εποχή είχε μπουκάρει για τα καλά στις ζωές μας. Όλες οι εμπορικές εταιρίες «έτρεχαν» να προλάβουν να ανεβάσουν e-shops στο διαδίκτυο για να στέλνουν τις παραγγελίες απευθείας. Οι εταιρείες courier έβλεπαν τον όγκο διαχείρισης να πολλαπλασιάζεται και τους χρόνους παράδοσης να επιμηκύνονται κατά πολύ. Μέσα σε αυτό το ζόφο, λοιπόν, της νέας δυστοπικής εποχής ήρθε να προστεθεί και η πολεμική εμπλοκή δυο χωρών, όπως της Ρωσίας και Ουκρανίας, με πολύ σημαντική παραγωγή σε δημητριακά και λιπάσματα. Η εξάρτηση αρκετών χωρών από τα αγροτικά αγαθά των εμπλεκομένων χωρών δημιούργησε αρχικά ανησυχία σε πολλούς και οι όροι «επισιτιστική κρίση» και «επισιτιστική ασφάλεια» έκαναν την εμφάνισή τους.

Η καταστολή του ρωσικού κράτους σε αντιπολεμικές δράσεις

Οι διαδηλώσεις στη Ρωσία ήταν ήδη σημαντικά περιορισμένες πριν από την πανδημία και τα τελευταία δύο χρόνια, από τον Μάρτιο του 2020 έως τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, οι διαδηλώσεις στους δρόμους έχουν απαγορευτεί με το πρόσχημα της πανδημίας του Covid. Με την έναρξη του πολέμου, οι Ρώσοι διαμαρτύρονταν με κάθε διαθέσιμο μέσο, είτε με μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους, είτε με ατομικές διαμαρτυρίες, ακόμα και βάζοντας μηνύματα σε παράθυρα και μπαλκόνια ή τυπώνοντας αντιπολεμικές στάμπες σε ρούχα και με μεμονωμένες πικετοφορίες. Δεκάδες επαγγελματικοί φορείς συγκέντρωσαν δεκάδες χιλιάδες υπογραφές ενάντια στον πόλεμο. Όμως, το κράτος εφάρμοσε νέα κατασταλτικά μέτρα για να συντρίψει τη διαμαρτυρία: σύντομες ποινές φυλάκισης, πρόστιμα και υποθέσεις κακουργημάτων άνοιξαν με τους πιο γελοίους λόγους. Τον Μάρτιο, τα μεγαλύτερα αντιπολιτευτικά μέσα έκλεισαν και επιβλήθηκε λογοκρισία στα περιφερειακά ΜΜΕ. Τα εναπομείναντα μέσα ενημέρωσης απειλούνται με εκκαθάριση, επομένως σταματούν την κάλυψη του πολέμου ή αναπαράγουν την κρατική προπαγάνδα.

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ «ΝΕΑ» ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΧΑΟΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ…

Μέσα σε δυο χρόνια έχει κηρυχτεί ήδη δυο φορές ο Γ´ Παγκόσμιος Πόλεμος, την πρώτη φορά μ’ αφορμή την εμφάνιση του Covid-19, όταν επιβλήθηκε ταυτόχρονα ο εγκλεισμός τεσσάρων δισεκατομμυρίων ανθρώπων σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, την δεύτερη φορά μ’ αφορμή την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Προτού την λήξη του κηρυγμένου Γ´ Παγκόσμιου Πολέμου αναγγέλθηκε η έναρξη του «νέου» Ψυχρού Πολέμου, ενώ η «νέα παγωμένη σύγκρουση» συζητείται ήδη, προτού την λήξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Kolotoumba.eu

Το σοβιετικής εμπνεύσεως φαιδρό μόρφωμα με μηδενική νομιμοποίηση από τα 500 εκατομμύρια πληθυσμού της ΕΕ, που ακούει στο όνομα Κομισιόν και του οποίου ηγείται κάποια κυρία φον ντερ κάτι, υποχρεώνεται και επισήμως στην πρώτη kolotoumba. Από την «αυστηρή απαγόρευση εισαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου/πετρελαίου» με σκοπό να καταρρεύσει ο παλιάνθρωπος Βλαντιμίρ Πούτιν, πήγαμε προ λίγων εβδομάδων στην «αναζήτηση σωστών ισορροπιών», ώστε να μην καταρρεύσουν οι ευρωπαϊκές οικονομίες και παράλληλα να δεχτεί πλήγμα η ρωσική οικονομία –θαυμάστε την περίτεχνη διατύπωση των γραφειοκρατών-. 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΘΕ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

«Και οι δυο πλευρές, νικητές και ηττημένοι, καταστράφηκαν. Όλοι οι αυτοκράτορες ή οι διάδοχοί τους σφαγιάστηκαν ή καθαιρέθηκαν […] Οι πάντες ηττήθηκαν. Οι πάντες επλήγησαν. Όλα όσα έδωσαν ήταν επί ματαίω. Κανείς δεν κέρδισε τίποτα […] Όσοι επιβίωσαν, οι βετεράνοι αναρίθμητων ημερών μάχης, επέστρεψαν είτε με τις δάφνες της νίκης είτε με τα μαντάτα του ολέθρου σε χώρες βυθισμένες ήδη στην καταστροφή».

Winston Leonard Churchill, βρετανός πρωθυπουργός, Ο άγνωστος πόλεμος (1931)

«Αυτός ο πόλεμος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της βίας. Είναι το σιδηρουργείο στο οποίο ο κόσμος θα σφυρηλατηθεί με νέα σύνορα και νέες κοινότητες. Νέα καλούπια περιμένουν να γεμίσουν με αίμα και η εξουσία θα ασκείται με σιδερένια πυγμή».

Ernst Jünger, Ο πόλεμος ως εσωτερικό βίωμα

Είναι γνωστή η ιστορικότητα των αντιθέσεων, που εκφράστηκαν ανάμεσα στους αναρχικούς για το πράγματι δύσκολο ζήτημα του πολέμου. Ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, διεθνολόγοι, και κάθε λογής ειδικοί, επίσης, έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν την μετάβαση από την «αρχική μορφή πολέμου», που λάμβανε υπ’ όψιν της την επιβίωση και την διατήρηση της σωματικής ακεραιότητας του πολεμιστή λόγου χάριν μιας φυλής, που τόνιζε το προσωπικό θάρρος, στην ολοκληρωτική μορφή του πολέμου, που δεν υπολογίζει ούτε τις ζωές όσων πολεμούν ούτε και τις ζωές των αμάχων.

Πολλοί ανθρωπολόγοι αρνούνται την ύπαρξη ενός «πρωτόγονου πόλεμου» πριν από την ύπαρξη οργανωμένων κρατών, από την στιγμή που οι φρικαλεότητες των μετέπειτα πολέμων μέχρι τις ημέρες μας, οι βιασμοί και αρπαγές γυναικών, οι εθνικές εκκαθαρίσεις, η οργάνωση των σφαγών, η λεηλασία, η καταστροφή και η εκκένωση ολόκληρων περιοχών πραγματοποιούνται με το πρόσημο των πολιτισμένων κοινωνιών. Άλλη μερίδα ειδικών επιμένει ότι «πρωτόγονοι» χαρακτηρίζονταν από την τελετουργία στην διεξαγωγή των πολέμων, αρκετά συχνά επεδείκνυαν αυτοσυγκράτηση και έθεταν περιορισμούς και χρησιμοποιούσαν, πολύ περισσότερο από ό,τι θεωρείται, την διπλωματία.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι η σύγχρονη ολοκληρωτική μορφή του πολέμου δεν μπορεί να ειδωθεί παρά σε συνάρτηση με τα κυρίαρχα συμφέροντα και ιδεολογίες, αλλά και τον πολιτισμό, που διαμορφώνει τις συνθήκες διεξαγωγής του, αλλά και επανακαθορίζεται από την έκβασή του. Άλλο τόσο οφείλουμε να σημειώσουμε, ότι ο ολοκληρωτικός πόλεμος καθίσταται πλέον δυνατός μέσω του οπλοστασίου, που διαθέτουν τα κράτη ή οι συνασπισμοί κρατών και επομένως η τεχνολογική-βιομηχανική επανάσταση είναι εκείνη που ευθύνεται, εκτός των άλλων, και για την εκβιομηχάνιση του πολέμου.

Θα σημειώσουμε, ακόμη, ότι όσο και να προσπαθούν να πείσουν περιώνυμοι εξουσιαστές περί της ύπαρξης του δικαίου του πολέμου και την νομικής θωράκισης της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας από τις θηριωδίες που χαρακτηρίζουν κάθε πόλεμο, δεν πρόκειται παρά για μια συζήτηση για την νομική ρύθμιση και κατοχύρωσή τους. Ο μόνος άγραφος νόμος που ισχύει διαχρονικά είναι το “vae victis” (Ουαί τοις ηττημένοις).

Όπως έθεσε το θέμα ήδη από 1880 ο νομικός του διεθνούς δικαίου Ουίλιαμ Χολ: «Το διεθνές δίκαιο δεν έχει εναλλακτική δυνατότητα παρά να δεχθεί τον πόλεμο ως σχέση των εμπλεκόμενων σ’ αυτόν, ανεξαρτήτως του ποιος έχει το δίκιο κατά την έναρξή του. Τη σχέση αυτή τα εμπλεκόμενα μέλη, εάν το επιλέξουν, είναι σε θέση να τη ρυθμίσουν και ο πόλεμος μπορεί να αυτοαναιρεθεί μόνο με την διευθέτηση των αποτελεσμάτων που επιφέρει η σχέση αυτή. Ως εκ τούτου και τα δυο μέρη, σε κάθε πόλεμο, θεωρείται ότι βρίσκονται σε ταυτόσημη νομική θέση και, συνεπώς έχουν ίσα δικαιώματα».

Οι θεωρητικές εξηγήσεις των εμπόλεμων συρράξεων μιλούν σε γενικές γραμμές για την ασυμμετρία ισχύος που οφείλει μια κρατική οντότητα ή οφείλουν να «διορθώσουν» τα ηγεμονικά κράτη σε μια διπολική παγκόσμια τάξη ή σ’ έναν πολυπολικό κόσμο. Αυτή ακριβώς η επαναδιαπραγμάτευση της ισχύος αφορά την πρόσβαση ή την απόκτηση μέσω της στρατιωτικής δύναμης σφαιρών επιρροής, αγορών, πρώτων υλών, ναυτικών οδών, αποικιών κοκ.

Η εμπειρία των δυο Μεγάλων Παγκόσμιων Ανθρωποσφαγών έχει αποδείξει με τον πλέον επώδυνο τρόπο για την ανθρωπότητα, ότι από την στιγμή που ξεσπά μια παγκόσμια σύρραξη αποκτά μια ανεξέλεγκτη και παρατεταμένη δυναμική και με συνέπειες που δύσκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει, όπως άλλωστε και το μερίδιο ευθυνών για την κατάληξη.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Robert Gerwarth, «Εντούτοις ακόμη και σε μέρη στα οποία η βία ήταν πολύ πιο ήπια, […] πολλοί άνθρωποι συμμερίζονταν την άποψη του Στρούβε ότι το τέλος του Μεγάλου Πολέμου δεν είχε επιφέρει σταθερότητα, αλλά αντιθέτως είχε δημιουργήσει μια πολύ ευμετάβολη Κατάσταση, στην οποία η ειρήνη ήταν στην καλύτερη περίπτωση επισφαλής, αν όχι εντελώς απατηλή. Στη μεταεπαναστατική Αυστρία –που δεν ήταν πια το κέντρο μιας από τις μεγαλύτερες χερσαίες αυτοκρατορίες στην Ευρώπη, αλλά μια μικρή και φτωχή Δημοκρατία των Άλπεων– μια συντηρητική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας εξέφραζε παρόμοια άποψη τον Μάιο του 1919 σε άρθρο της σύνταξης με τίτλο «Πόλεμος εντός της ειρήνης». Επισημαίνοντας τα μονίμως υψηλά επίπεδα βίας στα εδάφη των ηττημένων χερσαίων αυτοκρατοριών της Ευρώπης, η εφημερίδα παρατηρούσε ότι ένα μεγάλο τόξο Μεταπολεμικής βίας επεκτεινόταν από τη Φινλανδία και τις βαλτικές χώρες και έφθανε στα Βαλκάνια, την Ανατολία και τον Καύκασο περνώντας μέσα από τη Ρωσία και την Ουκρανία, την Πολωνία, την Αυστρία, την Ουγγαρία και τη Γερμανία.» (Οι Ηττημένοι, Γιατί δεν τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1917-1923).

Η φανερή και αθέατη έκβαση του λεγόμενου Μεγάλου Πολέμου έθεσε τέρμα στην ευρωπαϊκή κυριαρχία του κόσμου και ετοίμασε την ολοκλήρωση της καταστροφής που επήλθε με την δεύτερη Μεγάλη Ανθρωποσφαγή. Και γεγονός είναι, ότι όλοι συνέβαλαν στην καταστροφή αυτή, «νικητές» και «ηττημένοι».

Όπως παρατηρεί ο Γάλλος ιστορικός Φρανσουά Ντελπλά, «Για την έναρξη αυτής της σύρραξης στη διάρκεια της οποίας θα σκοτώνονταν πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά και για το αρχικό πλεονέκτημα που θα διέθετε η Γερμανία εν μέρει χάρη στο γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο, η ευθύνη του Τσάμπερλεϊν είναι απόλυτη, όπως και εκείνη του Νταλαντιέ. Όμως, και εκείνη του Στάλιν είναι σημαντική […] Μετατρέποντας τη Ρωσία σε μια δύναμη που διαπραγματεύονταν με τις δυτικές καπιταλιστικές δυνάμεις, βάζοντας παντού τροχοπέδη στους αγώνες και κυρίως στο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, ο Στάλιν εξασθένησε την επαναστατική ισχύ, η οποία ήταν η μόνη που θα μπορούσε να εξαναγκάσει σε οπισθοχώρηση το φασισμό» (Η Μαύρη βίβλος του Καπιταλισμού, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος σελ. 209, Ποιος ευθύνεται για το γερμανο-σοβιετικό Σύμφωνο;)

«Όσοι θέλουν να ζήσουν ας πολεμήσουν, κι όσοι δεν θέλουν να πολεμήσουν σε αυτόν τον κόσμο του διαρκούς αγώνα δεν αξίζει να ζουν», έγραφε ο Αδόλφος Χίτλερ στο Mein Kampf, ενώ ο επιφανής ναζί Έρνστ Ρεμ συμπλήρωνε ότι «…εφόσον είμαι ένας ανώριμος και αχρείος άνθρωπος, προτιμώ τον πόλεμο και την αναταραχή από την ενάρετη αστική τάξη. Σέβομαι τη βαρβαρότητα, οι άνθρωποι χρειάζονται τον απόλυτο φόβο».

Και όμως, η μυθολογία του απόλυτου κακού που δήθεν προσπαθεί να εξηγήσει το ναζιστικό φαινόμενο είναι τουλάχιστον σαθρή.

Πολλοί και «σπουδαίοι» αντιφασίστες ξεχνούν ότι ο βομβαρδισμός της Γερμανίας διήρκεσε πέντε χρόνια και αποτελεί την μεγαλύτερη συμφορά ιστορικά για την χώρα μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Περισσότερες από χίλιες πόλεις και χωριά βομβαρδίστηκαν, σχεδόν ένα εκατομμύριο τόνοι βόμβες έπεσαν πάνω σε τριάντα εκατομμύρια αμάχους, κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, εκατοντάδες χιλιάδες ήταν οι νεκροί και ανυπολόγιστος ήταν ο αριθμός των τραυματιών.

Όπως περιγράφει ο γερμανός ιστορικός Φρίντριχ Γιεργκ (Η Γερμανία στις Φλόγες, ο Βομβαρδισμός της Γερμανίας 1940-45), ο πύρινος όλεθρος στο Αμβούργο και στη Δρέσδη την στιγμή που οι ναζί είχαν νικηθεί μπορεί να είναι ευρέως γνωστός ως ένα έγκλημα των συμμάχων κατά της ανθρωπότητας, αλλά στην συλλογική μνήμη έχουν σβηστεί όσα πραγματικά έγιναν στο Πφόρτσχαϊμ, το Ντόρτμουντ, το Ντάρμαστ, το Κρέφελντ και το Κάσελ, καθώς και σε πολλές άλλες πόλεις που έγιναν στάχτη.

Επίσης, οι «σπουδαίοι» αντιφασίστες καμώνονται ότι ξεχνούν τους χιλιάδες βιασμούς Γερμανίδων από τον Κόκκινο Στρατό, αλλά και από Αμερικανούς στρατιώτες στο Βερολίνο.

Οι υπηρέτες, βέβαια, κάθε ιδεολογίας έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες και κοντή μνήμη ή μήπως όχι;

Συσπείρωση Αναρχικών

Η Υπέρτατη Ποινή

H Αμερική είναι ένα έθνος που μπορεί να περιγραφεί με μία και μόνο λέξη: asafudafidatitotaf»

Joe Biden, ο ηγέτης του «ελεύθερου κόσμου»  σε ένα από τα αμέτρητα επικά σαρδάμ του

Ο πεζογράφος Αντώνης Σαμαράκης δεν ήταν ποτέ του γούστου μας. Κάτι το αδιόρατα ενοχλητικό υπήρχε στα γραφτά του, «πολιτικά ορθός» προτού να γίνει η πολιτική ορθότητα καταστατικός όρος για επιζήσει ένα έργο και να μην αφανιστεί από τη λογοκριτική μάστιγα του «cancel culture», με ακραίους οφθαλμοφανείς συμβολισμούς -που ακυρώνονται de facto ως συμβολισμοί-, διάθεση  εντυπωσιασμού, επιτηδευμένα κοφτή και ασθμαίνουσα γραφή, ένας γλυκερός και εύπεπτος ανθρωπισμός ξεχειλίζει από την εργογραφία του. Υπερβολικά βραβευμένος και ακατανόητα εξυμνημένος.

Ούτε ελευθερία, ούτε ησυχία

Καὶ εἶδον ὅτι ἤνοιξε τὸ ἀρνίον μίαν ἐκ τῶν ἑπτὰ σφραγίδων· καὶ ἤκουσα ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγοντος, ὡς φωνὴ βροντῆς· Ἔρχου. Kαὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ’ αὐτὸν ἔχων τόξον· καὶ ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ.

Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν δευτέραν, ἤκουσα τοῦ δευτέρου ζῴου λέγοντος· Ἔρχου. Kαὶ ἐξῆλθεν ἄλλος ἵππος πυρρός, καὶ τῷ καθημένῳ ἐπ’ αὐτὸν ἐδόθη αὐτῷ λαβεῖν τὴν εἰρήνην ἐκ τῆς γῆς καὶ ἵνα ἀλλήλους σφάξωσι, καὶ ἐδόθη αὐτῷ μάχαιρα μεγάλη.

(Αποκάλυψη, 6:1-4)

«Αχ, δεν ξέρετε εσείς τί θα πει πόλεμος και πείνα, ευχή και κατάρα να μην τα γνωρίσετε», μάς έλεγαν θυμόσοφα οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας κουνώντας το κεφάλι και εμείς ανέμελοι σηκώναμε τους ώμους; Μα τί μας έλεγαν αυτοί;  Όποιος πεινάει ανοίγει το ψυγείο και τρώει και των φρονίμων τα παιδιά -που πάντα τα φθονούσαμε- μαγειρεύουν πριν πεινάσουν. Πόλεμος; Ποιός πόλεμος! Κάποτε γίνονταν πόλεμοι, το μαθαίναμε και  στο μάθημα της  ιστορίας. Τώρα δεν συμφέρει κανέναν ο πόλεμος, διότι τα κέρδη και το εμπόριο κλπ κλπ. Έτσι έλεγαν οι «σοφοί» και το υποστήριζαν με πάθος. Αρκεί να κάθεσαι φρόνιμα και να κοιτάς τη δουλειά σου. Τρεις γενιές μεγάλωσαν έτσι, σπούδασαν τα παιδιά τους, ταξίδεψαν στις ευρώπες, έχτισαν σπίτια, έκαναν δουλειές.

Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΚΗ, ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ, ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ «ΚΡΙΣΗ»

«Οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να είχαν αντιληφθεί, ακόμη και πριν να το καταστήσει προφανές ο Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος, ότι η εποχή όπου τα ευρωπαϊκά έθνη μπορούσαν να ερίζουν μεταξύ τους για την παγκόσμια κυριαρχία παρήλθε ανεπιστρεπτί. Για την Ευρώπη δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσει σε αυτή την κατεύθυνση, και όποιος Ευρωπαίος εξακολουθεί να διψά για παγκόσμια εξουσία είτε θα πέσει σε απόγνωση είτε θα γελοιοποιηθεί, όπως οι Ναπολέοντες στα ψυχιατρεία».

Μαξ Φρις (Ιούλιος 1945)

«Περνούσαμε τότε το χρόνο 1939. Μια μακρινή τώρα υπόθεση είναι η εποχή εκείνη. Μακρινή τόσο αφάνταστα γι’ αυτούς που ζουν ακόμα… Έχουν να κουβαλούν στην πλάτη τους τόμους βαριούς παγκόσμιας ιστορίας. Τους τόμους της περίοδος 1939 μέχρι ’45. Τότε στοιβάζονταν φοβερά τα σύννεφα πάνω στην υδρόγειο. Η καταιγίδα ήταν δίπλα. Έκανες έτσι και τη μυριζόσουνα. Λέγαμε τότε εμείς οι τέσσερις: Τώρα τι θα κάμουν οι Γάλλοι. Τα διεθνή προλεταριάτα. Ο Ρούζβελτ. Οι Ινδίες. Τα αγγλικά τρέιντ-γιούνιονς. Η κόκκινη Κίνα. Ήταν τα πιόνια τούτα τα μαγκιόρα. Μια μετατόπισή τους άστοχη, και μπόρειε και να το μπατάριζε το διεθνές καράβι. Νύχτες ξενυχτούσαμε. Να προβλέψομε κάτι. Σαν τις χαρτορίχτρες. Να προλάβομε κάτι. Σαν στοργικοί γιατροί, αν μας περνούσε από το χέρι μας. […] “Νιώθω το σώμα μου να σπάζει από το βάρος. Νιώθω ότι τρομερά γεγονότα προχωρούν και μας φθάνουν και σαν να με πλακώνει η αγωνία τους”».

Μέλπω Αξιώτη, Φράου Ντόκτορ (1945-1946)

Πριν, μέσα και μετά από κάθε πόλεμο η εξουσία εκτός των άλλων επαναδιαπραγματεύεται το «παρελθόν», αυτόν τον «παράξενο τόπο», που διαρκώς μεταβάλλεται. Μέσω της επιλεκτικής αναπαράστασης οι τόποι της μνήμης κατασκευάζονται και επισκευάζονται σχολαστικά, για να επιβληθεί η κρατική εκδοχή μέσω της στρατευμένης αριστερής ή δεξιάς ιστοριογραφίας, που συγκλίνουν πρώτα απ’ όλα στην αποθέωση του «ζωτικού ψεύδους», για να θυμηθούμε και τον θεατρικό συγγραφέα Ερρίκο Ίψεν. Τα «ζωτικά ψεύδη» του παρελθόντος υφαίνουν το δίχτυ της απάτης του μέλλοντος, ένα μέλλον γεμάτο «συνταρακτικά αιφνίδια» γεγονότα, «κρίσεις μεγάλες και απρόβλεπτες», «κρίσεις» αναπόδραστες, που δήθεν ανατρέπουν τις «ισορροπίες», και την κυριαρχική βούληση για «αιώνια ειρήνη και σταθερότητα».

Τα «ζωτικά ψεύδη» δεν αναιρούν την δύναμη της απόλυτης διαγραφής ιστορικών γεγονότων, αντίθετα την ενδυναμώνουν. «Σβήσαμε το έτος 1789 από τη γερμανική ιστορία», ανακοινώνει ο Γκέμπελς σε ένα ραδιοφωνικό του διάγγελμα την Πρωταπριλιά του 1933. Συνομωσία της οργανωμένης λήθης ενώπιον παγκόσμιου «ακροατηρίου»; Μπορεί. Σε κάθε περίπτωση οι προθέσεις δεν κρύβονται. Το παρελθόν ανασκάπτεται για να ορισθεί εκ νέου η απαρχή, «κάθε αυγή των πραγμάτων», όπως έλεγε ο Paul Valeri, αφού «κάθε αρχαιότητα, κάθε αιτιότητα, κάθε αρχή των πραγμάτων, είναι μυθική επινόηση και υπακούει σε απλούς νόμους».

Οι αναρχικοί δεν συμπράττουν με κανένα κράτος ή διακρατικές συμμαχίες. Ανθίζουν την ανεξούσια ιδέα ακόμα και μέσα στον πόλεμο

Λίγες ημέρες πριν την επίθεση του ρωσικού κράτους στον ουκρανικό χώρο, ουκρανοί αναρχικοί με ανάρτησή τους στο διαδίκτυο, δήλωναν πως θα ενταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας: «Αξίζει τον κόπο να πολεμήσουμε τα ρωσικά στρατεύματα σε περίπτωση εισβολής; Πιστεύουμε ότι η απάντηση είναι ΝΑΙ. Οι επιλογές που εξετάζουν επί του παρόντος οι Ουκρανοί αναρχικοί περιλαμβάνουν την ένταξη στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, την εμπλοκή στην εδαφική άμυνα, στη στράτευση και τον εθελοντισμό». Όταν ξεκινάει ένας πόλεμος μεταξύ κρατών ή «εμφύλιος», τότε οι ιδέες δοκιμάζονται στην ανθεκτικότητά τους και φανερώνονται οι πραγματικές τους διαστάσεις. Ο πόλεμος ξεγυμνώνει το σώμα της ιδέας από όλα εκείνα τα πέπλα και τα επιπλέον ρούχα, όπου έχουν φορεθεί από τους κομιστές της ιδέας, ντύνοντας την ιδεολογικά για να ταιριάζει ανάλογα με την περίσταση. Όταν ο πόλεμος κυκλοφορεί στους δρόμους με όλη του την εξάρτηση, τότε όλοι μας είμαστε γυμνοί απέναντί του και αυτό μας φτάνει για να μάθουμε μια και καλή τον εαυτό μας.