Τα πράγματα που μένουν

Θέλουμε κάποιον να κοιτάζει μέσα μας και να μη φοβάται, να μας συγχωρεί για τα πάντα, να καθρεφτίζει άφοβα τις ενοχές μας. Και τον είπαμε «θεό», που ξέρει, υποτίθεται, τι θα πει αγάπη, που παίζει τις ενοχές στα δάχτυλα, ξεπληρώνει κάθε στιγμή μνησικακίας, νομιμοποιεί κάθε έγκλημα. Το ίδιο το σύμπαν του ανήκει, του ανοίγει την πόρτα να περάσει, άρχοντας αυτός όλου του τρόμου, η ίδια η σιωπή είναι οι λέξεις του, κρατάει καλά το θάνατο και γνωρίζει τη ζωή. Κι έπειτα, ακόμη κι έναν άθεο θα μπορούσε να τον πείσει ότι, αφού εκείνος δεν πιστεύει στο «θεό», άρα αυτός υπάρχει.