Η ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ Νο 8, το ΚΚΕ και η ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ «ΑΛΗΘΕΙΑ» 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…

Εξτρεμιστικά στοιχεία… προκαλούν τους αστυνομικούς…

Σε ομιλία του ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μ’ αφορμή την επέτειο 50 ετών από την κατάληψη της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973, μεταξύ άλλων, είπε:

«Ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η ΚΝΕ στα δύσκολα εκείνα χρόνια τα έκανε όλα καλά, ότι δεν έκανε λάθη, ότι δεν είχε ελλείψεις και αδυναμίες στην καθοδήγηση των αγώνων. Είναι, όμως, αθλιότητα ένα επιμέρους γεγονός, όπως ένα δημοσίευμα της Πανσπουδαστικής Νο 8, το οποίο μάλιστα γράφτηκε μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο και δεν επηρέασε σε τίποτα τις εξελίξεις και σε κανέναν τομέα, να αναδείχνεται σε ξεχωριστό ζήτημα για να πλήξει την ιστορία της ΚΝΕ. Είναι μικροπρέπεια και ασέβεια στην ιστορική αλήθεια και στον ηρωικό αγώνα της Οργάνωσης της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ στα χρόνια της δικτατορίας και ειδικότερα της συμβολής της στην εξέγερση του Πολυτεχνείου».

Ο Δημήτρης Γόντικας βασανίστηκε άγρια κατά την περίοδο της δικτατορίας και το γεγονός αυτό είναι ιστορική αλήθεια. Άλλο τόσο, όμως, ιστορική αλήθεια είναι η αθλιότητα του δημοσιεύματος της «Πανσπουδαστικής Νο 8», ειδάλλως μάλλον ο  Γόντικας εννοεί ότι η «ιστορική αλήθεια» καταντάει μικροπρέπεια και ασέβεια, γιατί έτσι βολεύει την κομματική «αλήθεια».

O συντάκτης της Πανσπουδαστικής Νο 8, ο Μίμης Ανδρουλάκης, το ΚΚΕ, το ΝΑΡ και τα «παράσημα» της μεταπολιτευτικής προβοκατορολογίας

Κάθε μορφή εξουσίας επιχειρεί να εποπτεύει το παρελθόν, δίχως όρια, δίχως όρους, δίχως εξηγήσεις· αδηφάγα επανέρχεται για να ορίσει το «εδώ» και το «εκεί», το «τώρα» και το «άλλοτε», την «αιτία» και το «αποτέλεσμα». Αυτοανακηρύσσεται κληρονόμος του παρελθόντος, αλλά και αιώνιος δεσμοφύλακας του «επίκαιρου» και του «ανεπίκαιρου», πρώτα απ’ όλα για να κατοχυρώσει την υποτιθέμενη μη θνητότητά της. Οι τεχνικοί της εξουσίας πιστεύουν ότι κατέχουν τον παντοτινό κώδικα της αφομοίωσης, ιδιαίτερα, όταν «εξομολογούνται» την «αλήθεια», ή όταν αφηγούνται τις «ξεχασμένες» αναμνήσεις, δικές τους ή «άλλων». Κρατούν την μεζούρα του χρόνου, μετρούν και υπολογίζουν, (τα πενήντα χρόνια είναι αρκετά, τα τριάντα είναι λίγα), διαιρούν και πολλαπλασιάζουν τον ανυπόστατο χρόνο, τον κρύβουν στην μυστική τους «κρυψώνα» και τον ξαναεμφανίζουν (του μεν πάθους παρόντος του δε πράγματος απόντος).

ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΕΔΩ, Μια προφορική ιστορία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Επιμέλεια- Εισαγωγή Ιάσονας Χανδρινός, Εκδόσεις Καστανιώτης, 1η έκδοση Οκτώβριος 2019, σελ. 780

«Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή ατομικών βιωματικών αφηγήσεων με θέμα την Εξέγερση του Πολυτεχνείου (14-18 Νοεμβρίου 1973). Αποτελείται από ογδόντα τέσσερα απομαγνητοφωνημένα κείμενα προφορικών μαρτυριών-συνεντεύξεων με ισάριθμους αφηγητές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τα τέλη του 2010 έως και το φθινόπωρο του 2019. Πρόκειται για μια συστηματική μελέτη προφορικής ιστορίας με βάση επάλληλα κριτήρια αντιπροσωπευτικότητας όσον αφορά τη συμμετοχή στα γεγονότα, που τη συναπαρτίζουν μαρτυρίες από γυναίκες και άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, συνδικαλιστές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, μέλη παράνομων οργανώσεων, μαθητές, εργάτες, διαδηλωτές που τραυματίστηκαν από σφαίρες, αυτόπτες μάρτυρες και στρατιωτικούς. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να αποτελέσει ένα σώμα πληροφοριών, που θα καλύψει ορισμένα από τα κενά της έρευνας γύρω από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, και παράλληλα να συμβάλλει στη διατήρηση της μνήμης ενός από τα πιο εμβληματικά γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, το οποίο συνεχίζει να είναι αντικείμενο έντονων φορτίσεων αλλά και να υπόκειται σε διάφορες στρεβλώσεις και ποικίλες αναθεωρήσεις».

(Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση της Αναρχικής Αρχειοθήκης με θέμα: 1967-1973, Δικτατορία-Πολυτεχνείο: Αλήθειες και ψέμματα. (Β μέρος)

Συμμετέχουσα: Είπε ο σύντροφος, σε σχέση με τις συγκρούσεις, ότι η πρώτη εισβολή που έγινε στις 11 Ιανουαρίου εδώ πάλι στο Πολυτεχνείο. Όταν έγινε η εισβολή είχαν μαζευτεί χιλιάδες εδώ και τριγύρω… τουλάχιστον τρεις χιλιάδες… Η αστυνομία έκανε εισβολή, χτύπησαν και συνέλαβαν πολύ κόσμο, δηλαδή δεν ήταν αστεία τα πράγματα. Επίσης, αν το δούμε διαφορετικά, ο κάθε ήσυχος πολίτης όταν ακούει ότι ο ανιψιός του, ο φίλος του, ένας φοιτητής έχει υποστεί τέτοια βία μέσα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα, ότι εισέβαλαν αστυνομικοί, δημιούργησαν όλη αυτήν την κατάσταση και μάλιστα σε φοιτητές
και όχι στους «κακούς» σε εισαγωγικά αριστερούς που είχαν ομάδες και «έβαζαν βόμβες», τότε ακόμα και ο πολύ απλός άνθρωπος αντιδρά, κατά κάποιον τρόπο «ξυπνάει» και αποφασίζει ότι δεν το γουστάρει αυτό. Η εισβολή σε τέτοιες περιπτώσεις δεν βγαίνει ποτέ σε καλό.

Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση της Αναρχικής Αρχειοθήκης με θέμα: 1967-1973, Δικτατορία-Πολυτεχνείο: Αλήθειες και ψέμματα. (Α μέρος)

Το παρακάτω κείμενο είναι απομαγνητοφώνηση συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Αναρχικού διημέρου εκδηλώσεων που διοργανώνεται από την Αναρχική Αρχειοθήκη στο Πολυτεχνείο – 2019. Το θέμα ήταν 1967-1973, Δικτατορία-Πολυτεχνείο: Αλήθειες και ψέμματα. Στη συζήτηση εξετάστηκαν τα ψεύδη με τα οποία η εξουσία διαχειρίστηκε προς όφελός της τα γεγονότα, εξαπολύοντας έναν διαρκή βομβαρδισμό προπαγάνδας, τόσο σε σχέση με τις επιδιώξεις και τις ευθύνες αναφορικώς με την Κύπρο και την κατάκτηση ενός μέρους της νήσου από το τουρκικό κράτος, όσο και με τα πραγματικά περιστατικά της κατάληψης και της μη ελεγχόμενης εξέγερσης στους δρόμους της Αθήνας, καθώς και την συνδιαλλαγή της συντονιστικής επιτροπής με τις Αρχές, που οδήγησε στη κοινή αποδοχή της χρήσης του άρματος για το γκρέμισμα της κεντρικής εισόδου του Πολυτεχνείου. Συζητήθηκε, ακόμη, η κατασκευή του αντιαμερικανισμού με την ένταξη της όλης κατάστασης –που εκτυλίχθηκε από το 1967 έως το 1973– στο δίπολο της διαμάχης Ανατολής-Δύσης.

Στη συζήτηση συμμετείχε και ο σύντροφός μας Γιώργος Βλασσόπουλος

Tα «θαυ­μα­στά» παι­χνί­δια της μνή­μης

Θεωρούντες ότι η πραγματικότητα είναι ζωτικό κομμάτι για την διατήρηση της ιστορικής μνήμης, αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που αφορά τις τεχνικές πολιτικής εξαπάτησης, στρέβλωσης και συμμόρφωσης των χαρακτηριζόμενων ως πρωταγωνιστῶν των γεγονότων του Πολυτεχνείου του 1973. Πολλά από αυτά τα πρόσωπα έγιναν αληθινά πρωταγωνιστές σε εξουσιαστικές αθλιότητες κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης…

Η πορεία των 300 προβοκατόρων

Μέ­ρες Πο­λυ­τε­χνεί­ου και φέ­τος.

Μέ­ρες Πο­λυ­τε­χνεί­ου και ό­λοι έ­σπευ­σαν και πά­λι να «θυ­μη­θούν», να α­να­σκευά­σουν να προ­σαρ­μό­σουν γε­γο­νό­τα και κα­τα­στά­σεις.

Πά­ντα υ­πάρ­χει εν­δια­φέ­ρον να α­κούς τους «πρω­τα­γω­νι­στές» της ε­ξέ­γερ­σης και των γε­γο­νό­των του Νο­έμ­βρη του 1973…

Εί­ναι εν­δια­φέ­ρον να μα­θαί­νεις πως ε­ξε­λί­χτη­καν τα γε­γο­νό­τα α­πό «πρώ­το χέ­ρι». Έ­τσι μπο­ρεί να α­πο­λαύ­σει κα­νείς τον Μπί­στη να α­να­φέ­ρε­ται στην κα­τά­λη­ψη της Νο­μι­κής (την πρώ­τη) ό­που η έ­ξο­δος (ξε­πού­λη­μα) πα­ρου­σιά­ζε­ται με τον πλέ­ον α­νώ­δυ­νο τρό­πο. Δεν υ­πήρ­ξε κα­νε­νός εί­δους α­ντί­δρα­ση α­πό τους μι­σούς και πλέ­ον κα­τα­λη­ψί­ες που αρ­νού­νταν να βγουν, δεν α­πει­λή­θη­καν α­πό τον Μπί­στη α­κό­μα και μέ­λη της Α­ντι-Ε­ΦΕ­Ε και της ΚΝΕ για να ε­φαρ­μό­σουν την α­πό­φα­ση της ε­πι­τρο­πής (Τζου­μά­κας, Μπί­στης, Μα­ντζου­ρά­νης), δεν έ­γι­ναν α­ψι­μα­χί­ες στα σκα­λιά της Νο­μι­κής, δεν ά­νοι­ξε αιφ­νι­δια­στι­κά η πόρ­τα ώ­στε να βρε­θούν μπρο­στά σε τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα ό­σοι α­ντι­δρού­σαν στην έ­ξο­δο. Α­πλά ο Τζου­μά­κας κά­λε­σε με την ντου­ντού­κα κι ό­λοι βγή­καν.

Νοέμβριος 1973. Περασμένα, ξεχασμένα;

Συνεχίζουμε την αναδημοσίευση, εν όψει της 43^ης ετήσιας εκδήλωσης μνήμης για την εξέγερση του 1973, κάποιων από τα κείμενα  που δημοσιεύθηκαν στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ σε σχέση με αυτό το γεγονός. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 110, Νοέμβριος 2011.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για την εξέγερση του Νοεμβρίου 1973 και ίσως ένα ακόμη κείμενο να προκαλεί κάποιου είδους δυσφορία του τύπου: «Πάλι τα ίδια!».

Θεωρούμε πως μια τέτοια στάση είναι λαθεμένη. Όπως ήταν λαθεμένη εντελώς και η στάση όσων απαξίωναν την ετήσια επέτειο. Χρησιμοποιούμε παρελθόντα χρόνο επειδή διαπιστώθηκε πως τελευταία αρκετοί από τους υποστηριχτές της αποχής από το τριήμερο έχουν ντροπαλά και σιωπηλά αναθεωρήσει τη στάση τους πλαισιώνοντας σωματειακά μπλοκ ή ακολουθώντας «χαλαρά» τις πορείες για την επέτειο κοντά σε αριστερά μπλοκ. «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα», «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» ή «Ανάγκα και θεοί πείθονται»; Δεν έχει πλέον σημασία.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΛΕΙΑ Σ’ ΟΣΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ TH «ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΨΕ ΤΟΤΕ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ»

Εν όψει της 43^ης ετήσιας εκδήλωσης μνήμης για την εξέγερση του 1973, αναδημοσιεύουμε κάποια από τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ σε σχέση με αυτό το γεγονός. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 66, Νοέμβριος 2007.

Όποιος αρνείται την ιστορία του,
Σκάβει το λάκκο για ολάκερες γενιές

Άλλη μια χρονιά προστίθεται από τότε που ξέσπασε η Μεγάλη Επαναστατική Εξέγερση το Νοέμβρη του 1973. Τότε και τώρα. Χτες και σήμερα. Μνήμη και εμπειρία. Λήθη και αναλγησία. Αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα και καταστάσεις. Πραγματικότητα και ψεύδη. Φανφαρονισμοί και σύνεση. Σπέκουλα και ανιδιοτελής προσφορά.

Μια αλυσίδα από σκέψεις, προβληματισμούς και εμπειρίες έρχονται αυτές τις μέρες της επετείου να συμβάλουν και να εμπλουτίσουν τη δράση των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση και στην αιτία που προκαλεί, αναπαράγει και επεκτείνει αυτές τις καταστάσεις: την οργανωμένη, θεσμισμένη και συγκροτημένη εξουσία, το κράτος.

Πολυτεχνείο 1973. Μερικά απλά συμπεράσματα από τότε και για τότε

Καθώς πλησιάζει η 43^η ετήσια εκδήλωση μνήμης της εξέγερσης του 1973, αναδημοσιεύουμε κάποια από τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ σε σχέση με αυτό το γεγονός. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 55, Νοέμβριος 2006.

[ …] Ακόμα μια χρονιά, ακόμα μια «επέτειος».

Πολλά είναι τα χρόνια και χρειάζονται γεροί ώμοι για να σηκώσει κανείς όλη αυτή την εμπειρία από τις πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις, μέσα στις συνθήκες της δικτατορίας, μέχρι και σήμερα. Μια εμπειρία πλούσια, γεμάτη με γεγονότα, συγκρούσεις χαμένους συντρόφους και συντρόφισσες, απίστευτη αγριότητα από τη μεριά του κράτους, καταλήψεις, εισβολές, συλλήψεις και τόσα άλλα.

Τι ήταν λοιπόν το Πολυτεχνείο του 1973 για τους αναρχικούς; Το δείχνει η δυναμική τους παρουσία τόσο στην πρώτη κατάληψη του Πολυτεχνείου όσο και στην κατάληψη της Νομικής μέχρι και την μεγάλη εξέγερση από τις 14 μέχρι και τις 18 Νοέμβρη 1973. Εννοείται πως η δυναμική δεν έχει σχέση και δεν ταυτίζεται πάντα με το πολυπληθές, αλλά με την δυνατότητα σύνθεσης με τον υπόλοιπο κόσμο σε απόψεις, στάσεις και πρακτικές που να αντιπαρατίθενται με άμεσο και καθοριστικό τρόπο απέναντι στο κράτος και τις επιλογές του.

Όλα αυτά τα χρόνια οι αναρχικοί δεν λησμονούν εκείνη τη «στιγμή».

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1973: 37 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995: 15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ…

Καθώς συμπληρώνονται 37 χρόνια από την Μεγάλη Εξέγερση του Νοέμβρη 1973, που κορυφώθηκε με την κατάληψη του Πολυτεχνείου της Αθήνας, αλλά και πανεπιστημιακών χώρων σε άλλες πόλεις (Πάτρα, Θεσσαλονίκη), η αναδρομή σε τέτοια γεγονότα βοηθά στην ενδυνάμωση της εμπειρίας. Αλλά εκτός από αυτό, ενισχύει τις απελευθερωτικές απόψεις απέναντι στις συκοφαντικές διαδόσεις των συνειδητών ή ασυνείδητων εχθρών του απελευθερωτικού και ιδιαίτερα του αναρχικού αγώνα.

Δεν εγκαταλείψαμε ούτε στιγμή αυτό το μετερίζι που λέγεται εμπειρία της δράσης των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Επειδή δεν ταιριάζει στους αναρχικούς να ρίχνουν τις ασπίδες και να εγκαταλείπουν στο κράτος ένα σημαντικό έδαφος όπου διεξήχθη και εξακολουθεί να διεξάγεται μια μάχη για την απελευθέρωση του ανθρώπινου γένους, αλλά και όχι μόνο αυτού. Οι ριψάσπιδες προβάλλουν αυτό που θα προκύψει από τη στάση τους σαν πραγματικότητα που ήδη ισχύει. Οι μαχητές προσπαθούν να αποκαταστήσουν την πραγματικότητα μέσα από την διαρκή σύγκρουση τόσο στον τομέα των απόψεων όσο και στην καθαυτό πρακτική.

Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία είναι ζωντανές σε κάθε κοινωνία

Ανέκαθεν, στις ανθρώπινες κοινωνίες υπήρξαν αγωνιζόμενες μερίδες ανθρώπων που αντιλήφθηκαν την εκμετάλλευση που βιώναν και αναζήτησαν τρόπους για επανάκτηση της κλεμμένης ελευθερίας τους
Η κοινωνική αντιβία αντιπαρατίθεται στην καθημερινή βία των κυριάρχων με διάφορους τρόπους, καθημερινά γύρω μας και σε διάφορες μορφές εκδηλώνεται ο κοινωνικος πόλεμος.

Οι εξουσιαστές ανέκαθεν προσπαθούσαν να απονοηματοδοτήσουν τις κοινωνικές εξεγέρσεις και αντιστάσεις, τις τοποθετούν στα πλαίσια της απλής παρέκκλισης από την υποταχτική ομαλότητα.
Οι διαθέσεις χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τη σκλαβιά της εξουσίας  των εξεγερμένων παρουσιάζονται ως ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και αναδιοργάνωση της κρατικής επιβολής. Οι εξουσιαστές  μετά από κάθε κοινωνική εξέγερση χρησιμοποιούν όλα εκείνα τα εργαλεία για να αναδιαρθρώσουν και να ενισχύσουν την εξουσία τους. Η αλλαγή καθεστώτος το 1974 προσπάθησε να αφομοιώσει και να ξεφουσκώσει την κοινωνική οργή, να τη μεταλλάξει σε δημοκρατικές παροχές  και εκδημοκρατισμό της κρατικής μηχανής.
Ο στρατός αντικαταστάθηκε σύντομα από ΜΑΤ και ΜΕΑ, η ωμή καταστολή με τη συναίνεση για την εξόντωση των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Οι εξεγερσιακές στιγμές αποτελούν, η καθεμια απο αυτές, παρακαταθήκη στον αγώνα των καταπιεσμένων και εμπλουτίζουν με νέα χαρακτηριστικά τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την Αναρχία,
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ΄73 αποτελεί μια ακόμα παρακαταθήκη για τους αγώνες των ανθρώπων και ένα βήμα προς  στην  ελευθερία.
Οι κοινωνικοί αγώνες δεν εξωραίζονται, δεν ρευστοποιούνται δεν αφομοιώνονται.
Δεν χαρίζουμε  , δεν παραχωρούμε καμιά εξέγερση στις ύαινες της εξουσίας, στη συνδιαλλαγή και στη λήθη.
Βαδίζουμε αταλάντευτα στο δρόμο προς την πανανθρώπινη Ελευθερία και την Αναρχία.

Συγκέντρωση στη πλ. Κλαυθμώνος στις 2.30μμ και πορεία

Αναρχικοί. Αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολές

Ημέρες μνήμης και εξέγερσης, δύο κορυφαίες στιγμές: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1985 – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995 (Μέρος Α΄)

Αν η μεγάλη ανατρεπτική εξέγερση του 1973 είναι ένα διαρκές σημείο αναφοράς για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους αυτό δεν υποβαθμίζει άλλα, εξ ίσου σημαντικά, γεγονότα που έχουν αναδειχθεί μέσα από τη δράση των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση.

Είναι γνωστό σε όλους πως το Πολυτεχνείο του 1973 συκοφαντήθηκε αλλά και χρησιμοποιήθηκε ώστε να μπορέσουν να υλοποιηθούν τα κρατικά και καπιταλιστικά σχέδια στη λεγόμενη μεταπολιτευτική περίοδο. Αυτό όμως δεν μειώνει στο ελάχιστο τη σημασία και τις εμπειρίες που υπήρξαν και εξακολουθούν να αντλούνται χρόνο το χρόνο. Γιατί μέσα από τις «επετείους» αντικαθρεπτίζεται η πραγματικότητα κοινωνικών διαθέσεων και αντιθέσεων απέναντι στην εξουσία.

Όσο για τις εκάστοτε μεμψιμοιρίες, προσπάθειες απαξίωσης και «αποχικές» στάσεις και «δράσεις» αυτές παίρνουν πάντα τη θέση που τους αναλογεί μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Κι έχει δειχθεί πως κάθε ιδιαίτερη προσπάθεια, για το ξεθώριασμα της μνήμης χάνεται μέσα στις ατέλειωτες κοινωνικές και αντικρατικές συγκρούσεις που μεσολάβησαν ή συνέπεσαν με τις «επετείους». Εκτός απ’ αυτό όμως παραμένει η πραγματικότητα. Είναι τα όσα βίωσαν χιλιάδες άνθρωποι. Αυτή είναι που δεν μπορεί να ξεθωριάσει όσο οι αγώνες, οι συγκρούσεις και οι εξεγέρσεις παραμένουν στο προσκήνιο δείχνοντας πως οι άνθρωποι δεν παραιτήθηκαν από τον αγώνα ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση.

Πολλά όμως είναι και τα γεγονότα που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με το χώρο και τον ξεσηκωμό του κόσμου μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973.

Δύο όμως πολύ σημαντικές «στιγμές» των κοινωνικών συγκρούσεων στα χρόνια που πέρασαν είναι τα Πολυτεχνεία του 1985 και του 1995.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1985: Εξεγερτικά γεγονότα για τη προμελετημένη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά

Είκοσι χρόνια (Σημείωση: το κείμενο γράφτηκε το 2005) έχουν περάσει από τότε. Κι όμως τίποτα δεν μπορεί να ξεχαστεί. Όλα παραμένουν επίκαιρα και ζωντανά σε μια χρονιά που μπορεί να την βλέπει κανείς με δέος για τα όσα μπόρεσαν να συμβούν μέσα σε τόσες λίγες και σύντομες μέρες και νύχτες.

Και είναι το 1985 μια χρονιά καμπής για τα σχέδια των κρατιστών που προσπαθούν να ξεγελάσουν την κοινωνία «αδειάζοντας» τον Καραμανλή από την προεδρία της Δημοκρατίας και «φορτώνοντας» τον Σαρτζετάκη.

Είναι μια χρονιά όπου 

ο «λήθαργος» της κομμουνιστικής και μη αριστεράς (από το ΚΚΕ μέχρι και τα εξωκοινοβουλευτικά σχήματα) συνεχίζεται με μικρά διαλείμματα. Έτσι κι αλλοιώς όλοι μαζί έχουν δώσει το ΠΑΡΩΝ στο προσκλητήριο για την ενίσχυση του «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» με το αζημίωτο, βέβαια, πάντοτε σε πολιτικά προνόμια, παροχές και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Γι’ αυτό και όλα όσα προβάλλονται, εκ των υστέρων, σαν δικαιολογίες για την «αδυναμία» αντίστασης στη πασοκική δήθεν επιδρομή είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Η διαδικασία για να αποδείξουν και να παραδεχτούν πως είναι ενσωματωμένοι κυριολεκτικά στο σύστημα έχει δρομολογηθεί, χωρίς προσχήματα, πλέον,

η αναρχική δράση βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία μετά από τη σύντομη κάμψη που προκάλεσε η βίαιη καταστολή των καταλήψεων το 1981, τους πρώτους κιόλας μήνες της σοσιαλιστικής διαχείρισης των κρατικών και καπιταλιστικών υποθέσεων.

οι επιθέσεις των αναρχικών ενάντια σε φασιστικούς χώρους έρχεται σαν συνέχεια την δυναμικής «υποδοχής» του φασίστα ΛΕΠΕΝ τον προηγούμενο χρόνο,

οι φοιτητικές εκλογές γίνονται μέσα από συγκρούσεις αναρχικών με τα ΜΑΤ στη οδό Σόλωνος που καταλήγουν στην πρόσκαιρη κατάληψη της Νομικής, στην οποία τα ΜΑΤ επιχειρούν να εισβάλουν, χωρίς αποτέλεσμα,

η διαρκής προσπάθεια του κράτους να καταστείλει αναρχικούς και ανυπότακτους νεολαίους προκαλεί άμεσες και βίαιες αντιπαραθέσεις των τελευταίων, με τα ΜΑΤ και ΜΕΑ. Χαρακτηριστικά, από το τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου μέχρι και το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου εκτυλίσσονται άγριες επιθέσεις των κατασταλτικών δυνάμεων στην πλατεία Εξαρχείων με ξυλοδαρμούς και συλλήψεις αλλά και με αντεπιθέσεις των αναρχικών με βόμβες μολότωφ σε κλούβες των ΜΑΤ. Η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική. Στις 9 Μαΐου η πλατεία είναι περικυκλωμένη από εκατοντάδες μπάτσους, ΜΑΤ και ΜΕΑ και η συγκέντρωση που έχουν καλέσει για τις 6 το απόγευμα οι αναρχικοί απαγορεύεται από τον εισαγγελέα και τον αστυνομικό διευθυντή Χοχτούλα, ο οποίος δηλώνει: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ’ όσον τολμήσετε να φωνάξετε συνθήματα όπως – μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι – τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!». Η συγκέντρωση διαλύεται και ο κόσμος κατευθύνεται προς το Χημείο.

Έξω από το κτίριο ομάδες των ΜΕΑ προσπαθούν να συλλάβουν αναρχικούς, και γίνονται εκτεταμένα επεισόδια στη γύρω περιοχή. Οι αναρχικοί οχυρώνονται και οργανώνουν επιθέσεις ενάντια στα ΜΑΤ και στα ΜΕΑ, ενώ από την άλλη οι μπάτσοι ξυλοκοπούν δεκάδες άτομα που τυχαίνει να βρίσκονται στη γύρω περιοχή. Το βράδυ της ίδιας μέρας οι αναρχικοί ανακοινώνουν την κατάληψη του Χημείου, ενώ έχουν συλληφθεί και παραπέμπονται με πολύ βαριές κατηγορίες 14 άτομα. Τα επεισόδια, που είναι μάλιστα ιδιαίτερα βίαια, συνεχίζονται γύρω από το Χημείο ολόκληρη τη νύχτα, ενώ σε ενίσχυση των μπάτσων καταφθάνουν και φασίστες του ΕΝΕΚ, που πετροβολούν και συγκρούονται με τους οχυρωμένους στο Χημείο αναρχικούς. Η κατάληψη συνεχίζεται και τις επόμενες μέρες με αίτημα την αποφυλάκιση των 14 συλληφθέντων ενώ οι συγκρούσεις συνεχίζονται όλο αυτό το διάστημα μέχρι της 13 Μαΐου όπου οι συλληφθέντες αφήνονται ελεύθεροι. Στο μεταξύ έχει καταληφθεί από αναρχικούς και η θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης σε ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη του Χημείου, η οποία τερματίζεται με επιτυχία και σε ένα κλίμα ενθουσιασμού αφού ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΗΜΕΙΟ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΙΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ,

πραγματοποιούνται οι εκτελέσεις του Μομφεράτου από την Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη και του εισαγγελέα Θεοφανόπουλου από την Αντικρατική Πάλη,

στη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής στου Γκύζη σκοτώνονται τρεις μπάτσοι και ο κοινωνικός αγωνιστής και αντάρτης Χρήστος Τσουτσουβής,

στην «επέτειο» του Πολυτεχνείου οι αναρχικοί συμμετέχουν στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Μετά το τέλος της κάνουν επίθεση στα γραφεία των Νοτιοαφρικανικών αερογραμμών και στο ξενοδοχείο Hilton όπου σπάζουν αρκετά τζάμια. Τα επεισόδια συνεχίζονται στα Εξάρχεια, όπου αναρχικοί καταδιώκουν μπάτσους. Στη διάρκεια συγκρούσεων γίνεται επίθεση σε κλούβα των ΜΑΤ, που είναι σταθμευμένη στη συμβολή των οδών Στουρνάρη και Μπόταση. Κατά τη διάρκειά τους ο μπάτσος των ΜΑΤ, Αθανάσιος Μελίστας δολοφονεί με το υπηρεσιακό του περίστροφο τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά σκοπεύοντας και πυροβολώντάς τον από πίσω στο κεφάλι.

Μέσα, λοιπόν, σε ένα κλίμα έντονων κοινωνικών διεργασιών όπου οι αναρχικοί βρίσκονται στο προσκήνιο με την συνεχή επιθετική τους στάση άλλα και τον έντυπο λόγο τους είναι φανερό ότι συμβάλλουν και μπορούν να δημιουργήσουν καταστάσεις που θα οξύνουν τα προβλήματα στο μπλοκ της κυριαρχίας και ιδιαίτερα στην ανάπτυξη γεγονότων που θα προκαλέσουν έντονα ρήγματα στο ήδη ευαίσθητο τοίχος της συναίνεσης.

Η μικρή αντοχή αυτής της μορφής συναίνεσης φάνηκε τα επόμενα χρόνια όπου εν όψει των παγκόσμιων και εσωτερικών αναδιαρθρώσεων προβλήθηκε και χρησιμοποιήθηκε μια ακατάσχετη σκανδαλολογία που επέτρεπε να μπουν σε εφαρμογή «ανίερες» και ΙΕΡΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ, οι οποίες διατηρούν την αίγλη και την ισχύ τους μέχρι τις ημέρες μας.

Σε συνθήκες, όπως αυτές που ίσχυαν το 1985, είναι φανερό πως το κράτος και οι διαχειριστές των υποθέσεών του εντείνουν τη συκοφαντία, την καταστολή και την ψευδολογία (είναι χαρακτηριστικό πως στη διάρκεια της κατάληψης του Χημείου το Μάιο του 1985, ο Παπανδρέου σε ομιλία του στην επαρχία δήλωνε με στόμφο πως «το ΠΑΣΟΚ κατάργησε τα ΜΑΤ», την ίδια στιγμή που οι συγκρούσεις μαίνονταν).

Κι αν είναι βέβαιο πως το κράτος μπροστά στην αποφασιστικότητα των αναρχικών δεν διακινδύνεψε το Μάιο να επιτεθεί σε ένα αξιόμαχο και αποφασισμένο κόσμο λαμβάνοντας υπ’ όψιν πως μια δολοφονική επιχείρηση (δεδομένου πως μέσα στο Χημείο υπήρχαν μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών υλών) θα έκανε το ηφαίστειο να ξεσπάσει με απροσδιόριστες καταστάσεις.

Όλα όσα εκτέθηκαν προηγουμένως εξηγούν την δολοφονική μανία των οργάνων του κράτους, αλλά και την δυναμική απάντηση που υπήρξε από τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαία η δολοφονία του Μιχάλη. Ήταν μια πράξη τρομοκράτησης, μια ενέργεια προμελετημένη. Άλλωστε ο δολοφόνος Μελίστας δεν ήταν κάποιος τυχαίος μπάτσος, ήταν το πρότυπο των εκσυγχρονιστών της κρατικής θηριωδίας. Εκπαιδευμένος και πολύ καλός σκοπευτής. Αυτό που ζητούν όλοι για τους ραβδούχους εγκληματίες.

Ένα τέτοιο υποκείμενο σε μια τέτοια εμπόλεμη ζώνη δεν στέλνεται τυχαία στην συγκεκριμένη μέρα. Η επιλογή είχε περίτεχνα γίνει και η δολοφονία είχε στηθεί για τα καλά. Ίσως, όπως λέγεται, να στόχευε σε άλλο πρόσωπο που πρωταγωνιστούσε στις συγκρούσεις. Σημασία πάντως έχει πως το έγκλημα ήταν προμελετημένο. Γι’ αυτό και ο δολοφόνος αθωώθηκε στην κυριολεξία.

Το 1985 που σημαδεύτηκε από τις έντονες δραστηριοποιήσεις των αναρχικών και την δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά παραμένει ένας σημαντικός σταθμός, ανάμεσα σε τόσους άλλους που έχει δημιουργήσει η δράση και το πάθος των ανθρώπων για ατομική – κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη.

Πολλές είναι οι εμπειρίες που μπορούν να αντληθούν. Πολλές ήταν και οι προσπάθειες (όπως πάντα) να απαξιωθεί η κοινωνική αντίδραση. Όμως η κατάληψη του Χημείου αμέσως μετά την δολοφονία, η βίαιη καταστολή και εκκένωσή του, οι δυναμικές συγκρούσεις που ακολούθησαν στο χώρο του Πολυτεχνείου και τους γύρω δρόμους, αποδεικνύει πως το πάθος και η οργή μερικών ανθρώπων δεν μπορούν να προκαλέσουν συγκρούσεις αν δεν συντεθούν με τις διαθέσεις πολλών ακόμη (εκατοντάδων και χιλιάδων).

Αν, τελικά, δεν υπάρχει συνολικότερη κοινωνική ένταση που δένεται και εκφράζει την κοινωνική οργή. Κι αυτή είναι που δεν μπορεί να συκοφαντηθεί. Κάνει τους εξουσιαστές να ενεργούν με πανικό μπροστά στις δυνατότητες καταστροφής του καθεστώτος. Αλλά οδηγεί και τους υποτιθέμενους επαναστάτες να ακολουθούν πρακτικές πυρόσβεσης και καταστολής. Γιατί και οι εξουσιαστικές ιδεολογίες και οι τεχνικοί της πολιτικής δεν αντέχουν την βίαιη κοινωνική δράση. Προτιμούν να εγκαταλείψουν τα μέτωπα αντιπαράθεσης με το κράτος προσπαθώντας να απομακρύνουν τους αγωνιζόμενους αν δεν κατορθώσουν να τους συμπαρασύρουν στην πολιτική κερδοσκοπία. Οπότε δεν είναι τυχαία η εσπευσμένη εκκένωση του Πολυτεχνείου από τους αριστεριστές την επόμενη μέρα των συγκρούσεων. Παρ’ όλα αυτά το κλίμα ηττοπάθειας δεν μπόρεσε να στεριώσει. Γιατί αφού ΣΤΟ ΧΗΜΕΙΟ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΞΕΦΤΙΛΙΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, τότε, η αγωνιζόμενη κοινωνία μπορεί να δημιουργεί τις ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ…

Δημοσιεύθηκε από Συσπείρωση Αναρχικών

Το Β’ Μέρος ΕΔΩ

Ποια γεγονότα οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 (Μέρος Α΄)

[Καθώς συμπληρώνονται 36 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, είναι χρήσιμο και  δημιουργικό το να επαναφέρονται και να «αναμοχλεύονται» μνήμες. Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια περιεκτική παρουσίαση των γεγονότων (από έναν που συμπεριλαμβάνεται στους 300 προβοκάτορες σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΚΚΕ) και φτάνει μέχρι το δημοψήφισμα που προκήρυξε το καθεστώς, που επικράτησε μετά την 21η Απριλίου 1967.]

Η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης είναι απρόβλεπτη ακόμα κι απ’ αυτούς που την οετοιμάζουν ή διαισθάνονται πως έρχεται.

Το να ζει κανείς μέσα σε μια εξέγερση είναι κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί. Κι αυτό το συναίσθημα δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι την εξορκίζουν και την πολεμούν, γιατί τα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους έχουν διαβρωθεί, ατονήσει ή μεταλλαχθεί μέσα από τη συνεχή τριβή, επαφή ή συγχώνευση με τις λογικές της εξουσίας. Μερικές φορές έχει σημασία ακόμα και το ποιος θ’ ανάψει το σπίρτο ή θα δημιουργήσει τη μικρή σπίθα, για να απλωθεί η φλόγα της ανθρώπινης επιθυμίας και δημιουργικότητας.

Γιατί η εξέγερση είναι η προϋπόθεση για ένα κόσμο ανθρώπινο. Αυτή η στιγμή είναι ανεπανάληπτη. Τα όσα θ’ ακολουθήσουν, απερίγραπτα. Όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτό τον δημιουργικό παλμό της κοινωνίας μπορούν να ζήσουν και να αισθανθούν πόση δύναμη κρύβεται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία.

Η πορεία των 300 προβοκατόρων

Ανάμεσα στους ύμνους και τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στην εξέγερση του 1973 και στις προσπάθειες να φανεί ένα «μήνυμα» κι ένα «νόημα» σύμφωνα με τις επιδιώξεις των κρατούντων και των διάφορων πολιτικών σχηματισμών τους, εκείνο που εξακολουθεί να ισχύει διαχρονικά είναι πως η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ανήκει σ’ αυτούς που τη δημιούργησαν, που τη δυνάμωσαν, που την έκαναν να παραμένει ο διαρκής εφιάλτης των κάθε είδους εξουσιαστών.

Με κανένα τρόπο δεν συγκαταλέγονται στους δημιουργούς της εξέγερσης όλοι αυτοί που έκαναν τα αδύνατα δυνατά ώστε να αποτραπεί κάθε εξεγερτική κίνηση των αγωνιζόμενων.