ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

του ΖΕΡΑΡ ΣΑΛΙΑΝ

μτφ-σχόλια Ελένη Μότσιανου

εκδ. Στοχαστής 2019 / σελ. 90

Το πρωτότυπο κυκλοφόρησε στην Γαλλία το 2017

«Η προπαγάνδα, η έλλειψη παιδείας και η παραπληροφόρηση διαδραματίζουν τον δικό τους ρόλο στη χειραγώγηση των ΜΜΕ και της κοινής γνώμης. Μας ικανοποιεί να χαρακτηρίζουμε «τρομοκρατικά» τα τζιχαντιστικά κινήματα που δρουν στη Συρία και το Ιράκ;

Το μικρό αυτό βιβλίο επιχειρεί να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά και να εντοπίσει την σημασία της απειλής του φαινομένου, που υπό τη τζιχαντιστική του μορφή αποκαλείται τρομοκρατικό. Η σύγχυση, που μεταφέρεται κυρίως από τα τηλεοπτικά μέσα, δεν βοηθά καθόλου να κατανοήσουμε ούτε το ανεξήγητο χάος που επικρατεί στην Εγγύς Ανατολή εδώ και έξι χρόνια, με επίκεντρο τη Συρία και το Ιράκ, ούτε και τις παράπλευρες συνέπειές της.

Η δυτική κοινή γνώμη συμμερίζεται την αντίληψη ότι το στρατευμένο Ισλάμ, με τη μορφή του τζιχαντισμού αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή της εποχής μας. Είναι βάσιμη αυτή η αντίληψη; Δίνοντας μεγαλύτερη προσοχή στις θεαματικές αλλαγές και λιγότερη σε ό,τι προκαλεί μεγάλη αίσθηση στη διεθνή σκηνή, ο σκοπός του σύντομου αυτού δοκιμίου είναι να υπογραμμίσει ότι ο τζιχαντισμός, αν τον συγκρίνουμε με κράτη όπως η Κίνα, που επηρεάζουν τους συσχετισμούς των δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα, δεν μεταβάλλει καθόλου την παγκόσμια καθεστηκυία τάξη (status quo)». (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Τί είναι η πολιτική;

Η πολιτική είναι ένα εργαλείο των ΙΣΧΥΡΩΝ, ένα δυνατό όπλο στα χέρια τους. Κάποιοι, καλόπιστοι νομίζουν πως μπορούν να την χρησιμοποιήσουν προς όφελος των ΑΔΥΝΑΤΩΝ. Υπάρχουν βέβαια και οι πονηροί που νομίζουν πως χρησιμοποιώντας την τεχνική αυτή θα μπορέσουν να «περάσουν» τα σχέδια τους και κάποιοι ακόμα πως θα γίνουν δυνατοί ή θα αποκτήσουν προνόμια μέσα στο σύστημα.

Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, λένε. Όμως αυτή η τεχνική δεν μπορεί να ξεπεράσει τη σχέση κυρίαρχου – κυριαρχούμενου. Πολιτική είναι η αναγνώριση από τον Αδύνατο της ισχύος του Δυνατού. Πολιτική είναι τρόπος με τον οποίο επιβεβαιώνεται η ισχύς του Δυνατού πάνω στον Αδύνατο.

Ένας βασανισμός αναδεικνύεται καλύτερα όταν είναι ώριμες οι πολιτικές και κομματικές συνθήκες

Άλλο ένα περιστατικό απ’ το κολαστήριο του α.τ Ομονοίας, που δείχνει την υπανθρωπιά των μπάτσων. Σε βίντεο που βγήκε στην δημοσιότητα, εμφανίζονται μπάτσοι να σέρνουν γυναίκα με πατερίτσες έξω από το τμήμα και στην συνέχεια ένας απ’ αυτούς να την καταβρέχει με λάστιχο. Το βίντεο βγήκε στην δημοσιότητα απ’ την εφημερίδα Documento και μάλιστα δύο μήνες μετά το περιστατικό, όπου ο Γιάννης Απατσίδης δικηγόρος του εκδότη της εφημερίδας Κώστα Βαξεβάνη, ήταν παρών και μάλιστα είχε συλληφθεί γιατί είχε διαμαρτυρηθεί για το συγκεκριμένο γεγονός. Μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές και διακριβώνεται ότι ο δικηγόρος, στις 20 Οκτωβρίου, ήταν παρών σε υβριστική και βίαιη επίθεση σε γυναίκα με ψυχολογικά προβλήματα στο α.τ. Ομονοίας.

Σκέψεις…

Το πολιτικό θέατρο στο οποίο άλλοτε παίζεται το έργο της δημοκρατίας κι άλλοτε της δικτατορίας καλά κρατεί και θα κρατεί.

Κάποια από τα χαρακτηριστικά που το διέπουν είναι:

Υποσχέσεις, όταν κυριαρχεί η μανία για ανάληψη ή διατήρηση της διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων.

Υπαναχωρήσεις και φραστικοί ελιγμοί, όταν γίνεται προφανέστατη η ψευδολογία.

Υπεροψία και ακατάσχετη ψευδολογία, όταν έχει εξασφαλισθεί η διατήρηση στην διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων από τους διευθύνοντες την ΕΕ ή τις ΗΠΑ ή και των δύο.

Άσκηση βίας (πάντοτε επενδυμένης με κάποιο δημοκρατικό νόμο) προς εκείνους οι οποίοι δεν πλανώνται από τους χειρισμούς εκ μέρους των κρατούντων.

Ας μην αναφερθούμε στις «ψύχραιμες» στάσεις ή τους παλληκαρισμούς και σε άλλα παρομοίου είδους καραγκιοζιλίκια (που γίνονται για να συγκαλυφθούν ουσιωδέστερες καταστάσεις) ή τις διάφορες κινήσεις εντυπωσιασμού (όπως η πρόσφατη στην Ρώ) και ας ασχοληθούμε για λίγο με τις υποσχέσεις.

Βρεφοδόχος, «Κρίση» και Πολιτική

Σε ένα κομμάτι χαρτί, που το καρφίτσωσε στη πάνα του μωρού της, η μητέρα του έγραφε: «Λόγω της κρίσεως σάς χαρίζω το παιδί μου. Σώστε το εσείς». Ήταν αρχές του 1935 και το συγκεκριμένο μωρό οδηγήθηκε στο Δημοτικό Βρεφοκομείο «Άγιος Στυλιανός» στη Θεσσαλονίκη, όπου πέθανε μερικές εβδομάδες αργότερα. Η Ελλάδα ζούσε σε συνθήκες «κρίσης», είχε προηγηθεί η πτώχευση του 1932 από τον Ελ. Βενιζέλο, ο οποίος είχε επιστρέψει ως «μεσσίας» στο πολιτικό προσκήνιο, από το 1927. Υπό τη διακυβέρνηση του Βενιζέλου, το εξωτερικό χρέος είχε διογκωθεί από δάνεια που είχε συνάψει η κυβέρνησή του, κυρίως στο Σίτυ του Λονδίνου. Συγκεκριμένα το εξωτερικό χρέος την τετραετία 1928-1932 αυξήθηκε από 27,8 δισεκατομμύρια δραχμές στα 32,7 δισεκατομμύρια και η διεθνής οικονομική και πολιτική σκηνή «ζούσε» τα απόνερα του κραχ του 1929. Ο Βενιζέλος αποφάσισε, τότε, να δώσει την μάχη τής σκληρής δραχμής έναντι της στερλίνας, με το σκεπτικό της εξυπηρέτησης του διογκωμένου δημόσιου χρέους. Έτσι, η Τράπεζα της Ελλάδος χρησιμοποιούσε τα λιγοστά αποθέματά της για να στηρίζει την δραχμή και στα τέλη τού 1931 άρχισε να διαφαίνεται το αδιέξοδο. Ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε προσωπικά τη πρωτοβουλία και έκανε ευρωπαϊκή περιοδεία για εξεύρεση χρημάτων το πρώτο τρίμηνο του 1932, χωρίς επιτυχία. Δεν υπήρχε άλλος χρόνος για διαπραγματεύσεις και την Τετάρτη 27 Απριλίου 1932, η Ελλάδα εγκαταλείπει τον «κανόνα του χρυσού» και ένα μήνα αργότερα χρεοκοπεί και επισήμως.

Ηλιθιότητα και Εξουσία

Όπως όλα τα ανθρώπινα όντα, έτσι και οι ηλίθιοι άνθρωποι παρουσιάζουν τεράστιες διακυμάνσεις αναφορικά με τη δυνατότητά τους να επηρεάζουν τους συνανθρώπους τους. Ορισμένοι ηλίθιοι άνθρωποι υπό φυσιολογικές συνθήκες προκαλούν μόνο περιορισμένες ζημίες, ενώ άλλοι καταφανώς επιτυγχάνουν να προκαλούν ανείπωτες και εκτεταμένες καταστροφές όχι απλά σε ένα ή δυο άτομα αλλά σε ολόκληρες κοινότητες ή κοινωνίες.

Το καταστρεπτικό δυναμικό του ηλίθιου ατόμου συναρτάται από δύο κύριους παράγοντες. Πρώτα από όλα, εξαρτάται από το γενετικό παράγοντα. Μερικά άτομα κληρονομούν εξαιρετικές δόσεις του γονιδίου της ηλιθιότητας και ελέω κληρονομικότητας ανήκουν εκ γενετής στην αριστοκρατία της ομάδας τους. Ο δεύτερος παράγοντας που καθορίζει το δυναμικό ενός ηλίθιου ατόμου σχετίζεται με την ισχύ και τις ευθύνες της θέσης που καταλαμβάνει στην κοινωνία. Μεταξύ των γραφειοκρατών, των στρατηγών, των πολιτικών και των αρχηγών κρατών είναι αρκετά εύκολο να εντοπιστούν εξαιρετικά παραδείγματα, ουσιαστικά, ηλιθίων ανθρώπων, των οποίων η καταστροφική δυνατότητα είχε (ή έχει) αυξηθεί τρομακτικά λόγω της θέσης εξουσίας που κατείχαν (ή κατέχουν). Δε θα πρέπει εδώ να παραβλέψουμε και τους θρησκευτικούς αξιωματούχους.

Περί κόστους της πολιτικής, περί «Διαφάνειας» και οικονομικών κινήτρων στον κοινωνικό ανταγωνισμό

«Το ότι η δημοκρατία έχει κόστος, το ότι έχουν κόστη τα καθεστώτα που βασίζονται στις εκλογές, είναι κάτι γνωστό από καιρό. Κοστίζει ο δημοκρατικός ανταγωνισμός. Κοστίζουν, όμως, και τα μη δημοκρατικά καθεστώτα, όπου δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά χρειάζονται να συντηρούνται πολυδάπανοι μηχανισμοί καταπίεσης και χειραγώγησης. Σε τελευταία ανάλυση είναι πιο βολικό να πληρώνουμε τα κόστη που συνεπάγεται η δημοκρατία». (Άλφιο Μαστροπάολο, καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Τορίνο)

«Η σχέση ανάμεσα σε ηθική και πολιτική λειτουργεί με κύκλους: περίοδοι διαφθοράς, αιτήματα για νομιμότητα, νέα ηθική παρακμή και ανάκαμψη της εξουσίας του χρήματος». (Μάικλ Γουόλτσερ, καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον)

Ένα από τα σχήματα που ακολουθούνται από τους θεράποντες των εξουσιαστικών «κρίσεων» χρησιμοποιείται συχνά, γιατί είναι απλό και εύχρηστο. Ο λόγος κάθε προβαλλόμενης αυθεντίας επιτάσσεται με τέτοιο τρόπο ώστε παρ’ ότι εκπέμπεται με ευκρίνεια καθ’ έδρας, καταλήγει στις συμπερασματικές, διαχειριστικές «λύσεις» με την χρήση του πρώτου πληθυντικού προσώπου (εμείς).

Το περιεχόμενο, βέβαια, των τελικών παροτρύνσεων τείνει στη συναίνεση και αποδοχή της συνενοχής του οποιουδήποτε αναγνωρίζεται ως πολίτης, ενώ έχει μεσολαβήσει σχεδόν πάντα η έκθεση του «προβλήματος» με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναδεικνύεται η «παρακμή του συστήματος».

Μια «παρακμή» που ταυτίζεται με τον «πολιτικό αφοπλισμό» της δημοκρατίας, των κομμάτων και των πολιτικών από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, που συνελέγχουν τα ΜΜΕ.

Ναρκωτικά και πολιτική των ΗΠΑ

Έχουμε αναφερθεί, σε προηγούμενο κείμενο, σε πειράματα με ναρκωτικά, τα οποία αποσκοπούσαν στον έλεγχο του μυαλού. Δεν είναι μόνο η καταγραφή και ανάλυση της συμπεριφοράς ανυποψίαστων ανθρώπων μέσα από κρατικά μπουρδέλα και η άντληση πληροφοριών με την χορήγηση ναρκωτικών. Έχουμε και την χορήγηση ναρκωτικών σε κρατούμενους συμμορίτες.

Σε μία από αυτές τις περιπτώσεις δίνεται η ευκαιρία για την ανανέωση και σύσφιξη της συνεργασίας του Κράτους με τη Μαφία και την αξιοποίηση αυτής της συνεργασίας για πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς. Πρόκειται για την ανάκριση του August Del Grazio, γνωστού και ως Augie Dallaw ή Little Augie, που ήταν ένας γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης και βρισκόταν στην φυλακή για επίθεση και φόνο. Στην διάρκεια αυτής της ανάκρισης, υπό την επίβλεψη του «Chief» George Hunter White, χορηγήθηκαν ναρκωτικά στον Augie, ο οποίος ήταν ένας από τους πλέον διαβόητους εμπόρους ναρκωτικών στον κόσμο. Είχε ανοίξει ένα εργοστάσιο επεξεργασίας οπίου στην Τουρκία και ήταν επικεφαλής του Ιταλικού υποκόσμου. Υπό την επήρεια του ναρκωτικού ο Augie αποκάλυψε άπειρες πληροφορίες σχετικά με τις επιχειρήσεις του υποκόσμου, καθώς και πολλά ονόματα αξιωματούχων που λαδώνονταν από την Μαφία.

«Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές…»

Και τώρα λίγες «στιγμές» πριν ανακοινωθεί η «νέα προδοσία» της επονομαζόμενης και πρώτης «αριστερής» κυβέρνησης, φαίνεται να πληθαίνουν ολοένα οι «όψιμοι» αντιστασιακοί. Πολλοί από δαύτους με περίσσια υποκρισία εμφανίζονται να κάνουν «σκληρή» κριτική, ενώ με κάθε τρόπο από την προεκλογική περίοδο μέχρι σήμερα στήριζαν είτε ανοικτά είτε «κριτικά» τους νέους διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων, αυξάνοντας τις αυταπάτες και πιστώνοντας τους με πολύτιμο χρόνο.

«Σχήμα λόγου» η ειλικρίνεια στην πολιτική

Μέσα σε λίγους μήνες, διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρατηρούμε πως όλα τα προεκλογικά προτάγματα στα οποία στηρίχτηκε για να αναρριχηθεί στην εξουσία, να κατακερματίζονται με φρενήρη ρυθμό. Ανατρέχοντας σε προεκλογικές δηλώσεις του Ιανουαρίου, ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Λαφαζάνης, τόνιζε πως η διαδικασία ψήφισης των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου «δεν αφήνει τίποτα όρθιο από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής» κάνοντας λόγο για πραξικοπηματικές τακτικές. Και συμπλήρωνε ότι «οι διαδικασίες αυτές είναι απαράδεκτες, δεν παράγουν κανένα έννομο αποτέλεσμα και είναι διάτρητες».

Πολιτικώς άδοξα, αλλ’ ουχί παράδοξα

Έχει γραφτεί πολλές φορές. Έχει αναφερθεί και έχει τονιστεί σε πάρα πολλές συζητήσεις: Η πολιτική είναι ένα διαφθορείο ανθρώπων, όπου οι ιδέες χάνουν την σημασία τους. Είναι ένας τρόπος για να χάνεται η υπαρκτή ή ψευδεπίγραφη αξιοπιστία ατόμων, ομάδων και κοινωνικών κατηγοριών. Όποιος ασκεί πολιτική σύντομα θα κατρακυλήσει στα έσχατα σημεία ενός κατήφορου όπου ενυπάρχει δυσώδης βόρβορος. Όποιος ανέχεται την πολιτική πολύ σύντομα θα ταυτιστεί με την δυσωδία. Θα ανέχεται τα ψέμματα, την εξαπάτηση, την κοροϊδία…

Οι Απάτσι Τσιρικάουα, το κογιότ και οι κούνελοι της πολιτικής…

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό χωριουδάκι, κάπου στην ευρύτερη περιοχή της Μεσοποταμίας, μια ομάδα ανθρώπων αποφάσισε πως δεν είναι δυνατόν αυτοί να κοπιάζουν για να ζήσουν, ούτε βεβαίως να χρησιμοποιούν την ειλικρίνεια στις ανθρώπινες σχέσεις τους. Θεώρησαν πως, επιτέλους, κάποιος πρέπει να έχει το κουμάντο στη διαχείριση τόσων ανθρώπων. Έτσι, μαζί με το λυκαυγές της αγροτικής παραγωγής και μιας απ’ τις πρώτες κοινωνίες, οργανωμένης σε αστικά κέντρα, ήρθε το θεσμισμένο ιερατείο και η «τέχνη» της πολιτικής. Το λοιπόν, η τελευταία βάλθηκε να κάνει τα πράγματα να μοιάζουν στα μάτια των εξουσιαζομένων όχι όπως πραγματικά είναι, αλλά με τον τρόπο που επιθυμούσε η σκιώδης δράκα τους να τα βλέπουν. Το φως έγινε σκοτάδι, η θέρμη μετατράπηκε σε πάγο κι η αλήθεια σε ψέμα απατηλό. Από τότε κύλησε άπειρο νερό στο αυλάκι της κυριαρχίας, οι εργολάβοι της πολιτικής γιγαντώθηκαν κι ο έλεγχός τους πυργώθηκε στις συνειδήσεις των σκλάβων, ως άλλο κυκλώπειο αρχιτεκτόνημα.

Περί διαχωρισμών και συναφών πολιτικών φληναφημάτων

Καλύτερα χώρια, παρά ενωμένοι με λάθος τρόπο. (Ερρίκο Μαλατέστα)

Έχει παρατηρηθεί, πως, ουκ ολίγες φορές, οι γενικεύσεις επί παντός επιστητού συμβαίνουν με σκοπό την απόκρυψη της αλήθειας, μέσα από ένα ποικιλόχρωμο καλειδοσκόπιο αφομοίωσης, ομογενοποίησης και ιδίως με την εμφάνιση μιας κουτοπόνηρης διαλεκτικής, που, ως άλλος πολιτικός Πινόκιο, θα παρουσιάσει απόψεις και πρακτικές κατά το δοκούν. Είτε λοιπόν με θορυβώδες ταρατατζούμ είτε με «σφηνοειδείς» προσχώσεις εντός της παραπαίουσας κινηματικής  αρθρογραφίας, έχει κάνει «δυναμικά» τελευταίως την εμφάνιση του το ιδεολόγημα που θέλει κάθε ακραιφνή και ακέραια αναρχική/αντιπολιτική άποψη a priori  διαχωριστική. Ωστόσο, είναι έτσι τα πράγματα;

Η περίπτωση της Leonie Sherman: πρώην «αναρχική», νυν υποψήφια δημοτική σύμβουλος…

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Η 42χρονη τώρα Leonie Sherman έχει μια ιστορία στη συμμετοχή σε πολιτικές διαμαρτυρίες και κλεισίματα δρόμων. Συνελήφθη πριν 15 χρόνια έξω από μια σύνοδο του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) στο Σηάτλ, όταν σκαρφάλωσε ένα τοίχο, άπλωσε ένα πανό εναντίον του ΠΟΕ και συνελήφθη για “διατάραξη”.

Dar la vida, por la vida (Δώσε τη ζωή, για τη ζωή)

[Θέλουμε, με την ευκαιρία που μας δίνεται, με αυτή τη δημοσίευση, να επισημάνουμε πως ένα ιστορικό κείμενο (κάθε ιστορικό κείμενο) έχει διπλή σημασία. Αφ’ ενός αποτελεί μία πηγή γνώσης και κατανόησης του τρόπου σκέψης και δράσης των ανθρώπων της εποχής στην οποία αναφέρεται και αφ’ ετέρου, μας βοηθά να κατανοήσουμε και να ξεπεράσουμε αυτές ή εκείνες τις απόψεις που δεν συμβάλλουν στην αναρχική απελευθερωτική δράση.

Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να οικειοποιείται την άγνοια ή την λαθεμένη ιδεολογική άποψη και πράξη, που δεν οδηγεί στην απελευθέρωση και την αναρχία, στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου σεβασμού σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν. Έτερον εκάτερον, έλεγαν οι προγενέστεροί μας.

Φόρος τιμής στη μνήμη και τη δράση των αγωνιστών είναι να κατανοήσουμε τα λάθη τους και να τα ξεπεράσουμε δυναμώνοντας τις αναρχικές ιδέες και πρακτικές και συμβάλλοντας στην ανάδειξη της ουσιαστικής απελευθερωτικής τους διάστασης.

Η κατανόηση και το ξεπέρασμα των ιδεολογικών αγκυλώσεων και των πολιτικών πρακτικών (που εμφανίζονται σαν ένας βρόχος στραγγαλίζοντας την απελευθερωτική ουσία της αναρχίας) είναι η απαραίτητη συνθήκη για να ξεφύγουν οι αναρχικοί από τις εξουσιαστικές αλυσίδες της κάθε αριστεράς και του κάθε είδους κομμουνισμού.

Κάθε κείμενο, όπως αυτό που δημοσιεύουμε, ας γίνεται η αφορμή να μην επαναλαμβάνονται οι λαθεμένες ιδεολογικοπολιτικές απόψεις και πρακτικές, που βαφτίζονται ή εκλαμβάνονται ως αναρχικές και απελευθερωτικές.

Πολιτικά όντα ή αντιπολιτικοί αγώνες;

Ουκ ολίγες φορές μιλήσαμε –και θα συνεχίζουμε να μιλάμε– ενάντια στην πολιτική, που αποτελεί την τέχνη της εξαπάτησης, της συναλλαγής και την κύρια έκφραση του, εκ βάθρων, αντί-ανθρώπινου πολιτισμού. Ωστόσο, μένουν πάντοτε αδιερεύνητες πτυχές του θέματος, που μας κάνουν να επανέλθουμε, για να τις διευκρινίσουμε.

Απόψεις όπως «ακόμη κι αν δεν ασχολείσαι με την πολιτική, ασχολείται εκείνη μαζί σου» είναι μεν ορθές, ωστόσο, το θέμα είναι με ποιον τρόπο και για ποιον σκοπό ασχολείσαι μαζί της. Πράγματι, είναι καλό να γνωρίζεις τις παγίδες και τους κινδύνους της, ώστε να μπορείς να τα αποφύγεις. Όταν κινείσαι ενσυνείδητα προς μια απελευθερωτική προοπτική, τότε δεν μπορείς να βαδίζεις στα δικά της μονοπάτια· διαφορετικά οι σχέσεις που σε περιβάλλουν, οι προσωπικές σου επιλογές και η προσπάθειά σου ν’ απελευθερωθείς θα καταλήξουν να την υπηρετούν.

Αρκεί το οικονομικό συμφέρον ως πολιτικό κίνητρο;

Η ανατομία του καπιταλισμού συχνά οδήγησε σε παρανοήσεις για το πού ακριβώς βρίσκεται αυτό που σχηματικά θα ονομάζαμε κέντρο βάρους του. Συχνά, αναφέρεται ότι ο καπιταλισμός ή καλύτερα ο δυτικός πολιτισμός, για να μιλήσουμε πιο συνολικά, δρα και πορεύεται, έχοντας ως κέντρο το συμφέρον του, που είναι καθαρά οικονομικό. Φαινομενικά αντίθετη, η μαρξιστική οικονομική ανάλυση μίλησε ενδελεχώς (και) για την σχέση κράτους-κοινωνίας-υλικών αναγκών-μέσων παραγωγής, ως βάση για την ερμηνεία του κόσμου και την εφαρμογή μιας ορθολογικής-«απελευθερωτικής» πολιτικής. Θεώρησε ότι το βασικό κύτταρο που κινητοποιεί τα πάντα (;) είναι η βελτίωση της τεχνολογίας-παραγωγής (πιο εξελιγμένα παραγωγικά μέσα, λιγότερες απαιτούμενες εργατοώρες, περισσότερος «ελεύθερος» χρόνος∙ φευ!), για την βέλτιστη (λέμε τώρα) κάλυψη των υλικών αναγκών. Καμμία, βεβαίως, πρόθεση να αναπαράγουμε κόκκινα μυθεύματα του προπερασμένου αιώνα. Όποιος επιθυμεί να βαυκαλίζεται με την ανάγνωσί των, του ευχόμαστε απλώς περαστικά. Ας δούμε, όμως, αν το άνωθι μαρξιστικό μοτίβο, όπως και το παρόμοιας ουσίας καπιταλιστικό, αντανακλά ή όχι το πολύπλοκο των πολιτικών σχέσεων εξουσίας.

Η πολιτική διέξοδος και η χαμένη «πανοπλία» του κινήματος

«Το Μίσος συνεχιζόταν ακριβώς όπως και πριν, μόνο που είχε αλλάξει ο στόχος. Αυτό που έκανε εντύπωση στον Ουίνστον, όταν τα ξανασκέφτηκε όλ’ αυτά, ήταν πως ο ομιλητής, πέρασε από την μια πολιτική γραμμή στην άλλη, ακριβώς στην μέση μιας φράσης, όχι μόνο χωρίς να σταματήσει, αλλά ν’ αλλάξει ούτε καν την σύνταξη». (1984, Τ. Όργουελ)

H έννοια της πολιτικής, συχνά, προσδιορίζεται, εκτός των άλλων, ως ο ιδιαίτερος τρόπος επίλυσης συγκρούσεων, ή απλά έντονων αντιπαραθέσεων με βάση τον συμβιβασμό, την εξομάλυνση και την διαπραγμάτευση ανάμεσα στα εμπλεκόμενα, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, μέρη. Πολλές φορές μάλιστα, λανθασμένα κατά την γνώμη μας, μια τέτοια διαδικασία θεωρείται ή προβάλλεται ότι απέχει από ενέργειες που συγκαταλέγονται στην λεγόμενη «στρατιωτική λύση».

Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς (Περί Πολέμου), «ο πολιτικός αντικειμενικός στόχος δεν είναι σαν τέτοιος, ένας δεσποτικός ρυθμιστής· πρέπει να προσαρμόζεται στην φύση των μέσων που διαθέτει, πράγμα που τον οδηγεί συχνά στην πλήρη του μεταμόρφωση· παραμένει μολαταύτα πάντα στην πρώτη γραμμή των θεωρήσεων μας. Η Πολιτική, επίσης, θα διεισδύσει σ’ ολόκληρη την πολεμική πράξη ασκώντας μια σταθερή επίδραση πάνω της, στο μέτρο που το επιτρέπει η φύση των εκρηκτικών δυνάμεων που ασκούνται σ’ αυτήν».

Ξεκουρδίζοντας τα όργανα της πολιτικής

Η πολιτική παραπαίει… ας την αφήσουμε να πεθάνει!

[Από το έντυπο, της ομώνυμης αναρχικής ομάδας, Πρόκληση σε στάση, τεύχος 4, Θεσσαλονίκη, Νοέμβρης ’95]

Πιστεύεις στον αναρχισμό; Θεωρείς πως τα εργατικά συμβούλια, η αυτοοργάνωση της παραγωγής και η άμεση δημοκρατία θα σε εξυψώσουν σε μια απελευθερωτική Εδέμ; Ε, τότε, ναι∙ η πολιτική σου πάει γάντι. Δεν νοούνται όλα τα παραπάνω δίχως αυτήν, διότι πολιτική σημαίνει διαχείριση. Κι εσύ, καθότι αναρχιστής (και όχι αναρχικός) έχεις ουκ ολίγα ζητήματα προς διαχείριση∙ από την βιομηχανική παραγωγή, μέχρι τις αντιδράσεις όσων διαφωνούν με όσα λες και πράττεις, μιας και οι μειοψηφούντες στις δημοκρατίες (άμεσες, έμμεσες, με φιοριτούρες ή άνευ) οφείλουν να υποτάσσονται στην βούληση της πλειοψηφίας. Αν υποθέσουμε, βέβαια, πως θέτεις συνήθως εαυτόν σε όσους πλειοψηφούν…

Η Συνωμοσία του Πόντιακ: Ψέματα, πολιτική και βιολογικός πόλεμος

Εν έτει 1793, άμα τον τερματισμό του Επταετούς Πολέμου[1]ανάμεσα στην Γαλλία και την Αγγλία, οι Γάλλοι κρατιστές, εγγράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων τους τον λόγο τιμής που είχαν δώσει στις Ινδιάνικες φυλές, «παραχωρούν» στο Βρετανικό στέμμα χιλιάδες εκτάρια γης δυτικά των Απαλαχίων ορέων.

Αυτή η πράξη ονομάσθηκε από τους Άγγλους εξουσιαστές Συνωμοσία του Πόντιακ. Τσιφλίκι τους, λοιπόν, η γη που για γενιές και γενιές οι ελεύθερες φυλές τιμούσαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους∙ με ένα φιρμάνι και δυο χρυσόβουλα την δίνουν πεσκέσι σ’ αυτούς που υποτίθεται πως αντιμάχονταν∙ σε αυτούς που δίχως την βοήθεια των Ινδιάνων ουδέποτε θα νικούσαν. Η υπόσχεση του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου του 15^ου πως θα σεβόταν απόλυτα το δικαίωμα των Ινδιάνων να ζουν ανεμπόδιστα στα εδάφη των προγόνων τους, αλλά και να διατηρήσουν στο ακέραιο την ελεύθερη κουλτούρα τους, ρίχτηκε στις καλένδες ελαφρά τη καρδία. Διότι, οι κρατιστές όπου γης έχουν κυρίως κοινά συμφέροντα∙ μόνιμος εχθρός τους ήταν και θα είναι πάντα οι ανυπότακτοι άνθρωποι.