«Στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, όλα είναι ανταγωνισμός, αγώνας: ακατάπαυστος αγώνας που γίνεται μεταξύ καπιταλιστών, μεταξύ εργατών και μεταξύ εργατών και καπιταλιστών. Αγώνας μεταξύ ανθρώπων, περιφερειών, εθνών. Είναι ένας αδυσώπητος πόλεμος, στον οποίο ο θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου». Κ. Καφιέρο
Ο ανταγωνισμός αποτελεί κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού. Είναι ένα βασικό συστατικό στοιχείο χωρίς το οποίο η ύπαρξη του καπιταλισμού δε νοείται καν και σαν τέτοιο διαποτίζει τις κοινωνίες. Υπό αυτό το πρίσμα, το πνεύμα του ανταγωνισμού φτάνει να έχει αναχθεί και σε δομικό στοιχείο της επικρατούσας ιδεολογίας και κοινωνικής πρακτικής, διαποτίζοντας τα μεμονωμένα άτομα. Παρακάτω, θα προσπαθήσουμε να ψηλαφίσουμε την φύση του ανταγωνισμού καθώς και το πώς πραγματοποιούνται τα παραπάνω.
Ξεκινώντας αυτή την ψηλάφηση, οφείλουμε να κάνουμε μια «ιστορική» αναδρομή. Η έννοια του ανταγωνισμού, λοιπόν, εισάγεται για πρώτη φορά από -ποιόν άλλο;- τον «πατέρα του καπιταλισμού» A.Smith. Ο Smith, πρώτος οριοθετεί το σύστημα της οικονομίας της αγοράς του οποίου βάση είναι το ατομικό συμφέρον. Λέει, μάλιστα, χαρακτηριστικά: «το γεύμα μας δεν μας το προσφέρει η φιλανθρωπία του κρεοπώλη, του ζυθοποιού ή του αρτοποιού αλλά η επιδίωξη του προσωπικού τους συμφέροντος». Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Για να καλέσεις έναν δαίμονα, πρέπει να μάθεις τ’ όνομά του. Κάποτε αυτό δεν ήταν παρά ένα όνειρο των ανθρώπων. Όμως, τώρα έχει γίνει πραγματικότητα μ’ έναν άλλον τρόπο. Το ξέρεις αυτό, Case. Η δουλειά σου είναι να μαθαίνεις τα ονόματα των προγραμμάτων, τα πολύπλοκα ονόματα που οι ιδιοκτήτες τους τα κρατούν κρυμμένα απ’ όλους. Τα πραγματικά ονόματα… (William Gibson, Nευρομάντης)
Οι διαφημίσεις, ο ακρογωνιαίος λίθος του καταναλωτισμού, θα λέγαμε πως τελευταία διακατέχονται από κρίσεις ειλικρίνειας, με αυτές των τηλεπικοινωνιών να πρωτεύουν σε επίδειξη επί πλέον θράσους. Από το Μιλάτε, σας ακούμε του πρόσφατου παρελθόντος περάσαμε τώρα στο ακόμη πιο ωμό Ξέρουμε τι σκέφτεσαι… Ας μη γίνει λόγος για όσα οι βρικόλακες των τραπεζών διαλαλούν για την πραμάτεια τους, με την μεγαλοπρεπώς αργυρώνητη αρωγή «επιφανών» τηλεπερσόνων∙ ούτως ή άλλως εκατομμύρια εξουσιαζόμενοι της ελλαδικής επικράτειας το νιώθουν καθημερινά στο πετσί τους. Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Η νυχτοπεταλούδα τον θάνατο δεν αντικρίζει, όσο πετάει μπροστά,
μέσα στο μεγαλείο της ζωντανής φλόγας·
η καρδιά, διψασμένη, στα κρυστάλλινα νερά αγωνίζεται
ούτε προσέχει την άτρακτο ούτε φοβάται τον στόχο του κυνηγού·
το δειλό πουλί, επιστρέφοντας από πάνω,
για να ενωθεί με τους συντρόφους του, δεν βλέπει ότι το δίχτυ πλησιάζει […]
Giordano Bruno, Ανταμοιβή
Έζησε στην εποχή που οι ιστορικοί ονομάζουν Αναγέννηση. Την εποχή, μάλιστα, που υποτίθεται ότι είχε ωριμάσει αυτή η αναγέννηση. Ιταλός ων, βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων. Ούτε η δική του εποχή δεν τον αναγνώριζε σαν επιστήμονα, με τα τότε μέτρα για το τί είναι επιστήμη. Ούτε και σήμερα θα τον θεωρούσαν, βέβαια, αμιγή επιστήμονα. Και καλά θα έκαναν, αφού η σύγχρονη επιστήμη υπακούει σε νέες αυθεντίες και διαθέτει άλλου τύπου όπλα. Άλλωστε, η εξειδίκευση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που απογυμνώνεται όλο και περισσότερο από τις πιθανότητες μιας συνολικής και βαθύτερης γνώσης της ίδιας της ζωής. Ο Giordano Bruno, λοιπόν, δεν ήταν επιστήμονας. Το εύρος των γνώσεων, μα κυρίως των αναζητήσεών του θα τον κατέτασσε απευθείας στους προσωκρατικούς, που δήλωναν ότι είναι επιστήμονες, ούτε φιλόσοφοι, ούτε τίποτε, αλλά ήταν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Πειράματα πραγματοποιούνται σε πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ για την παρασκευή χαπιού που θα διαγράφει τις «κακές αναμνήσεις». Σύμφωνα με τους επιστήμονες το χάπι εμποδίζει τον εγκέφαλο να ανανεώσει την διαδικασία με την οποία ο εγκέφαλος αναδημιουργεί μια «κακή ανάμνηση», και ως εκ τούτου διευρύνονται οι δυνατότητες «θεραπείας» του λεγόμενου μετατραυματικού σοκ.
Το χάπι-σφουγγάρι των «κακών αναμνήσεων» όμως και η ενδεχόμενη χρήση του όπως ο καθένας καταλαβαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Έχουν γραφεί τόσα και τόσα για τις αέναες προσπάθειες αλλά και τις δυνατότητες της κάθε εξουσίας να διαμορφώνει τους όρους κατοχής και ορισμού της «Μνήμης» και της Λήθης.
Και όμως, αποδεικνύεται ότι στο δρόμο για την ολοκληρωτική κατοχή των ανθρώπινων πληθυσμών, τίποτα προηγούμενο δεν είναι αρκετό για τους κυρίαρχους. Όσο ενώνονται τόσο πιο απαιτητικοί γίνονται για το πέπλο που θέλουν να καλύψει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, κάθε ανθρώπινη σκέψη και συναίσθημα. Να σβήνονται, λοιπόν, οι «κακιές αναμνήσεις»…
Ναι, αλλά ποιος θα ορίζει ποιες είναι αυτές, ποια χημική ουσία τελικά θα επιλεγεί για να φθάνει σ’ αυτά τα «παράθυρα» του εγκεφάλου που πρέπει να κλείσουν για πάντα; Πόσοι άνθρωποι θα παραμείνουν ανέγγιχτοι από μια μαζική χρήση τέτοιων φαρμάκων; Πόσοι θα μείνουν για να θυμούνται πότε ξεκίνησαν όλα, και γιατί θα πρέπει να αγωνιστούν, πόσοι θα παραμείνουν άνθρωποι ύστερα από παρόμοιες μαζικές λοβοτομήσεις; Πόσοι θα κρύβονται κάποτε για να μην μπουν υποχρεωτικά στην ουρά ενός «απαραίτητου» εμβολιασμού κατά των «κακών αναμνήσεων» ή για να πάρουν το χάπι τους για να ξεχάσουν κάποιες «βλαβερές και ανεπιθύμητες εικόνες, ειδήσεις, πρόσωπα ή γεγονότα»;
Βιάζονται οι επιστήμονες και οι εντολοδόχοι τους για το «καλό» μας, ας βιαστούμε και εμείς για μια μάχη που γίνεται ολοένα και πιο σκληρή ολοένα και πιο καθοριστική…
Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...