ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

«Στο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα πα­ρα­γω­γής, ό­λα εί­ναι α­ντα­γω­νι­σμός, α­γώ­νας: α­κα­τά­παυ­στος α­γώ­νας που γί­νε­ται με­τα­ξύ κα­πι­τα­λι­στών, με­τα­ξύ ερ­γα­τών και με­τα­ξύ ερ­γα­τών και κα­πι­τα­λι­στών. Α­γώ­νας με­τα­ξύ αν­θρώ­πων, πε­ρι­φε­ρειών, ε­θνών. Εί­ναι έ­νας α­δυ­σώ­πη­τος πό­λε­μος, στον ο­ποί­ο ο θά­να­τος του ε­νός εί­ναι η ζω­ή του άλ­λου». Κ. Κα­φιέ­ρο

Ο α­ντα­γω­νι­σμός α­πο­τε­λεί κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη του κα­πι­τα­λι­σμού. Εί­ναι έ­να βα­σι­κό συ­στα­τι­κό στοι­χεί­ο χω­ρίς το ο­ποί­ο η ύ­παρ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού δε νο­εί­ται καν και σαν τέ­τοιο δια­πο­τί­ζει τις κοι­νω­νί­ες. Υ­πό αυ­τό το πρί­σμα, το πνεύ­μα του α­ντα­γω­νι­σμού φτά­νει να έ­χει α­να­χθεί και σε δο­μι­κό στοι­χεί­ο της ε­πι­κρα­τού­σας ι­δε­ο­λο­γί­ας και κοι­νω­νι­κής πρα­κτι­κής, δια­πο­τί­ζο­ντας τα με­μο­νω­μέ­να ά­το­μα. Πα­ρα­κά­τω, θα προ­σπα­θή­σου­με να ψη­λα­φί­σου­με την φύ­ση του α­ντα­γω­νι­σμού κα­θώς και το πώς πραγ­μα­το­ποιού­νται τα πα­ρα­πά­νω.

Ξε­κι­νώ­ντας αυ­τή την ψη­λά­φη­ση, ο­φεί­λου­με να κά­νου­με μια «ι­στο­ρι­κή» α­να­δρο­μή. Η έν­νοια του α­ντα­γω­νι­σμού, λοι­πόν, ει­σά­γε­ται για πρώ­τη φο­ρά α­πό -ποιόν άλ­λο;- τον «πα­τέ­ρα του κα­πι­τα­λι­σμού» A.Smith. Ο Smith, πρώ­τος ο­ριο­θε­τεί το σύ­στη­μα της οι­κο­νο­μί­ας της α­γο­ράς του ο­ποί­ου βά­ση εί­ναι το α­το­μι­κό συμ­φέ­ρον. Λέ­ει, μά­λι­στα, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «το γεύ­μα μας δεν μας το προ­σφέ­ρει η φι­λαν­θρω­πί­α του κρε­ο­πώ­λη, του ζυ­θο­ποιού ή του αρ­το­ποιού αλ­λά η ε­πι­δί­ω­ξη του προ­σω­πι­κού τους συμ­φέ­ρο­ντος».

Σκέψου τι ξέρουν…

Για να καλέσεις έναν δαίμονα, πρέπει να μάθεις τ’ όνομά του. Κάποτε αυτό δεν ήταν παρά ένα όνειρο των ανθρώπων. Όμως, τώρα έχει γίνει πραγματικότητα μ’ έναν άλλον τρόπο. Το ξέρεις αυτό, Case. Η δουλειά σου είναι να μαθαίνεις τα ονόματα των προγραμμάτων, τα πολύπλοκα ονόματα που οι ιδιοκτήτες τους τα κρατούν κρυμμένα απ’ όλους. Τα πραγματικά ονόματα… (William Gibson, Nευρομάντης)

Οι διαφημίσεις, ο ακρογωνιαίος λίθος του καταναλωτισμού, θα λέγαμε πως τελευταία διακατέχονται από κρίσεις ειλικρίνειας, με αυτές των τηλεπικοινωνιών να πρωτεύουν σε επίδειξη επί πλέον θράσους. Από το Μιλάτε, σας ακούμε του πρόσφατου παρελθόντος περάσαμε τώρα στο ακόμη πιο ωμό Ξέρουμε τι σκέφτεσαι… Ας μη γίνει λόγος για όσα οι βρικόλακες των τραπεζών διαλαλούν για την πραμάτεια τους, με την μεγαλοπρεπώς αργυρώνητη αρωγή «επιφανών» τηλεπερσόνων∙ ούτως ή άλλως εκατομμύρια εξουσιαζόμενοι της ελλαδικής επικράτειας το νιώθουν καθημερινά στο πετσί τους.

Δύσθυμη αναγέννηση:[1] H περίπτωση του Giordano Bruno

Η νυχτοπεταλούδα τον θάνατο δεν αντικρίζει, όσο πετάει μπροστά,
μέσα στο μεγαλείο της ζωντανής φλόγας·
η καρδιά, διψασμένη, στα κρυστάλλινα νερά αγωνίζεται
ούτε προσέχει την άτρακτο ούτε φοβάται τον στόχο του κυνηγού·
το δειλό πουλί, επιστρέφοντας από πάνω,
για να ενωθεί με τους συντρόφους του, δεν βλέπει ότι το δίχτυ πλησιάζει […]
Giordano Bruno, Ανταμοιβή

 

Έζησε στην εποχή που οι ιστορικοί ονομάζουν Αναγέννηση. Την εποχή, μάλιστα, που υποτίθεται ότι είχε ωριμάσει αυτή η αναγέννηση. Ιταλός ων, βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων. Ούτε η δική του εποχή δεν τον αναγνώριζε σαν επιστήμονα, με τα τότε μέτρα για το τί είναι επιστήμη. Ούτε και σήμερα θα τον θεωρούσαν, βέβαια, αμιγή επιστήμονα. Και καλά θα έκαναν, αφού η σύγχρονη επιστήμη υπακούει σε νέες αυθεντίες και διαθέτει άλλου τύπου όπλα. Άλλωστε, η εξειδίκευση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που απογυμνώνεται όλο και περισσότερο από τις πιθανότητες μιας συνολικής και βαθύτερης γνώσης της ίδιας της ζωής. Ο Giordano Bruno, λοιπόν, δεν ήταν επιστήμονας. Το εύρος των γνώσεων, μα κυρίως των αναζητήσεών του θα τον κατέτασσε απευθείας στους προσωκρατικούς, που δήλωναν ότι είναι επιστήμονες, ούτε φιλόσοφοι, ούτε τίποτε, αλλά ήταν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα.

ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΠΙ ΠΟΥ ΣΒΗΝΕΙ ΤΙΣ «ΚΑΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ»…

Πειράματα πραγματοποιούνται σε πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ για την παρασκευή χαπιού που θα διαγράφει τις «κακές αναμνήσεις». Σύμφωνα με τους επιστήμονες το χάπι εμποδίζει τον εγκέφαλο να ανανεώσει την διαδικασία με την οποία ο εγκέφαλος αναδημιουργεί μια «κακή ανάμνηση», και ως εκ τούτου διευρύνονται οι δυνατότητες  «θεραπείας» του λεγόμενου μετατραυματικού σοκ.

Το χάπι-σφουγγάρι των «κακών αναμνήσεων» όμως και η ενδεχόμενη χρήση του όπως ο καθένας καταλαβαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Έχουν γραφεί τόσα και τόσα για τις αέναες προσπάθειες αλλά και τις δυνατότητες της κάθε εξουσίας να διαμορφώνει τους όρους κατοχής και ορισμού της «Μνήμης» και της Λήθης.

Και όμως, αποδεικνύεται ότι στο δρόμο για την ολοκληρωτική κατοχή των ανθρώπινων πληθυσμών, τίποτα προηγούμενο δεν είναι αρκετό για τους κυρίαρχους. Όσο ενώνονται τόσο πιο απαιτητικοί γίνονται για το πέπλο που θέλουν να καλύψει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, κάθε ανθρώπινη σκέψη και συναίσθημα. Να σβήνονται, λοιπόν, οι «κακιές αναμνήσεις»…

Ναι, αλλά ποιος θα ορίζει ποιες είναι αυτές, ποια χημική ουσία τελικά θα επιλεγεί για να φθάνει σ’ αυτά τα «παράθυρα» του εγκεφάλου που πρέπει να κλείσουν για πάντα; Πόσοι άνθρωποι θα παραμείνουν ανέγγιχτοι από μια μαζική χρήση τέτοιων φαρμάκων; Πόσοι θα μείνουν για να θυμούνται πότε ξεκίνησαν όλα, και γιατί θα πρέπει να αγωνιστούν, πόσοι θα παραμείνουν άνθρωποι ύστερα από παρόμοιες μαζικές λοβοτομήσεις; Πόσοι θα κρύβονται κάποτε για να μην μπουν υποχρεωτικά στην ουρά ενός «απαραίτητου» εμβολιασμού κατά των «κακών αναμνήσεων» ή για να πάρουν το χάπι τους για να ξεχάσουν κάποιες «βλαβερές και ανεπιθύμητες εικόνες, ειδήσεις, πρόσωπα ή γεγονότα»;

Βιάζονται οι επιστήμονες και οι εντολοδόχοι τους για το «καλό» μας, ας βιαστούμε και εμείς για μια μάχη που γίνεται ολοένα και πιο σκληρή ολοένα και πιο καθοριστική…

Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών