Περί ηρώων και τάφων

«Υ­πήρ­χε ο τολ­στο­ϊ­κός, που αρ­νιό­ταν να φά­ει κρέ­ας ε­πει­δή ή­ταν ε­χθρός κά­θε μορ­φής βί­αιου θα­νά­του και που πο­λύ συ­χνά ή­ταν θε­ό­σο­φος και άν­θρω­πος της ελ­πί­δας· αλ­λά και ο ο­πα­δός της βί­ας σ’ ό­λες της τις μορ­φές, μέ­χρι και τις πιο α­δια­νό­η­τες, εί­τε ε­πει­δή υ­πο­στή­ρι­ζε ό­τι το Κρά­τος μπο­ρεί να κα­τα­πο­λε­μη­θεί μο­νά­χα με τη βί­α εί­τε, ό­πως στην πε­ρί­πτω­ση του Πο­δε­στά, ε­πει­δή έ­δι­νε έ­τσι διέ­ξο­δο στα σα­δι­στι­κά του έν­στι­κτα.

»Υ­πήρ­χαν οι δια­νο­ού­με­νοι ή οι σπου­δα­στές, που έ­φτα­ναν στο κί­νη­μα μέ­σω του Στίρ­νερ ή του Νί­τσε, ό­πως ο Φερ­νά­ντο, γε­νι­κά υ­περ­βο­λι­κά ε­γω­κε­ντρι­κοί και α­ντι­κοι­νω­νι­κοί και που συ­χνά κα­τέ­λη­γαν να υ­πο­στη­ρί­ζουν τον φα­σι­σμό· και σχε­δόν α­ναλ­φά­βη­τοι ερ­γά­τες, που προ­σχω­ρού­σαν στον α­ναρ­χι­σμό α­να­ζη­τώ­ντας εν­στι­κτω­δώς κά­ποια ελ­πί­δα.

»Υ­πήρ­χαν δυ­σα­ρε­στη­μέ­νοι, που διο­χέ­τευαν μ’ αυ­τόν τον τρό­πο το μί­σος τους για την κοι­νω­νί­α και τα α­φε­ντι­κά και που συ­χνά γί­νο­νταν οι ί­διοι α­δυ­σώ­πη­τα α­φε­ντι­κά ό­ταν α­πο­κτού­σαν κά­ποια πε­ριου­σί­α ή που γί­νο­νταν πρά­κτο­ρες της α­στυ­νο­μί­ας· και πο­λύ α­γνοί άν­θρω­ποι γε­μά­τοι κα­λο­σύ­νη και με­γα­λο­ψυ­χί­α που, αν και ή­ταν κα­λο­συ­νά­τοι και α­γνοί, ή­ταν ταυ­τό­χρο­να ι­κα­νοί να φτά­σουν μέ­χρι τις δο­λο­φο­νι­κές α­πό­πει­ρες και το θά­να­το, ό­πως ή­ταν η πε­ρί­πτω­ση του Σι­μόν Ρα­ντο­βί­τσκι που, πα­ρα­κι­νη­μέ­νος α­πό κά­ποια μορ­φή α­πό­δο­σης δι­καιο­σύ­νης, σκό­τω­σε τον άν­θρω­πο που θε­ω­ρού­σε υ­πεύ­θυ­νο για το θά­να­το α­θώ­ων γυ­ναι­κών και παι­διών.