«Λαϊκή Παράδοση» και κρατική καταστολή

Πόσο «αυθεντική» μπορεί να είναι η «παράδοση»; Πως είναι δυνατόν η κρατική καταστολή να έχει βάλει χέρι σε χορούς, τραγούδια, μουσικές και πανηγύρια ανθρώπων με σκοπό τον έλεγχο και την υποταγή; Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά και σε καμμία περίπτωση συνομωσιολογικά! Για την κρατική εξουσία η μουσική, τα τραγούδια και ο χορός δεν ήταν πάντα μια αθώα διέξοδος όπως για τους περισσότερους ανθρώπους. Αυτό που σήμερα ορίζουμε ως «παράδοση» έχει επινοηθεί σε μεγάλο βαθμό από την προσπάθεια του κράτους να επιβληθεί στους ανθρώπους που την βιώνουν και την εξελίσσουν. Η προσπάθεια του κράτους να ομογενοποιήσει τον πληθυσμό του υπό την σκεπή μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας πέρασε, και περνάει, μέσα από την «παράδοση». Το μακρύ χέρι του κράτους όπου έχει αναλάβει να ανακαλύπτει και στην συνέχεια να κρύβει ή να παραποιεί όποια «παράδοση» δεν συμβαδίζει με τις αρχές του έθνους, ονομάζεται λαογραφία! Το αντικείμενο μελέτης της λαογραφίας, σύμφωνα με εκείνη, είναι η διερεύνηση της «ψυχής του λαού»¹. Οι θιασώτες της λαογραφίας πιστεύουν στον άρρηκτο δεσμό μεταξύ κράτους και λαογραφίας. Το κράτος, σύμφωνα με την λαογραφία, θεωρείται ως οργανισμός που διέπεται από την «ψυχή του λαού». Η λαογραφία γνωρίζοντας καλύτερα από κάθε άλλη επιστήμη «την ψυχή του λαού» ορίζει την θέση της ως «σύμβουλος» του κράτους. Ο μεγαλύτερος θρίαμβος κατά τους λαογράφους θα ήταν εάν κάθε πολιτική πράξη ανταποκρινόταν τέλεια στο χαρακτήρα των εξουσιαζόμενων, έτσι ώστε ακόμα και τα ποιο επαχθέστερα και άδικα μέτρα να θεωρούνται αναγκαία, γιατί το κράτος δεν κάνει κάτι άλλο παρά να διεκπεραιώνει τις δικές τους ανάγκες! Σε αυτό το σημείο εμφανίζονται οι πραγματικοί χαρακτήρες της λαογραφίας: η εκπαίδευση και η χειραγώγηση. Με άλλα λόγια εδώ αρχίζει ο πραγματικός σκοπός της που δεν είναι μόνο να καταγράψει ό,τι υπάρχει στην κουλτούρα των ανθρώπων, αλλά όπου χρειάζεται να κρύψει, να παραλλάξει και εν τέλει να επινοήσει νέες «παραδόσεις», που θα μοιάζουν ότι υπήρχαν από πάντα!²

Στρέβλωση και εξαπάτηση: Η παραχάραξη της Ιστορίας των ελεύθερων φυλών

Ο μόνος καλός Ινδιάνος, είναι ο νεκρός Ινδιάνος!

 Phil Sheridan, στρατηγός του ιππικού των Η.Π.Α (1831-1888)

Για όσους μελετούν την ιστορία όχι επιδερμικά, αλλά αντιθέτως επιμένουν να διερευνούν τόσο την ακρίβεια των γεγονότων, όσο και την συνάφεια που παρουσιάζεται ανάμεσά σε αυτά ανά τους αιώνες, πάντοτε η αμφιβολία θα γεννάται μέσα τους ισόποσα με την γνώση. Γνωρίζουν, το δίχως άλλο, πως η ρομφαία και η πυρίτιδα δεν είναι αρκετή, για να σβήσουν οι κρατιστές τα ίχνη των ελεύθερων φυλών απ’ το σώμα της Μητέρας Γης∙ οι δολοφόνοι της μνήμης δεν κρατούν όπλα, αλλά δημοσιογραφική ή ακαδημαϊκή πένα.