Παρανομία και Εξουσία

Είναι αρκετά σημαντικό να ασχοληθεί κάποιος με ζητήματα που εμφανίζονται με μια διάρκεια –με ένα «πείσμα» θα μπορούσε να ειπωθεί–, και κόντρα σε θεμελιακές αντιλήψεις και απόψεις που θέλουν να συμβάλλουν στην ολική απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Θα μπορούσε να υπάρξει ο ισχυρισμός, πως αυτή η επανάληψη καταστάσεων γίνεται μηχανικά επειδή κάποτε συνέβη κάτι αντίστοιχο, μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες και από τότε έχει καθιερωθεί. Όμως, έχει συμβεί, ούτε και εκείνο το γεγονός να έχει αναλυθεί με επάρκεια, ώστε μέσα από συγκεκριμένες εκτιμήσεις να έχει αποφέρει τις απαραίτητες εμπειρίες.

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα με κάποια σειρά.

Διαβάζουμε κατά καιρούς κείμενα, όπου καταγράφονται και εκθειάζονται άτομα και απόψεις που έχουν σχέση με αυτό που συνηθίζεται να λέγεται ως «κοινό έγκλημα».

Είναι βασικό να ξεκαθαριστεί από την αρχή, πως η γενεσιουργός αιτία όλων αυτών των καταστάσεων είναι οι εξουσιαστικές κι εκμεταλλευτικές σχέσεις που αναπαράγονται μέσω των θεσμών και των μηχανισμών του κράτους, το οποίο είναι η συγκροτημένη και αναπτυγμένη εκδήλωση αυτών των σχέσεων.

ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΓΚΥΛΩΣΕΙΣ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ»…

«Με μόνη την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νικήσουμε. Θα ήταν όχι απλώς ανοησία, αλλά και έγκλημα να ρίξουμε μόνη την πρωτοπορία στην αποφασιστική μάχη, προτού όλη η τάξη, προτού οι πλατιές μάζες να έχουν πάρει θέση ανοικτής υποστήριξης της πρωτοπορίας, ή τουλάχιστον ευμενούς ουδετερότητας απέναντί της και να έχουν δείξει ότι είναι εντελώς ανίκανες να υποστηρίξουν τον αντίπαλό τους […]. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η πολιτική πείρα των ίδιων των μαζών. Τέτοιος είναι ο βασικός νόμος όλων των μεγάλων επαναστάσεων, που τον επιβεβαίωσε τώρα με καταπληκτική δύναμη και παραστατικότητα όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και η Γερμανία». (Λένιν, Άπαντα)

Mια καθαρόαιμη λενινιστική πρωτοπορία, ένοπλη ή μη, αυτοπροσδιοριζόμενη ως τέτοια δεν υφίσταται, δεν νοείται έξω από την συγκρότηση και την λειτουργία ενός κόμματος.

«Το κόμμα [σύμφωνα με τον Λένιν] είναι η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ο καθοδηγητικός-υποβοηθητικός μοχλός της σχέσης μάζες-επανάσταση. Ούτε υποκαθιστά την εργατική τάξη, ούτε την ακολουθεί, ούτε συγχέεται μ’ αυτήν. Ξεχωρίζει απ’ αυτήν και γιατί είναι αυτόνομη οργάνωση και γιατί πολιτικοϊδεολογικά είναι ο πιο συνειδητός εκφραστής των αντικειμενικών ταξικών συμφερόντων της τάξης αυτής. Είναι η οργανωμένη και συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης».

Θα θεωρούσε κάποιος αυτονόητο ότι οι αναρχικές ιδέες και πρακτικές είναι αδύνατον να συγχέονται με τα παραπάνω. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Όχι με μισόλογα, αλλά με ειλικρινείς και καίριες τοποθετήσεις. Όχι βαπτίζοντας το κρέας ψάρι, αλλά με θάρρος και αποφασιστικότητα.

Το λενινιστικό κόμμα, μικρό ή μεγάλο, καθοδηγεί πολιτικοϊδεολογικά, εκφράζει τα «αντικειμενικά ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης», ώστε να την οδηγήσει στην «νίκη».

Στην πρώτη παράγραφο του καταστατικού του λενινιστικού κόμματος νέου τύπου αναφέρεται ότι:

Η ΕΛ.ΑΣ «καθαρίζει» τους νονούς της νύχτας;

Διαβάζοντας τέτοια πρωτοσέλιδα για την υπόθεση των νονών της νύχτας που «έσκασε» αυτές τις μέρες, είναι να γελάει και να κλαίει κανείς μαζί.

Όχι μόνο γιατί βασικοί πρωταγωνιστές στις συμμορίες που εμπλέκοντας στην πολυδιαφημισμένη «εξάρθρωση» της μαφίας αυτές τις μέρες είναι νυν  και απόστρατοι αξιωματικοί της ΕΛληνικής ΑΣτυνομίας. Αλλά γιατί το έργο το έχουμε ξαναδεί…

Επικοινωνιακή αναβάθμιση ή απλά «δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά»; Λίγες συλλήψεις για να πέσει στάχτη στα μάτια; Μήπως αντιστάθμισμα στο «αίτημα» για «κάθαρση» και το «να μπουν οι απατεώνες στη φυλακή»; Οι απαντήσεις μπορούν να είναι πολλές, αλλά τα πράγματα για τους αναρχικούς δεν μπορεί παρά να είναι ξεκάθαρα.