«Είκοσι χρόνια αργότερα, αρκετοί απ’ όσους ήμασταν τότε, είμαστε ακόμα ζωντανοί. Άλλοι εξαντλήθηκαν, πολλοί σάπισαν. Οι περισσότεροι δεν συσσώρευσαν άλλες ήττες στη ζωή εκτός απ’ αυτές που τους επιβλήθηκαν. Ήττες, ένα σωρό, όμως παράδοση ελάχιστες φορές. Το ’68 μάς έδωσε αυτά τα καύσιμα αντίστασης και το πείσμα που σημάδεψε το σύνολο του κινήματος, μάς έδωσε ένα αίσθημα του τόπου, ένα «νόημα της πατρίδας» μέσα στη σάρκα μας ως το κόκαλο». Paco Ignacio Taibo II, ’68 Mεξικό
«Το ωραίο και το δύσκολο δεν είναι να κρατήσεις
είναι να πέσεις και να σηκωθείς». Θ. Κωσταβάρας
Η λέξη ήττα προέρχεται από το αρχαιότατο επίρρημα ήκα, δηλαδή ήκ- jα > ήσσα (αττική διάλεκτος) > ήττα. Το επίρρημα ήκα δήλωνε τόσο ποιότητα όσο και ποσότητα, όμως, δήλωνε ελάχιστη ποσότητα, άρα και κάποια σχετική ποιότητα, έστω λίγη.
Στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια το επίρρημα ήκα σημαίνει ασθενικά, ήσυχα, με πραότητα, ήσυχα, ήπια, ελαφρώς, όχι δυνατά, όχι βίαια, με ηρεμία, βραδέως, σιγανά, επομένως αρχικά δεν δηλώνει την αρνητική έκβαση του πολέμου, αλλά τον τρόπο με τον οποίο γίνεται, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο επέρχεται το δυσμενές αποτέλεσμα.
Πολλές φορές, μάλιστα, υπήρχε αμφισβήτηση όσον αφορά για το ποιος ηττήθηκε, καθώς κάτι τέτοιο επέτρεπαν λόγου χάρη οι ισάριθμες ανθρώπινες απώλειες των εμπόλεμων μερών.
Η ήττα, λοιπόν, από μόνη της δεν συνεπαγόταν την συντριβή ή τον όλεθρο ή τον αφανισμό, δεν συνεπαγόταν καν τον τέλος ενός πολέμου, αλλά χαρακτήριζε την έκβαση μιας συγκεκριμένης μάχης. Συνέχεια
Anarchy press gr 