Συνέντευξη του Anarchypress με ανώνυμο προβοκάτορα των εκτρόπων του Ιουλίου του 1965 και της εξέγερσης του Νοεμβρίου του 1973

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 49 χρόνων από την επιβολή της δικτατορίας της 21^ης Απριλίου 1967, το Anarchypress αναζήτησε και βρήκε έναν από του ανώνυμους αγωνιστές της περιόδου αυτής. Του ζητήσαμε να μας δώσει μία συνέντευξη η οποία και ακολουθεί.

Για ευνόητους λόγους του δώσαμε την κωδική ονομασία Ανώνυμος προβοκάτορας. Κάθε ομοιότητα με διαδικτυακές ονομασίες, που ενδεχομένως υπάρχουν, είναι συμπτωματική και δεν αφορά το πρόσωπο το οποίο μας έδωσε την συνέντευξη.

Ερώτηση: Στις 26 Νοεμβρίου 1965 ο Ευάγγελος Δενδρινός, ένας από τους βουλευτές που «αποστάτησαν» τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, υποστήριξε ότι το 1960 και προτού προκηρυχθεί ο περιβόητος «ανένδοτος αγώνας» ο Γεώργιος Παπανδρέου, γνωστός και ως «Γέρος της Δημοκρατίας», σε σύσκεψη στο Καστρί είχε δηλώσει ότι «Θα κάνουμε πολιτική και εκλογική συνεργασία με τον Καραμανλή. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: οι εθνικόφρονες και οι κομμουνιστές. Θα κάνουμε τις εκλογές με τους χωροφύλακες και με το πιστόλι στο χέρι». Λίγο αργότερα ο «Γέρος της Δημοκρατίας» κατηγορούσε τον Καραμανλή για «βία και νοθεία».

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1960 το γερμανικό περιοδικό Σπήγκελ, αλλά και η εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» δημοσιεύουν καταγγελία ενός γερμανού αξιωματικού ονόματι Μαξ Μέρτεν καταδικασμένου για εγκλήματα πολέμου κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ο Μέρτεν που καταδικάστηκε σε 20ετή φυλάκιση όταν συνελήφθη το 1957 σε ταξίδι αναψυχής στην Ελλάδα αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από την ψήφιση φωτογραφικού νόμου από την κυβέρνηση Καραμανλή, που υπάκουσε στην παραγγελία των ισχυρών γερμανών φίλων του Μέρτεν.

Είχε, λοιπόν, αληθινό πρόβλημα το προδικτατορικό πολιτικό σύστημα με τις αντιδημοκρατικές μεθόδους της χούντας ή αποτελούσε μια βολικότατη λύση για όλους, αφού η κρατική επιβολή θα ενισχυόταν και το λεγόμενο πεζοδρόμιο, όπως χαρακτηρίζονταν όσοι διαδήλωναν προβοκατόρικα και έξω από τον έλεγχο και της αριστεράς θα έμπαιναν στον γύψο;

Ανώνυμος προβοκάτορας: Η φράση του Παπανδρέου για συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είναι γεγονός. Πρόκειται, επίσης, για ένα άλλοθι που πλασάρισε αργότερα η ΕΔΑ για να δικαιολογήσει την παράδοση των ψηφοφόρων της στην Ένωση Κέντρου. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτά τα λόγια δεν τον έκφραζαν. Κάθε άλλο. Ο «Γέρος της Δημοκρατίας» ήτανε και «Γέρος της Δικτατορίας», όταν του το υπέδειχναν οι πολιτικοί του προστάτες.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2011: ΤΡΙΑΝΤΑ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ META ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ…

Τότε (την περίοδο της χούντας), ο εκλεκτός για να βγάλει τα «κάστανα από την φωτιά» ήταν ένας στρατιωτικός. Και ο ασθενής (η κοινωνία) μπήκε αμέσως στο «χειρουργείο» ή αλλιώς στο «γύψο». Για να συνετισθούν οι προβοκάτορες των Ιουλιανών του ’65 (του «ελληνικού Μάη» που προηγήθηκε από τα παγκόσμια γεγονότα του ’68), να παταχθεί η λογική του «πεζοδρομίου», και οι «οχλοκρατικές» εκδηλώσεις, για να διασφαλιστεί η τάξη και η ασφάλεια, για να ισχυροποιηθεί το κράτος, για να τηρηθούν οι ισορροπίες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή έτσι κατά πως συμφωνήθηκαν από τους «νικητές» και τους «ηττημένους» της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής. Η επιλογή, όπως αποδείχθηκε, ήταν επιβεβλημένη για το καλό όλων των εξουσιαστικών μερίδων. Και είναι πράγματι μεγάλος μύθος ότι το πολιτικό σύστημα ήταν «απροετοίμαστο» για το στρατιωτικό πραξικόπημα.

21 Απρίλη 1967: «Σκέπασε μάνα, Σκέπασε»(*)…

Το ξημέρωμα εκείνης της μέρας μας βρήκε όλους μουδιασμένους. Μια βουβή αναστάτωση επικρατούσε στη συνοικία μας. Ο γέρος μου, που είχε φύγει από τα χαράματα για τη δουλειά, γύρισε και μας ανήγγειλε με σφιγμένα δόντια: «έγινε πραξικόπημα». Μετά είπε: «ετοίμασέ μου μια αλλαξιά ρούχα». Ανοίξαμε το ραδιόφωνο. Τα στρατιωτικά εμβατήρια ’δίναν και ’παίρναν: «των εχθρών τα φουσάτα περάσαν»,…

Αλλά, τα λόγια του εκφωνητή άργησαν να ακουστούν. Η ασάφεια εξακολουθούσε να υπάρχει. Ήξερα, όπως κι οι δικοί μου, πως τα πράγματα δεν ήταν καθόλου ευχάριστα. Φήμες έλεγαν πως άρματα μάχης είχαν παραταχθεί στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και πως ο στρατός είχε καταλάβει τους ραδιοφωνικούς, σταθμούς, τον ΟΤΕ και τη βουλή. Είχαν συλληφθεί πολιτικοί αλλά και πολλοί άνθρωποι.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ «ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ»

Κατά τη χρονική περίοδο της επταετίας, η εκκλησία όχι μόνο δεν τήρησε αποστάσεις από τον κρατικό μηχανισμό, όπως ξεδιάντροπα ισχυρίζονται μέχρι και σήμερα οι διάφοροι υποστηρικτές της, αλλά –αντίθετα– επιχείρησε να διευκολύνει με κάθε τρόπο τις κινήσεις του και συμπαρατάχθηκε με τους τυράννους. Αυτούς τους ιδιαίτερα συνεκτικούς δεσμούς τόνιζαν με έμφαση, από την πρώτη στιγμή, οι χουντικοί με το ασταμάτητα προβαλλόμενο «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών».

[…] Σύσσωμοι οι «πνευματικοί» ηγέτες αλλά και κατώτεροι κληρικοί, έταξαν εαυτούς στο πλευρό των εξουσιαστών και των συμμοριών τους, επιβεβαιώνοντας τον βαθιά αντιανθρώπινο χαρακτήρα της ύπαρξης και επιβολής τους.

Χαρακτηριστικό άλλωστε παράδειγμα αποτελεί ο διορισμός στον αρχιεπισκοπικό θρόνο του Ιερώνυμου, γνωστού για τις φιλοχουντικές του πεποιθήσεις και φανατικού πολέμιου κάθε άποψης και πρακτικής που δεν συμβάδιζε με τα συμφέροντα των κρατιστών και των ομοτράπεζων τους.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η «εθνοσωτήριος επανάσταση» άρχισε να βρίσκει συμπαράσταση έμπρακτα από την εκκλησία, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της εγκατάστασής της:

«Ο απροκαταλήπτως κρίνων την εν Ελλάδι πραγματικότητα, μετά την εγκατάστασιν της νέας Εθνικής Κυβερνήσεως, δεν είναι δυνατόν ή να ομολογήσει ότι εις πολλούς τομείς της εθνικής και κρατικής δραστηριότητος εγένετο ήδη αισθητή μια νέα πνοή υγείας και ανακαινιστικής δημιουργίας. Η επιτευχθείσα γαλήνη και το εξαγγελθέν πρόγραμμα της Κυβερνήσεως γεννούν την ελπίδα ότι θα ανατείλουν δια τον τόπον καλύτεραι ημέραι. Οι στόχοι του κυβερνητικού προγραμματισμού είναι τω όντι αξιέπαινοι» (περιοδικό Εκκλησία, 15-5-67).

Πριν περάσουν λίγες μέρες, ο Ιερώνυμος επιδίδει και προσωπικά τα διαπιστευτήρια και τις ευχαριστίες του στον τότε υπουργό παιδείας Καλαμποκιά. «Η Εθνική Κυβέρνησις ηθέλησε ίνα η αναγεννητική πνοή την οποία αντιλαμβανόμεθα πνέουσα εις πάντας τους τομείς της δημόσιας ζωής πνεύση και εντός της εκκλησίας. Επιθυμούμεν να επαναλάβομεν τας προς την Εθνικήν Κυβέρνησιν προσωπικάς ευχαριστίας». (23-5-67).

Ο ίδιος ρασοφόρος τον Μάιο του 1968 απένειμε στον Παπαδόπουλο τον χρυσό σταυρό του «αποστόλου» Παύλου, αποδίδοντας του έτσι μια τιμή που δεν αποδόθηκε σε κανένα πρωθυπουργό των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Την ίδια μέρα προσφώνησε τον Παπαδόπουλο στο μέγαρο της αρχιεπισκοπής Αθηνών, ο Αντώνιος Γαβαλάς, εκ μέρους όλων των κληρικών που δούλευαν εκεί. […] «Αι άγιαι ψυχαί των ιερέων θα δέωνται του θεού υμών υπέρ της ευοδώσεως και ολοκληρώσεως του εθνοσωτήριου έργου της επαναστάσεως της 21 Απριλίου του 1967… Η επανάστασις της 21ης Απριλίου σώζει την Ελλάδα από την καταστροφήν και την εξουθένωσιν, εις την οποίαν αφεύκτως ωδηγείτο. Επί της Εθνικής Κυβερνήσεως αποκτά επί τέλους και η εκκλησία της Ελλάδος Ηγεσίαν. Ω, χαράς ευαγγέλια».

Η ιεραρχία της εκκλησίας, συνεχίζοντας ακάθεκτη τη προσπάθεια της καθαγίασης των χουντικών και πλέουσα σε πελάγη ευτυχίας για την τόσο αγαστή συνεργασία της με τους τυράννους, δεν σταματάει εκεί. Τον Νοέμβριο του 1972, ο Ιερώνυμος απονέμει στον Παπαδόπουλο τα «Διάσημα Μεγαλόσταυρου του Τάγματος Αποστόλου Παύλου», συνοδεύοντάς τα με τις ακόλουθες κολακείες:

«Η Υμετέρα μόνο Εξοχότης το ετόλμησε (από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους) και με το ξίφος της αποφασιστικότητος, η οποία Σας διακρίνει, αποκόψατε τα δεσμά τής εσταυρωμένης Εκκλησίας. Η Εκκλησία Σάς ικετεύει: ολοκληρώσατε το έργο σας μέχρι τέλους. Η Εκκλησία σάς ευγνωμονεί ήδη και θα σας ευγνωμονεί εσαεί».

Κανείς από τους σημερινούς μητροπολίτες, όσο και αν επιχειρείται να απλωθεί ένα πέπλο λήθης πάνω από αυτό το γεγονός, δεν διαφοροποιήθηκε από τις επίσημες θέσεις της ιεραρχίας, τασσόμενος στο πλευρό όλων αυτών που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και εξοντώθηκαν από τους εξουσιαστές.

Κάτι, που έχει επιβεβαιωθεί και από τον πρωτοπρεσβύτερο Πυρουνάκη, με επιστολή του στον Γ. Καρανικόλα: «Σημειώνω το καλόπιστο λάθος σου να νομίζεις ότι ελάχιστοι δεσπότες στη δικτατορία έκαναν αντίσταση. Κανείς!».

Αναρχικός Πυρήνας ΠΕΡΑΣΜΑ

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 2, Απρίλιος 2002