«Ως ένα άλλο, επιτακτικό σήμερα, γνώρισμα, παρουσιάζεται η έντονη πολιτική δέσμευση, η οποία χαρακτηρίζει τον αντάρτη σε σχέση μ’ άλλους μαχητές. Πρέπει να εμμείνει κανείς στην αυστηρά πολιτική φύση του αντάρτη, ακριβώς επειδή αυτός πρέπει να διακριθεί από τον κοινό ληστή και τον στυγνό εγκληματία, τα κίνητρα του οποίου αποσκοπούν στον προσωπικό πλουτισμό […] Η ουσία του Πολιτικού δεν είναι αποκλειστικά η εχθρότητα, αυτή καθαυτή, αλλά η διάκριση φίλου και εχθρού, προϋποθέτει δε και τα δύο στοιχεία, τον Φίλο και τον Εχθρό. Ο ενδιαφερόμενος για τον αντάρτη ισχυρός τρίτος, μπορεί ακόμα να σκέφτεται και να ενεργεί τελείως εγωιστικά· θέτει το πολιτικό του συμφέρον με το μέρος του αντάρτη. Αυτό δίνει την εντύπωση πολιτικής φιλίας και αποτελεί ένα είδος πολιτικής αναγνώρισης, ακόμα και όταν δεν φτάνει στο σημείο δημοσίων και επισήμων αναγνωρίσεων ως εμπόλεμου κόμματος ή ως κυβέρνησης». (Carl Schmitt, Η Θεωρία του Αντάρτη, Παρεμβολή στην Έννοια του Πολιτικού)
Την ευρύτερη περίοδο που διανύουμε είναι κάτι παραπάνω από συχνή η προβολή συγκεκριμένων κυβερνητικών ή κομματικών στελεχών ως «ανταρτών». Οι «αντάρτες» βουλευτές εμφανίζονται να ρυθμίζουν την λεγόμενη πολιτική επικαιρότητα, να συντονίζουν και να συντονίζονται σε μια δια-κομματική αντιπολίτευση, αλλά και να ενισχύουν το «αξιακό» ιδεολογικό περίβλημα της περιβόητης επανίδρυσης του κράτους.
Παρουσιάζονται, ακόμα, οι κομματικοί «αντάρτες», ξεκομμένοι από το τακτικό κομματικό στράτευμα, υιοθετώντας τακτικές «ανορθόδοξου πολέμου»: αντί να δώσουν την «μάχη» μέσα στα κομματικά όργανα, καταφεύγουν στο «κλαρί» των ΜΜΕ, ή ακόμα και των «σατιρικών» εκπομπών του Λαζόπουλου, δημοσιεύουν μανιφέστα αμφισβήτησης της επίσημης κομματικής ή κυβερνητικής γραμμής, εναρμονιζόμενοι δήθεν με τη διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια.
Anarchy press gr 