«… Και τί πειράζει αν ένα παιδί δεν μπορεί να γράψει;»

Η εξάπλωση του κορωναϊού δημιούργησε τις προϋποθέσεις της ανάπτυξης και καθολικής –σε πολλές περιπτώσεις– εφαρμογής της τηλεργασίας και τηλεκπαίδευσης. Δυο σχετικά σύγχρονες μέθοδοι με τις οποίες, μέσω της χρήσης τεχνολογίας, υποκαθίσταται σε σημαντικό βαθμό η φυσική παρουσία του εργαζόμενου/μαθητή στον εργασιακό/σχολικό χώρο.

Όπως σε κάθε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, έτσι και τώρα το Κράτος μηχανεύεται τρόπους για το πως θα επωφεληθεί ώστε οι «έκτακτες» χρήσεις να γίνουν μόνιμες. Δεν θα έλειπε από αυτή τη συνθήκη φυσικά η εκπαίδευση, ως ένας πάρα πολύ σημαντικός θεσμός για το Κράτος. Οι τελευταίες ανακοινώσεις και συζητήσεις από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας έδειξαν ξεκάθαρα την επιλογή του «δράττοντος την ευκαιρία».

Αλλά, εάν στο Υπουργείο μπορεί να καταλογιστεί πονηρία προθέσεων, στο «εκπαιδευτικό κίνημα» διακρίνεται μια μονοδιάστατη αντίδραση στις επιβουλές της Πολιτείας. Σίγουρα είναι οξύμωρο και περίεργο, η υπουργός Παιδείας η οποία διαθέτει μεγάλη εμπειρία στη σύνταξη «σφιχτών» νομικών κειμένων, εγγράφων και πράξεων, να καταθέτει σχέδιο νόμου που έμπαζε από παντού. Και που έπρεπε να επιστρατευτούν πρώην πρυτάνεις και ανώτατες αρχές για να τοποθετηθούν. Δεν πιστεύουμε ότι αποτελούσε αβλεψία αλλά μια συνειδητή επιλογή διαχείρισης καταστάσεων και αντιδράσεων. Και σε αυτό το σημείο η πλειονότητα του εκπαιδευτικού χώρου επικεντρώνεται μονάχα στο σοβαρό ζήτημα των καμερών. Μετά τις ήξεις-αφήξεις της κυβέρνησης, μιας συχνής τακτικής κατά την περίοδο της καραντίνας, και τις πιέσεις που ασκήθηκαν σε εκπαιδευτικούς από ορισμένα περιφερειακά εκπαιδευτικά συμβούλια για χρήση σύγχρονης τηλεκπαίδευσης και πλατφόρμας, το μπαλάκι πετάχτηκε και στους γονείς, οι οποίοι, εννοείται, δεν θα μπορούσαν να είχαν ομοιόμορφη και ενιαία άποψη, αλλά που διακρίθηκαν σε πολλές περιπτώσεις από ανταγωνιστικά κριτήρια και όχι ουσίας. Επιχειρήματα της μορφής «γιατί τα ιδιωτικά σχολεία κάνουν σύγχρονη από την αρχή;» ή «γιατί το χ,ψ σχολείο κάνει και εμείς δεν κάνουμε;» εμφανίστηκαν στους ενδογονειακούς διαλόγους.

Όχι στην εργαλειοποίηση των παιδιών απ’ το κράτος

Για την προστασία της υγείας και της συνείδησης

Μηδαμινή σημασία έχει αν τα σχολεία ανοίξουν στις 7 ή στις 14 Σεπτεμβρίου. Το ζήτημα είναι ότι το υπουργείο παιδείας σκοπεύει να στοιβάξει 25 μαθητές σε μια τάξη με το να μεταθέσει την δική του ευθύνη στους μαθητές, στα νήπια(!) και στους δασκάλους-καθηγητές. Αν αναλογιστούμε ότι τα σχολεία άνοιξαν στις αρχές Μαΐου για την Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και αρχές Ιουνίου για την Πρωτοβάθμια με ελάχιστα κρούσματα ανά ημέρα, με «σπασμένα» τμήματα και ένα  ανά θρανίο, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της κοροϊδίας του υπουργείου και του κράτους, κατ’ επέκταση, σε αυτή την φάση με τα εκατοντάδες κρούσματα ανά μέρα. Μάλιστα, την περίοδο του lock down ψηφίστηκε νόμος, όπου προβλέπει την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, από 22 σε 25 στο Δημοτικό, ενώ το όριο στην Δευτεροβάθμια είναι στους 27 μαθητές ανά τμήμα. Όλα αυτά την στιγμή που το κράτος απαγορεύει συναθροίσεις (όπου το βολεύει) λόγω συγχρωτισμού.

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, ΤΟ «ΠΑΙΔΙ» ΚΑΙ Η «ΣΟΚΟΛΑΤΑ»…

Στην γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung δημοσιεύτηκε σε οικονομικό ένθετο άρθρο που υπογράφει ο Ρίχαρντ Φραουνμπέργκερ, ελεύθερος ρεπόρτερ, που διαμένει εδώ και 15 χρόνια στην Ελλάδα. Ο Φραουνμπέργκερ μεταξύ άλλων υποστηρίζει ότι:

«Η χώρα βυθίστηκε σε σοκ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας, η πρώτη κυβέρνηση κατά της πολιτικής λιτότητας μέσα στην ευρωζώνη, η αναβίωση του ονείρου της ελληνικής αριστεράς που ηττήθηκε στον εμφύλιο του 1949, συνεχίζει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος αυτό που ξεκίνησαν οι προκάτοχοί του, και αυτό μέσα σε μια ύφεση που διαρκεί εδώ και επτά χρόνια, με εισοδήματα που συρρικνώνονται και την ανεργία που φθάνει το 24%, την υψηλότερη στην Ευρώπη».

Μόνο που τα πάλαι ποτέ αριστερά εξουσιαστικά «όνειρα» ήταν και παραμένουν εκ προοιμίου εφιάλτες για όλους εκείνους που δεν ήταν προσδεμένοι στα κομματικά λαγούμια της αριστεράς κομμουνιστικής ή μη. Όσο για την συνέχεια «με την διαδικασία του κατεπείγοντος» δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Τα δεκανίκια αυτόν τον ρόλο έπαιζαν ανέκαθεν, εκείνον της ταχείας υποστύλωσης, της αντιμετώπισης μιας «έκτακτης ανάγκης», μιας συνθήκης που θα μπορούσε να ξεβράσει το ανεξέλεγκτο, να απελευθερώσει από δεσμά…