ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ (Μέρος Β’)

Ποιο νήμα μας συνδέει με την Αρκτική;

Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι εμείς ζούμε πολύ μακριά και δεν μας αγγίζουν όλα αυτά. Κάποιοι θα αναγκαστούν να ενδιαφερθούν, εξ αιτίας των οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, που διαπλέκουν σαν ιστός αράχνης όλο τον πλανήτη. Άλλωστε, οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι οι μισθοί δεν αυξάνονται με την αύξηση των τιμών του πετρελαίου, αλλά μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Λόγω της αύξησης των τιμών, τα πάντα ακριβαίνουν και γίνονται όλο και πιο απρόσιτα, ακόμη και βασικά ήδη διατροφής σε όλο τον κόσμο. Ο οικονομολόγος Τζέιμς Χάμιλτον έχει δείξει ότι από τις 11 τελευταίες λεγόμενες οικονομικές κρίσεις στις ΗΠΑ, οι 10 συνδέονταν άμεσα με κορυφώσεις της τιμής του πετρελαίου. Δεν χρειαζόμασταν, βέβαια, έναν επιστήμονα του κέρδους να μας πει το αυτονόητο! Όλοι, άλλωστε, γνωρίζουμε ότι στα κράτη που εξάγουν πετρέλαιο, τα κέρδη δεν αφορούν τους εξουσιαζόμενους των κρατών αυτών. Το αντίθετο μάλιστα. Σε αυτά τα κράτη οι άνθρωποι υποφέρουν τόσο από την περιβαλλοντική καταστροφή, όσο και από την εγκαθίδρυση των πιο στυγνών καθεστώτων.

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ (Μέρος Α’)

[…] ο άν­θρω­πος πά­ντα νό­μι­ζε πως εί­ναι πιο ευ­φυ­ής απ’ τα δελ­φί­νια, για­τί εί­χε κα­τα­φέ­ρει να κά­νει τό­σα πράγ­μα­τα –τον τρο­χό, τους πο­λέ­μους, τη Νέ­α Υόρ­κη κ.λπ.–, ε­νώ τα δελ­φί­νια το μό­νο που έ­κα­ναν ή­ταν να κο­προ­σκυ­λιά­ζουν στο νε­ρό και να δια­σκε­δά­ζουν. Α­πό την άλ­λη, τα δελ­φί­νια πά­ντα νό­μι­ζαν πως εί­ναι πο­λύ πιο έ­ξυ­πνα α­πό τον άν­θρω­πο – για τους ί­διους α­κρι­βώς λό­γους.

Το πε­ρί­ερ­γο ή­ταν πως τα δελ­φί­νια γνώ­ρι­ζαν α­πό και­ρό την ε­πι­κεί­με­νη κα­τα­στρο­φή του πλα­νή­τη Γη και εί­χαν κά­νει πολ­λές προ­σπά­θειες να ει­δο­ποι­ή­σουν την αν­θρω­πό­τη­τα για τον κίν­δυ­νο: οι πε­ρισ­σό­τε­ρες ό­μως προ­σπά­θειες ε­πι­κοι­νω­νί­ας τους πα­ρε­ξη­γού­νταν σαν δια­σκε­δα­στι­κές προ­σπά­θειες να χτυ­πή­σουν μια μπά­λα ή να σφυ­ρί­ξουν, για να πά­ρουν έ­να με­ζε­δά­κι και έ­τσι τε­λι­κά ε­γκα­τέ­λει­ψαν τις προ­σπά­θειές τους και έ­φυ­γαν απ’ τη Γη με τον τρό­πο τους, λί­γο πριν φτά­σουν οι Βό­γκον­ς.

Το τε­λευ­ταί­ο μή­νυ­μα των δελ­φι­νιών πα­ρε­ξη­γή­θη­κε σαν μια εκ­πλη­κτι­κά ε­πι­τη­δευ­μέ­νη προ­σπά­θεια δι­πλής κω­λο­τού­μπας, πη­δώ­ντας μέ­σα α­πό έ­να στε­φά­νι και σφυ­ρί­ζο­ντας συγ­χρό­νως την «Α­στε­ρό­εσ­σα», αλ­λά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το μή­νυ­μα ή­ταν το ε­ξής: «Α­ντί­ο κι ευ­χα­ρι­στώ για τα ψά­ρια»». Douglas Adams, Γυ­ρί­ζο­ντας τον Γα­λα­ξί­α με ω­το­στόπ.

Είναι, σίγουρα, σημαντικό, απ’ την πλευρά της αναρχικής θεώρησης, να παρουσιάζονται, να αναλύονται, αλλά κυρίως, να διαχωρίζονται οι πολιτικές παραφυάδες απ’ το ανθοφόρο βλαστάρι της απελευθερωτικής πρότασης. Η αξία, λοιπόν, της αναρχικής θεώρησης αποκτά μία επί πλέον σημασία, όταν η διείσδυση της κυριαρχίας στον κοινωνικό χώρο γίνεται με μη εμφανείς τρόπους, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εγκλωβίζονται στον ιστό της, δίχως πραγματικά να το συνειδητοποιούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο αναρχικός λόγος, ως συνολικά απελευθερωτικός, είναι σε θέση να βρει την άκρη του πολιτικού μίτου που συναρμολογεί το εξουσιαστικό παραμύθι· να φωτίσει, δηλαδή, τα εξωραϊσμένα σημεία του, αποκαλύπτοντας, έτσι, τόσο το εύρος της μηχανορραφημένης απάτης, όσο και το προφανές του δόλου που το συνοδεύει.