Ngo Van, Αρχαία ουτοπία και εξεγέρσεις των αγροτών στην Κίνα

Γ’ Μέρος

Το Βασίλειο του Ουρανού των Ταϊπίνγκ (Εξέγερση των Ταϊπίνγκ 1851–1864)

Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, μια αγροτική εξέγερση ξέσπασε στη βόρεια Κίνα, με επικεφαλής τις βουδιστικές ομάδες του Λευκού Λωτού και του Τάγματος του Ουρανού. Οι πειρατές λεηλατούσαν τις ακτές του Guangdong, του Fujian και του Zhejiang. Η νότια Κίνα μετατράπηκε σε σκηνικό σποραδικών εξεγέρσεων αγροτών που επηρεάζονταν από μυστικές οργανώσεις οι οποίες συνδέονταν με την Κοινότητα της Τριάδας (Sanhohui), μια άλλη ονομασία για την Κοινότητα του Ουρανού και της Γης (Tiandihui).

Στην κεντρική Κίνα, την ίδια περίοδο, στις επαρχίες Jiangxi και Guangdong, στη μέση και κάτω κοιλάδα του ποταμού Yangtze, εμφανίστηκε η Κοινότητα «Λάτρεις του Θεού» (Bai Shangdi Hui) ανάμεσα σε χιλιάδες αγρότες που υπόφεραν κάτω από τον ζυγό των γαιοκτημόνων, της εκμετάλλευσης των τοκογλύφων και τους εκβιασμούς των Μανδαρίνων. Μέσα στη βαθιά τους απόγνωση οι χωρικοί κοίταξαν προς τον ουρανό. Οι «Λάτρεις του Θεού», εμπνευσμένοι από τον Χριστιανισμό, πήραν το όνομα Taiping («Μεγάλη Ειρήνη»), ακολουθώντας τα χνάρια της Ταοϊστικής κοινότητας των Κίτρινων Τουρμπάν του 2ου αιώνα μ.Χ. Αυτά τα δύο κινήματα, αν και γεννήθηκαν σε διαφορετικά ιστορικά πλαίσια, επιδίωκαν τον ίδιο στόχο: να πραγματοποιήσουν την ουτοπία της Μεγάλης Ειρήνης, μιας κοινωνίας «χωρίς πλούσιους ή φτωχούς», την επιστροφή της εποχής της ευτυχίας, της μυθικής χρυσής εποχής του παρελθόντος.

Ngo Van, Αρχαία ουτοπία και εξεγέρσεις των αγροτών στην Κίνα

Β’ Μέρος

Το Πρώτο Θεοκρατικό Κράτος

Την ίδια περίοδο, ιδρύθηκε στην κοιλάδα του ποταμού Han η θρησκευτική κοινότητα των Five Pecks of Rice (Wudou Το Mi Dao) από τον Zhang Daoling, ο οποίος μελετούσε το Tao στο όρος Beimang. Οι μαθητές του, για να λάβουν τη διδασκαλία του, έπρεπε να πληρώσουν πέντε pecks ρύζι. Τους δόθηκε το όνομα Rice-Rebels (mitsei). Ο Zhang Lu, ο εγγονός του Zhang Daoling, συνέχισε το έργο του παππού του.

Η Αυτοκρατορία, η οποία καταστράφηκε από τα Κίτρινα Τουρμπάν, προσπάθησε να κερδίσει την υποστήριξη του Ζανγκ Λου, αλλά ο τελευταίος σκότωσε τον αξιωματικό των αυτοκρατορικών δυνάμεων που στάλθηκαν για να διαπραγματευθούν μαζί του και κράτησε τα στρατεύματά του. Κατέκτησε την περιοχή και οργάνωσε ένα θεοκρατικό κράτος στο Σιτσουάν και στο νότιο τμήμα του Γκανσού, χωρίς κυβερνητικούς αξιωματούχους, χωρίς φυλακές και χωρίς ατομική περιουσία.

Ngo Van, Αρχαία ουτοπία και εξεγέρσεις των αγροτών στην Κίνα

Α΄ Μέρος

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Ο Ngo Van γεννήθηκε το 1913 στο Tan Lo, ένα χωριό στο Δέλτα του Μεκόνγκ· ήταν ο μικρότερος γιος μιας μεγάλης οικογένειας φτωχών αγροτών. Το 1926 πήγε στη Σαϊγκόν για να εργαστεί. Σύντομα αντιμετώπισε την κοινωνική και αποικιακή καταπίεση. Εντάχθηκε στην Τροτσκιστική Αριστερή Κομμουνιστική Αντιπολίτευση. Συνελήφθη πολλές φορές και βασανίστηκε από τη γαλλική αποικιακή αστυνομία, ενώ διώχθηκε και από το κόμμα του Χο Τσι Μινχ, επειδή αντιτάχθηκε στη γραμμή της Μόσχας. Το 1937 δημοσίευσε ένα φυλλάδιο για τις Δίκες της Μόσχας του 1936. Το 1948 κατάφερε να δραπετεύσει από το Βιετνάμ και πήρε το δρόμο για τη Γαλλία. Οι περισσότεροι από τους συντρόφους του στο Βιετνάμ εκτελέστηκαν από το κόμμα του Χο Τσι Μινχ.

Για μια ουτοπική κοινωνία

Τα σημάδια είτε σωματικά είτε ψυχικά διεγείρουν τις αναμνήσεις και μας προστατεύουν από την επανάληψη των αιτιών εκείνων που μας οδήγησαν εκούσια ή ακούσια στο βωμό της λογικής και της εξάρτησής μας από άτομα και προκαταλήψεις που δεν ευσταθούν σε συναισθηματικό επίπεδο παρά μόνο στη σφαίρα του παραλογισμού υπέρ της επιβαλλόμενης έννομης τάξης και ζωής που ασκείται στον άνθρωπο πιέζοντάς τον σε καταστάσεις καταστολής του ίδιου του του εαυτού ή ακόμη και των οικείων του.

Οι ατομικές εξεγέρσεις συμβάλλουν στην κατάλυση κάθε κοινωνικής υποταγής. Ξεκινάμε από κάπου για να φτάσουμε κάπου και στη διαδρομή συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει συγκεκριμένο σημείο που να ικανοποιεί την περιέργειά μας ή να καταστεί αρκετό ώστε να κορέσει την όρεξή μας για περιπέτεια. Η παραίτησή μας από την ικανοποίηση υλικών ή πνευματικών απολαύσεων θα χαρακτηριζόταν ως άρνηση της μη υποφερτής ζωής μας ή ακόμη και το αντίθετο: ως αποδοχή μιας θλιβερής πραγματικότητας την οποία βιώνουμε και από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από τη φτώχεια και τον έλεγχο της ζωής του από παράγοντες άυλους; Πώς άραγε να νιώθει ένας άνθρωπος που καθημερινά έχει να αντιμετωπίσει από τη μία την ανάγκη να δουλέψει για να επιβιώσει και από την άλλη τα δεσμά ενός προγράμματος που του επιβάλλανε χωρίς καν να ερωτηθεί; Πόσο άδικο αλήθεια να προσφέρεις και να μην αναγνωρίζεσαι. Χαρακτηρίζοντας έναν χώρο ως κίνημα αυτομάτως ο πρώτος συνειρμός έχει να κάνει με την κίνηση, επομένως τη ζωή. Στη μακρόχρονη πορεία της ζωής μας συναντούμε άτομα που ενώ διακηρύττουν την ελευθερία και αναγνωρίζονται ως κύριοι εκφραστές και υποστηρικτές της παρατηρούμε πως με την πάροδο των χρόνων αρκετοί από αυτούς «μεταφέρουν» τις απόψεις τους ξανά μέσα σε αυστηρούς ιδεολογικούς κλωβούς επιχειρηματολογώντας πως με αυτό τον τρόπο θα προσελκύσουν κι άλλους «οπαδούς» στον κινηματικό χώρο. Από πότε η ιδεολογία της αναρχίας επιζητά οπαδούς κι όχι συντρόφους; Ή ακόμα καλύτερα, εραστές της αναρχίας; Άτομα που με τις πράξεις τους από τις πιο απλές έως τις πιο δύσκολες αναμορφώνουν μέρα με τη μέρα την ουσία, περιβάλλοντας με αγάπη την οποιαδήποτε κοινή σκέψη γύρω από την αναρχία. Τι σημαίνει τελικά για τον καθένα μας η αναρχία και πώς ολοκληρώνεται πέρα από τη θεωρία; Αρκετοί αρκούνται στη θεωρία φροντίζοντας επιδεικτικά να απέχουν παρασάγγας από την πρακτική εφαρμογή ή υλοποίηση των στόχων. Δεν θα προέτρεπα κανέναν να αποχωρήσει από την κοινωνία που ζούμε ακολουθώντας έναν ασκητικό δρόμο (δίχως επιστροφή).

H OYTOΠIA, του Τόμας Μωρ

Ο Τόμας Μωρ (1478 – 1535) γεννιέται στο Λονδίνο και σπουδάζει στη νομική σχολή και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Είναι γνώστης νομικών, ιστορίας, μαθηματικών, κλασσικής λατινικής και ελληνικής γραμματείας και συγγραφέας πολλών έργων φιλοσοφικών αλλά και κωμωδιών. Λόγω της μορφώσεώς του –και της προσωπικότητάς του–, ανελίσσεται στην αγγλική κοινωνία. Παρ’ ότι διετέλεσε δικαστής και βουλευτής γίνεται ιδιαίτερα αγαπητός διότι είναι έντιμος, αμερόληπτος και έχει την τάση να προστατεύει τους φτωχούς. Τέλος βρίσκεται γραμματέας και σύμβουλος στην αυλή του αδίστακτου (και συζυγοκτόνου) βασιλιά Ερρίκου του 8ου.

Το 1499 γνωρίζει τον Έρασμο (γνωστό φιλόσοφο και συγγραφέα) γίνεται στενός του φίλος και επηρεάζεται από τις ουμανιστικές ιδέες. Οι δύο φίλοι, μαζί με άλλους διανοητές, σχηματίζουν παρέες, συζητούν, αμφισβητούν και ασκούν κριτική στην παράνοια και τις φρικαλεότητες του πρώτου τέταρτου του 16ου αιώνα, αλλά και συγχρόνως προτείνουν «λύσεις» –μεταξύ αστείου και σοβαρού–  πραγματικά ουτοπικές για την εποχή εκείνη. Γνώστες της ελληνικής (και της λατινικής) μελετούν την «Πολιτεία» του Πλάτωνα. Η Ουτοπία, είναι γι’ αυτούς τους δύο οραματιστές μία ακτίνα φωτός που τους δίνει ελπίδες και τους βοηθά να διακρίνουν μια διαφορετική μελλοντική πραγματικότητα μέσα από τη σκοτεινή εποχή που ζουν. Οι αρχές του 16ου αιώνα σύρουν πίσω τους μία εποχή χιλίων χρόνων όπου επικρατεί η ανισότητα, η αδικία, το αλάθητο του πάπα, τα συγχωροχάρτια, η βαρβαρότητα της ιεράς εξέτασης, η απόλυτος ισχύς και δικαίωμα των βασιλιάδων –ή αρχόντων– στη ζωή ή το θάνατο των ταλαίπωρων υπηκόων. Μια μεταβατική περίοδος που το αίμα των στρατιωτών που έφεραν το σταυρό και δολοφόνησαν γυναικόπαιδα στο όνομά του Χριστού έχει αρχίσει να στεγνώνει και όπου διάφορα ανθρώπινα πλάσματα σκόρπια εδώ και εκεί στην Ευρώπη αρχίζουν να αμφισβητούν… τον παραλογισμό, την υποκρισία και τα εγκλήματα της θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας. Σε λίγο η θρησκευτική Μεταρρύθμιση θα συγκλονίσει την Ευρώπη.

Εμπρησμός σε γραφεία του κόμματος UDI στη Χιλή (21/2)

Η εμπρηστική επίθεση έγινε σε γραφεία του κόμματος στην πόλη Antofagasta. Την ευθύνη ανέλαβε ο «Διαβολικός Αντιεξουσιαστικός Πυρήνας». Στην ανάληψη ευθύνης που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο σχολιάζεται η σχέση του κόμματος UDI (Unión Demócrata Independiente) με τους συντηρητικούς νεο-φασιστικούς κύκλους και στην Καθολική Εκκλησία.