Αναρχία στην Ουκρανία

ΜΑΧΝΟΒΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (MAHNOVIST)

Η επανάσταση του 1917 έως το 1921 στην Ουκρανία είναι μια περίοδος της ιστορίας που δεν έχει μελετηθεί καθόλου. Ενώ οι Μπολσεβίκοι εδραίωσαν τον γραφειοκρατικό τους έλεγχο πάνω στους εργάτες της Ρωσίας, στον χώρο της Ουκρανίας έγινε πείραμα με ένα άλλο μοντέλο σοσιαλισμού. Ενώ επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις αναρχικές αντιλήψεις και απόψεις, οι σοσιαλιστές από πολλά κόμματα αγωνίστηκαν δίπλα στους εργάτες και τους αγρότες για να βρουν μια πιο ελευθεριακή κατεύθυνση, όπου η αυτοδιαχείριση και η αυτοοργάνωση σήμαιναν μια ευκαιρία για πραγματικό σοσιαλισμό από τα κάτω. Οι αναρχικοί θα έχτιζαν μια εθνική ομοσπονδία για να συντονίσουν τις πολιτικές και πολιτιστικές προσπάθειές τους, και θα έπαιζαν, επίσης, καθοριστικό ρόλο στην συγκρότηση του Επαναστατικού Εξεγερτικού Στρατού της Ουκρανίας, συχνά γνωστοί ως «Μαχνοβίτες» (σ.τ.μ. Makhnovtsi), όπως ονομάστηκε το κίνημα, ένα όνομα το οποίο προέρχεται από τον Νέστορα Μάχνο.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΘΕ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

«Και οι δυο πλευρές, νικητές και ηττημένοι, καταστράφηκαν. Όλοι οι αυτοκράτορες ή οι διάδοχοί τους σφαγιάστηκαν ή καθαιρέθηκαν […] Οι πάντες ηττήθηκαν. Οι πάντες επλήγησαν. Όλα όσα έδωσαν ήταν επί ματαίω. Κανείς δεν κέρδισε τίποτα […] Όσοι επιβίωσαν, οι βετεράνοι αναρίθμητων ημερών μάχης, επέστρεψαν είτε με τις δάφνες της νίκης είτε με τα μαντάτα του ολέθρου σε χώρες βυθισμένες ήδη στην καταστροφή».

Winston Leonard Churchill, βρετανός πρωθυπουργός, Ο άγνωστος πόλεμος (1931)

«Αυτός ο πόλεμος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της βίας. Είναι το σιδηρουργείο στο οποίο ο κόσμος θα σφυρηλατηθεί με νέα σύνορα και νέες κοινότητες. Νέα καλούπια περιμένουν να γεμίσουν με αίμα και η εξουσία θα ασκείται με σιδερένια πυγμή».

Ernst Jünger, Ο πόλεμος ως εσωτερικό βίωμα

Είναι γνωστή η ιστορικότητα των αντιθέσεων, που εκφράστηκαν ανάμεσα στους αναρχικούς για το πράγματι δύσκολο ζήτημα του πολέμου. Ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, διεθνολόγοι, και κάθε λογής ειδικοί, επίσης, έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν την μετάβαση από την «αρχική μορφή πολέμου», που λάμβανε υπ’ όψιν της την επιβίωση και την διατήρηση της σωματικής ακεραιότητας του πολεμιστή λόγου χάριν μιας φυλής, που τόνιζε το προσωπικό θάρρος, στην ολοκληρωτική μορφή του πολέμου, που δεν υπολογίζει ούτε τις ζωές όσων πολεμούν ούτε και τις ζωές των αμάχων.

Πολλοί ανθρωπολόγοι αρνούνται την ύπαρξη ενός «πρωτόγονου πόλεμου» πριν από την ύπαρξη οργανωμένων κρατών, από την στιγμή που οι φρικαλεότητες των μετέπειτα πολέμων μέχρι τις ημέρες μας, οι βιασμοί και αρπαγές γυναικών, οι εθνικές εκκαθαρίσεις, η οργάνωση των σφαγών, η λεηλασία, η καταστροφή και η εκκένωση ολόκληρων περιοχών πραγματοποιούνται με το πρόσημο των πολιτισμένων κοινωνιών. Άλλη μερίδα ειδικών επιμένει ότι «πρωτόγονοι» χαρακτηρίζονταν από την τελετουργία στην διεξαγωγή των πολέμων, αρκετά συχνά επεδείκνυαν αυτοσυγκράτηση και έθεταν περιορισμούς και χρησιμοποιούσαν, πολύ περισσότερο από ό,τι θεωρείται, την διπλωματία.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι η σύγχρονη ολοκληρωτική μορφή του πολέμου δεν μπορεί να ειδωθεί παρά σε συνάρτηση με τα κυρίαρχα συμφέροντα και ιδεολογίες, αλλά και τον πολιτισμό, που διαμορφώνει τις συνθήκες διεξαγωγής του, αλλά και επανακαθορίζεται από την έκβασή του. Άλλο τόσο οφείλουμε να σημειώσουμε, ότι ο ολοκληρωτικός πόλεμος καθίσταται πλέον δυνατός μέσω του οπλοστασίου, που διαθέτουν τα κράτη ή οι συνασπισμοί κρατών και επομένως η τεχνολογική-βιομηχανική επανάσταση είναι εκείνη που ευθύνεται, εκτός των άλλων, και για την εκβιομηχάνιση του πολέμου.

Θα σημειώσουμε, ακόμη, ότι όσο και να προσπαθούν να πείσουν περιώνυμοι εξουσιαστές περί της ύπαρξης του δικαίου του πολέμου και την νομικής θωράκισης της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας από τις θηριωδίες που χαρακτηρίζουν κάθε πόλεμο, δεν πρόκειται παρά για μια συζήτηση για την νομική ρύθμιση και κατοχύρωσή τους. Ο μόνος άγραφος νόμος που ισχύει διαχρονικά είναι το “vae victis” (Ουαί τοις ηττημένοις).

Όπως έθεσε το θέμα ήδη από 1880 ο νομικός του διεθνούς δικαίου Ουίλιαμ Χολ: «Το διεθνές δίκαιο δεν έχει εναλλακτική δυνατότητα παρά να δεχθεί τον πόλεμο ως σχέση των εμπλεκόμενων σ’ αυτόν, ανεξαρτήτως του ποιος έχει το δίκιο κατά την έναρξή του. Τη σχέση αυτή τα εμπλεκόμενα μέλη, εάν το επιλέξουν, είναι σε θέση να τη ρυθμίσουν και ο πόλεμος μπορεί να αυτοαναιρεθεί μόνο με την διευθέτηση των αποτελεσμάτων που επιφέρει η σχέση αυτή. Ως εκ τούτου και τα δυο μέρη, σε κάθε πόλεμο, θεωρείται ότι βρίσκονται σε ταυτόσημη νομική θέση και, συνεπώς έχουν ίσα δικαιώματα».

Οι θεωρητικές εξηγήσεις των εμπόλεμων συρράξεων μιλούν σε γενικές γραμμές για την ασυμμετρία ισχύος που οφείλει μια κρατική οντότητα ή οφείλουν να «διορθώσουν» τα ηγεμονικά κράτη σε μια διπολική παγκόσμια τάξη ή σ’ έναν πολυπολικό κόσμο. Αυτή ακριβώς η επαναδιαπραγμάτευση της ισχύος αφορά την πρόσβαση ή την απόκτηση μέσω της στρατιωτικής δύναμης σφαιρών επιρροής, αγορών, πρώτων υλών, ναυτικών οδών, αποικιών κοκ.

Η εμπειρία των δυο Μεγάλων Παγκόσμιων Ανθρωποσφαγών έχει αποδείξει με τον πλέον επώδυνο τρόπο για την ανθρωπότητα, ότι από την στιγμή που ξεσπά μια παγκόσμια σύρραξη αποκτά μια ανεξέλεγκτη και παρατεταμένη δυναμική και με συνέπειες που δύσκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει, όπως άλλωστε και το μερίδιο ευθυνών για την κατάληξη.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Robert Gerwarth, «Εντούτοις ακόμη και σε μέρη στα οποία η βία ήταν πολύ πιο ήπια, […] πολλοί άνθρωποι συμμερίζονταν την άποψη του Στρούβε ότι το τέλος του Μεγάλου Πολέμου δεν είχε επιφέρει σταθερότητα, αλλά αντιθέτως είχε δημιουργήσει μια πολύ ευμετάβολη Κατάσταση, στην οποία η ειρήνη ήταν στην καλύτερη περίπτωση επισφαλής, αν όχι εντελώς απατηλή. Στη μεταεπαναστατική Αυστρία –που δεν ήταν πια το κέντρο μιας από τις μεγαλύτερες χερσαίες αυτοκρατορίες στην Ευρώπη, αλλά μια μικρή και φτωχή Δημοκρατία των Άλπεων– μια συντηρητική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας εξέφραζε παρόμοια άποψη τον Μάιο του 1919 σε άρθρο της σύνταξης με τίτλο «Πόλεμος εντός της ειρήνης». Επισημαίνοντας τα μονίμως υψηλά επίπεδα βίας στα εδάφη των ηττημένων χερσαίων αυτοκρατοριών της Ευρώπης, η εφημερίδα παρατηρούσε ότι ένα μεγάλο τόξο Μεταπολεμικής βίας επεκτεινόταν από τη Φινλανδία και τις βαλτικές χώρες και έφθανε στα Βαλκάνια, την Ανατολία και τον Καύκασο περνώντας μέσα από τη Ρωσία και την Ουκρανία, την Πολωνία, την Αυστρία, την Ουγγαρία και τη Γερμανία.» (Οι Ηττημένοι, Γιατί δεν τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1917-1923).

Η φανερή και αθέατη έκβαση του λεγόμενου Μεγάλου Πολέμου έθεσε τέρμα στην ευρωπαϊκή κυριαρχία του κόσμου και ετοίμασε την ολοκλήρωση της καταστροφής που επήλθε με την δεύτερη Μεγάλη Ανθρωποσφαγή. Και γεγονός είναι, ότι όλοι συνέβαλαν στην καταστροφή αυτή, «νικητές» και «ηττημένοι».

Όπως παρατηρεί ο Γάλλος ιστορικός Φρανσουά Ντελπλά, «Για την έναρξη αυτής της σύρραξης στη διάρκεια της οποίας θα σκοτώνονταν πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά και για το αρχικό πλεονέκτημα που θα διέθετε η Γερμανία εν μέρει χάρη στο γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο, η ευθύνη του Τσάμπερλεϊν είναι απόλυτη, όπως και εκείνη του Νταλαντιέ. Όμως, και εκείνη του Στάλιν είναι σημαντική […] Μετατρέποντας τη Ρωσία σε μια δύναμη που διαπραγματεύονταν με τις δυτικές καπιταλιστικές δυνάμεις, βάζοντας παντού τροχοπέδη στους αγώνες και κυρίως στο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, ο Στάλιν εξασθένησε την επαναστατική ισχύ, η οποία ήταν η μόνη που θα μπορούσε να εξαναγκάσει σε οπισθοχώρηση το φασισμό» (Η Μαύρη βίβλος του Καπιταλισμού, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος σελ. 209, Ποιος ευθύνεται για το γερμανο-σοβιετικό Σύμφωνο;)

«Όσοι θέλουν να ζήσουν ας πολεμήσουν, κι όσοι δεν θέλουν να πολεμήσουν σε αυτόν τον κόσμο του διαρκούς αγώνα δεν αξίζει να ζουν», έγραφε ο Αδόλφος Χίτλερ στο Mein Kampf, ενώ ο επιφανής ναζί Έρνστ Ρεμ συμπλήρωνε ότι «…εφόσον είμαι ένας ανώριμος και αχρείος άνθρωπος, προτιμώ τον πόλεμο και την αναταραχή από την ενάρετη αστική τάξη. Σέβομαι τη βαρβαρότητα, οι άνθρωποι χρειάζονται τον απόλυτο φόβο».

Και όμως, η μυθολογία του απόλυτου κακού που δήθεν προσπαθεί να εξηγήσει το ναζιστικό φαινόμενο είναι τουλάχιστον σαθρή.

Πολλοί και «σπουδαίοι» αντιφασίστες ξεχνούν ότι ο βομβαρδισμός της Γερμανίας διήρκεσε πέντε χρόνια και αποτελεί την μεγαλύτερη συμφορά ιστορικά για την χώρα μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Περισσότερες από χίλιες πόλεις και χωριά βομβαρδίστηκαν, σχεδόν ένα εκατομμύριο τόνοι βόμβες έπεσαν πάνω σε τριάντα εκατομμύρια αμάχους, κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, εκατοντάδες χιλιάδες ήταν οι νεκροί και ανυπολόγιστος ήταν ο αριθμός των τραυματιών.

Όπως περιγράφει ο γερμανός ιστορικός Φρίντριχ Γιεργκ (Η Γερμανία στις Φλόγες, ο Βομβαρδισμός της Γερμανίας 1940-45), ο πύρινος όλεθρος στο Αμβούργο και στη Δρέσδη την στιγμή που οι ναζί είχαν νικηθεί μπορεί να είναι ευρέως γνωστός ως ένα έγκλημα των συμμάχων κατά της ανθρωπότητας, αλλά στην συλλογική μνήμη έχουν σβηστεί όσα πραγματικά έγιναν στο Πφόρτσχαϊμ, το Ντόρτμουντ, το Ντάρμαστ, το Κρέφελντ και το Κάσελ, καθώς και σε πολλές άλλες πόλεις που έγιναν στάχτη.

Επίσης, οι «σπουδαίοι» αντιφασίστες καμώνονται ότι ξεχνούν τους χιλιάδες βιασμούς Γερμανίδων από τον Κόκκινο Στρατό, αλλά και από Αμερικανούς στρατιώτες στο Βερολίνο.

Οι υπηρέτες, βέβαια, κάθε ιδεολογίας έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες και κοντή μνήμη ή μήπως όχι;

Συσπείρωση Αναρχικών

Ούτε ελευθερία, ούτε ησυχία

Καὶ εἶδον ὅτι ἤνοιξε τὸ ἀρνίον μίαν ἐκ τῶν ἑπτὰ σφραγίδων· καὶ ἤκουσα ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγοντος, ὡς φωνὴ βροντῆς· Ἔρχου. Kαὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ’ αὐτὸν ἔχων τόξον· καὶ ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ.

Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν δευτέραν, ἤκουσα τοῦ δευτέρου ζῴου λέγοντος· Ἔρχου. Kαὶ ἐξῆλθεν ἄλλος ἵππος πυρρός, καὶ τῷ καθημένῳ ἐπ’ αὐτὸν ἐδόθη αὐτῷ λαβεῖν τὴν εἰρήνην ἐκ τῆς γῆς καὶ ἵνα ἀλλήλους σφάξωσι, καὶ ἐδόθη αὐτῷ μάχαιρα μεγάλη.

(Αποκάλυψη, 6:1-4)

«Αχ, δεν ξέρετε εσείς τί θα πει πόλεμος και πείνα, ευχή και κατάρα να μην τα γνωρίσετε», μάς έλεγαν θυμόσοφα οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας κουνώντας το κεφάλι και εμείς ανέμελοι σηκώναμε τους ώμους; Μα τί μας έλεγαν αυτοί;  Όποιος πεινάει ανοίγει το ψυγείο και τρώει και των φρονίμων τα παιδιά -που πάντα τα φθονούσαμε- μαγειρεύουν πριν πεινάσουν. Πόλεμος; Ποιός πόλεμος! Κάποτε γίνονταν πόλεμοι, το μαθαίναμε και  στο μάθημα της  ιστορίας. Τώρα δεν συμφέρει κανέναν ο πόλεμος, διότι τα κέρδη και το εμπόριο κλπ κλπ. Έτσι έλεγαν οι «σοφοί» και το υποστήριζαν με πάθος. Αρκεί να κάθεσαι φρόνιμα και να κοιτάς τη δουλειά σου. Τρεις γενιές μεγάλωσαν έτσι, σπούδασαν τα παιδιά τους, ταξίδεψαν στις ευρώπες, έχτισαν σπίτια, έκαναν δουλειές.

Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΚΗ, ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ, ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ «ΚΡΙΣΗ»

«Οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να είχαν αντιληφθεί, ακόμη και πριν να το καταστήσει προφανές ο Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος, ότι η εποχή όπου τα ευρωπαϊκά έθνη μπορούσαν να ερίζουν μεταξύ τους για την παγκόσμια κυριαρχία παρήλθε ανεπιστρεπτί. Για την Ευρώπη δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσει σε αυτή την κατεύθυνση, και όποιος Ευρωπαίος εξακολουθεί να διψά για παγκόσμια εξουσία είτε θα πέσει σε απόγνωση είτε θα γελοιοποιηθεί, όπως οι Ναπολέοντες στα ψυχιατρεία».

Μαξ Φρις (Ιούλιος 1945)

«Περνούσαμε τότε το χρόνο 1939. Μια μακρινή τώρα υπόθεση είναι η εποχή εκείνη. Μακρινή τόσο αφάνταστα γι’ αυτούς που ζουν ακόμα… Έχουν να κουβαλούν στην πλάτη τους τόμους βαριούς παγκόσμιας ιστορίας. Τους τόμους της περίοδος 1939 μέχρι ’45. Τότε στοιβάζονταν φοβερά τα σύννεφα πάνω στην υδρόγειο. Η καταιγίδα ήταν δίπλα. Έκανες έτσι και τη μυριζόσουνα. Λέγαμε τότε εμείς οι τέσσερις: Τώρα τι θα κάμουν οι Γάλλοι. Τα διεθνή προλεταριάτα. Ο Ρούζβελτ. Οι Ινδίες. Τα αγγλικά τρέιντ-γιούνιονς. Η κόκκινη Κίνα. Ήταν τα πιόνια τούτα τα μαγκιόρα. Μια μετατόπισή τους άστοχη, και μπόρειε και να το μπατάριζε το διεθνές καράβι. Νύχτες ξενυχτούσαμε. Να προβλέψομε κάτι. Σαν τις χαρτορίχτρες. Να προλάβομε κάτι. Σαν στοργικοί γιατροί, αν μας περνούσε από το χέρι μας. […] “Νιώθω το σώμα μου να σπάζει από το βάρος. Νιώθω ότι τρομερά γεγονότα προχωρούν και μας φθάνουν και σαν να με πλακώνει η αγωνία τους”».

Μέλπω Αξιώτη, Φράου Ντόκτορ (1945-1946)

Πριν, μέσα και μετά από κάθε πόλεμο η εξουσία εκτός των άλλων επαναδιαπραγματεύεται το «παρελθόν», αυτόν τον «παράξενο τόπο», που διαρκώς μεταβάλλεται. Μέσω της επιλεκτικής αναπαράστασης οι τόποι της μνήμης κατασκευάζονται και επισκευάζονται σχολαστικά, για να επιβληθεί η κρατική εκδοχή μέσω της στρατευμένης αριστερής ή δεξιάς ιστοριογραφίας, που συγκλίνουν πρώτα απ’ όλα στην αποθέωση του «ζωτικού ψεύδους», για να θυμηθούμε και τον θεατρικό συγγραφέα Ερρίκο Ίψεν. Τα «ζωτικά ψεύδη» του παρελθόντος υφαίνουν το δίχτυ της απάτης του μέλλοντος, ένα μέλλον γεμάτο «συνταρακτικά αιφνίδια» γεγονότα, «κρίσεις μεγάλες και απρόβλεπτες», «κρίσεις» αναπόδραστες, που δήθεν ανατρέπουν τις «ισορροπίες», και την κυριαρχική βούληση για «αιώνια ειρήνη και σταθερότητα».

Τα «ζωτικά ψεύδη» δεν αναιρούν την δύναμη της απόλυτης διαγραφής ιστορικών γεγονότων, αντίθετα την ενδυναμώνουν. «Σβήσαμε το έτος 1789 από τη γερμανική ιστορία», ανακοινώνει ο Γκέμπελς σε ένα ραδιοφωνικό του διάγγελμα την Πρωταπριλιά του 1933. Συνομωσία της οργανωμένης λήθης ενώπιον παγκόσμιου «ακροατηρίου»; Μπορεί. Σε κάθε περίπτωση οι προθέσεις δεν κρύβονται. Το παρελθόν ανασκάπτεται για να ορισθεί εκ νέου η απαρχή, «κάθε αυγή των πραγμάτων», όπως έλεγε ο Paul Valeri, αφού «κάθε αρχαιότητα, κάθε αιτιότητα, κάθε αρχή των πραγμάτων, είναι μυθική επινόηση και υπακούει σε απλούς νόμους».

Οι αναρχικοί δεν συμπράττουν με κανένα κράτος ή διακρατικές συμμαχίες. Ανθίζουν την ανεξούσια ιδέα ακόμα και μέσα στον πόλεμο

Λίγες ημέρες πριν την επίθεση του ρωσικού κράτους στον ουκρανικό χώρο, ουκρανοί αναρχικοί με ανάρτησή τους στο διαδίκτυο, δήλωναν πως θα ενταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας: «Αξίζει τον κόπο να πολεμήσουμε τα ρωσικά στρατεύματα σε περίπτωση εισβολής; Πιστεύουμε ότι η απάντηση είναι ΝΑΙ. Οι επιλογές που εξετάζουν επί του παρόντος οι Ουκρανοί αναρχικοί περιλαμβάνουν την ένταξη στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, την εμπλοκή στην εδαφική άμυνα, στη στράτευση και τον εθελοντισμό». Όταν ξεκινάει ένας πόλεμος μεταξύ κρατών ή «εμφύλιος», τότε οι ιδέες δοκιμάζονται στην ανθεκτικότητά τους και φανερώνονται οι πραγματικές τους διαστάσεις. Ο πόλεμος ξεγυμνώνει το σώμα της ιδέας από όλα εκείνα τα πέπλα και τα επιπλέον ρούχα, όπου έχουν φορεθεί από τους κομιστές της ιδέας, ντύνοντας την ιδεολογικά για να ταιριάζει ανάλογα με την περίσταση. Όταν ο πόλεμος κυκλοφορεί στους δρόμους με όλη του την εξάρτηση, τότε όλοι μας είμαστε γυμνοί απέναντί του και αυτό μας φτάνει για να μάθουμε μια και καλή τον εαυτό μας.

Αντιπολεμική ΠΟΡΕΙΑ Τρίτη 15/3, 18.30, Μοναστηράκι

ΤΥΜΠΑΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟ: Η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ…

Γύρω στα 1900 ορισμένοι ιστορικοί, μελετούσαν με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον τα σημάδια παρακμής της βρετανικής αυτοκρατορίας και την άνοδο της ισχύος της Ρωσίας. Ανάμεσά τους και ο Henry Brooks Adams, ο οποίος διέβλεπε ότι τα μελλοντικά επιτεύγματα της Μ. Βρετανίας δεν επρόκειτο να είναι συγκρίσιμα μ’ εκείνα του παρελθόντος και όπως έγραφε, «η Αμερική πρέπει να αγωνίζεται μόνη της, είτε το θέλει είτε όχι. Δεν μπορεί να ξεφύγει από την αναπόφευκτη μοίρα της […] τώρα πια, όλα τα σημάδια δείχνουν προς την επικείμενη κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Αμερική θα έπρεπε να πάρει τη θέση της Βρετανίας ή τουλάχιστον να την συνδράμει, ως παγκόσμια ανασχετική δύναμη».

Ο κόσμος του 1900, στον οποίο αναφερόταν ο Adams, ήταν ο κόσμος των εδαφικών αυτοκρατοριών, που εξαπλωνόταν σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, έλεγχαν το εμπόριο και επιβάλλονταν δια των κανονιοφόρων· ήταν ένας κόσμος, όπου ακόμα η επέκταση των ευρύτερων ευρωπαϊκών δυνάμεων συνεχιζόταν με τον διαμελισμό και την λεηλασία και εκείνων των τμημάτων του πλανήτη, που είχαν διαφύγει μέχρι τότε από την «πολιτιστική αποστολή» των ευρωπαίων.

Αναρχικό κάλεσμα σε αντιπολεμική συγκέντρωση Σάββατο 5/3, 13.00, στο Θησείο

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: ΓΑΙΑ ΠΥΡΙ ΜΕΙΧΘΗΤΩ –ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΗΠΑ ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΓΙΑΛΤΑ…

«Δημοσιογράφος: Περισσότερα από 500.000 παιδιά έχουν πεθάνει στο Ιράκ εξαιτίας του εμπάργκο. Πιστεύετε ότι δικαιολογείται;

Μαντλίν Ολμπράιτ: Ήταν μια δύσκολη επιλογή. Αλλά νομίζω ότι άξιζε τον κόπο…»

(από συνέντευξη στο NBC το 1996).

«Λίγο» πριν το «τέλος» της «πανδημίας», και ενώ η ενεργειακή «κρίση» εντείνεται, η εισβολή του ρωσικού κράτους στην Ουκρανία (κατά την γνώμη μας με την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ) είναι το επόμενο «σκαλί» για την «επικαιροποίηση» της παγκόσμιας κυριαρχικής τάξης.

«Το τέλος της ιστορίας» όχι μόνο δεν ήρθε με την βίαιη διάλυση και των τελευταίων ψυχροπολεμικών μορφωμάτων, όπως η Γιουγκοσλαβία, και την ένταξη στην δυτική σφαίρα επιρροής αρκετών πρώην χωρών του ανατολικού μπλοκ, όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Λετονία, η Εσθονία και η Λιθουανία που επέλεξαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ το 2004. Αντίθετα, παλιές διαιρέσεις εμφανίζονται και πάλι σαν τα φαντάσματα ενός κόσμου, που υποτίθεται είχε ξορκίσει η επικράτηση του δυτικού μοντέλου κυριαρχίας υπό την αυτοκρατορική ηγεσία των ΗΠΑ.

Ένα τραγούδι, μία ιστορία

Ε, να, λοιπόν, που η μισαλλοδοξία δεν έχει τέλος. Να που οι δικαιολογίες για την ενστάλλαξη τού μίσους είναι πάντοτε διαθέσιμες, για να συνταχθούν με πολιτικές συγκυρίες και σκοπιμότητες. Επίθεση, άμυνα, μίσος και φανατισμός. Αυτά διαχέονται μετά το πρόσφατο πανηγύρι της «Γιουροβίζιον», όπου πρώτευσε το τραγούδι «1944».(1)

Η πρώτη σκέψη που περνά από το μυαλό κάποιου είναι ότι αυτή η ανάδειξη είναι αποτέλεσμα πολιτικών σκοπιμοτήτων, αφού το τραγούδι με το οποίο εκπροσωπήθηκε και νίκησε η Ουκρανία, αναφέρεται στον εκτοπισμό των Τάταρων της Κριμαίας από το Κομμουνιστικό καθεστώς. Πολλοί έσπευσαν να εκφράσουν αυτήν την εκδοχή. Κάποιοι από αυτούς χαρακτήρισαν ως «πολιτικό σκάνδαλο» την βράβευση του τραγουδιού, ξεχνώντας πως όλες οι βραβεύσεις από καταβολής αυτής της διοργάνωσης αποτελούν πολιτικό σκάνδαλο.

Άλλοι, πάλι, έσπευσαν να αναρωτηθούν τι έκανε η γιαγιά της Ουκρανής Τζαμάλα (της τραγουδίστριας) κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ουκρανίας. «Έξυπνη» παρατήρηση! Σε άλλη ανάρτηση ο βάρβαρος και κτηνώδης εκτοπισμός δεκάδων χιλιάδων Τάταρων βαφτίζεται «μετακίνηση». Πολύ εκλεπτυσμένη διατύπωση! Η γλώσσα πολλές φορές με περίτεχνες φράσεις προσπαθεί να συγκαλύψει το εσωτερικό μίσος ή την υποστήριξη μισερών πράξεων.

Ο «τσάρος», οι νατοϊκοί και ο αιματοβαμμένος χορός των… «εξεγερμένων»

Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, οι συγκρούσεις ρώσων και ρωσόφωνων αυτονομιστών στα ανατολικά της Ουκρανίας με κυβερνητικές δυνάμεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Απ’ τις φωτογραφίες των «εξεγερμένων» που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, γίνεται πασίδηλο πως ο εξοπλισμός που φέρουν είναι, αν μη τι άλλο, μια ευγενική «χορηγία» των ρωσικού στρατού∙ ας μην εθελοτυφλούμε.[1] Παράλληλα, το ρωσικό κράτος συγκεντρώνει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στα ουκρανικά σύνορα, με την συνδρομή αρμάτων μάχης, πυροβολικού, αεροπορίας και γενικότερης υλικοτεχνικής υποστήριξης∙ μια πολεμική μηχανή σε πλήρη ετοιμότητα για εισβολή στην ουκρανική επικράτεια, εάν και εφόσον κριθεί απ’ τους εντολοδόχους της πρέπον.

Ουκρανία: το χρονικό πολλών προαναγγελθέντων θανάτων

Όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες στην Ουκρανία είναι το ξέσπασμα μιας μακράς ιστορικά περιόδου, που περιλαμβάνει πολλές αντιθέσεις και συγκρουόμενες δυνάμεις. Δεν είναι ασήμαντο το γεγονός ότι όλα όσα βλέπουμε αυτές τις μέρες συμβαίνουν σε ένα κράτος του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Όσοι δεν έχουν υπόψη τους το νήμα που συνδέει αυτές τις μέρες με το παρελθόν της Ουκρανίας ίσως και να ξαφνιάστηκαν για το πώς θα μπορούσε να ξεσπάσει ένας εμφύλιος πόλεμος, εκεί όπου οι πολιτισμένοι εξουσιαστές λύνουν συνήθως τις διαφωνίες τους στα διπλωματικά τραπέζια. Η αλήθεια όμως είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα προετοιμαζόταν συστηματικά το ξέσπασμα που παρακολουθούμε.

Ρωσία: τραυματισμός του αναρχικού Ilya Romanov

Πριν από λίγες ημέρες έγινε γνωστός ο τραυματισμός του ρώσου αναρχικού Ilya Romanov, 46 ετών, στις 26 του Οκτώβρη στην πόλη Νίζνι Νοβγκορόντ.

Σύμφωνα με τις αρχές ο τραυματισμός αυτός έγινε δίπλα σε κτίριο που χρησιμοποιείται από το ρωσικό στρατό. Οι μπάτσοι λένε ότι μια αυτοσχέδια βόμβα εξερράγη το πρωί εκείνου του Σαββάτου στα χέρια του αναρχικού.

Ειδήσεις των τελευταίων ημερών από Ρωσία-Ουκρανία

29.08.2011 – Στο St. Petersburg η ομάδα R.A.T.S. (red and anarchist terror section) πυρπολεί μια μπουλντόζα και έναν οδοστρωτήρα σε εργοτάξιο της Gazprom – του κρατικού-καπιταλιστικού θηρίου του πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Την ίδια μέρα μια αυτοσχέδια εμπρηστική βόμβα εκτοξεύθηκε σε αστυνομικό τμήμα στο ανατολικό Degunino έξω από τη Μόσχα. Δύο περιπολικά και μέρος του κτιρίου υπέστησαν ζημιές. Είχε προηγηθεί πριν 2 μέρες και άλλη επίθεση στα τέλη Αυγούστου σε αστυνομικό τμήμα της Μόσχας.

31.08.2011 – Στο Petersburg η ομάδα R.A.T.S. πυρπολεί ένα περιπολικό: «όλοι ξέρουν τι σημαίνει το μίσος προς την αστυνομία – σήμερα η χώρα είναι χωρισμένη σε δυο άνισες ομάδες – αυτούς που κυβερνάνε κι αυτούς που υποτάσσονται από το φόβο της καταστολής (…) οι πράξεις μας είναι ένα δώρο για την ορκωμοσία του νέου αρχηγού της αστυνομίας του St. Petersburg – Poltavchenko» αναφέρουν στην ανάληψη ευθύνης.

03.09.2011 – Στην κοντινή πόλη Samara, που βρίσκεται στον ποταμό Βόλγα, μια ανώνυμη ομάδα επιτίθεται με μολότοφ σε ακριβά σκάφη.

09.09.2011 – Στο χωριό Ποβάροβο της Μόσχας γίνεται επίθεση στο γραφείο διοίκησης με μολότοφ.

12.09.2011 – Στην περιφέρεια Altai territory γίνεται εμπρησμός του γραφείου του δικαστικού επιμελητή.

13.09.2011 – Στο Ulianovsk μια φωτιά ξεσπάει στο γραφείο του Ruslan Seukov, μέλος του κυβερνώντος κόμματος «Ενωμένη Ρωσία».

19.09.2011 – Στο Melitopol στην Ουκρανία πυρπολείται το γραφείο του εισαγγελέα.

Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Εμπρησμός πολυτελούς οχήματος στην Οδησσό της Ουκρανίας

Η ιστοσελίδα «Project 161» (αντιφασιστική ιστοσελίδα) έλαβε χθες το ακόλουθο γράμμα:

«Η «Αναρχική Αντίσταση» (Anarchic Resistance) αναλαμβάνει την ευθύνη για τον εμπρησμό ενός οχήματος Hummer που ανήκει στον ηγέτη της «Ένωσης Αναρχικών Ουκρανίας» Vadim Black. Με αυτήν την πράξη θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στο κόμμα των ρουφιάνων, που κρύβονται πίσω από τα ευγενή ιδανικά του αναρχισμού, απλά και μόνο για να βγάλουν λεφτά.

Σύλληψη και βασανισμός αγωνιστή στην Ουκρανία

Στις 18 Φεβρουαρίου, μετά από  δράση ενάντια στην βιομηχανία γούνας και τον καπιταλισμό, οι μπράβοι του καταστήματος έπιασαν το νεαρό αγωνιστή Eugene Voloschuk, τον κράτησαν για περίπου 4 ώρες μέσα στο μαγαζί και τον κτυπούσαν, ο ξυλοδαρμός και ο ψυχολογικός πόλεμος, συνεχίστηκε και από τους μπάτσους και την Ασφάλεια που προσήχθη, για να του αποσπάσουν πληροφορίες για τους συντρόφους του. Αποτέλεσμα του βασανισμού του, ήταν η ραγδαία επιδείνωση της υγείας του. Ο Eugene αρνήθηκε την φαρμακευτική περίθαλψη. Κατηγορείται με το άρθρο 296 του ποινικού κώδικα της Ουκρανίας και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης από 3 έως 7 χρόνια. Για την αλληλεγγύη στον Eugene και τη στήριξη του η  επικοινωνία γίνεται με το info@directaction.info

Το βίντεο από την επίθεση

Δημοσιεύθηκε από τονΑναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

 

Η ζωή και ο θάνατος στη μέγγενη της εκμετάλλευσης

Σε ένα τεράστιο εργαστήριο πειραμάτων πάνω σε ανθρώπους έχει μετατραπεί η Ουκρανία, από τουλάχιστον 30 φαρμακευτικές πουεθνικές εταιρίες. Εκμεταλλευόμενες την εξαθλίωση των ανθρώπων και την ανάγκη τους για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τους την παρέχουν με αντάλλαγμα την συμμετοχή τους σε δοκιμές φαρμάκων,  σύμφωνα με τον ανώτερο κρατικό υπάλληλο  του φαρμακολογικού κέντρου του υποργείου υγείας, Β. Τσουμάκ.

Την ίδια στιγμή η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz και αναφορές ουκρανικών ιστοσελίδων και καταγγελίες ουκρανού επιστήμονα, το Ισραήλ «διακίνησε» 25.οοο παιδιά από διάφορες χώρες για εμπόριο οργάνων.