Η δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας και της ΟΠΛΑ στην Εύβοια

Με την έναρξη της εφαρμογής των μνημονίων στον ελλαδικό χώρο, ξεκίνησε ταυτόχρονα από ορισμένους και μια εθνικιστική/πατριωτική φρασεολογία στην ανάπτυξη των επιχειρημάτων τους για τους σκοπούς και τις συνέπειες της «ξένης βοήθειας». Οι όροι «προδότες» και «νεοδοσίλογοι» χρησιμοποιούνται κατα κόρον απ’ όσους θέλουν εμφατικά να δηλώσουν την πατριωτική τους στάση και αξία. Είναι οξύμωρο όμως να χρησιμοποιούνται αυτοί οι όροι, όπως «νεοδοσίλογοι» από άτομα που κινούνται στον ευρύτερο «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Οι συγκεκριμένοι όροι παραπέμπουν άμεσα στη δεκαετία του ’40 τότε που ο ελλαδικός χώρος βρισκόταν υπό την κατοχή του φασισμού και του ναζισμού και χαρακτηρίζονταν έτσι, οι σχηματισμένες από τους νέους εξουσιαστές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη. Ο τελευταίος θα είναι και εκείνος ο οποίος θα σχηματίσει τα Τάγματα Ασφαλείας, ως ένοπλο σχηματισμό καταπολέμησης του εαμικού δυναμικού.

Μέρες της ΟΠΛΑ στη Θεσσαλονίκη

Τα χρώματα της βίας (1941-1945)

Η συγγραφέας στον πρόλογο αναφέρει ότι η έρευνά της βασίζεται όσον αφορά το πρωτογενές υλικό για την λειτουργία της ΟΠΛΑ στην Θεσσαλονίκη στο αρχείο του Ν. Τσιρώνη, στελέχους της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης, που της παραχωρήθηκε από την οικογένειά του. Το αρχείο αυτό διασταυρώθηκε με τα δεδομένα του αρχείου του ΚΚΕ, και μάλιστα τους φακέλους της Επιτροπής Πόλης Θεσσαλονίκης της περιόδου 1941-1944, που φυλάσσονται σήμερα στο ΑΣΚΙ. Το υλικό αυτό εμπλουτίστηκε περαιτέρω με στοιχεία από δύο ακόμη αρχεία: α) το Ιστορικό αρχείο του Δήμου Θεσσαλονίκης και β) το αρχείο του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Θεσσαλονίκης.

Στον πρόλογο η συγγραφέας εκτός των άλλων παρατηρεί ότι «είναι άξιο απορίας το γεγονός ότι, ως τις μέρες μας σχεδόν, σημαίνοντα στελέχη που ελέγχονταν από το ΚΚΕ διεμήνυαν σε όλους τους τόνους στους επιζώντες πρωταγωνιστές, αλλά και στους δυνάμει ερευνητές πως δεν είχε ακόμα ωριμάσει ο χρόνος για την διαπραγμάτευση του ζητήματος της ΟΠΛΑ, διαπίστωση που νομίζω ότι ευθύνεται για την διαμόρφωση ενός ολισθηρού και νεφελώδους εν πολλοίς τοπίου, αποφευκτέου από τον ερευνητή».

Στην πρώτη ενότητα με τον τίτλο Σκοποί και στόχοι της έρευνας, η συγγραφέας θέτει περιληπτικά τις ερευνητικές της κατευθύνσεις οι οποίες μεταξύ άλλων αφορούν την αξιολόγηση της δράσης της ΟΠΛΑ στην Θεσσαλονίκη, την συσχέτιση της δράσης με τα ξεχωριστά δημογραφικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της πόλης κ.λπ.

ΒΑΡΚΙΖΑ: Από τη μεθοδευμένη σφαγή στη Συμφωνία (Μέρος 3ο )

Μετά από 33 ημέρες μαχών και «μαχών», –σφαγών που διενεργήθησαν και από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, στις οποίες, όμως, πρωτοστατεί η κτηνωδία της ΟΠΛΑ– οι συγκρούσεις τερματίζονται και τυπικά στις 4 Ιανουαρίου και την επομένη, 5 Ιανουαρίου 1945, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αποσύρονται από την Αθήνα. Η ανακωχή υπογράφεται στις 11 Ιανουαρίου και η Συμφωνία της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου, ένα μήνα αργότερα.

Είναι σαφέστατο και πέραν κάθε είδους αμφισβήτησης πως η κατάληξη της ένοπλης αντιπαράθεσης στην Αθήνα δεν ανταποκρινόταν στην Συμφωνία που επακολούθησε αν εξετάσουμε το ζήτημα από την στρατιωτική του πλευρά. Είναι πανθομολογούμενο πως ο ΕΛΑΣ, κατά το διάστημα που υπογράφτηκε η ανακωχή, κυριαρχούσε σε όλο τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο πλην της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης, όπου ίσχυσε μια «ιδιόμορφη κατάσταση». Αυτή η ιδιομορφία αφορά το γεγονός πως ο ΕΛΑΣ απέφυγε να καταλάβει την Πάτρα.

Η ανθρωπιά και ο αυτοσεβασμός δεν είναι λάστιχο που το τραβάει κανείς όπως τον βολεύει

Η λέξη ανθρωπιά, ανθρωπινότητα κτλ. (ή όπως το έχει ο καθένας στο μυαλό του) σίγουρα έχει χάσει πολύ από το νόημά της μέσα στις συνθήκες βαρβαρότητας που ζει η κοινωνία υπό το ζυγό του κράτους. Αλλά δεν είναι ένα λαστιχάκι που το παίζει και το τραβάει όπως γουστάρει κανείς, δεν υπόκειται σε διαβαθμίσεις, περιπτώσεις και «περιπτωσούλες»…

Αλλά για τους αναρχικούς και όσους ανθρώπους αγωνίζονται ακόμα, κάποιες λέξεις έχουν ακόμα νόημα.

Ας μην ξεχνάμε την αυταπάρνηση που δείξαν οι ψαράδες κατά το ναυάγιο του Σάμινα που μπήκαν με τα μπούνια μέσα, προσπαθώντας να σώσουν ανθρώπινες ζωές.