Η ομορφιά θα νικήσει

Νύχτα στην πόλη του Σαντιάγο στην Χιλή. Ο στρατός περιπολεί στους δρόμους και επιβάλει οι άνθρωποι να μείνουν στα σπίτια τους, περιπολεί την επιβαλλόμενη νυχτερινή ησυχία σε μια πόλη που βρίσκεται σε εξέγερση. Οι δρόμοι άδειοι, αλλά όλα τα διαμερίσματα στις πολυκατοικίες έχουν φως, πολλοί κάθονται στα παράθυρα, φυλακισμένοι στα ίδια τους τα σπίτια. Την ησυχία σπάει μια γυναικεία φωνή. Τραγουδάει μια άρια από όπερα. Η φωνή της κάνει γκελ στους άδειους δρόμους, χτυπάει στους τοίχους των πολυκατοικιών και για λίγο πιστεύεις ότι διαχέεται σε όλη την πόλη.

Τροφές χαμαιλέοντες

Τον αγέρα τώρα πώς θα τον

Κάνουμε βιομηχανία;

Νίκος Καρούζος, Μονολεκτισμοί και ολιγόλεκτα (12)

Σε έναν κόσμο που αφ’ ενός αρνείται να γεράσει και αφ’ ετέρου έχει επενδύσει στις απολαύσεις, τι πιο αναμενόμενο να εφευρεθεί η σοκολάτα που «σιδερώνει» το δέρμα και κάνει τις γυναίκες να δείχνουν 20 με 30 χρόνια νεότερες. Το τερπνόν μετά του παρανοϊκού. Γιατί μια 60χρονη γυναίκα πρέπει να δείχνει 30; Μα για να είναι «μάχιμη», όσο κι αν περνούν τα χρόνια. Να συνεχίζει να νιώθει και να είναι ικανή να διαχειριστεί το ρόλο που της όρισε η κυριαρχία να ζήσει και να πεθάνει ως αντικείμενο του φανταχτερού πόθου.

Η ιστορία της μαύρης σημαίας (Μέρος Β΄)

Η μαύρη σημαία ως συμβολισμός της άρνησης

Υπάρχει μια πιθανή φιλοσοφική λογική πίσω απ’ τη χρήση του μαύρου χρώματος. Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο οι αναρχικοί έκαναν στροφή προς την μαύρη σημαία θα μπορούσε να είναι λόγω της φύσης του μαύρου χρώματος ως συμβόλου της «άρνησης». Πολλοί απ’ τους συγγραφείς που ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα αναφέρθηκαν στο γεγονός.

Ο Χάουαρντ. Τζ. Έλρικ, για παράδειγμα, αναφέρει πως το μαύρο «είναι μια απόχρωση της άρνησης. Η μαύρη σημαία είναι η άρνηση όλων των υπόλοιπων σημαιών». («Ανακαλύπτοντας και πάλι την αναρχία», σελ 31).

Ως σύμβολο της άρνησης, η μαύρη σημαία, ταιριάζει καλά με ορισμένες από τις ιδέες του Μπακούνιν – ιδιαίτερα σε σχέση με τις απόψεις του σχετικά με την πρόοδο. Καθώς ήταν επηρεασμένος από τον Χέγκελ, ο Μπακούνιν αποδέχθηκε την διαλεκτική μέθοδο του Χέγκελ, αλλά έδινε πάντοτε έμφαση στο ότι η αρνητική πλευρά ήταν η εσωτερική κινητήρια δύναμη (βλ. την εισαγωγή του Ρόμπερτ Μ. Κάλτερ στο «Βασικές γνώσεις για τον Μπακούνιν»). Έτσι ορίζει την πρόοδο ως την άρνηση της αρχικής θέσης (για παράδειγμα στο «Θεός και Κράτος» γράφει πως «κάθε εξέλιξη ενέχει την άρνηση του σημείου απ’ όπου ξεκινά», σελ. 48).