Με συνοδοιπόρο την αναρχία

Η λεγόμενη οικονομική κρίση, ο πόλεμος στη Συρία, στη Λιβύη, στην Υεμένη, τα τρία χρόνια μέτρων και φόβου με αφορμή τον κορωναϊό, ο πόλεμος στην Ουκρανία, το κύμα ανατιμήσεων και ακρίβειας, όλα μοιάζουν σαν το ένα να επικαλύπτει και να είναι η κορύφωση του άλλου. Κοινός παρονομαστής ο φόβος και η επανατοποθέτηση «δεδομένων». Τι και αν κάποιοι ευαγγελίζονται επιστροφή στην κανονικότητα, τι και αν οι όποιες προσωπικές θυσίες είναι για να πάρουμε τις ζωές μας πάλι πίσω; Ποια κανονικότητα και ποιες ζωές; Η πίεση της εξουσίας είναι ασφυκτική και όλα μοιάζουν να μπαίνουν στην σκακιέρα ξανά από την αρχή. Προσωπικές σχέσεις, αυτοδιάθεση σώματος, δουλειά, μισθός, αναγκαία αγαθά, διασκέδαση, ψυχαγωγία, εκπαίδευση και τόσα άλλα αναθεωρούνται διαρκώς και προς το παρόν ο αναθεωρητισμός δεν φαίνεται να έχει σταματημό. Και ενώ η αναθεώρηση σαν διαδικασία είναι ευπρόσδεκτη και αναγκαία, όταν γίνεται υπό όρους εξουσίας και καθ’ υπόδειξη κυριαρχίας τότε γίνεται θηλειά στο λαιμό που σφίγγει και δεν ξέρει κανείς πότε θα σταματήσει.

10 χρόνια μετά: το Αφγανιστάν επιβεβαιώνεται ως ο «τάφος των αυτοκρατοριών»

Η λεγόμενη «οικονομική κρίση» δεν είναι καθόλου άσχετη με τις εξελίξεις στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» όπως φαίνεται και από την παρακάτω ανάλυση σχετικά με την 10η επέτειο της εισβολής στο Αφγανιστάν. Το στρατιωτικό, πολιτικό αλλά και οικονομικό κόστος είναι πλέον υπολογίσιμο για τους συμμάχους που συνεχίζουν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (ενώ παράλληλα παριστάνουν και …τους υπέρμαχους της ειρήνης – εδώ γελάνε!), δολοφονώντας συνέχεια άμαχους και ολόκληρα χωριά και καταστρέφοντας ολόκληρες περιοχές.

Υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί και πολιτικοί της Δύσης δηλώνουν πλέον ανοιχτά ότι η εισβολή στο Αφγανιστάν, που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ πριν 10 χρόνια με το πρόσχημα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», αποδείχθηκε φιάσκο.

Στις 7 Οκτωβρίου συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από την εκκίνηση της καθολικής επίθεσης της «συμμαχίας των πρόθυμων» στο Αφγανιστάν.

Λίγο πριν την 10η επέτειο της έναρξης του πολέμου, ο πρώην διοικητής των ΝΑΤΟικών στη χώρα στρατηγός Stanley McChrystal άσκησε κριτική στις δυτικές δυνάμεις. Ο πρώην υψηλόβαθμος αξιωματικός των γερμανικών ένοπλων δυνάμεων (Bundeswehr) Harald Kujat συμφωνεί μαζί του.

Σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την αποτυχία της στρατιωτικής καμπάνιας ο Μπάρακ Ομπάμα κατηγόρησε την κυβέρνηση του Πακιστάν ότι «συνεισφέρει στην αποσταθεροποίηση της κατάστασης στο Αφγανιστάν». Αυτή η κατηγορία όμως είναι τελείως αβάσιμη, ειδικά αφού το Πακιστάν ήταν ο κύριος σύμμαχος στον πόλεμο ενάντια στο Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν, και η οπισθοφυλακή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Το μόνο λάθος του Πακιστάν ήταν ότι το Ισλαμαμάντ δεν μπόρεσε να νικήσει τους δικούς του Ταλιμπάν, που είναι σταθερά οχυρωμένοι στο Νότιο και Βόρειο Ουαζιριστάν, κάνοντάς το οπισθοφυλακή για τους μουτζαχεντίν.

Στο μεταξύ, κατά τη διάρκειά της ομιλίας του στο Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων ο McChrystal είπε ότι οι δυνάμεις των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν δρουν τυφλά και δεν έχουν αρκετές γνώσεις για να διεξάγουν επαρκώς μια παρατεταμένη εκστρατεία.

«Δεν ξέραμε αρκετά και ακόμα δεν ξέρουμε αρκετά. Οι πιο πολλοί από μας – και εγώ ανάμεσα σ’ αυτούς – είχαμε μια πολύ επιφανειακή κατανόηση της κατάστασης και της ιστορίας, και μια τρομακτικά απλουστευτική οπτική της πρόσφατης ιστορίας τα τελευταία 50 χρόνια», δήλωσε ο στρατηγός.

Σύμφωνα με τον McChrystal, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η δημιουργία της κυβέρνησης-μαριονέτα στο Αφγανιστάν, μιας κυβέρνησης που ο πληθυσμός θα εμπιστευόταν και θα μπορούσε να μειώσει την επιρροή των Ταλιμπάν.

Τόνισε ότι ενώ ήταν ξεκάθαρη στη δυτική συμμαχία η πρόθεση να γίνει η εισβολή στο Αφγανιστάν μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η μετέπειτα εισβολή στο Ιράκ προκάλεσε μόνο οργή, ειδικά στο μουσουλμανικό κόσμο, και απέτρεψε επιπρόσθετους πόρους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν επιτυχώς στο Αφγανιστάν.

Με τη σειρά του, ο αρχηγός επιθεωρητής των Bundeswehr Harald Kujat είτε ότι από πολιτική πλευρά η ανάμιξη του γερμανικού στρατού στον πόλεμο εναντίον του Αφγανιστάν έχει ολοκληρωθεί, οι δεσμεύσεις στους συμμάχους εκπληρώθηκαν. Η Γερμανία έδειξε την αλληλεγγύη της προς τις ΗΠΑ. Αλλά, ως προς το Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν, αποδείχτηκε ένα φιάσκο.

«Χρειαστήκαμε πολύ καιρό για ν’ αναγνωρίσουμε ότι σ’ αυτή την περίπτωση μιλάμε για την επιχείρηση, κατά την οποία ο εχθρός πολεμάει μια στρατιωτική μάχη και χρειαζόταν κι εμείς να κάνουμε το ίδιο».

Σύμφωνα με τον πρώην αξιωματούχο των Bundeswehr, λόγω του γεγονότος ότι η επιθετικότητα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ενάντια στο Αφγανιστάν ήταν χαρακτηρισμένη ως «επιχείρησης σταθεροποίησης», οι γερμανοί στρατιώτες δεν έλαβαν όπλα, με τα οποία θα μπορούσαν ν’ αναχαιτίσουν τον εχθρό, γράφει η Mitteldeutsche Zeitung.

Πάντως, αυτοί οι ισχυρισμοί είναι τελείως λάθος. Και η Γερμανία και οι ΗΠΑ και όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ που συμμετέχουν στην ένοπλη επίθεση εναντίον του Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν ήξεραν για ποιο σκοπό επιτέθηκαν στο Αφγανιστάν. Έχουν κάνει ότι περνάει απ’ το χέρι τους για να νικήσουν τους μουτζαχεντίν. Οι πιο σύγχρονοι τύποι όπλων των δυτικών έχουν χρησιμοποιηθεί σ’ αυτό τον πόλεμο, ενώ οι Αφγανοί πολεμάνε με αυτοσχέδιες βόμβες και καλάσνικοφ. Αλλά το πιο δυνατό όπλο των μουτζαχεντίν είναι οι μαχητές αυτοκτονίας.

Αλλά παρά την αναγνώριση της αποτυχίας της στρατιωτικής εμπλοκής ενάντια στο Αφγανιστάν, και την ανακοίνωση της αποχώρησης των στρατευμάτων ως το 2014, ο τωρινός διοικητής των δυνάμεων των ΗΠΑ στη χώρα, στρατηγός John Allen (που διαδέχτηκε το στρατηγό Petraeus), είπε ότι οι αμερικανοί στρατιώτες δε θα αποχωρήσουν από τη χώρα το 2014.

«Ενώ κάποιοι άνθρωποι μπορεί να έχουν ακούσει ότι θα φύγουμε από το Αφγανιστάν το 2014, στην ουσία θα μείνουμε για πολύ καιρό ακόμα», απείλησε.

(πηγή: kavkazcenter)

Δημοσιεύθηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Οι «ΗΣΥΧΕΣ»ΠΟΛΕΙΣ και οι ΤΑΡΑΧΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

«Ο δρόμος ήταν στρωμένος με φέιγ βολάν. Έσκυψα και πήρα ένα. Έλεγε: «Η Κοσμοχαλασιά που η κυβέρνηση αρνείται να δει». Είχαν φωτογραφίες από ένα τετράγωνο πριν και μετά την Κοσμοχαλασιά. Στο «πριν» έβλεπες σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο, ενώ στο «μετά» φαίνονταν μόνο άδειες αλάνες. Το πέταξα μην τυχόν και μ’ έπιαναν μ’ αυτό επάνω μου. Πέρασε ένας τύπος ολόγυμνος, που χτυπούσε σαν ταμπούρλο ένα σκουπιδοτενεκέ από κείνους τους πλαστικούς. Απ’ τη μεριά της πλατείας ακουγόταν ο εκκωφαντικός ρυθμικός χτύπος των ταμπούρλων […] Περνούσαν αγόρια με τα κεφάλια τους τυλιγμένα σε μακό μπλουζάκια, περνούσαν τύποι με γραβάτα και με το σακάκι στο χέρι, μες στη χαρά. Όπως πάντα. Σε κάθε διαδήλωση ενάντια στην Κοσμοχαλασιά το ίδιο γινόταν […] Κάτι τύποι έσερναν ταμπέλες «Εκτελούνται έργα», προκειμένου να στήσουν ένα οδόφραγμα. Κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να σπάσουν μια βιτρίνα, αλλά δεν μπορούσαν· τα κοτρόνια και τα κομμάτια απ’ τις σπασμένες πλάκες αναπηδούσαν στο γυαλί, κάνοντας τις αντανακλάσεις πάνω του να κυματίζουν, λες και ήταν νερό». Pedro Mairal, Η Χρονιά της Ερήμου.

«Το μέλλον του πολέμου παίζεται στους δρόμους, στους υπονόμους, στις μεγάλες πολυκατοικίες και στην άτακτη παρουσία σπιτιών που αποτελούν τις ρημαγμένες πόλεις του κόσμου». Peters Major Ralph, «Our Soldiers, Their Cities», Parameters (επιθεώρηση του Κολλεγίου Στρατιωτικού Πολέμου – ΗΠΑ), Άνοιξη 1996

Στις 22 Φεβρουαρίου του 2004 ο Observer δημοσίευσε τμήμα «μυστικής» έκθεσης, που εισηγήθηκαν επιστημονικοί σύμβουλοι του αμερικανικού Πενταγώνου και της CIA και η τότε κυβέρνηση των ΗΠΑ επέλεξε να δημοσιοποιήσει. Σύμφωνα με την συγκεκριμένη αναφορά οι κλιματικές αλλαγές μπορούν τα επόμενα 20 χρόνια να απολήξουν σε παγκόσμια καταστροφή με εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς τόσο από «φυσικές» καταστροφές όσο και από πολέμους, που θα ξεσπάσουν εξ αιτίας τους.

Ανάλογες είναι και οι επισημάνσεις του Νικ Μέιμπι, συμβούλου της βρετανικής κυβέρνησης, ο οποίος πριν περίπου δύο χρόνια επεσήμανε ότι η εξελισσόμενη κλιματική αλλαγή θα προκαλέσει εμφύλιες και διεθνείς συρράξεις ανάλογου μεγέθους των δύο παγκόσμιων εξουσιαστικών ανθρωποσφαγών του 20ου αιώνα, ενώ δεν παρέλειψε να τονίσει ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας των κρατών πρέπει να συμβάλλουν, ώστε τα κράτη να ετοιμαστούν για το χειρότερο πιθανό σενάριο. Πρόσθετε, δε, ότι το να αγνοούν τα κράτη τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής είναι εξίσου επικίνδυνο με το να αγνοούν τους κινδύνους που προέρχονται από την «τρομοκρατία» ή την εξάπλωση των πυρηνικών.

Την ίδια «στιγμή» στις αρχές του φθινοπώρου του 2007, ενόψει της κλιμάκωσης της παγκόσμιας λεγόμενης οικονομικής κρίσης, μία επίλεκτη ταξιαρχία του αμερικανικού πεζικού, «ψημένη» στις μάχες της Βαγδάτης, επέστρεψε σε αμερικανικό έδαφος για το ενδεχόμενο να παράσχει βοήθεια στις δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης. Την ίδια θέση μάχης αναμένεται να πάρουν σύντομα, μετά και την σταδιακή αποχώρηση αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, αρκετές στρατιωτικές μονάδες των ΗΠΑ, εμπειροπόλεμες σε αστικό περιβάλλον, που θα στρατοπεδεύσουν κοντά σε αμερικανικές πόλεις.

Όσο για τις συνέπειες της πρόσφατης καταστροφής των ρωσικών σιτοβολώνων, παραπέμπουν, εκτός των άλλων, στις εξεγέρσεις και τις αιματηρές συγκρούσεις που ξέσπασαν πριν λίγα και πάλι χρόνια σε 37 χώρες, κυρίως σε Ασία και Αφρική, με αφορμή τον υπερδιπλασιασμό της τιμής των σιτηρών και των τροφίμων, ενώ χαρακτηριστικό της τότε σφοδρότητας της σύγκρουσης είναι οι 50 νεκροί που προκάλεσε η επέμβαση των τανκς στην Αίγυπτο ενάντια στους εξεγερμένους.

Οι καταστροφικές, όμως, πυρκαγιές στην ευρύτερη περιοχή της Μόσχας, εκτός από τις παραπάνω συνέπειες και τους χιλιάδες νεκρούς που άφησαν πίσω τους, έχουν μια ακόμη σημαντική ιδιαιτερότητα. Για πρώτη φορά, μετά από την επίσημη λήξη της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, ο πληθυσμός μιας από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, της Μόσχας –πρωτεύουσα του πάλαι ποτέ σοβιετικού κράτους που συμπεριλαμβανόταν όχι απλά ανάμεσα στους νικητές, αλλά συνιστούσε μια από τις σημαντικότατες συνιστώσες της παγκόσμιας κυριαρχίας–, βίωνε κυριολεκτικά στο πετσί του και στο σύνολο του μια καταστροφή ανάλογης σφοδρότητας με εκείνη ενός πολέμου.

Δεν ξεχνούμε, μ’ όλα αυτά, ούτε υποτιμούμε τα χαρακτηριστικά των επιθέσεων της 11 Σεπτέμβρη, ούτε βομβιστικών ενεργειών που ακολούθησαν, όπως εκείνες στην Μαδρίτη και στο Λονδίνο, που συμβόλιζαν επίσης την μεταφορά μετά από πολλές δεκαετίες μιας εξωτερικής πολεμικής απειλής στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων (στο βαθμό που διέφεραν από ενέργειες ένοπλων ομάδων αυτονομιστικού ή άλλου προσανατολισμού).

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που διαταράσσεται μετά από έξι δεκαετίες; Ο Guy Burgel στο βιβλίο του Η Σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη είναι πολύ συγκεκριμένος: «Η ιδέα της ενότητας και της συνέχειας χαρακτηρίζει το δεύτερο μισό του ευρωπαϊκού 20ου αιώνα. Την εικόνα αυτή μας δίνει πρώτα απ’ όλα μια από τις μακρές περιόδους ειρήνης, που έχει γνωρίσει η ήπειρος εδώ και πολύ καιρό: περίπου έξι δεκαετίες από το τέλος των εχθροπραξιών το 1945. Παρά τον Ψυχρό πόλεμο, τις αιματηρές καταστολές που αναγκάστηκαν να υποστούν πρωτεύουσες και πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης (ο αποκλεισμός του Βερολίνου, οι εξεγέρσεις της Βουδαπέστης [1956], της Πράγας [1968], του Γκντανσκ [1981], ακόμα και, για την Γαλλία και την Πορτογαλία, τα δράματα της αποικιοποίησης, η pax Americana, με την οποία τρέφονται σήμερα οι σχολιαστές, υπήρξε πρωτίστως ευρωπαϊκή ειρήνη, όταν από την Μέση Ανατολή ως το Βιετνάμ και από την Λατινική Αμερική μέχρι την Νότια Αφρική εκτυλίσσονταν ένοπλες συγκρούσεις, εμφύλιοι ανταρτοπόλεμοι και εθνικοί σπαραγμοί. Για τις ευρωπαϊκές πόλεις, οι συνέπειες αυτής της ανέλπιστης ηρεμίας, που από τότε μοιάζει παντοτινή για πολλές διαδοχικές γενιές, είναι αμέτρητες. Όχι μόνο βλέπουμε να γίνεται σεβαστή η ακεραιότητα της υλικής κληρονομιάς, αλλά και, για πρώτη φορά από την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι πληθυσμοί της Δυτικής Ευρώπης τουλάχιστον, στο εξής αστικοί κατά κύριο λόγο, δεν μπορούν να εντάξουν ούτε καν την ιδέα του πολέμου στην νοοτροπία τους: η ανάπτυξη της κατανάλωσης, της ψυχαγωγίας, του διεθνούς τουρισμού, για να μην πούμε για τις επενδύσεις, δεν θα είχαν τέτοιο εύρος δίχως αυτή την πεποίθηση αιωνιότητας».

Οι συνέπειες, λοιπόν, ενός πολέμου είναι και πάλι εδώ, στις πόλεις που γιγάντωσαν την εξουσία, στις πόλεις που η εξουσία γιγάντωσε, που υποσχέθηκε ασφάλεια και ευημερία, στις πόλεις που είναι οχυρωμένη η λεγόμενη κεντρική εξουσία, οι μεγάλες πολυεθνικές, τα χρηματιστήρια και τα κάθε είδους χρηματοπιστωτικά ευαγή ιδρύματα. Στις πόλεις που αναπτύχθηκαν και συνεχίζουν να αναπτύσσονται επειδή, εκτός των άλλων, καταστρέφεται η φύση. Στις πόλεις που «ανθίζει» ο πολιτισμός, ενώ την ίδια στιγμή εξελίσσεται η ολική εξαφάνιση τουλάχιστον του ενός τρίτου των μορφών ζωής του πλανήτη από ανθρωπογενή αίτια και λόγω της κλιματικής αλλαγής. Κάθε χρόνο περισσότερα από 2.000 είδη εξαφανίζονται από τον πλανήτη για πάντα, δηλαδή δύο είδη περίπου την ώρα, με την απώλεια ενός είδους να σημαίνει την απώλεια δισεκατομμυρίων ετών γενετικού προγραμματισμού.

Και όμως, η κυριαρχία χαμογελά και ξαναδείχνει τα σαπισμένα δόντια της: «δεν έχετε δει τίποτα ακόμη». Η λειτουργία πλατφόρμας της BP ανοικτά της Λιβύης έρχεται λίγο μετά τον εφιάλτη της καταστροφής στο κόλπο του Μεξικό, την ίδια στιγμή που καταγράφεται η αποκόλληση ενός γιγάντιου παγόβουνου στην Γροιλανδία.

Οι πόλεις, όμως, «πρέπει» να μεγαλώνουν και θα μεγαλώσουν και άλλο. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ ο παγκόσμιος πληθυσμός μέχρι το 2050 θα αγγίξει τα εννιά δισεκατομμύρια, από τα οποία περίπου τα έξι θα ζουν σε πόλεις και τα τρία σε παραγκουπόλεις, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και δίχως εγκαταστάσεις υγιεινής.

Ναι, είναι και εκείνες οι «άλλες πόλεις».

Οι παραγκουπόλεις που τις λένε callampas στην Χιλή, favelas στην Βραζιλία, ranchitos στην Βενεζουέλα, limonadas στην Γουατεμάλα, «πόλεις των θαυμάτων» στην Ουρουγουάη, «σπίτια των μαγισσών» στην Αργεντινή. Παλιοί σκουπιδότοποι, νεκροταφεία αυτοκινήτων, αποξηραμένοι βάλτοι, χτισμένοι με πολεοδομικά απόβλητα, σκουριά και λάσπη. Κάποιες απ’ αυτές είναι παλιές μεγάλες φτωχογειτονιές που μετατράπηκαν σε γιγάντιες παραγκουπόλεις εκατομμυρίων, στην «σκοτεινή» πλευρά των πόλεων, σε πόλεις μέσα στις πόλεις, από την Βομβάη, την Πόλη του Μεξικό και την Ντάκα του Μπαγκλαντές, όπου πεθαίνουν κάθε χρόνο πάνω από 100.000 παιδιά από διάρροια εξ αιτίας των μολυσμένων νερών, στο Λάγος, το Κάιρο, το Καράτσι, την Κινσάσα-Μπραζαβίλ του Κονγκό και την Χαράρε της Ζιμπάμπουε, την Κιμπέρα την πιο πυκνοκατοικημένη φαβέλα της Αφρικής, απέναντι στους ουρανοξύστες του Ναϊρόμπι και από εκεί στο Σάο Πάολο και το Ρίο ντε Τζανέιρο, την Σαγκάη, το Μουμπάι και το Δελχί, μέχρι τις άκρες των πόλεων στην Κίνα, όπου είναι στοιβαγμένοι 100 εκατομμύρια εξαθλιωμένοι άνθρωποι που μετακινήθηκαν από την ύπαιθρο.

Ένα δισεκατομμύριο «παράσιτα» έξω από κάθε μαρξιστική θεωρία και πρόβλεψη βρίσκονται παντελώς αποκομμένα από κάθε τύπου ανάπτυξη και εκσυγχρονισμό σ’ αυτές τις «πόλεις». Τα «απόνερα» της «μεγάλης αποβιομηχάνισης», λένε κάποιοι. Αλλού τους χωρίζουν συρματοπλέγματα και σιδηροδρομικές γραμμές από τους πολίτες, αλλού οι κρατικές αρχές έχουν υψώσει τείχη για να εμποδίσουν την μετακίνηση στους ανθρώπους-«σκουπίδια».

Παντού, όμως, τρέμουν μην γκρεμιστούν αυτά τα τείχη, από μια ανθρώπινη πλημμύρα που δεν θα την συγκρατήσει κανένας στρατός, κανένα όπλο, κανένας σχεδιασμός και καμία πρόβλεψη. Και μακάρι τότε η λαχτάρα για ζωή, η δίψα για ελευθερία να συγκρατήσει τις ανείπωτες αγριότητες, να περισώσει την αξιοπρέπεια σε κάθε ανθρώπινο αγρίμι που θα απομείνει…

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 97, Σεπτέμβριος 2010

«Το ΠΑΣΟΚ είναι σαν μια βουλωμένη τουαλέτα»

(Δήλωση του Θ. Πάγκαλου, εν έτει 2007 και λίγο πριν την εκλογή του Γιωργάκη)

Και το ελλαδικό κράτος, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε. Τo τμήμα αναλύσεων και προβλέψεων της Deutche Bank, της μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας, διατύπωσε την εκτίμηση ότι είναι πιθανόν να καταρρεύσει ο …καπιταλισμός μέσα στον 21ο αιώνα, σε εννέα «επεισόδια».

Το πρώτο επεισόδιο είναι η κτηματομεσιτική κρίση στις ΗΠΑ (2008-2009) και το τελευταίο είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος. Το νόστιμο σε αυτή την πρόβλεψη είναι ότι η κατάρρευση του Ελληνικού κράτους είναι το «επεισόδιο Νο 2». Οι «στρατηγιστές» της Societe Generale, του αντίστοιχου γαλλικού τραπεζικού κολοσσού, προβλέπουν ότι η «κατάρρευση του ευρώ είναι αναπόφευκτη ακόμα και αν σωθεί προσωρινά η Ελλάδα». Της ίδιας άποψης είναι και ο μεγιστάνας Σόρος, μέγας χορηγός κοινωνικών κινημάτων και επαναστάσεων ανά την υφήλιο. Ο όρος «σωτηρία» είναι η εκλαϊκευμένη απόδοση του «bailout», ενός οικονομικού όρου που σημαίνει απαλλαγή από χρέη με αντάλλαγμα εκχώρηση νομής.

Με φόρα να εκτεθεί η χώρα…

«Συγκρούσεις και ταραχές στην Αθήνα, ενώ ο πρωθυπουργός, ψάχνει βοήθεια στην ΕΕ  για το χρέος…».  Αυτός ήταν ο κύριος τίτλος στα περισσότερα ξένα μέσα επικοινωνίας… ενώ παράλληλα υπήρχαν φωτογραφίες από τις συγκρούσεις του συλλαλητηρίου της 5ης Μαρτίου ενάντια στα νέα μέτρα. Με φόρα, λοιπόν, να εκτεθεί η χώρα.

Δημοσιεύθηκε από Αναρχικούς/ες μέσα και έξω από σχολεία και σχολές

Έρανος για να σωθεί το κράτος…ας συνεισφέρουμε…

Μετά την συγκίνηση από το  όραμα του Γιωργάκη σχετικά με τη συνάντηση που είχε με φιλότιμους ανθρώπους του μόχθου που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τους μισθούς τους για τη σωτηρία της πατρίδας, και την «αποδοχή» που είχε η αναγγελία των πρόσθετων μέτρων, σειρά πήρε ο προέδρος της βουλής Φ. Πετσάλνικος ο οποίος επισκέφτηκε τον Παπούλια για να του ανακοινώσει την έναρξη εράνου