ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ: «ΚΡΙΣΗ», «ΠΑΡΑΚΜΗ» ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ Η «ΕΞΟΔΟΣ» ΣΤΟΝ «ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ»…

«Και καθώς στο νου τους, ήδη για πολεμικούς λόγους, κυριαρχεί η αντίθεση «ελευθερία-ολοκληρωτισμός», δεν συνειδητοποιούν ούτε την καταγωγή του οράματος τους από ορισμένη φιλοσοφία της ιστορίας ούτε τη συνάφεια της προσφιλούς τους πανανθρώπινης κοινωνίας με οικουμενιστικές ουτοπίες -και πρώτα-πρώτα την μαρξιστική, η οποία αρχικά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια παραλλαγή ενός ονείρου του αστικού φιλελευθερισμού: εννοώ το όνειρο της πολιτικής και ηθικής ενοποίησης του κόσμου υπό την αιγίδα μιας ανοιχτής παγκόσμιας οικονομίας […] Η διαφορά ανάμεσα σε μετανοούντες (φιλο)κομμουνιστές και θριαμβεύοντες δυτικόφρονες είναι, όπως λέγεται συνήθως, ότι οι πρώτοι ήσαν διατεθειμένοι να παραβλέψουν ή και να χαιρετίσουν την απανθρωπία, αρκεί να διαπράττονταν στο όνομα της Ουτοπίας, ενώ οι δεύτεροι, με τον αντιουτοπικό πραγματισμό τους, υπηρέτησαν την φιλελεύθερη υπόθεση της φιλάνθρωπης ανοχής. […] Μετά το ναυάγιο της Ουτοπίας της Ανατολής τα εξημερωμένα κατάλοιπα της «Αριστεράς» ενστερνίστηκαν έτσι την Ουτοπία της Δύσης και δίχως πολλά-πολλά αντάλλαξαν τον αριστερό «αντιφασισμό» με τον φιλελεύθερο «αντιολοκληρωτισμό». Θα διαψευσθούν για δεύτερη κατά συνέχεια φορά, αν η οικουμενική επικράτηση της δυτικής οικονομίας και ηθικής δεν συνεπιφέρει την πραγμάτωση της αντίστοιχης Ουτοπίας, αλλά τρομακτικούς αγώνες κατανομής και καταστροφές πλανητικού βεληνεκούς». Παναγιώτης Κονδύλης

Όταν το Τίποτα προσποιείται το Πάν,
το Κενό προσποιείται το Πλήρες,
η Ένδεια προσποιείται την Ευμάρεια,
δύσκολο να υπάρξει άνθρωπος με σταθερότητα. Kομφούκιος

Ακμή χαρακτηρίζεται η περίοδος κατά την οποία ένας πολιτισμός, ένα κράτος, μια αυτοκρατορία, ένα πολιτικό σύστημα, ένας τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας ή ακόμη και ένα μεμονωμένο άτομο φθάνουν στο ανώτατο σημείο ανάπτυξης.

Αντίθετα, η βαθμιαία πτώση της πολιτικής, στρατιωτικής, οικονομικής, πολιτισμικής ισχύος ορίζει την παρακμή, που συνοδεύεται αντίστοιχα από την σταδιακή μείωση και τελικά την καταρράκωση της –κατασκευασμένης ή μη– αίσθησης υπεροχής και αυτοπεποίθησης σημαντικών κοινωνικών ή πληθυσμιακών ομάδων.