ΝΑΖΙΣΜΟΣ και ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ

του Νόρμπερτ Ελίας

Δοκίμιο πάνω στην κατάρρευση του πολιτισμού

μτφ Γιάννης Πεδιώτης/Γιάννης Θωμαδάκης

Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης,

ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ 2015 / σελ. 182

Η αγάπη για την πατρίδα, που διατυμπάνιζαν οι Ναζί και στο όνομα της οποίας συσπείρωσαν μεγάλα τμήματα του γερμανικού λαού, δεν ήταν αγάπη για την αληθινή Γερμανία, για την Γερμανία, όπως αυτή ήταν στην πραγματικότητα. Η αγάπη τους δεν αφορούσε μια Γερμανία, που είναι ένα έθνος μεταξύ άλλων ισότιμων εθνών. Ήταν αγάπη για μια Γερμανία, όπως αυτή όφειλε να είναι σύμφωνα με τα αισθήματά τους: μια Γερμανία μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη. Ήταν αγάπη για μια Γερμανία ιδεατή.

Ούτε ο Χίτλερ αγαπούσε τη Γερμανία, όπως πραγματικά ήταν. Αυτό που αγαπούσε ήταν μια οπτασία της Γερμα­νίας και του μεγαλείου της. Ο ναζιστικός πόλεμος και η όλη θηριωδία εκείνων των ετών ήταν η απέλπιδα κίνηση ενός έθνους, που καταποντιζόταν ταχύτατα σε θέση δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας. Οι Γερμανοί είδαν αυτόν τον πόλεμο ως την ύστατη απόπειρά τους να φανούν αντάξιοι της ιδεατής τους αυτοεικόνας.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι δεν ήταν ανάγκη να εξοντωθούν εκατομμύρια Εβραίοι για να μάθουν οι Γερμανοί να ζουν με μια λιγότερο λαμπερή εικόνα του εαυτού τους. Σπανίως, όμως, ισχυροί κοινωνικοί σχηματισμοί συμβιβάζονται ειρηνικά με τον περιορισμό της ισχύος τους. Στρέφονται ξανά και ξανά σε ηγέτες που προβάλλουν ενώπιόν τους την εικόνα ενός υπέρτερου μεγαλείου, που απευθύνονται σ’ αυτούς στο όνομα υψηλών αξιών και τους καλούν να αντισταθούν στην απειλή και να πολεμήσουν για τη συλλογική ανωτερότητά τους και τα ιδανικά τους.

Όπως τα άγρια ζώα, έτσι και τα ισχυρά έθνη γίνονται πολύ επικίνδυνα όταν νιώσουν στριμωγμένα, όταν αισθανθούν ότι η ισορροπία δυνάμεων γέρνει σε βάρος τους, ότι οι αξίες τους απειλούνται κι η υπεροχή τους αργοσβήνει. Όταν παρατηρούνται αυτά τα φαινόμενα, οι άνθρωποι συνήθως καταφεύγουν στη βία. Και τότε ξεσπούν πόλεμοι.

Ο Νόρμπερτ Ελίας έγραψε αυτό το δοκίμιο το 1961/62, με αφορμή τη δίκη του Άιχμαν που διεξαγόταν εκείνο τον καιρό στην Ιερουσαλήμ. Το δημοσίευσε 30 περίπου χρόνια αργότερα, ένα έτος πριν από τον θάνατό του. (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

Μακεδονικό, ώρα μηδέν: Η κύρωση της επαίσχυντης συμφωνίας προ των πυλών

Την επαύριο του ογκώδους συλλαλητηρίου του περασμένου Ιούνη, ο τότε υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως «αυτοί που δεν κατέβηκαν ήταν περισσότεροι». Και έσπευσε να δηλώσει συνειδησιακά ήσυχος, εφόσον, βάσει της παραπάνω «συλλογιστικής», εκπροσωπεί την πλειοψηφία, την οποία βέβαια με αυθαίρετο τρόπο χρωμάτισε όπως τον βόλευε.

Μία από τις «λογικές» που ατύπως θέσπισε η παγκόσμια τάξη που προέκυψε μετά το 1989 ήταν πως όποιος δεν εκφράζεται ή δεν αντιδρά ξεκάθαρα και φανερά αυτομάτως θεωρείται ότι συναινεί και συμφωνεί με τα σχέδιά της, ακόμα και στην περίπτωση που δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτά, ώστε να είναι σε θέση να αντιδράσει. Ας πρόσεχε, ας φρόντιζε να γνωρίσει.

Ήταν μια τετριμμένη (πλέον) ακροβασία από τον «κύριο ΣΤΑΖΙ» (κατά τους πρώην συντρόφους του), αλλά επαρκής, ώστε να επιστρέψει τον κλονισμό που δέχτηκε η τρέχουσα εξουσιαστική διαχείριση των πραγμάτων πίσω στην πηγή του, δηλαδή στους συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια. «Όταν είσαι περικυκλωμένος, πανικόβαλλε τον ίδιο τον εχθρό». Το σύνθημα είχε δοθεί και ο μηχανισμός της προπαγάνδας έσπευσε να υιοθετήσει την δέουσα απαξιωτική τακτική, προσπερνώντας το παρόν με «επίθεση στο μέλλον»: «Δεν υπάρχετε. Εμείς συνεχίζουμε. Και τί άλλο, άραγε, μπορείτε να κάνετε;».

Ανάγνωσμα περί εγκληματικών συμμοριών και «συνταγματικού τόξου»

Είναι διαπιστωμένο πως, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2012, το κόμμα της Χρυσής Αυγής κατηγορείται σαν εγκληματική συμμορία. Σ’ αυτό το κατηγορητήριο συμμετέχουν (με αρκετές διαβαθμίσεις ως προς την ένταση και την απολυτότητα) τα υπόλοιπα κόμματα του «συνταγματικού τόξου». Ποιός είναι αυτός που θα το αρνηθεί; Μόνο τα μέλη της, καθώς και ένα μέρος των ψηφοφόρων της.

Αν, τώρα, πηγαίνοντας πιο πέρα, αποδοθεί ο ίδιος χαρακτηρισμός στο κάθε ένα από όλα τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου, η απάντηση από τα μέλη τους και ένα μέρος των οπαδών τους θα είναι επίσης αρνητική. Το ζήτημα που μένει να διερευνηθεί είναι η πραγματική σχέση του όρου εγκληματική συμμορία και μέχρι ποίου σημείου εκτείνεται σ’ όλον τον πολιτικό και οικονομικό χώρο αυτό που χαρακτηρίζεται ως παράνομο κύκλωμα ή αλλοιώς συμμορία.

Φύση, Τεχνολογία και Ναζισμός

Η προσέγγιση στιγμών και γεγονότων της εγχώριας ειδησεογραφίας και αρθρογραφίας συνεχίζει να μας προκαλεί και πολλές φορές να μας προξενεί απέχθεια. Η συνεχιζόμενη «θεωρία των άκρων», οι εντάσεις, οι εντός κοινοβουλίου θεατρινισμοί, οι «θύτες» και τα «θύματα» που συνεχώς εναλλάσσουν ρόλους, η κατευθυνόμενη κατασκευή ή ανάσυρση ειδήσεων διαμορφώνουν έναν αχταρμά που είναι βέβαιο ότι τα μέσα βρίσκονται σε εγρήγορση ώστε να επιτευχθούν οι σκοποί. Σε πρώτο χρόνο διαβάζουμε: «οπλοφόρος βουλευτής της Χ.Α. κατά του δημάρχου Καμίνη», «ρατσιστικές δηλώσεις της ακαδημαϊκού Δημουλά», «οπλοφόροι βουλευτές στη βουλή». Σηκώνεται η σκόνη μέσω των κλασσικών και νεότευκτων μέσων και social media και μετά από δυο-τρείς μέρες αρχίζει η αντίστροφη πορεία: «είδατε κανένα όπλο κατά του Καμίνη;», «προέκυψε ρατσιστικός λόγος από το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της παρέμβασης της Δημουλά;», «και ο Γιακουμάτος δεν επιδείκνυε παλαιότερα το κουμπούρι του στο εντευκτήριο;». Το σκηνικό στήνεται και ξεστήνεται διαρκώς…

Το ανησυχητικό σε όλη αυτή τη κατάσταση, που συμμετέχουν με ανακοινώσεις τους και δηλώσεις κόμματα και δημοσιογράφοι, είναι οι προσεγγίσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από σχολιαστές και αρθρογράφους της «αριστερής όχθης». Τολμούμε να πούμε ότι η ίδια επιφανειακή και εθελότυφλη ανάλυση που γίνονταν για το ναζισμό τις δεκαετίες του ’20 και του ’30 επαναλαμβάνεται και σήμερα. Προσεγγίζοντας τους ναζί ως τα «μιάσματα» και τα «καθάρματα» μιας ευρωπαϊκής παρέκκλισης, το ναζισμό ως μια εξαίρεση και ξένο σώμα για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, έκλειναν και κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους όταν δεν βλέπουν και δεν ακούν την λαϊκή απήχηση και τη συναίνεση που απολάμβανε το ναζιστικό καθεστώς του ’30. Και αυτή η τύφλωση εξαπλώνεται και παραμορφώνει, και σήμερα, τη σκέψη των ανθρώπων όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο ναζισμός ήταν μια «παρένθεση» ενός παρανοϊκού δικτάτορα που αναδύθηκε από το πουθενά. Θεωρούμε ότι και ο ναζισμός, όπως και άλλοι ευρωπαϊκοί ολοκληρωτισμοί, δεν εμφανίστηκαν με παρθενογένεση αλλά έχουν τις ρίζες τους στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τουλάχιστον, του 19ου και 20ου αι. Εδώ βρίσκεται η ουσία της κάθε προσέγγισης, ανάλυσης, πρότασης. Εάν για τους μαρξιστές είναι δύσκολο να αποδεχθούν το σχήμα όπου η εργατική τάξη πάει σχεδόν σύσσωμη στους ναζί, για τους ανθρώπους που δεν στηρίζουν αρχές και αξίες σε δόγματα και κανονιστικές ιδεολογίες είναι αναγκαία συνθήκη να μην επαναληφθούν οι λαθεμένες προσεγγίσεις και αποφάσεις του παρελθόντος.

Ο ιταλός ιστορικός Enzo Traverso είναι από εκείνους τους ιστορικούς που αναδεικνύει τις ευρωπαϊκές καταβολές του ναζισμού, τη σύνδεσή του με θεσμικούς μηχανισμούς των αστικών κρατών και την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία. Όπως ο ίδιος σημειώνει, η ιστοριογραφία, μετά την δεύτερη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, προσπαθούσε να αναγάγει το ναζισμό και το φασισμό στις ευρωπαϊκές ρίζες τους. Κάτι που ανατρέπεται τις τελευταίες δεκαετίες που ακολουθείται μια τάση αποσύνδεσης. Έτσι, για άλλους ο ναζισμός είναι η αντίδραση στον κομμουνισμό και μπολσεβικισμό (Ερνστ Νόλτε), ότι τα δυο αυτά συστήματα αλληλοτροφοδοτούνται (Φρανσουά Φυρέ) ή ότι ο ναζισμός ανάγεται και αποτελεί αποκλειστικά μια γερμανική παθολογία (Γκολντχάγκεν).

Κοινό σημείο όλων αυτών των εξηγήσεων αποτελεί η θέση ότι ο ναζισμός είναι κάτι ξένο στη Δύση και στην Ευρώπη. Κατά πόσο αυτό, όμως, έχει βάση θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε στη συνέχεια. Ο Τόμας Μαν είχε γράψει στο «Deutschland und die Deutschen» το εξής: «η πραγματικά ιδιαίτερη και επικίνδυνη πλευρά του εθνικοσοσιαλισμού ήταν η μίξη μιας ρωμαλέας νεωτερικότητας και μιας θετικής στάσης απέναντι στην πρόοδο, με τα όνειρα του παρελθόντος: ένας ρομαντισμός υψηλής τεχνολογίας». Ο εθνικοσοσιαλισμός κατάφερε να συμφιλιώσει την τεχνολογία με τον ανορθολογισμό, μια διαδικασία που είχε ξεκινήσει προγενέστερα θεσμικά μέσω της ίδρυσης τεχνικών πανεπιστημίων και της μετέπειτα «διανοητικής» και «στοχαστικής» υποστήριξης, όπως αυτή συντελέστηκε από τους Καρλ Σμίτ, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Έρνστ Γύνκερ, Όσβαλντ Σπένγκλερ κ.ά., οι οποίοι κατόρθωσαν να δημιουργήσουν, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, τον αντιδραστικό μοντερνισμό.

Θεωρούμε ότι ο Σπένγκλερ βρίσκεται στον πυρήνα αυτής της σκέψης, διότι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον κατάφερε να αγκαλιάσει με περισσή επιδεξιότητα την τεχνολογία απορρίπτοντας ταυτόχρονα τον Διαφωτισμό. Από την άλλη πλευρά, η Σχολή της Φρανκφούρτης, με τους Χορκχάιμερ και Αντόρνο στη Διαλεκτική του Διαφωτισμού, διακηρύττουν ότι ο πλήρως διαφωτισμένος κόσμος ακτινοβολεί θριαμβεύουσα καταστροφή και υποστήριξαν ότι η γερμανική καταστροφή ήταν το αποτέλεσμα μιας σύνδεσης μεταξύ λόγου, μύθου και κυριαρχίας η οποία ενυπάρχει στη σκέψη του Διαφωτισμού ήδη από τον Κάντ και Χέγκελ. Μπορεί η γερμανική κοινωνία να μην ήταν πλήρως διαφωτισμένη, αντίθετα αποτελούσε ουσιαστικά μια μεταφεουδαρχική κοινωνία, όμως ο λόγος και ο μύθος αλληλοδιαπλέκονταν στη ναζιστική δικτατορία. Παρατηρείται, λοιπόν, αυτή ακριβώς η αντίφαση που βρίσκεται στον πυρήνα του ναζισμού. Ένας συνδυασμός ανάμεσα σε μια ρομαντική εξιδανίκευση του γερμανικού παρελθόντος, με τη φύση, τις κοινότητες, αλλά και μια αποστροφή για τη βιομηχανική κοινωνία και τις πόλεις, μια γερμανική μυθολογία που προβάλλεται στο παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα λατρεύει τη σύγχρονη τεχνική, τη βιομηχανία, το χάλυβα κ.ά. Έτσι εμφανίζονται να είναι υπέρ της κατασκήνωσης στα δάση, του γυμνισμού, των ζώων αλλά ταυτόχρονα να είναι ενάντια στους εβραίους και τους ομοφυλόφιλους. Γι’ αυτούς ο εβραίος ενσαρκώνει τον χρηματιστή και κερδοσκόπο που χωρίς να παράγει πλουτίζει. Ο αντισημιτισμός τούς επιτρέπει να συμφιλιωθεί η ρομαντική απόρριψη της νεωτερικότητας και η λατρεία της τεχνικής. Φυσικά ο αντισημιτισμός έχει πολύ βαθιές ρίζες στην ευρωπαϊκή τουλάχιστον ιστορία, θρησκευτική, οικονομική, πολιτική, εθνική, αλλά στην παρούσα φάση εξετάζουμε μόνο την καπιταλιστική χροιά. Καταφέρνει, λοιπόν, ο ναζισμός, μέσω του αντισημιτισμού του, να δείξει ότι είναι ενάντια στον κακό καπιταλιστή (χρηματιστή), στον κακό σοσιαλιστή (Μαρξ) που καταστρέφουν τη γερμανική πατρίδα και συνεπώς ήρθε η ώρα του εθνικοσοσιαλισμού.

Την ίδια τακτική παρατηρούμε ότι εφαρμόζει και στην ελλάδα η Χ.Α., (καιροσκοπικά μεν αλλά τί, δηλαδή, οι ναζί εκ Γερμανίας δεν ήταν καιροσκόποι;) προσπαθεί να παρουσιάσει οικολογικό λόγο με θέματα αδέσποτων σκύλων, δεντροφυτεύσεων, επιστροφή στη φύση και στα χωριά, ενώ στήνει πράσινα και οικολογικά sites. Είναι η γνωστή περίπτωση του οικοφασισμού, που την έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα φύλλα της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ, αλλά που σήμερα, λόγω της μεγαλύτερης απήχησης του ακροδεξιού λόγου και του κοινωνικού εκφασισμού, οφείλουμε να τον αναλύσουμε διεξοδικά σε επόμενο φύλλο. Από τη μια, λοιπόν, εμφανίζονται φυσιολάτρες και από την άλλη διψούν για την εξόρυξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Συνδυάζοντας όπως και οι γερμανοί ναζί, τη φύση με την τεχνολογία.

Πρόδρομοι του οικοφασισμού εντοπίζονται από τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν μια μυστικιστική φυσιολατρία με μπόλικο φυλετισμό αναπτύσσεται και κερδίζει έδαφος στη γερμανία. Η σχέση μεταξύ αίματος και γης αποκτά αξία για την διατήρηση της φυλής και έτσι περιπλανώμενοι λαοί, όπως οι εβραίοι και οι τσιγγάνοι, εμποδίζουν τη ρομαντική επιστροφή των γερμανών στη φύση. Επί πλέον προστίθενται αποκρυφιστικά στοιχεία, είτε από ανατολικές θρησκείες είτε από το μεσαίωνα, και μέσω της ενιαίας διάστασης που δίνεται στον άνθρωπο και στη φύση, διεισδύει στη σκέψη αρκετών νέων ανθρώπων, όχι με τη μορφή του εθνικοσοσιαλισμού ακόμη, η επιστροφή στη φύση και ο κοινοτισμός.

Στη πορεία αρκετοί από αυτούς αποτελούν τη ναζιστική νεολαία στη βάση των οικολογικών ανησυχιών. Μεταπολεμικά και κυρίως στη δεκαετία του ’70, το αρκετά ενεργό και δυνατό αντι-πυρηνικό κίνημα, συνάντησε μέσα στις γραμμές του διάφορους οικοφασίστες, οι οποίοι ήθελαν να συμμετέχουν ως μια διακριτή παρουσία ή διεισδύοντας και εντός των Πρασίνων. Άλλωστε, δεν είναι και λίγοι εκείνοι οι οποίοι από την ριζοσπαστική οικολογία κατέληξαν στον οικοφασισμό. Όποιος, λοιπόν, συν-τάσσεται απέναντι σε ένα οικολογικό/περιβαλλοντικό ζήτημα δεν σημαίνει ότι αποτελεί ούτε σύντροφο ούτε συναγωνιστή, εφ’ όσον η διεκδίκηση, η απαίτηση, το αίτημα είναι αποσπασματικό. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι περιπτώσεις, όπως εκείνες στη γερμανία του ’70, θα εμφανισθούν και στον ελλαδικό χώρο. Προς το παρόν, διαβάζουμε από ρεπορτάζ της Καθημερινής, ότι: «Κάνοντας πράξη τη Δεντροφύτευση, παραμένουμε πιστοί στα ιδεώδη της πραγματικής Οικολογίας», αναδημοσιεύοντας ανακοίνωση της Χ.Α. Και επίσης, ότι έχει συσταθεί, από το 2007, η «Πράσινη Πτέρυγα», και το oikologiko.blogspot.gr που μετακόμισε ουσιαστικά στο volksland.blogspot.com, το οποίο ανήκει στην τοπική οργάνωση Εύβοιας-Βοιωτίας, ως μια οικολογική Χ.Α.. Απέναντι σε αυτά τα υπαρκτά ζητήματα, η λύση δεν είναι μια αντιφασιστική καταγγελτική ανακοίνωση μανιχαϊστικού τύπου, οι «καλοί» και «κακοί». Γιατί, πέραν του ότι έχει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα (βλ. περίπτωση Αγ. Παντελεήμονα), δεν εισέρχεται και στην ουσία των πραγμάτων που είναι εν τέλει το ζητούμενο.

Η ιστοριογραφία επισήμανε τις πληβειακές ρίζες των φασιστικών/ναζιστικών ιδεοληψιών και των ηγετών τους. Ο Glifford Geertz έχει δηλώσει, πως «οι ιδεολογίες μετατρέπουν το συναίσθημα σε νόημα και το καθιστούν κοινωνικά διαθέσιμο», όταν αυτός ο συμβολισμός γίνεται αποτελεσματικά από την εξουσία τότε μπορούν να ενωθούν διιστάμενα νοήματα, όπως Technik και Kultur, στη περίπτωση του ναζισμού, και να κυριαρχήσουν.

Όπως σημειώνει ο Jeffrey Herf στον Αντιδραστικό Μοντερνισμό, «στη χώρα της ρομαντικής αντεπανάστασης ενάντια στο Διαφωτισμό κατάφεραν να ενσωματώσουν την τεχνολογία μέσα στο συμβολισμό και τη γλώσσα της Kultur –κοινότητα, αίμα, βούληση, εγώ, μορφή, παραγωγικότητα και, τελικά, φυλή– αποσπώντάς την έξω από τη σφαίρα της Zivilisation –ορθός λόγος, διάνοια, διεθνισμός, υλισμός και οικονομία. Η ενσωμάτωση της τεχνολογίας στην κοσμοαντίληψη του γερμανικού εθνικισμού παρείχε ένα πολιτιστικό καλούπι που έμοιαζε να βάζει τάξη σ’ αυτό που οι διανοητές έβλεπαν ως μια χαοτική μεταπολεμική πραγματικότητα. Αυτό που ξεκίνησε ως μια ιθαγενής παράδοση Γερμανών μηχανικών και δεξιών λογίων, κατέληξε στα συνθήματα που λανσάρισαν οι ναζί. Συμφιλιώνοντας τεχνολογία και Innerlichkeit (εσωτερικότητα), οι αντιδραστικοί μοντερνιστές βοήθησαν στον εκναζισμό των Γερμανών μηχανικών και στην πρωτοκαθεδρία της ναζιστικής ιδεολογίας και πολιτικής απέναντι στην τεχνική ορθολογικότητα και στον βάσει μέσων-σκοπών υπολογισμό του εθνικού συμφέροντος, μέχρι και το τέλος του χιτλερικού καθεστώτος».

Σε κάθε περίπτωση, ο αντιδραστικός μοντερνισμός συμφιλίωσε τις ρομαντικές και ανορθολογικές ιδέες του γερμανικού εθνικισμού με την επιστημονική νεωτερικότητα και σύγχρονη τεχνολογία που εδράζεται στον ορθό λόγο του Διαφωτισμού. Ενσωμάτωσε τον τεχνικό πολιτισμό-Zivilisation σε οργανικό κομμάτι του πνευματικού πολιτισμού-Kultur, αφού έγινε κατανοητό ότι δεν ήταν εφικτή η επίτευξη ενός ισχυρού κράτους μέσα σε συνθήκες τεχνολογικής υστέρησης. Ασφαλώς και το ναζιστικό καθεστώς είναι ένα καθεστώς παθολογίας και εξαίρεσης, αλλά τούτη η εξαίρεση έχει τις ρίζες της στην ιστορία της Δύσης, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι ο ναζισμός συνιστά αναπόφευκτη κατάληξη του καπιταλισμού ή του Διαφωτισμού. Αντίστοιχα, στο Διαφωτισμό έχουν τις ρίζες τους πρακτικές που εφαρμόστηκαν τον 18ο-19ο αιώνα –και τις οποίες ο Φουκώ ονομάζει συστήματα βιοπολιτικής κυριαρχίας– όπως η φυλακή ως ένας καταπιεστικός μηχανισμός που επιδρά τόσο στο πνεύμα όσο και στο σώμα, όπου υπάρχει μια αρχή περίκλεισης, όπως και στα εργοστάσια, στους στρατώνες και μετέπειτα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όπως και η περίπτωση των εβραίων, όπου ο ναζισμός κληρονόμησε και μετεξέλιξε έναν διάχυτο αντισημιτισμό (υπόθεση Ντρέιφους, για παράδειγμα), όπου ο εβραίος είναι η ενσάρκωση του χρηματιστικού καπιταλισμού και της παρασιτικής οικονομίας και κατά κάποιον τρόπο η ενσάρκωση μιας μισητής και βδελυρής νεωτερικότητας.

Θεωρώντας, λοιπόν, πως οτιδήποτε παρουσιάζεται Διαφωτιστικό δεν είναι φως και πως ότι παρουσιάζεται Προοδευτικό δεν είναι πρόοδος, οφείλουμε να μελετήσουμε και να προβληματιστούμε περισσότερο από τα πλούσια παραδείγματα που μας προσφέρει η ιστορία. Τα δεδομένα είναι άπειρα, αρκεί η ανάλυση να γίνεται στη σωστή βάση και μακριά από προσεγγίσεις -ισμών, διότι η συμπερασματολογία αντί να διδάσκει θα αποκρύπτει.

Και επί πλέον, επειδή η οικολογία, ο οικοφασισμός και η οικοκεντρικότητα ακουμπάνε, επικίνδυνα, ευαίσθητες γκρίζες ζώνες, επιβάλλεται και να είμαστε σε εγρήγορση, αλλά και να επανέλθουμε.

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Από τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 128, Ιούνιος 2013

ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ!

Την επέτειο τη νίκης κατά του φασισμού και του ναζισμού γιόρτασαν οι πάλαι ποτέ σύμμαχοι. Τιμητικά αγήματα από Γαλλία, Βρετανία και Αμερική παρέλασαν στην Κόκκινη Πλατεία.

Από τους ηττημένους παρούσα η Μέρκελ αλλά όχι κι ο Μπερλουσκόνι. Ρώσικος (Κόκκινος) στρατός και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!

Όμως, πίσω από το τύπο υπάρχει η ουσία. Η παρέλαση για την επέτειο των 65 χρόνων από τη «νίκη» απόδειξε για μια ακόμη φορά πως η διαδικασία ενοποίηση της κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο είναι μια πραγματικότητα. Η καταδίκη του σταλινισμού και του φασισμού είναι το κλασσικό σλόγκαν καιπρόσχημα για την κατοχύρωση και την εφαρμογή των ίδιων και πιο απάνθρωπων πρακτικών και συνθηκών και για την εξαπάτηση της λεγόμενης κοινής γνώμης. Η γενοκτονία των Τσετσένων από τους ΜΕΝ ή των Αφγανών από τους ΔΕ η καταστροφή του Ιράκ και μια σειρά από στρατιωτικές επιχειρήσεις και επεμβάσεις δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τα εγκλήματα του Ναζισμού και του Φασισμού.

Η θεωρία του Ζωτικού χώρου (Lebensraum) αντικαταστάθηκε από την (προσχηματική) θεωρία της επιβολής της δημοκρατίας και της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Πολλές οι επιφάσεις, ίδια η ουσία.

Δημοσιεύθηκε από Η.Α.

Αντιφασιστικές εμμονές

Έχουμε αναφερθεί και σε προηγούμενα άρθρα μας στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στο θέμα του αντιφασισμού.
Πέρα από την σαφή διάκριση ανάμεσα στον φασισμό, το ναζισμό και το νεοναζισμό, που θα πρέπει να γίνεται, για να αποφεύγονται οι κατασκευασμένες ιδεολογικοπολιτικές πολώσεις, που ωθούν στον φανατισμό, εξ ίσου σημαντικό είναι να γίνει κατανοητό πως ο ναζισμός, ο φασισμός και η δημοκρατία με οποιεσδήποτε αποχρώσεις ή συνθέσεις κι αν εμφανίζονται, συνιστούν πολιτική έκφραση και εφαρμογή των συνθηκών καταπίεσης κι εκμετάλλευσης μέσω του κράτους.

Και με ακόμα πιο απλά λόγια.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ

Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, αποτελεί μια κοινή πρακτική των σοβαρών μελετητών, να κατατάσσουν τις κυριότερες δυνάμεις του αυταρχικού εθνικισμού στην Ευρώπη υπό την κατηγορία της «ριζοσπαστικής Δεξιάς». […] Η ανάγκη προσαρμογής σε μια θεμελιακή διαφορετική κατάσταση σήμαινε ότι αυτές οι ομάδες, οι οποίες ελπίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν κάποια θέση μέσω του ανταγωνιστικού εκλογικού παιχνιδιού στις σταθερές δημοκρατίες, έπρεπε να διαφοροποιήσουν σε μεγάλο βαθμό τις θέσεις τους, έτσι ώστε σε αντίθεση με τον ιστορικό φασισμό ή με τον πιο αυθεντικό νεοφασισμό, να δηλώνουν ανοικτά ότι βρίσκονται στην άκρα Δεξιά του πολιτικού φάσματος. […] Στο βαθμό που τέτοιες ομάδες στρέφονται κυρίως εναντίον των μεταναστών, μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στα πλαίσια του φιλελεύθερου κοινοβουλευτισμού». (Στάνλεϊ Πέιν, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ, Νεοφασισμός: Ο Φασισμός του Μέλλοντος μας)

«Όποτε εμφανίζονται σοβαρές κρίσιμες περίοδοι, οι ριζοσπαστικές δεξιές και αριστερές δυνάμεις χρησιμοποιούν τα δημοκρατικά δικαιώματά τους για να εγκαθιδρύσουν μια ιδιαίτερη ή μάλλον ολοκληρωτική κυριαρχία». (Max Horkhaimer).

Μία άκαμπτη και δογματική ερμηνεία γεγονότων, στάσεων και συμπεριφορών, είτε συλλογικών, είτε ατομικών, σίγουρα δεν απέχει διόλου από μια προσέγγιση της πραγματικότητας μέσα από παραμορφωτικούς καθρέπτες.

Άλλο τόσο παραμορφωτική όμως είναι και η αναγόρευση, ηθελημένα ή αθέλητα, επουσιωδών παραγόντων ή στοιχείων σε πρωτεύοντα συστατικά μιας κατάστασης συνήθως προβληματικής. Στόχος σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να είναι είτε απλά η κατανόηση των όποιων αδυναμιών ή λαθών, είτε η δικαιολόγησή τους, είτε η απόκρυψη του πραγματικού διακυβεύματος.

Πολλοί θεωρούν ότι η πρόβλεψη κάποιων γεγονότων είναι και η εξήγησή τους. Τις περισσότερες φορές όμως το αντίθετο είναι αληθινό. Ταυτόχρονα ένα απρόβλεπτο γεγονός μπορεί και αφήνει πάντα ανοικτές πολλές επιλογές και κατ’ επέκταση αναδεικνύει μια νέα σειρά από αιτίες και αποτελέσματα.

Γι’ αυτό ακριβώς οι χαρακτήρες του τυχαίου, του απρόσμενου και του ανεξέλεγκτου αποτελούν τους βασικούς δημιουργούς της ποικιλίας.

Οι θιασώτες της πολιτικής, οι τεχνικοί της εξουσίας δεν υποτιμούν ποτέ το παραπάνω γεγονός. Ιδιαίτερα στο βαθμό που η εξάλειψη του τυχαίου, του απρόβλεπτου και του ανεξέλεγκτου μπορεί να μετατρέψει μια κοινωνική δραστηριοποίηση σε μια πολιτική επένδυση με τα όποια αναμενόμενα κέρδη. Σε μια κινητοποίηση μπορεί να συμμετάσχει ή και να απέχει, ένα πλήθος από συλλογικότητες με διάφορες και διαφορετικές απόψεις και πρακτικές, οργανώσεις, σχήματα, κόμματα και κομματίδια, συνδικαλιστικοί φορείς κλπ.

Είναι λοιπόν αναμενόμενο ο καθένας συλλογικά ή ακόμα και ατομικά να προσπαθεί να οργανώνει και να εκφράζει τελικά τις απόψεις και τις πρακτικές του με διάφορους τρόπους. Πολλοί θεωρούν ότι η διακριτότητα στην παρουσία επιτυγχάνεται απλά με το να φέρουν κάποια διακριτικά, λόγου χάρη αυτοκόλλητα στο πέτο, ή με το να κρατούν κόκκινες ή μαύρες σημαίες, ή με το να συγκροτούν απλά ένα ξεχωριστό μπλοκ. Ή, τέλος, ότι αρκεί μια «συγκρουσιακότητα» με ευκαιριακούς όρους για να ορθωθεί το όποιο πολιτικό παράστημα και να πάρει ο καθείς την θέση που του παραχωρείται στις όποιες κινηματικές νόρμες.

Ειδικά η τελευταία «θεωρία» προϋποθέτει, αλλά και καλλιεργεί μια ολοένα και μεγαλύτερη αποστροφή στην ανάληψη ευθύνης μέσω του λόγου, της καταγραφής και της οργανωμένης παρουσίας μέσω αναρχικών συλλογικοτήτων, αφού συνήθως η αριστερή κάλυψη και πρόθυμη είναι και ικανή να απορροφά και να εκπροσωπεί τα όποια «ορφανά» του κινήματος.

Προτού αναφερθούμε στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 2 Φλεβάρη με αφορμή την συγκέντρωση των νεοναζί θα κάνουμε μερικές σύντομες, αλλά απαραίτητες κατά την γνώμη μας, επισημάνσεις που αφορούν:

–  Τις εξελίξεις στα λεγόμενα εθνικά θέματα που ούτως ή άλλως δρομολογούνται εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα και (είτε έχουν να κάνουν με τις ανακατατάξεις στα Βαλκάνια που ήδη έχουν ξεκινήσει από το 1989, είτε στην Κύπρο, είτε στο καθεστώς εκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης του Αιγαίου), εντάσσονται στους νέους κυριαρχικούς συσχετισμούς που μορφοποιούνται με ορόσημο τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη στο έδαφος των ΗΠΑ και την εκστρατεία εκατοντάδων χιλιάδων σταυροφόρων στα πλαίσια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

– Στην συνεχιζόμενη «υποδοχή» εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών από το ελληνικό κράτος και στην εξελισσόμενη κάλυψη τόσο των οικονομικών αναγκών και σχεδιασμών που ξεκίνησαν με την υλοποίηση των «μεγάλων έργων», όσο και την άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων στην καταστολή και στον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο από την στιγμή που μπορεί κάτι τέτοιο να φαντάζει «αναγκαίο κακό» σε διευρυνόμενες κοινωνικές διαστρωματώσεις.

– Τις σημαντικές ανακατατάξεις που εξελίσσονται όσον αφορά την πολιτική εκπροσώπηση διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων, τα συμφέροντα των οποίων επαναπροσδιορίζονται τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά.

– Τις «οξυμένες» αντιθέσεις ανάμεσα σε πολιτικο-επιχειρηματικο-εκδοτικά συμφέροντα, που αποτελούν το όχημα για «καθαρτήριες» διαδικασίες, «πολέμους ενάντια στην διαφθορά» και τελικά την κατασκευή ενός ιδεολογικού περιβλήματος συναίνεσης για την επιβολή ολοένα και διευρυνόμενων κοινωνικών περιορισμών.

– Την ρευστότητα όσον αφορά την διαμόρφωση νέων συσχετισμών ανάμεσα στους πολιτικούς σχηματισμούς και την αναζωογόνηση του πολιτικού σκηνικού από την είσοδο στον κοινοβουλευτικό στίβο εκπροσώπων της άκρας δεξιάς, αλλά και της άκρας αριστεράς.

Αλλά ας εστιάσουμε σε ορισμένα σημεία.

Η είσοδος και η σταθεροποίηση του ΛΑΟΣ στην βουλή, αλλά και η συνεχιζόμενη προικοδότηση του ΣΥΝ είναι ρυθμιστικές για την πολυπόθητη για τους εξουσιαστές πολιτική σταθερότητα από την στιγμή που το ζητούμενο, όπως έχουμε ξαναγράψει, παραμένει κατ’ αρχάς η σταθεροποίηση και αφ’ ετέρου η αύξηση της εκλογικής πελατείας και όχι η συρρίκνωση της.

Ως εκ τούτου με δεδομένη την εξασφάλιση των παραπάνω ασφαλιστικών δικλείδων, η περαιτέρω ρύθμιση έγκειται στον νέο εκλογικό νόμο που έρχεται να καλύψει ένα μέρος του «προβλήματος», αλλά και στις διαπραγματεύσεις που ήδη πραγματοποιούνται με δεδομένες πλέον και στα λόγια τις κυβερνητικές βλέψεις περισσότερων εταίρων.

Ακριβώς επειδή είναι «ρυθμιστική» η παρουσία τόσο του ΛΑΟΣ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, τα ΜΜΕ δεν φείδονται του χρόνου που προσφέρουν, αλλά και της πολιτικής κάλυψης της ενδυνάμωσής τους απέναντι σε ένα «προβληματικό δικομματισμό».

Έτσι είναι σαφές ότι η πριμοδότηση, η ανάδειξη του ΛΑΟΣ για την ώρα πάντα, σε υπολογίσιμη κοινοβουλευτική συνιστώσα ανοίγει τα φτερά στους παλιόφιλους της Χρυσής Αυγής. Τόσο για να κινητοποιηθούν όπως φαίνεται στην απασχόληση των αντιφρονούντων, ειδικότερα με επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους και στέκια και αφ’ ετέρου να λειτουργήσουν ως ομάδες κρούσης και «κοινωνικής υποστήριξης» ενάντια στην «εγκληματικότητα» των μεταναστών προσβλέποντας μάλιστα σ’ ορισμένες περιπτώσεις στην έγκριση των τοπικών κοινωνιών.

Αυτές οι εκτιμήσεις δεν είναι καινούργιες και ούτε βέβαια αποκλειστικά δικές μας.

Αδικεί λοιπόν πολλές συλλογικότητες και συντρόφους η εξήγηση όσον αφορά τα γεγονότα της 2ας Φλεβάρη περί εσπευσμένων κινήσεων, ανακλαστικών αντιδράσεων υπό το βάρος μόνο των επιθέσεων που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία περίοδο.

Ο λόγος είναι απλός και νομίζουμε αναμφισβήτητος.

Οι συζητήσεις για τις επιθέσεις αυτές ήταν επανειλημμένες και γόνιμες, οι εκτιμήσεις τις περισσότερες φορές κοινές.

Ας σταθούμε όμως σε μια ακόμη όχι μόνο ενδεικτική γενικότερα, αλλά και ειδικότερα σε σχέση και με την συγκέντρωση των νεοναζί της 2ας Φλεβάρη.

Όλοι ή σχεδόν όσοι εκφράστηκαν την τελευταία περίοδο σε παρόμοιες συζητήσεις στις οποίες εμείς τουλάχιστον συμμετείχαμε, συμφώνησαν ότι δεν αποτελεί κανενός είδους λύση οποιαδήποτε κίνηση «πυροτέχνημα», αλλά αντίθετα πρέπει να προκριθούν μια σειρά δραστηριοποιήσεων που να εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό, σε μια συνολικότερη ανάλυση και σε βάθος χρόνου.

Άρα και μέσα από τις τοποθετήσεις συντρόφων και συλλογικοτήτων υπήρχε η εκφρασμένη συμφωνία περί αποφυγής σπασμωδικών κινήσεων. Κανείς δεν τοποθετήθηκε στην βάση ότι με την πρώτη ευκαιρία ήρθε η ώρα του μεγάλου «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» με τους νεοναζί, ενώ επίσης κανείς στις ίδιες συζητήσεις δεν αποδέχθηκε συμφωνίες με τμήματα ή το σύνολο των αριστερών διοργανωτών. Αντίθετα ρητά δηλώθηκε από συντρόφους ότι δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν ουρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος σ’ όλους ήταν γνωστό ότι σε λίγες ημέρες ο ΣΥΝ θα προχωρούσε στην εκλογή του Τσίπρα ως νέου προέδρου και ως εκ τούτου δεν θα ρίσκαρε να αναλάβει κανένα πολιτικό κόστος το οποίο θα θεωρούσε ότι δεν θα του αναλογούσε. Και καλά έκανε από την πλευρά του.

Η επετειακή συγκέντρωση των νεοναζί για τα Ίμια είχε οριστεί για τις 7.00μ.μ., ημέρα Σάββατο, στην παλαιά βουλή που βρίσκεται στην οδό Σταδίου σε κοντινή απόσταση από την πλατεία Κλαυθμώνος.

Σε αντισυγκέντρωση στις 2.00μμ στον ίδιο τόπο καλούσε ένα πλήθος αριστερών κομμάτων, αντιρατσιστικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων: ΑΔΕΔΥ * ΟΛΜΕ * ΠΟΕΔΗΝ* Φοιτητικοί σύλλογοι (ΑΣΟΕΕ, πολ. Μηχανικοί ΕΜΠ κ.λ.π.) * Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα * Δίκτυο κοινωνικής υποστήριξης προσφύγων & μεταναστών * Νεολαία ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη-YRE * Kίνηση Απελάστε το Ρατσισμό * Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών * Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ * ΑΝΤΙΓΟΝΗ-Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη Βία * Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών * Ομάδα δικηγόρων για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών * Νεολαία ΣΥΝ * Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΝ * ΟΚΔΕ/Σπάρτακος * ΔΕΑ * ΞΕΚΙΝΗΜΑ * ΚΟΚΚΙΝΟ * Εργατική Εξουσία * ΑΚΟΑ * ΚΟΕ.

Ο στόχος, που είχε τεθεί, ήταν η ματαίωση της συγκέντρωσης των νεοναζί και η πραγματοποίηση εκδηλώσεων καλλιτεχνικού χαρακτήρα.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι κανένα ανοικτό κάλεσμα δεν υπήρξε ποτέ εκ μέρους αναρχικών, αντιεξουσιαστών ή αυτόνομων για δραστηριοποίηση με οποιοδήποτε τρόπο την συγκεκριμένη ημέρα. Επίσης καμία αφίσα, έστω δίχως κάλεσμα, δεν γνωστοποιούσε κάποιο ενδιαφέρον από αναρχικής σκοπιάς για την συγκεκριμένη συγκέντρωση των φασιστών αναφέροντας ταυτόχρονα και το όποιο σκεπτικό.

Λίγες ημέρες πριν τις 2 Φλεβάρη γνωστοποιείται στόμα με στόμα ότι συμφωνήθηκε από κάποιους αντιεξουσιαστές και αριστερούς να βρεθούν από κοινού νωρίτερα από τις 2.00μμ για να καταλάβουν πρώτοι τον χώρο της συγκέντρωσης.

Τα γεγονότα από εδώ και πέρα είναι λίγο ή πολύ γνωστά.

Οι νεοναζί καταλαμβάνουν πρώτοι τον χώρο μπροστά από την παλαιά βουλή και οι μετέχοντες στην προσυγκέντρωση της αντισυγκέντρωσης αποφασίζουν να τους επιτεθούν χωρίς να περιμένουν την προαποφασισμένη ώρα δηλαδή τις 2.00μμ. Το αποτέλεσμα ήταν οι νεοναζί, με την αναμενόμενη στήριξη των ΜΑΤ, να μαχαιρώσουν συμμετέχοντες στην αντισυγκέντρωση και να τους απωθήσουν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στην πλ. Κλαυθμώνος και από εκεί στα Προπύλαια.

Το κρίσιμο ερώτημα, βέβαια, που δεν έχει απαντηθεί είναι το εξής: υπήρξε ένα σχέδιο που προέβλεπε επίθεση από μια πολυπληθή έστω ομάδα κρούσης στις 11.00 π.μ. ενάντια στην συγκέντρωση των νεοναζί σε περίπτωση που εκείνοι καταλάμβαναν πρώτοι την συγκεκριμένη πλατεία; Ήταν απόφαση της «στιγμής»; Ποιο το σκεπτικό στην πρώτη περίπτωση και ποιο στην δεύτερη;

Μέχρις στιγμής ουδείς έχει νιώσει την ευθύνη ή την υποχρέωση να καταθέσει ένα σκεπτικό. Ή μήπως έχει γίνει με «τρόπο»;

Οι 22 αριστεροί διοργανωτές της αντισυγκέντρωσης που είχε οριστεί για τις 2.00 μ.μ. σε ανακοίνωση τους αναφέρουν: «Οι δυνάμεις της αστυνομίας, αφού κατ’ αρχήν λειτούργησαν σαν προστατευτικό τείχος (!) στους 50 συγκεντρωμένους και πάνοπλους με λοστούς, μαχαίρια και πέτρες φασίστες μέλη της Χρυσής Αυγής, στην συνέχεια επιτέθηκαν με ρίψη χημικών στα περίπου 200 συγκεντρωμένα μέλη οργανώσεων που καλούσαν σήμερα αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Κολοκοτρώνη!»

Μ’ άλλα λόγια οι περίπου διακόσιοι συγκεντρωμένοι κατά αυτή την ανακοίνωση ήταν όλοι μέλη αριστερών οργανώσεων που καλούσαν για τις 2.00μμ, αφού στο κάλεσμα αυτό δεν συμμετέχει ανοικτά τουλάχιστον καμία αντιεξουσιαστική συνιστώσα.

Σε Δελτίο Τύπου του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά δικαιώματα πάλι διαβάζουμε: «Στις 11 π.μ. σε απόπειρα τμήματος της αντιφασιστικής συγκέντρωσης να προχωρήσει από την πλατεία Κλαυθμώνος προς την πλατεία Κολοκοτρώνη, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι φασίστες, τα ΜΑΤ απάντησαν με μαζική ρίψη χημικών και επίθεση κατά των αντιφασιστών διαδηλωτών».

Τέλος, στην ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Συνδέσμου Εργατική Εξουσία αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι: «Ο Κομμουνιστικός Σύνδεσμος χαιρετίζει τους εκατοντάδες αντιφασίστες αγωνιστές, διεθνιστές, αριστερούς και αντιεξουσιαστές αγωνιστές που συμμετείχαν στην μαχητική αντιφασιστική διαδήλωση αποκλείοντας το σημείο που επιχείρησε να συγκεντρωθεί η νεοναζιστική συμμορία της χρυσαυγής κάτω από την προστασία της κυβέρνησης και της αστυνομίας».

Εδώ ξαφνικά εμφανίζονται από το πουθενά οι αντιεξουσιαστές αγωνιστές, που βέβαια λείπουν από την κινηματική ανακοίνωση που συνυπογράφει και ο ΣΥΝ.

Και τα σκυλιά δεμένα…

Στην συνέχεια, περίπου διακόσιοι σύντροφοι που βρίσκονταν συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα ενάντια σε συνέδριο της Bionova, θέλοντας και μη, έχοντας πληροφορηθεί την κατάσταση κατευθύνθηκαν μέσω Πανεπιστημίου στα Προπύλαια, όπου ενίσχυσαν τους εκεί συγκεντρωμένους.

Στήνονται οδοφράγματα, πραγματοποιούνται επιθέσεις αποκλειστικά με πέτρες ενάντια στις δυνάμεις καταστολής, που πνίγουν την ευρύτερη περιοχή στα δακρυγόνα.

Περίπου στις 3.00 μ.μ. ο εισαγγελέας απαγορεύει την πορεία των νεοναζί οι οποίοι αποχωρούν από την Παλαιά βουλή, ενώ το σύνολο, σχεδόν, των αριστερών διοργανωτών ανακαλεί προηγούμενη απόφαση, για παραμονή μέχρι τις 7.00 στα Προπύλαια και αποχωρεί και αυτό σχεδόν ταυτόχρονα.

Αργότερα πραγματοποιείται συνέλευση της κατάληψης της πρυτανείας και αποφασίζεται πορεία για τις 6.00 το απόγευμα. Η πορεία, που αποτελείται από περίπου 500 αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και μερικές δεκάδες αριστερούς, χτυπιέται άγρια από τις δυνάμεις καταστολής μόλις αρχίζει να απομακρύνεται από τον χώρο των Προπυλαίων. Πολλοί σύντροφοι τραυματίζονται άσχημα, άλλοι ποδοπατούνται μέσα στον πανικό που επικρατεί, ενώ οι πιο ψύχραιμοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στις επιθέσεις των γουρουνιών, είτε ανοίγοντας τα ρολά από παρακείμενη στοά στην Πανεπιστημίου που οδηγούσε στην Χ. Τρικούπη είτε στήνοντας πρόχειρα οδοφράγματα στην Χ. Τρικούπη. Πύρινα οδοφράγματα στήνονται στην Σόλωνος και στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Οι προσαγωγές φθάνουν τις 112, ενώ μια συντρόφισσα παραπέμπεται με πλημμελήματα.

Εν κατακλείδι

Η απαγορευτική πολιτική που υιοθέτησε το κράτος ενάντια στους νεοναζί κατ’ απαίτηση της «αριστεράς των κινημάτων» δεν πέρασε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πάνω κυριολεκτικά και από την πορεία, που προσπάθησε να πραγματοποιηθεί αργότερα από αναρχικούς-αντιεξουσιαστές. Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι δικαιούται κανείς να ζητήσει ευθύνες από τους δημοκρατικά ευαισθητοποιημένους αριστερούς κινηματίες. Εκτός και αν είχε συνάψει μαζί τους συμφωνίες, που δεν τηρήθηκαν.

Έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν ότι όποτε και σε όποιες συνθήκες επικρατούν λογικές πολιτικής ήττας ή νίκης, τα αποτελέσματα για τους αγωνιζόμενους είναι τουλάχιστον δυσμενή.

Άλλωστε, με τη συγκεκριμένη στάση του κράτους το απόγευμα της 2ας Φλεβάρη, επιβεβαιώνεται περίτρανα η άποψη που θεωρεί πως το όποιο κλείσιμο γραφείων ή απαγόρευση πορειών ναζιστικών οργανώσεων θα συνοδεύεται με τα ίδια μέτρα εναντίον αναρχικών, αντιεξουσιαστών και κοινωνικών χώρων, ενισχύοντας τη θεωρία του «κτυπήματος των άκρων για την προάσπιση κι ενίσχυση της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών».

Οι νεοναζί και ο ευρύτερος πολιτικός φορέας που τους καλύπτει, βγήκαν ενδυναμωμένοι ύστερα από τα γεγονότα στις 2 Φλεβάρη.

Γιατί βέβαια πρωτεύον δεν είναι αν είδε με τα μάτια του ή όχι ο Λαφαζάνης μπάτσους να φορτώνουν, ή να ξεφορτώνουν σε αυτοκίνητα λοστούς και ξύλα για να τα μοιραστούν οι φασίστες, ή για να τα απομακρύνουν από το χώρο της συγκέντρωσης τους.

Πρωτεύον φυσικά, δεν είναι ούτε το ζήτημα αν θα έπρεπε ή όχι να έχουν καλυμμένα τα πρόσωπα τους οι αντιεξουσιαστές που επιτίθονταν μαζί με τους αριστερούς στην συγκέντρωση της Χ.Α.

Ουσιώδες παραμένει το γεγονός αν μπόρεσε το κράτος και τα όργανα του να αναπαράγουν την βολική εικόνα ακροκινούμενων ομάδων που συγκρούονται σαν συμμορίες.

Ουσιώδες παραμένει αν στην όποια δραστηριοποίηση που συμμετείχαν αναρχικοί-αντιεξουσιαστές δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις κοινωνικών συνθέσεων ή όχι, και γιατί.

Θα το επαναλάβουμε: Ο ναζισμός, ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι συστατικά της κυριαρχίας. Μέσα στο δημοκρατικό τρόπο διαχείρισης των εξουσιαστικών υποθέσεων υπάρχουν στοιχεία του φασισμού και του ναζισμού.

Εμείς ως αναρχικοί συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ανάμεσα σε εκείνους που δεν πρόκειται να ζητήσουν από το κράτος να περιορίσει τους νεοναζί, ούτε και να κλείσει τα όποια γραφεία τους και να τους κηρύξει εκτός νόμου. Συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ανάμεσα σε εκείνους που αντιμάχονται τους νεοναζί όχι ως συμμορίες αλλά ως ένα μηχανισμό του κράτους, του οποίου την καταστροφή επιδιώκουμε και όχι την αποθέωση κάποιων μορφών διαχείρισής του, μέσα από την αντίθεση στις υπόλοιπες.

Δεν ήμασταν ποτέ, ούτε σκοπεύουμε να μεταβληθούμε σε κανενός είδους δύναμη κρούσης καμίας κινηματικής αριστεράς και κανενός ΣΥΡΙΖΑ.

Ουδέποτε συμπτύξαμε μ’ όλους αυτούς κάποιο αντιφασιστικό μέτωπο, για να αποθεώσουμε την δημοκρατία, στην οποία ούτε χρωστάμε, ούτε μας χρωστάει.

Θα συνεχίσουμε να συμβάλλουμε μ’ οποιοδήποτε τρόπο στον απεγκλωβισμό απόψεων και πρακτικών από προβλεπόμενα αδιέξοδα, παραμένοντας συνεπείς σ’ όσα ανοικτά και δημόσια δηλώνουμε σε σχέση με τις εκτιμήσεις και τις προθέσεις μας. Θεωρούμε πως μια τέτοια στάση αποτελεί ταυτόχρονα μια ουσιαστική κατάθεση εμπειριών, οι οποίες είναι ικανές να λειτουργήσουν ως παρακαταθήκη για το άμεσο και απώτερο μέλλον.

Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 70, Μάρτιος 2007

http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=221&Itemid=60