Μακεδονικό, ώρα μηδέν: Η κύρωση της επαίσχυντης συμφωνίας προ των πυλών

Την επαύριο του ογκώδους συλλαλητηρίου του περασμένου Ιούνη, ο τότε υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως «αυτοί που δεν κατέβηκαν ήταν περισσότεροι». Και έσπευσε να δηλώσει συνειδησιακά ήσυχος, εφόσον, βάσει της παραπάνω «συλλογιστικής», εκπροσωπεί την πλειοψηφία, την οποία βέβαια με αυθαίρετο τρόπο χρωμάτισε όπως τον βόλευε.

Μία από τις «λογικές» που ατύπως θέσπισε η παγκόσμια τάξη που προέκυψε μετά το 1989 ήταν πως όποιος δεν εκφράζεται ή δεν αντιδρά ξεκάθαρα και φανερά αυτομάτως θεωρείται ότι συναινεί και συμφωνεί με τα σχέδιά της, ακόμα και στην περίπτωση που δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτά, ώστε να είναι σε θέση να αντιδράσει. Ας πρόσεχε, ας φρόντιζε να γνωρίσει.

Ήταν μια τετριμμένη (πλέον) ακροβασία από τον «κύριο ΣΤΑΖΙ» (κατά τους πρώην συντρόφους του), αλλά επαρκής, ώστε να επιστρέψει τον κλονισμό που δέχτηκε η τρέχουσα εξουσιαστική διαχείριση των πραγμάτων πίσω στην πηγή του, δηλαδή στους συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια. «Όταν είσαι περικυκλωμένος, πανικόβαλλε τον ίδιο τον εχθρό». Το σύνθημα είχε δοθεί και ο μηχανισμός της προπαγάνδας έσπευσε να υιοθετήσει την δέουσα απαξιωτική τακτική, προσπερνώντας το παρόν με «επίθεση στο μέλλον»: «Δεν υπάρχετε. Εμείς συνεχίζουμε. Και τί άλλο, άραγε, μπορείτε να κάνετε;».

Η «ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΕΦΙΚΤΟΣ (;) ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

«Ό, τι σήμερα προσφέρεται ως νέα πυξίδα προσανατολισμού της πολιτικής δράσης και ως πανάκεια — προ παντός ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιω­μάτων— κατά πάσα πιθανότητα θα μεταβληθεί σε ένα νέο πεδίο μάχης, όπου η πάλη των ερμηνειών θα συνδέεται με ακόμα πιο χειροπιαστές μορφές πάλης. Στη διελκυστίνδα ανάμεσα σ’ έναν ανέφικτο οικουμενισμό και σε μια υπεράσπιση συλλογικών συμφερόντων αναπόδραστα οργανωμένη πάνω σε στενότερη τοπική και πληθυσμιακή βάση, το κρατικά οργανωμένο έθνος δεν διαλύεται, όπως περίμεναν πολλοί, μέσα σε υπερεθνικά μορφώματα, παρά αναλαμβάνει έναν νέο ιστορικό ρόλο, λίγο ή πολύ διαφορετικό από εκείνον πού έπαιξαν στο απώτερο παρελθόν το αστικό έθνος και στο πιο πρόσφατο οι αποκρυσταλλώσεις του κομμουνιστικού εθνικισμού. Πρωταρχικό του μέλημα είναι η εξασφάλιση μιας θέσης μέσα σε μια πυκνή και έντονα ανταγωνιστική παγκόσμια κοινωνία — όμως το μέλημα αυτό θα συναιρείται όλο και περισσότερο σ’ ένα αίτημα στοιχειώδους επιβίωσης στον βαθμό πού θα στενεύουν τα περιθώρια κινήσεων μέσα στους κόλπους της παγκόσμιας κοινωνίας. Η εξ αντικειμένου νέα αυτή λειτουργία του εθνικισμού παραμένει καθοριστική ανεξάρτητα από τις συνήθως αυτάρεσκες μυθολογίες μέσω των οποίων κατανοεί ο ίδιος τον εαυτό του, αντλώντας από το πραγματικό ή φανταστικό, κοντινό ή μακρινό παρελθόν». Απόσπασμα κειμένου, που αποτελεί Επίμετρο στο βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη «Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο» (1992).

Η ιδεολογική μηχανή του λεγόμενου δυτικού ελεύθερου κόσμου συνεχίζει να αναπαράγει, έστω και ψυχορραγώντας, με μονότονο τρόπο και πάντως χωρίς καμία πειθώ, το γνωστό σχήμα, που εδράζεται στο δίπολο από την μια της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», της «χειραφέτησης», και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που οδηγούν δήθεν δίχως άλλο στην «ανάπτυξη» και στην «πρόοδο», και από την άλλη στον «δεσποτισμό» και την «ανελευθερία» των καθεστώτων, που ευθύνονται για την «καθυστέρηση» οικονομική, κοινωνική και πολιτική.

Η συνειδητή αυτή παραποίηση γίνεται ολοένα και πιο φανερή τα τελευταία χρόνια, ακριβώς εξαιτίας της λειτουργικής αντίθεσης που χαρακτηρίζει την σχέση ανάμεσα στους θιασώτες των δημοκρατικών αξιών και τον λεγόμενο πολιτικό εξτρεμισμό, που εκφράζεται από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά κόμματα (βλ. Διαδρομή Ελευθερίας, Φλεβάρης 2016, Κόμματα Παρίες και καθιερωμένο πολιτικό σύστημα: σχέσεις στοργής και «μίσους»…).

Ένας πολιτικός εξτρεμισμός, που αποδεικνύεται, ότι όχι μόνο δεν αποτελεί «ξένο σώμα», αλλά τουλάχιστον συνιστά μια σημαντική κινητήριο δύναμη στη στασιμότητα, που επιδεικνύουν οι συμβατικές ή παραδοσιακές ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις και κόμματα. Και είναι ακριβώς ο εθνικισμός αυτών των κομμάτων, που έχουν χαρακτηρισθεί παρίες του πολιτικού συστήματος, που έρχεται να επέμβει για να μετριάσει εν μέρει ή γενικότερα τον (ανέφικτο υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες) οικουμενισμό, έναν οικουμενισμό, που αδυνατεί να ρυθμίσει πειστικά, εκτός των άλλων, το ζήτημα της παγκόσμιας κατανομής πόρων.

Ε.Ε., ΔΙΑΙΡΕΣΗ, ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ

Ο κουρνιαχτός που έχει σηκωθεί, ύστερα από την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος, που διεξήχθη στην Μεγάλη Βρετανία, δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει, με αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερο εύκολο μ’ έναν πραγματικό ορυμαγδό δηλώσεων, είτε έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα είτε διέπονται από την γνωστή κινδυνολογία, να σκιάζονται ακόμη περισσότερο ή να υποτιμώνται ορισμένες ουσιώδεις διαστάσεις της κατάστασης, που εξελίσσεται.

Τονίζουμε και πάλι την λέξη εξελίσσεται.

Διότι δεν υπάρχει περίπτωση να ισχυριστεί κάποιος ότι οι προσανατολισμοί, οι αντιθέσεις ή και αντιφάσεις που σημαδεύουν την συνολικότερη φάση της παγκοσμιοποίησης, έτσι όπως αυτή τουλάχιστον δρομολογείται με ορόσημο το 1989, είναι καινούργιοι ή εκπλήσσουν.

Θα θυμίσουμε ότι μετά την λήξη της Δεύτερης Μεγάλης Ανθρωποσφαγής οι δυτικοί σύμμαχοι συνένωσαν τις τρεις κατεχόμενες ζώνες για να συγκροτήσουν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ενώ την ίδια στιγμή οι Σοβιετικοί μετέτρεπαν την δική τους ζώνη κατοχής στο ανατολικογερμανικό κράτος, το οποίο και προσέδεσαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Συνεχίζονται οι Νατοϊκές επιδρομές κατά της Λιβύης

Παρά τις θριαμβολογίες των ΝΑΤΟικών, φαίνεται ότι οι δυνάμεις που αντιστέκονται στους εισβολείς και τους ντόπιους Κουίσλινγκς  συνεχίζουν να προβάλουν σθεναρή αντίσταση. Νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη και συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί εναντίον πόλεων που δεν υποκύπτουν στους επιδρομείς.

Οι χερσαίες δυνάμεις από Γαλλία, Αγγλία, Ιορδανίας, Κατάρ και οι συμμορίες των «επαναστατών», (που κατέλαβαν προ ημερών την Τρίπολη), επιτέθηκαν στην πόλη Μπάνι Ουαλίντ, που βομβαρδίστηκε προηγουμένως από τα Νατοϊκά αεροπλάνα

Η «Νέα Τάξη» τρέφεται με το αίμα των Λίβυων…

Δημοσιεύθηκε από Η. Α.

Για την ΓΑΖΑ

Είναι αδύνατον, για μιαν ακόμη φορά, να μην αναγνωρίσει κανείς το γεγονός ότι το «παλαιστινιακό» βρίσκεται στο κέντρο μιας δίνης που έρχεται να επηρεάσει, αλλά και να σημαδέψει τις σφαίρες επιρροής μιας πληθώρας κρατών. Μ’ άλλα λόγια, για μιαν ακόμη φορά, εύκολα και δικαιολογημένα μπορεί να παρατηρήσει κάποιος, πως ένα τόσο μικρό κομμάτι γης μπορεί να αποτελεί για τους κυρίαρχους το κέντρο μιας, στην κυριολεξία, παγκόσμιας «σκακιέρας». Μόνο που –όπως και στο παρελθόν έχει αποδειχθεί με τον πλέον αιματηρό τρόπο– για τους κυρίαρχους δεν υπάρχει αμελητέο έδαφος στην Μέση Ανατολή.

Σύντομη αναδρομή

Δεν είναι τυχαίο ότι ο προσδιορισμός Μέση Ανατολή, που σαφώς δεν υιοθετήθηκε μόνο ως γεωγραφικός ορισμός μιας περιοχής, περιελάμβανε και τα Βαλκάνια στις αρχές του 20ου αιώνα. Η Μέση Ανατολή, λοιπόν, περικλείει τις ηπειρωτικές περιοχές της Δυτικής Ασίας, της Βόρειας Αφρικής, αλλά και τα ανατολικά σύνορα της Ε.Ε., ενώ ορίζει τα βόρεια και ανατολικά θαλάσσια σύνορα της Μεσογείου και των νότιων ακτών του Εύξεινου Πόντου και της Κασπίας θάλασσας και τέλος συμπεριλαμβάνει κλειστές θάλασσες, όπως η Ερυθρά, και κόλπους, όπως ο Περσικός, αλλά και θαλάσσια περάσματα στρατηγικής σημασίας για όποιον τα ελέγχει, όπως αυτά της διώρυγας του Σουέζ, του Άντεν και του Χορμούζ. Μ’ άλλα λόγια, με την στενή έννοια, πρόκειται για τον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ των περιοχών του Νείλου και της Μεσοποταμίας, από την Αίγυπτο ως την Περσία και με την ευρύτερη έννοια για την περιοχή που εκτείνεται από το Μαρόκο ως το Πακιστάν, δηλαδή από τον Ατλαντικό έως τον Γάγγη ποταμό.