ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ*

Το τιτάνιο ουρλιαχτό έσχισε βίαια τον αέρα, κατρακύλησε σαν ουράνια βροντή στις βραχώδεις βουνοπλαγιές, χύθηκε ορμητικό μέσα στα φαράγγια, σκαρφάλωσε στα διάσελα, τραντάζοντας σαν γιγάντια έκρηξη τις χιονοσκέπαστες, πανύψηλες βουνοκορφές. Και πίσω του έμεινε το θέαμα, θέαμα που πιο φριχτό κι αλλόκοτο δεν έχουν δει μάτια ανθρώπου κι ούτε μέλλει να δουν ποτέ: Ένας άντρας γιγαντόκορμος, ψηλός ίσαμε εκατό μπόγια, με μπράτσα και μηρούς χοντρά σαν κορμού δένδρου, σφάδαζε αλυσοδεμένος σ’ ένα πελώριο βράχο, ίσα στην πλαγιά του βουνού. Ενώ ψηλά πάνω απ’ το κεφάλι του στριφογύριζε απειλητικά ένας τερατόμορφος αητός, που κάθε τόσο εφορμούσε σα βολίδα κι έμπηγε το φοβερό ράμφος του στη σάρκα του δυστυχισμένου γίγαντα. Ώρες και ώρες ασταμάτητα κρατούσε το μαρτύριο και μόνο σαν ο ήλιος χαμήλωνε κατά τις βουνοκορφές κι οι σκιές πλημμύριζαν τα φαράγγια, αποτραβιόταν πια το όρνιο και πήγαινε να λουφάξει.