Η Ευρασία, το Βιετνάμ και οι μπίζνες

Την ώρα που μεγάλοι διεθνείς ειδησεογραφικοί οργανισμοί μετακινούν το κέντρο βάρους τους από την Ευρώπη στην Ασία, μεταφέροντας εκεί τα γραφεία τους λόγω του γεωπολιτικού ενδιαφέροντος που μετατοπίζεται ανατολικότερα, μια σειρά γεγονότων έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την εξέλιξη των τελευταίων χρόνων, η οποία, σε πολλές περιπτώσεις, φέρει και την χαρακτηριστική ονομασία Ευρασία. Αυτή συναντάται όλο και συχνότερα στις αναλύσεις που διαβάζουμε καθημερινά από τα Μέσα.

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι χρονικά βρισκόμαστε στο σημείο σημαντικών αλλαγών και μεταβολών και ότι η πολιτική γεωγραφία βρίσκεται υπό νέα διαμόρφωση για τις συγκεκριμένες περιοχές. Ο σχετικός όρος «Ευρασία», πέραν της γεωγραφικής του διάστασης, δεν είναι καινούργιος πολιτικά, αλλά συναντάται αρκετά νωρίτερα στη σύγχρονη ιστορία. O Χάλφορντ Μακίντερ (Halford Mackinder) (1861-1947), βρετανικής καταγωγής, ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς της γεωπολιτικής ισχύος, στη θεωρία του για την Κεντρική Γη την οποία δημοσίευσε το 1904, προτείνει ένα γεωπολιτικό σενάριο σε παγκόσμια κλίμακα, προσπαθώντας να εξηγήσει τη λειτουργία του κόσμου.

Το χαρούμενο κράτος

Το αύριο, και το αύριο και το αύριο/ με το μικρό το βήμα τους μας σέρνουν/

από μέρα σε μέρα, ως στη στερνή/ τη συλλαβή των χρόνων το βιβλίο,/

κι όλα τα εχτές μας φώτισαν τρελλούς/στο δρόμο προς τη σκόνη του θανάτου-/

Σβήσου, μικρό κερί! Η ζωή δεν είναι/ παρά ήσκιος διαβατάρικος, φτωχός/

θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει/ στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,/

κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,/ είναι το παραμύθι που ένας βλάκας/

το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές,/ δίχως κανένα νόημα. (Σαίξπηρ «Μάκμπεθ», μτφρ. Κ. Θεοτόκη)

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗΣ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΒΡΗΚΕ ΚΑΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ…

Μετά και από τις πρόσφατες δηλώσεις Νταβούτογλου στη Ν. Υόρκη, ότι ήδη κάνει μπίζνες στο Αιγαίο με τον Παπανδρέου δόθηκε χθες για την λεγόμενη δημόσια διαβούλευση η αιτιολογική έκθεση νομοσχεδίου για την ίδρυση φορέα έρευνας υδρογοναθράκων.

Έτσι ο Παπανδρέου και η παρέα του μας λένε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι υπάρχει δυνατότητα άντλησης 1 δισεκατομμυρίου βαρελιών πετρελαίου και σκοπεύουν εν τάχει να συγκροτήσουν ένα θεσμικό φορέα που θα μοιράσει σε εταιρείες αμερικανικών (κυρίως), τουρκικών και ελληνικών συμφερόντων (Motor Oil, ΕΛΠΕ, Ενεργειακή Αιγαίου) την πίττα μετά το 2013-14.

Το Αιγαίο δεν ανήκει, πλέον, ούτε στα ψάρια του!

Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος σε αυτή την χώρα που να ακούει τον Γιωργάκη και τους πασοκανθρώπους του να «δεσμεύονται», για παράδειγμα, ότι δεν θα του ξαφρίσουν τίποτα άλλο από τα υπάρχοντα του και να μην τον πιάνει πανικός στη σκέψη ότι έχει αφήσει μόνα τους τα παιδιά στο σπίτι…

Έχει ήδη γραφτεί για τα θέματα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, ότι «[…] εννοείται ότι η διάψευση και μόνο, από τον Γιωργάκη σημαίνει ότι τα πράγματα θα προχωρήσουν πολύ πιο γρήγορα από όσο αναφέρουν οι διάφορες πληροφορίες.» (βλ. και Διαδρομή Ελευθερίας φ. 100). Ο γύρος των «διαψεύσεων» δεν σταμάτησε όμως με τις επίσημες διαβεβαιώσεις του Γιωργάκη από την βουλή. Ο αδιόρθωτος Δρούτσας, με την διπλή ιδιότητα του ως Υπουργός Εξωτερικών και ως σχεδόν ακαδημαϊκός, –αφού δεν κρατήθηκε και έγραψε στο βιογραφικό του ένα αθώο ψεματάκι ότι είναι καθηγητής πανεπιστημίου, ενώ δεν είναι, προς το παρόν τουλάχιστον–, ύψωσε το θεληματικό πηγούνι του και διαβεβαίωσε ότι «δεν τίθεται θέμα συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, με τα σημερινά δεδομένα».

ΟΙ «ΙΕΡΕΣ» ΜΠΙΖΝΕΣ ΚΑΙ Η «ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ…

Και ενώ η ντόπια οικονομική και πολιτική ελίτ διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες θα στηριχθεί το «νέο» τραπεζικό σύστημα υπό την υψηλή εποπτεία συμβούλων, παρασυμβούλων, ΔΝΤ, ΕΚΤ και Ε.Ε., η Εκκλησία της Ελλάδος