ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ Ή ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΜΠΑΧ;

Για­τί ε­μέ­να δε μου α­ρέ­σει. Δε μου α­ρέ­σει ού­τε ο Μπαχ, ού­τε –συλ­λή­βδην– ό­λοι οι λε­γό­με­νοι Κλα­σσι­κοί. Και δε μου α­ρέ­σουν, για­τί οι πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό δαύ­τους υ­πη­ρε­τού­σαν μια ζω­ή, σαν τον τε­λευ­ταί­ο α­ξιο­θρή­νη­το πα­ρα­κε­ντέ, τις Αυ­λές των βα­σι­λιά­δων. Για­τί έ­γλει­φαν την κα­του­ρη­μέ­νη πο­διά του κα­θε­μια­νού Μαι­κή­να. Για­τί συ­νέ­θε­ταν κα­τά πα­ραγ­γε­λί­α ύ­μνους και τρο­πά­ρια για τον …γλυ­κό μας τον Χρι­στού­λη, Ε­ΝΩ Η ΚΑΡ­ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛ­ΛΑ ΤΟΥΣ Ε­ΣΠΡΩ­ΧΝΕ ΝΑ ΓΡΑ­ΨΟΥΝ. Για­τί δη­μιουρ­γού­σαν μια Τέ­χνη που μο­να­δι­κό της προ­ο­ρι­σμό εί­χε να α­πο­δεί­ξει στον άν­θρω­πο πό­σο μι­κρός α­πέ­να­ντι στην ε­ξου­σί­α του …Θεί­ου ή­ταν. Για­τί α­ντάλ­λα­ζαν αυ­τό που η Φύ­ση και η μου­σι­κή τους παι­δεί­α τούς εί­χε δώ­σει για έ­να (φυ­σι­κά μα­­λα­μο­κα­πνι­σμέ­νο, τρο­μά­ρα τους) πιά­το φα­ΐ.