Ο μονόλογος του Κρόνου

Μια αλληγορία για τη σχέση της ανθρωπότητας με τον χρόνο, για το τέλος των αφηγήσεων και το πύργωμα της Ιστορίας, όχι πλέον σε αέναους φωτεινούς κύκλους, αλλά σε κουραστικές, οδυνηρές ευθείες· για τον Κρόνο-Χρόνο και τη μανία των ανθρώπων να τον διαιρούν σε μεγάλα ή λιλιπούτεια κομματάκια, για το βάρος του, που οι «θεοί» απίθωσαν έξυπνα στους ώμους μας, ως αντίδωρο για τα θεμέλια της πρώτης αληθινής πόλης.

Τελικά, κοιτάζω τα παιδιά μου και τα βλέπω να μεγαλώνουν με την ίδια κι απαράλλακτη αυταπάτη: ότι αυτοί είναι κάτι ξεχωριστό, ότι αυτοί είναι η ελπίδα του μέλλοντος, ότι αυτοί προορίζονται για κάτι μοναδικό κι ανεπανάληπτο.

Και σκέφτομαι ότι αυτός ο Δίας καλά τα κατάφερε. Τους έπεισε όλους ότι είναι τόσο ξεχωριστοί, που ξέχασαν να ζουν με τους άλλους, ξέχασαν γιατί, υποτίθεται, τους έτρωγα.

Με απεικόνισαν σαν τέρας, για να βεβαιώσουν τις μέλλουσες γενιές ότι καλά έκανε και μου γέμισε πέτρες το στομάχι. Μα από τότε που με ξεγέλασε, τα πράγματα δεν φαίνονται να πηγαίνουν όπως θα ταίριαζε στο φυσικό νόμο. Οι πάντες πασχίζουν για τη δυστυχία τους. Βουλιάζουν στη λάσπη, υποφέρουν από τον αέρα που φυσά, υποφέρουν από τον ήλιο που καίει, πονάνε τα κόκκαλά τους από την υγρασία. Η άνοιξη τούς φέρνει αλλεργίες.

Ποιός θα πίστευε πια, ό,τι παλιά η γιορτή του Κρόνου ήταν υπενθύμιση της ελευθερίας; Ότι ήταν η πιο μεγάλη γιορτή που συμμετείχαν κι οι δούλοι κι οι ρόλοι αντιστρέφονταν; Ποιός θα το πίστευε άραγε; Και τώρα πιστεύουν στους υιούς των θεών. Λατρεύουν τη νεότητα, αλλά δεν ξέρουν τί να την κάνουν. Την κολακεύουν, μόνο και μόνο για να της ρουφάνε την ενέργεια, την ορμή και τη δύναμη.

Ο μονόλογος ενός εξουσιαστή

Επιχειρώντας να σκιαγραφήσουμε τον λόγο ενός σύγχρονου κυρίαρχου, όταν αυτός δε σκοντάφτει πάνω σε κανέναν αντίλογο, φτιάξαμε μια αλληγορία, που θα μπορούσε να αντανακλά τον προκλητικό, κυνικό και χυδαίο τόνο τόσο των ντόπιων, όσο και των εισαγόμενων πολιτικών τεράτων. Αφαιρώντας τα ονόματα και τους συγκεκριμένους προσδιορισμούς, ο καθένας θα μπορούσε να κάνει τις δικές του αναγωγές στα γεγονότα που η δική του σκέψη επιθυμεί να φωτίσει. Έτσι, η σχέση με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα δεν είναι μεν συμπτωματική, είναι δε πολυδιάστατη.

Εμείς εδώ έτσι λειτουργούμε· θα τα μάθεις σιγά-σιγά. Αφού αποφάσισες να συνταχθείς μαζί μας, θα πρέπει να ακολουθήσεις ό,τι ακριβώς κάνουν κι οι υπόλοιποι. Αφ’ ης στιγμής μπεις στην ομάδα, δεν είσαι μόνο μέλος της, αλλά και κομμάτι της, δεν θα πρέπει να διαφέρεις απ’ τα άλλα μέλη. Όπως σε ένα ανθρώπινο σώμα. Κάποιοι, που εντάχθηκαν νωρίτερα, που ίδρυσαν κιόλας την ένωση αυτή, είναι το κεφάλι. Κάποιοι άλλοι ο κορμός. Εσύ είσαι απ’ τα τελευταία μέλη, γι’ αυτό ας πούμε ότι είσαι τα πόδια. Μη νομίσεις όμως ότι η θέση σου είναι λιγότερο σημαντική. Αν το κεφάλι δίνει εντολή στο σώμα να προχωρήσει κι αυτό πεισμώνει και μένει ακίνητο, τότε υπάρχει σημαντικό πρόβλημα.