«ΕΦΥΓΕ» Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

Έφυγε χθες για πάντα από κοντά μας, σε ηλικία 55 ετών, ο αγωνιστής Ανδρέας Ανδρουλιδάκης. Ο Ανδρέας, ήδη από τα μαθητικά του χρόνια στις αρχές τις δεκαετίας του ’80, όπως χιλιάδες νέοι που αποστράφηκαν τα κόμματα και την πολιτική, έλκεται από τις αναρχικές ιδέες και πρακτικές. Συμμετέχει στο αναρχικό έντυπο «Αναρχικός» (1986) στα πρώτα χρόνια της έκδοσής του.

17-11-1986, Χιλιάδες Αναρχικοί διαδηλώνουν στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου,
έναν χρόνο αργότερα από την δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά

Ο Ανδρέας πίστευε βαθιά στην ανεκτίμητη συμβολή των αναρχικών ομάδων και συλλογικοτήτων στην πολύμορφη πάλη ενάντια στο κράτος και κάθε μορφή εξουσίας.

Γράμμα αποχαιρετισμού στον Γιώργο Βλασσόπουλο

Μπαίνοντας η δεκαετία του 1970 έφερνε μαζί της και τον αχό από το Μάη του ’68, το γιγαντιαίο αντιπολεμικό κίνημα, την αμφισβήτηση της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, τη γυναικεία χειραφέτηση, την καλλιτεχνική έκρηξη και τους μεγάλους αγώνες της εργατικής τάξης στα Ιταλικά εργοστάσια, καθώς και σε ολόκληρο τον λεγόμενο αναπτυγμένο βιομηχανικό Βορρά. Όταν ξημέρωσε η πρωτοχρονιά του 1970, έμοιαζε σαν ο κόσμος να μπήκε σε τροχιά μεγάλων αλλαγών. Στο δικό μας ελλαδικό χώρο επικρατούσε η χούντα των συνταγματαρχών, τα μηνύματα, όμως, της αμφισβήτησης απλώνονταν με ταχύτητα στα σπλάχνα της κοινωνίας και ιδιαίτερα στη νεολαία. Το ανελεύθερο στρατιωτικό καθεστώς, είχε μονίμως εξαπολύσει ένα άγριο κυνηγητό των αντιφρονούντων και ασκούσε ασφυκτικό έλεγχο των φοιτητών στα πανεπιστήμια. Οι διαφορετικές απόψεις, η συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών και των φοιτητών και κυρίως οι πολιτικές συζητήσεις ήταν εκτός νόμου. Κάτω από αυτή την γκρίζα ατμόσφαιρα και παρά τη φοβέρα που επισκίαζε τον φοιτητόκοσμο, άρχισε η μεγάλη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας. Στη δίνη αυτών των γεγονότων, ο  Γιώργος Βλασσόπουλος, έχοντας ήδη πολιτικοποιηθεί από τα μαθητικά του χρόνια, θα αναλάβει αντιδικτατορική δράση.

ΟΙ «ΚΙΒΩΤΟΙ» ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΜΝΗΜΗΣ…

«Το μνημείο, αντί να ενσωματώνει τη μνήμη, την εκτοπίζει ολοκληρωτικά… Από τη στιγμή που προσδίδουμε μνημειακή μορφή στη μνήμη, απεκδύουμε σε κάποιο βαθμό τον εαυτό μας από την υποχρέωση να θυμόμαστε. Μεταφέροντας το βάρος της μνήμης στις πλάτες του μνημείου, οι θεατές ανακουφίζονται από την κατάρα της μνήμης». Pierre Nora

Ο τωρινός χρόνος κι ο περασμένος χρόνος

Είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μελλούμενο χρόνο,

Κι ο μελλούμενος χρόνος περιέχεται στον περασμένο χρόνο.

Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνια παρών

όλος ο χρόνος δεν μπορεί να εξαγοραστεί.

Αυτό που θα μπορούσε να ’ταν είναι μια αφαίρεση

Που παραμένει μια μόνιμη δυνατότητα

Μόνο σ’ έναν κόσμο ρεμβασμού.

Αυτό που θα μπορούσε να ’ταν κι αυτό που ήταν

Σημαδεύουν σ’ ένα τέρμα, που είναι πάντα τωρινό.

Πατημασιές αντηχούν μες στο μνημονικό

Κάτω στο δρομάκι που δεν ακολουθήσαμε

Κατά την πόρτα που ποτέ δεν ανοίξαμε

Προς τη μεριά του ροδόκηπου.

Τ.Σ. Έλιοτ, Τα τέσσερα κουαρτέτα

Το μπρούντζινο άγαλμα του βρετανού δουλέμπορου Έντουαρντ Κόλστον γκρεμίζεται από τους «ταραχοποιούς», σέρνεται στους δρόμους του Μπρίστολ και τελικά πετιέται από το ίδιο λιμάνι όπου προσέδεναν τα δουλεμπορικά του καράβια».

Υπάρχει, τελικά, μία ιστορία να διηγηθούμε; Μπορούμε να διηγηθούμε τα πραγματικά γεγονότα; Να τα ξαναζωντανέψουμε, να τους κάνουμε τεχνητή αναπνοή, να «επαναπατρίσουμε» το εξόριστο παρελθόν; Να σβήσουμε τις παραμορφώσεις, να διαβάσουμε τα μυστικά τους νοήματα; Είναι σαν να σκάβεις ένα τούνελ μέσα στην νύχτα δίχως να ξέρεις, που θα βγεις, είναι μια ψευδαίσθηση, ή μήπως αυτό το πάθος είναι ο μόνος δεσμός με την αλήθεια;

Ναι, για να αναστηθεί ο χρόνος θέλει έναρξη και διαδοχή, και έτσι δεν μπορεί να «χωρέσει» στο παρόν. Ναι, παρ’ όλα αυτά δεν γίνεται να φανταζόμαστε συνεχώς τον εαυτό μας δραπέτη του παρόντος, χαμένο για πολύ στους λαβύρινθους του παρελθόντος. Γιατί δεν μπορούμε να κοινωνούμε αδιάλειπτα τα «μυστικά φίλτρα» της νοσταλγίας και παρ’ όλα αυτά να βρισκόμαστε συνεχώς εν πλω;

Γιατί η μνήμη δεν είναι ταμιευμένος χρόνος, επειδή δεν ανατρέχουμε «εκεί», απλά, για να ζήσουμε πάλι την ζωή μας, γιατί δεν αντέχουμε την σιωπή, γιατί θέλουμε να τα αφηγηθούμε όλα από την αρχή, γιατί θέλουμε ξανά και ξανά να πιανόμαστε στο ιστό της αράχνης της.

Μνήμη του πρώτου Ολοκαυτώματος: Η εκθεμελίωση του πολυθεϊστικού κόσμου και η δολοφονία της Υπατίας

Η ιερότερη υποχρέωση που έχουμε απέναντι στην Ιστορία, είναι να την ξαναγράψουμε επιτέλους τίμια, λαμβάνοντας υπόψιν και την πλευρά όσων με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν εξολοθρευτεί.  Βλάσσης Γ. Ρασσιάς

Σε έναν κόσμο όπου οι «σοφοί» και οι «αγανακτισμένοι» ομιλούν συνεχώς για δικαιώματα, είναι σημαντικό, έστω από ολίγους, να γίνεται λόγος  για δικαιοσύνη. Τη δικαιοσύνη του αυτο-νόητου, αυτήν που προκύπτει από τα ευγενέστερα στοιχεία της ανθρώπινης φύσεως, αλλά και από τα αντίστοιχα όλων των πολιτισμών, αυτά που αναδεικνύουν τις ανθρώπινες αρετές και τις εναρμονίζουν με τη Φύση και τον Κόσμο.

Και η αξία αυτής της δικαιοσύνης είναι άχρονη, δεν σκύβει εμπρός στους αιώνες˙ συναντά τη μνήμη σε μια ενάρετη συγχορδία, που απελευθερώνει ολιστικά. Εμπρός σε τούτη τη μελωδία, οι ιδεολογίες γίνονται κονιορτός, γιατί δεν έχουν τίποτε το δίκαιο ούτε το αξιομνημόνευτο. Αντιθέτως, παράγουν μονίμως φανατισμό και μισαλλοδοξία, ερεθίζοντας στον άνθρωπο ό,τι πιο φαύλο, ασεβές και ελεεινό μπορεί να εκφράσει, με λόγια και έργα.

Μνήμη και νοσταλγία: Χαρτογραφώντας το παρελθόν

«Ε­σύ που γιορ­τά­ζεις το πα­ρελ­θόν,
που ε­ξε­ρεύ­νη­σες το πε­ρί­γραμ­μα,
την ε­πι­φά­νεια των φύλ­λων, την εκ­δή­λω­ση της ζω­ής,
που α­ντι­με­τώ­πι­σες τον άν­θρω­πο ως δη­μιούρ­γη­μα
της πο­λι­τι­κής, του πλή­θους, των νο­μο­θε­τών και των ιε­ρέ­ων.
Ε­γώ, κά­τοι­κος της Alleghanies, βλέ­πο­ντάς τον ό­πως εί­ναι με τα δι­κά του δί­καια,
πα­τώ­ντας στον σφυγ­μό της ζω­ής που σπά­νια εκ­δη­λώ­θη­κε (η με­γα­λειώ­δης πε­ρη­φά­νια του αν­θρώ­που στον ε­αυ­τό του),
Υ­μνη­τής της Προ­σω­πι­κό­τη­τας,
σχε­διά­ζω ό­σα εί­ναι να γί­νουν,
προ­βάλ­λω την ι­στο­ρί­α του μέλ­λο­ντος». Walt Whitman, Σ’ έναν ιστορικό (1860)

Έχουμε πολλές φορές επισημάνει την αξία της μνήμης για την ανάδειξη της αλήθειας (μη λήθη) μέσα σε μια αναρχική προοπτική. Θα θέλαμε να περάσουμε, όμως, και σε μια άλλη διάσταση της μνήμης, τη νοσταλγία, γιατί θεωρούμε ότι είναι μια διαφορετική λειτουργία του ανθρώπινου μυαλού, αλλά και γιατί μπορεί να έχει και εναλλακτικές λειτουργίες για τους καλοθελητές τής εξουσίας. Η νοσταλγία εκκινεί πολλές φορές από ατομικές αναμνήσεις. Η ίδια η ουσία της λέξης, τα συστατικά της, ο νόστος (=επιστροφή) και το άλγος (=πόνος) φανερώνουν το πόσο επίπονη διαδικασία είναι η επιστροφή σε ένα προσωπικό σύμπαν που, σχεδόν πάντα, έχει με το πέρασμα του χρόνου, μεταβληθεί. Σα να ξαναβρίσκουμε μέσα σε ένα ξεχασμένο ντουλάπι παλιά μας παιχνίδια, που μας θυμίζουν όσα πέρασαν ανεπιστρεπτί. Γι’ αυτό, η επιστροφή έχει τόσο πόνο· ακριβώς για τη μοναδικότητα της εμπειρίας.

ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ Ο «ΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ» και Η ΜΝΗΜΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΥΛΟΣ…

«Η επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο την περασμένη Πέμπτη, στον βαθμό που συμβόλιζε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές δήθεν κατά των «ανάλγητων τραπεζιτών», αποτελεί την απόλυτη ειρωνεία. Αν κάτι εκπροσωπεί ο κ. Παπαδήμος με την πορεία στο δημόσιο βίο όλα τα χρόνια, είναι την «καλή Ελλάδα», την Ελλάδα της προόδου, της φιλοευρωπαϊκής κατεύθυνσης, του κοσμοπολιτισμού και των διεθνών διακρίσεων με όπλο την παιδεία και την συνεπή και συνεχή προσπάθεια» (Καθημερινή, Ε. Χρυσολωρά, 28-5-2017).

Ακούραστα τα παπαγαλάκια. Με την αγιαστούρα στο χέρι και όποιος αντέξει. Ο Παπαδήμος ο …καλός ο άνθρωπος, ο κεντρικός τραπεζίτης, που ευλόγησε την «φούσκα» του χρηματιστηρίου, ο τραπεζίτης που νταραβερίστηκε με την Goldman Shacs για να επιτευχθεί η είσοδος στην ΟΝΕ και να ανοίξει ο δρόμος για τον αρμαγεδώνα που ακολούθησε, ο Παπαδήμος πρωθυπουργός με όπλο την καρμανιόλα του δεύτερου μνημονίου, το προβεβλημένο στέλεχος της Τριμερούς, ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ.

Και όμως έχουν περάσει λιγότερα από έξι χρόνια από τότε που κλήθηκε να ολοκληρώσει τις «συνεπείς και συνεχείς προσπάθειές του». Για το καλό όλων; Νομίζεις ότι διαβάζεις κάποια λόγια που αφορούν άλλη χώρα, άλλα πρόσωπα, άλλες συνθήκες, νομίζεις ότι διαβάζεις το παραμύθι με την Χιονάτη και τους επτά νάνους.

Και όμως. Είμαστε εδώ. Εδώ που ο εφιάλτης συνεχίζεται. Εδώ που η μνήμη, φαίνεται ότι είναι πλέον απαγορευμένη.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν.

Επεμβαίνοντας στον εγκέφαλο

Ήδη από την αρχαιότητα, η επεξεργασία των γεγονότων που βίωνε ο άνθρωπος διαμέσου του εγκεφάλου πυροδοτούσε διάφορες θεωρίες. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν την ικανότητα των ανθρώπων να θυμούνται στην τιτανίδα θεότητα Μνημοσύνη. Η πλατωνική θεωρία της ανάμνησης, διατυπώνεται στον «Φίληβο». Για τον Πλάτωνα, η αληθινή γνώση δεν είναι ποτέ απλώς «μνήμη» (μια απλή λειτουργία καταγραφής δηλαδή), αλλά πάντοτε «ανάμνησις» (ψυχική ανάκληση των αιώνιων ιδεών, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους). Στον «Θεαίτητο» κατασκευάζει έναν υποθετικό ψυχολογικό μηχανισμό δημιουργίας μνημονικών «εγγραμμάτων» ώστε να αναδείξει την ατελή φύση των μνημονικών αποτυπωμάτων σε σχέση με την ψυχική διεργασία της ανάμνησης. Ο Πλάτωνας πράγματι ήταν πολύ διορατικός όταν έκανε την διάκριση μνήμης και ανάμνησης, μιας που οι υπολογιστές σήμερα αποδεικνύουν ακριβώς αυτό, ότι μπορούν να έχουν μνήμη (αποθήκευση δεδομένων), αλλά όχι ανάμνηση φυσικά! Ατυχώς, η νευροβιολογική προσέγγιση που είναι η κυρίαρχη σήμερα επαναδιατυπώνει αυτή την διάκριση.

Στις αρχές του Μάρτη 2015 διαβάσαμε στην Guardian πως γάλλοι ερευνητές του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CRNS) στο Παρίσι δημιούργησαν τεχνητά θετικά συναισθήματα στην μνήμη ποντικιών-πειραματόζωων, όσο αυτά κοιμούνταν, δίνοντας νέες ελπίδες για την θεραπεία των ασθενών με κατάθλιψη ή των πασχόντων από χρόνιες φοβίες και τραυματικές εμπειρίες. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό νευροεπιστήμης «Nature Neuroscience».

Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ: Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

«Το σύνταγμα δεν είναι «συμβόλαιο αυτοκτονίας». (Ρόμπερτ Τζάκσον, μέλος του αμερικανικού ανώτατου δικαστηρίου, επικεφαλής των αμερικανών εισαγγελέων στην δίκη της Νυρεμβέργης)

«Τα πολιτικά δικαιώματα δεν είναι βωμός για να θυσιαστεί το εθνικό συμφέρον». (Ααρών Μπάρακ, ισραηλινός νομικός)

«Αν οι συμπολίτες μου θέλουν να πάνε στην κόλαση, οφείλω να τους βοηθήσω. Αυτή είναι η δουλειά μου». (Ολιβερ Ουέντελ Χολμς, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου)

Σε προηγούμενο φύλλο της Διαδρομής Ελευθερίας και συγκεκριμένα στο κείμενο «Υπάρχει έγκλημα γνώμης;» γράφαμε, μεταξύ άλλων, ότι: «Ένας από τους κύριους σκοπούς της περιόδου, που δρομολογείται, είναι η καταστολή του ελεύθερου λόγου, η απαγόρευση της έκφρασης κάθε ενοχλητικής γνώμης με κάθε τρόπο. Η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία επιδιώκει την «έκφραση» εκείνης της γνώμης που συμπορεύεται με τις μακροπρόθεσμες ή βραχυπρόθεσμες επιδιώξεις και σχεδιασμούς της».

Σε άλλο σημείο της ίδιας τοποθέτησης τονίζαμε, ότι «Είναι σαφές, πως η απόδοση του όρου «εγκληματικός» σε μία διατυπωμένη γνώμη γίνεται επιλεκτικά και αναλόγως με τον συσχετισμό εξουσίας που υπάρχει. Έτσι, αυτοί που εφαρμόζουν την ποινική δίωξη μίας γνώμης που έχει χαρακτηριστεί ως εγκληματική είναι οι ίδιοι που διαπράττουν το αδίκημα αυτό αλλά τυγχάνουν ασυλίας, αφού είναι ενταγμένοι στην τρέχουσα συμμαχία εξουσιαστών. Αυτά εύκολα μπορεί να τα διαπιστώσει κάποιος την σήμερον ημέραν. Με το πρόσχημα της υπεράσπισης του δημοκρατικού πολιτεύματος από τον «φασιστικό κίνδυνο», το κράτος προβαίνει ασύδοτα σε ενέργειες που πριν από λίγα χρόνια θα ξεσήκωναν μεγάλα κύματα διαμαρτυριών και διαδηλώσεων. Τώρα, όμως, το πρόσχημα του «φασιστικού κινδύνου» και οι διώξεις εναντίον βουλευτών της Χρυσής Αυγής στέκονται εμπόδιο στην αντιμετώπιση αυτής της ασύδοτης επίθεσης που πραγματοποιείται.»

Και τα ρομπότ έχουν καρδιά

Η ιαπωνική πολυεθνική εταιρεία Softbank σε συνεργασία με την γαλλική εταιρεία Aldebaran Robotics, κατασκεύασε ένα ακόμη ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη, που είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται το 70% όσων του λέει ένας άνθρωπος.Ανταποκρίνεται στα ανθρώπινα συναισθήματα και τα καταλαβαίνει, όπως ισχυρίζονται οι εκπρόσωποι της εταιρείας, εκφράζοντας ασεβείς πόθους. Το νέο ρομπότ, ονόματι Pepper(Πιπέρι), έχει κυρίως προορισμό να επανδρώσει –ή μάλλον να ρομποτοποιήσει– πολλά καταστήματα, αρχής γενομένης απ’ την ίδια την εταιρεία και τα καταστήματά της στην Ιαπωνία.

«Τα μαλλιά μου δεν στολίστηκαν ποτέ με τ’ αετού τα φτερά…»[1]

Οι ιστορίες των Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής απασχόλησαν και απασχολούν ακόμη ιστοριοδίφες, φιλοπερίεργους, αλλά και ανθρώπους για τους οποίους η μνήμη γίνεται οι φλέβες της ζωής, μιας και αυτές καθαιρούν την συσσώρευση των εξουσιαστικών ακαθαρσιών απ’ την μετώπη του χρόνου. Εύλογα, λοιπόν, είναι ένα ζήτημα με το οποίο συχνά πυκνά καταπιάνονται και οι αναρχικοί. Στα λόγια, μάλιστα, πολλών αρχηγών των ελευθέρων φυλών της Βορείου Αμερικής συναντάμε μια σοφία απαράμιλλης αμεσότητας, ειλικρίνειας και ομορφιάς.

Μούσαις χάρισι θύε

«Ο κόσμος να γίνει εικόνα. Αυτή θα είναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων να τους σκεπάσει μια εικόνα […] Αλλού οι τοίχοι εξογκώνονταν και εξείχαν σα να γεννούσαν αγάλματα κι άμορφα ακόμα που μόλις σχηματίζονταν, εκρέμονταν από τους τοίχους […]».

Γιώργος Χειμωνάς, «Οι χτίστες»

Τι είναι τελικά ένα μουσείο; Είναι τα αγάλματα και οι πίνακες, τα μικρά και μεγάλα εκθέματα που γεμίζουν τις γυάλινες προθήκες; Μήπως είναι οι κρύες αίθουσες με τα ψηλά ταβάνια και τις περίτεχνες ροζέτες; Μάλλον όχι. Κάθε μουσείο, είναι ένα μνημείο της μούσας∙ της αθάνατης κόρης που ο πολιτισμός τής φόρτωσε το έλλειμμα χάριτος που έφερε απ’ τα γεννοφάσκια του. Η κόρη όμως γέρασε. Αβάσταχτο το φορτίο του πολιτισμού, βλέπεις. Πολύς ο πόνος, μεγάλη η απάτη.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ

Ενάντια σε κράτος και κάθε εξουσία,

η κοινωνική αλληλεγγύη και η εξέγερση δεν είναι ουτοπία

Για τα 5 χρόνια από την εξέγερση της 6^ης Δεκεμβρίου 2008

ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 6 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 6μμ

Συσπείρωση Αναρχικών

anarchy.gr

Χιλή: Η Μέρα του Νεαρού Μαχητή

22:00 – Περίπου 30 νεαροί έχουν συλληφθεί στην πόλη Concepción.

21:45 – Τα εστιακά σημεία συγκρούσεων έχουν πολλαπλασιαστεί μετά την άφιξη των καραμπινιέρων που πυροδοτούν την οργή.

21:30 – Η συγκέντρωση στη μνήμη του Vergara Toledo, όπου βρίσκονται και οι γονείς του, αριθμεί πάνω από 500 άτομα. Ενώ η πορεία ξεκινά ξεσπούν οι πρώτες συγκρούσεις, ενώ πέφτουν πυροβολισμοί στην περιοχή Villa Francia της πρωτεύουσας.

20:45 – Τα πρώτα οδοφράγματα στήνονται στη Villa Francia και άλλα σημεία του Σαντιάγκο, αλλά και σε άλλες πόλεις.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΖΟΥΛΙΑΝΙ, ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…

«Βλέπω το αίμα –παντού. Κηλίδες στην άσφαλτο ανάμικτες με τα υπολείμματα από τα καμένα βλήματα των δακρυγόνων. Κηλίδες που αντανακλούν πάνω μας εναλλάσσοντας τα χρώματά μας. Είναι οι κηλίδες της μνήμης κληρονομιά για το αύριο που όλοι εμείς θα το δούμε φιλτραρισμένο μέσα από αυτό το βράδυ. Ακούω τις πυκνές ριπές –νιώθω το αίμα να τινάζεται στο διάστημα που με χωρίζει από τις ψυχές των αδελφών μου. Αυτό το σήμερα, αυτό το αίμα θα ενώνει», (Η Αόρατη Γραμμή).

Γένοβα, 20 Ιουλίου 2011. Πριν 10 χρόνια. Συρματοπλέγματα 4 χιλιομέτρων για να προστατευθούν οι ηγέτες των 8 ισχυρότερων κρατών του πλανήτη και οι ακόλουθοι τους, αλλά και ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, πολεμικά πλοία ακόμα και συστοιχίες πυραύλων σε ετοιμότητα για «παν ενδεχόμενο». Ενισχυμένη φύλαξη των συνόρων, απαγορεύσεις εισόδου σε «ύποπτους» διαδηλωτές, έρευνες σε χώρους όπου καταλύουν, έφοδοι σε καταλήψεις, προληπτικές συλλήψεις, αλλά και απελάσεις «ανεπιθύμητων».

Στη μνήμη του Λάμπρου Φούντα…

Αναφερόμενοι πριν ένα χρόνο στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα (ΛΙΝΚ) που έπεσε νεκρός ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών με αστυνομικούς στην Δάφνη, είχαμε εξ αρχής αποστασιοποιηθεί απ’ όλους εκείνους, που θεωρούσαμε ότι θα έσπευδαν να φιλοτεχνήσουν αγιογραφίες, σωτήρες, ήρωες και «ιερά τέρατα». Είχαμε, μάλιστα, επισημάνει πόσο κοντά τελικά βρίσκονται μ’ αυτούς που συνηθίζουν να καταδικάζουν όσους, όπως ο Λάμπρος, «παρεκκλίνουν» πολιτικά (στην καλύτερη περίπτωση) ή «υπόπτως» στην χειρότερη.

ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΠΙ ΠΟΥ ΣΒΗΝΕΙ ΤΙΣ «ΚΑΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ»…

Πειράματα πραγματοποιούνται σε πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ για την παρασκευή χαπιού που θα διαγράφει τις «κακές αναμνήσεις». Σύμφωνα με τους επιστήμονες το χάπι εμποδίζει τον εγκέφαλο να ανανεώσει την διαδικασία με την οποία ο εγκέφαλος αναδημιουργεί μια «κακή ανάμνηση», και ως εκ τούτου διευρύνονται οι δυνατότητες  «θεραπείας» του λεγόμενου μετατραυματικού σοκ.

Το χάπι-σφουγγάρι των «κακών αναμνήσεων» όμως και η ενδεχόμενη χρήση του όπως ο καθένας καταλαβαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Έχουν γραφεί τόσα και τόσα για τις αέναες προσπάθειες αλλά και τις δυνατότητες της κάθε εξουσίας να διαμορφώνει τους όρους κατοχής και ορισμού της «Μνήμης» και της Λήθης.

Και όμως, αποδεικνύεται ότι στο δρόμο για την ολοκληρωτική κατοχή των ανθρώπινων πληθυσμών, τίποτα προηγούμενο δεν είναι αρκετό για τους κυρίαρχους. Όσο ενώνονται τόσο πιο απαιτητικοί γίνονται για το πέπλο που θέλουν να καλύψει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, κάθε ανθρώπινη σκέψη και συναίσθημα. Να σβήνονται, λοιπόν, οι «κακιές αναμνήσεις»…

Ναι, αλλά ποιος θα ορίζει ποιες είναι αυτές, ποια χημική ουσία τελικά θα επιλεγεί για να φθάνει σ’ αυτά τα «παράθυρα» του εγκεφάλου που πρέπει να κλείσουν για πάντα; Πόσοι άνθρωποι θα παραμείνουν ανέγγιχτοι από μια μαζική χρήση τέτοιων φαρμάκων; Πόσοι θα μείνουν για να θυμούνται πότε ξεκίνησαν όλα, και γιατί θα πρέπει να αγωνιστούν, πόσοι θα παραμείνουν άνθρωποι ύστερα από παρόμοιες μαζικές λοβοτομήσεις; Πόσοι θα κρύβονται κάποτε για να μην μπουν υποχρεωτικά στην ουρά ενός «απαραίτητου» εμβολιασμού κατά των «κακών αναμνήσεων» ή για να πάρουν το χάπι τους για να ξεχάσουν κάποιες «βλαβερές και ανεπιθύμητες εικόνες, ειδήσεις, πρόσωπα ή γεγονότα»;

Βιάζονται οι επιστήμονες και οι εντολοδόχοι τους για το «καλό» μας, ας βιαστούμε και εμείς για μια μάχη που γίνεται ολοένα και πιο σκληρή ολοένα και πιο καθοριστική…

Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών

Φωτογραφίες από την εκδήλωση στη μνήμη του Mauricio Morales

O Mauricio Morales σκοτώθηκε κατά λάθος πέρσι στις 22/5/2009, όταν εξερράγη η βόμβα που μετέφερε στο σακίδιό του. Είχε σκοπό να πυροδοτήσει τη βόμβα έξω από αστυνομικό τμήμα του Σαντιάγκο στη Χιλή.

Την Κυριακή 23/5 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στη μνήμη του στην πλατεία Yungay, με μουσική, αφίσες, βίντεο, χορογραφίες, ζογκλερικά.

Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Βίαοι έφοδοι σε κελιά κρατούμενων στη Χιλή

Αναδημοσιεύουμε ανακοίνωση συντρόφων από τη Χιλή σχετικά με τις εφόδους στα κελιά κρατουμένων.

«Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Μαουρίτσιο Μοράλες, στις 6 Μάη, μια ομάδα πάνοπλων μπάτσων, έκανε εφόδους στα κελιά των κρατούμενων Alberto Olivares και Sergio Vásquez της κολεκτίβας 22 Γενάρη, ενώ ετοίμαζαν πανό στη μνήμη του «Μάουρι». Οι φύλακες προσπάθησαν να καταστρέψουν και τα γραπτά που ετοίμαζαν στη μνήμη του και, προφανώς, κατέσχεσαν το πανό.