Ο Μιθριδάτης ας είναι το «μερικό» από το «όλο», το οποίο θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον

Ανάμεσα στα χασμουρητά πολλών καλλιτεχνών και στον διαλυμένο, οικονομικά και συνειδησιακά, χώρο τους, έκανε την εμφάνισή του ένα μακροσκελές 12λεπτο τραγούδι του Μιθριδάτη, το οποίο σαφώς στοχεύει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τους εξουσιαστικούς χειρισμούς της στον κοινωνικό χώρο τον τελευταίο χρόνο με αφορμή τον Covid-19. Δικαίως και συγκέντρωσε την προσοχή του κόσμου και λογικό, σύμφωνα με πολλά ΜΜΕ, να ανησύχησε επικοινωνιολόγους στο Μαξίμου, καθώς το τραγούδι κάνει την εμφάνισή του σ’ ένα ξερό και άνυδρο τόπο από τέτοιου είδους τραγούδια που απευθύνονται ευρύτερα στον κοινωνικό χώρο και δεν καταναλώνονται μόνο μεταξύ ενός κλειστού «επαναστατικού χώρου». Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Πως τα καλλιτεχνικά στεγανά, όσο αφορά στην προώθηση των καλλιτεχνικών δημιουργιών, που εδώ και δεκαετίες κτίστηκαν από μερίδα του λεγόμενου «χώρου», αποτέλεσαν φραγμό στην διάδοση αντιεξουσιαστικών- επαναστατικών μηνυμάτων και σε κομμάτια του κοινωνικού χώρου που θα μπορούσαν, με αφορμή κάποιες καλλιτεχνικές δημιουργίες, να βρεθούν, να γνωρίσουν, αλλά και να συναντηθούν σε δράσεις, συζητήσεις κ.λπ. Όλα αυτά γιατί η ταμπέλα της αντιεμπορευματοποίησης κάλυπτε ακόμα και το ποσό μιας έκδοσης, της δημιουργίας ενός CD ή ακόμα και την ύπαρξη ενός ελάχιστου μεροκάματου που σε καμμία περίπτωση δεν θα έφτανε να ζήσει κάποιος παραπάνω από μια- δύο μέρες.